OSLO

W styczniu 1993 r. przeprowadzono rozmowy 

przedstawicieli Izraela i Organizacji Wyzwolenia 
Palestyny w Oslo (Szwecja). Zawarte porozumienie 
otwierało drogę ku palestyńskiej autonomii.

Po negocjacjach w Oslo praktycznie zniknęła izraelska 

cenzura arabskiej prasy na terytoriach okupowanych, lecz 
wkrótce potem władze palestyńskie wprowadziły własną 
cenzurę.

5 maja 1993 r. prezydentem Izraela został Ezer Weizman. 

Sprawował on swoje obowiązki do 31 lipca 2000 r.

25 lipca 1993 r. izraelska armia rozpoczęła w 

południowym Libanie "operację rozrachunkową". Przez 
sześć dni izraelskie oddziały atakowały pozycje wyrzutni 
rakietowych szyickiego Hezbollahu w południowym 
Libanie. Równocześnie zmuszano okoliczną ludność 
cywilną do przesiedlenia się na ziemie północne, 
wywierając w ten sposób nacisk na rząd Libanu, by 
powstrzymał antyizraelską działalność Hezbollahu. Mimo 
zawarcia porozumień, Hezbollah nadal prowadził ataki na 
wojskowe patrole IDF i w dalszym ciągu ostrzeliwywał 
izraelskie miasta i wioski.

Od 31 lipca 1993 r. do 11 kwietnia 1996 r. Hezbollah 

wystrzelił 282 rakiet Katiusza w izraelskie miasta, wsie i 
kibuce, w których zginęło 2 cywilów, a 83 zostało rannych. 
Dodatkowo w granicznych napaściach zginęło 58 
izraelskich Ŝołnierzy, a 261 zostało rannych.

9 września 1993 r. Jassir Arafat podpisał pisemne 

oświadczenie odrzucenia terroru i uznania państwa 
Izraela. Zaobserwowano wtedy wyraźny spadek 
ilości ataków palestyńskich na Izraelczyków.

10 września 1993 r. w trakcie tajnych negocjacji, 

którym patronował minister spraw zagranicznych 
Norwegii Jorgen Holst, Izrael i OWP wzajemnie 
uznały swoje istnienie. Przy czym OWP wyrzekła 
się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia w 
pokoju i bezpieczeństwie. W zamian Izrael uznał 
OWP jako przedstawiciela palestyńskiego narodu.

13 września 1993 r. Itzhak Rabin i Jasir Arafat 

podpisali w Waszyngtonie (USA) Deklarację Zasad 
(Declaration of Principles - Deklaracja 

Pokojowych Intencji) wynegocjowaną w Oslo. 
Przy tej okazji doszło do pierwszego, 
historycznego spotkania między Premierem Izraela 
Rabinem a przewodniczącym OWP Arafatem.
Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania 
Autonomii Palestyńskiej w pięcioletnim okresie 
przejściowym, zakładając jednocześnie, Ŝe po 
zakończeniu tego okresu wejdzie w Ŝycie stały 
status. Zasady, na jakich opierać się będzie stały 
status, miały zostać sprecyzowane w drodze 
osobnych negocjacji dwustronnych. Izrael uznał 
Organizację Wyzwolenia Palestyny jako 
reprezentację narodu palestyńskiego. Głównym 
celem owego porozumienia było utworzenie 
tymczasowego samorządu palestyńskiego w 
Strefie Gazy i Jerycha na okres do 5 lat. NaleŜy 
podkreślić, iŜ w deklaracji nie było wzmianki o 
proklamowaniu państwa Palestyna, mimo to 
kierownictwo OWP uznało, iŜ nastąpi ono w wyniku 
etapowych porozumień. Porozumienie natomiast 
precyzyjnie określało kalendarz realizacji 
zobowiązań. Po jego wejściu (1X) miało nastąpić 
wycofanie wojsk izraelskich w rejonie Gazy i 
Jerycha (3 XII-7 IV 1994 r.) Następnie odbyć się 
miały wybory do Rady Palestyńskiej (7 VII 1994 
r.); przegrupowanie oddziałów izraelskich na 
głównych szlakach komunikacyjnych (10 VII 1994 
r.); rozpoczęcie negocjacji w sprawie ostatecznego 
statusu terytoriów okupowanych (30 IV 1996 r.) i 
zakończenie okresu przejściowego (4 V 1999 r.). 
Docelowo miano utworzyć Autonomię Palestyńską 
w Gazie i Jerycho, przekazać Palestyńczykom 
władzę cywilną na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz 
wprowadzić samorząd palestyński z wyborami do 
Rady Palestyńskiej na terenach okupowanych, w 
zamian, za co Arafat zobowiązał się zlikwidować 
zagroŜenie ze strony islamskich terrorystów. 
Zgodnie z deklaracją, niezaleŜne palestyńskie siły 
policyjne czuwać mają nad bezpieczeństwem 
wewnętrznym, zewnętrznego bezpieczeństwa 
regionu strzec ma z kolei Izrael. Z Palestyńskiej 
Karty Narodowej miano usunąć wszystkie punkty 
antyizraelskie.

