Str.297   

 

 

 

 

 

 

 

Naci  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Żegnasz się z nami… Inne Twoje drogi,  

 

 

 

 

 

Z innymi ludźmi powiąże Cię życie, 

 

 

 

 

 

 

Lecz wszędzie spotkasz i radość i głogi, 

 

 

 

 

 

Jakby splątane różnobarwne nici… 

 

 

 

 

 

 

 

Jutro Cię ścieżki w inny świat powiodą. 

 

 

 

 

 

Inne nieznane wrzeciądze otworzą, 

 

 

 

 

 

 

I wierzyć trzeba ze będą osłoda,   

 

 

 

 

 

 

Uśmiechem szczęścia i wschodzącą zorza.   

 

 

 

Dziś się rozchodzą stare nasze ścieżki,   

 

 

 

 

 

Jakie w tym życiu zgotują nam losy,   

 

 

 

 

 

Nieznane, obce, tajemnicze wieszczki,   

 

 

 

 

 

Hadesu bramy czy  jasne niebiosy? 

 

 

 

 

 

 

 

A czas upływa w niewstrzymanym pędzie,   

 

 

 

 

Jak kalejdoskop wciąż obrazy zmienia, 

 

 

 

 

 

I z nici życia sieć tajemną przedzie…   

 

 

 

 

 

Nikt jej nie ujdzie, nie zna jej imienia.   

 

 

 

 

Czas płynie wartko, czas nieubłagany,  

 

 

 

 

 

W radości mija jako błyskawica,   

 

 

 

 

 

 

Jak słońc tysiące i tak tęczowany   

 

 

 

 

 

 

Szczęściem, radością, że krasi nam lica. 

 

 

 

 

 

 

Czasem zaduma przyjdzie leniwa,  

 

 

 

 

 

 

I szarym woalem przesłoni nam oczy,   

 

 

 

 

 

A czasem i ból wciska się zdradliwie,   

 

 

 

 

 

Życie w krąg gasi i światła blask mroczy.   

 

 

 

Więc- póki razem, póty radość w sercu, 

 

 

 

 

 

Niech śmiech rozbrzmiewa pogodnie ,radośnie.   

 

 

 

My dalej idźmy po życia kobiercu , 

 

 

 

 

 

 

Ku swemu losowi, ku kwiecistej łące.   

 

 

 

 

 

 

Bo któż odgadnie dni naszej przyszłości, 

 

 

 

 

 

Do której dziejów wichr zapędzi bramy ? 

 

 

 

 

 

Sercem pragniemy- do bram szczęśliwości… 

 

 

 

 

Tam ,Naciu właśnie, tam my się spotkamy.