                    

Proces pokojowy przedsięwzięty przez premiera Rabina cieszył się 

duŜym poparciem wśród śydów synagog reformowanej i 

konserwatywnej, sięgającym 85-90%. Z taką polityką zgadzało się 
juŜ tylko 50% uczęszczających do synagog ortodoksyjnych, 
zwłaszcza religijnych syjonistów. Opór pozostałej połowy nasilał się 
znacznie.

14 września 1993 r. Izrael zawarł z Jordanią 

Porozumienie o Porządku Obrad (Common 
Agenda), stanowiące wstępną wersję porozumienia 
pokojowego.

Porozumienie izraelsko-palestyńskie zostało 

przyjęte z uznaniem przez Ligę Państw Arabskich.
    Jednocześnie jednak wzrosła aktywność 
przeciwników porozumienia, głównie Hamasu 
(Islamskiego Ruchu Oporu), DŜihadu, Rady 
Rewolucyjnej Fatahu (z terrorystą Abu Nidalem na 
czele, właśc. Sabri al-Banna), jak i grup zbrojnych 
Hezbollahu.

W ciągu całego 1993 r. zginęło 47 Izraelczyków zasztyletowanych 

przy uŜyciu noŜy przez palestyńskich terrorystów.

12 grudnia 1993 r. w Kairze odbyły się rozmowy 

delegacji izraelskiej z delegacją OWP. Delegacjom 
przewodniczyli Yitzhak Rabin i Jasser Arafat.

30 grudnia 1993 r. Izrael i Watykan nawiązały 

stosunki dyplomatyczne.

W latach 90-tych Amerykański Komitet śydowski 

(American Jewish Committee, AJC) mocniej 
zaangaŜował się na scenie międzynarodowej, 
szczególnie w kwestii Izraela i innych społeczności 
Ŝydowskich na świecie. AJC sponsoruje między 
innymi rozmaite studia naukowe i konferencje. Pod 
jego auspicjami powstaje wpływowy miesięcznik 
"Commentary". Regularnie wydaje teŜ "American 
Jewish Year Book" - rocznik statystyczny 
społeczności Ŝydowskiej Stanów Zjednoczonych.

25 lutego 1994 r. Ŝydowski imigrant z USA, Baruch 

Goldstein, otworzył ogień w Grocie Patriarchów w 
Hebronie, zabijając 29 Palestyńczyków.

W 1994 r. na listę zakazanych organizacji izraelski rząd wciągnął 

Kach, nacjonalistyczny ruch Ŝydowski załoŜony przez prawicowego 
rabina Meira Kahane.

W 1994 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii 

wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla 

uchodźców w Rwandzie.

6 kwietnia 1994 r. palestyńscy terroryści zdetonowali samochód-

pułapkę przy izraelskim autobusie w Afuli, zabijając 8 Izraelczyków.
    13 kwietnia 1994 r. palestyńscy terroryści zdetonowali ładunek 
wybuchowy w autobusie na dworcu autobusowym w Haderze, 
zabijając 5 Izraelczyków.

Pod koniec kwietnia 1994 r. Syria podpisała z 

Rosją umowę o zakupie najnowszych rodzajów 
broni z rosyjskiego arsenału, między innymi 
systemy rakietowe, 14 bombowców Su-27, 52 
samoloty Mig-29 i ponad 300 czołgów.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.