Naci –Bolek  

 

str.-295 -296                             

 

 

Życie – to melodia poczęta w niebiosach.   

 

 

 

Gdy radością spływa, drga w dziecięcych głosach 

 

 

Śmieje się kaskadą srebrzystych w krąg dźwięków,

 

 

Serdecznie z ufnością, beztrosko, bez lęku.  

 

 

 

 

Gdy upojeń kruże do ust naszych niesie,   

 

 

 

Brzmią w niej słodkie trele miłosnych uniesień,

 

 

 

I klaskań słowiczych, jakby w noc majową, 

 

 

 

Nęciła wonnością i pieśnią perłową.   

 

 

 

Czasem nagle ścichnie, smętnymi tonami,  

 

 

 

Spłynie jak tęsknota, łudzi  marzeniami,   

 

 

 

Lub wybucha głosem rozpaczy, boleści, 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Str.296 

 

 

A padając, głucho liśćmi zaszeleści. 

 

 

 

 

 

 

Oto się podrywa- jako błyskawica, 

 

 

 

 

 

Wybuchnie zuchwale tonów nawałnica.   

 

 

 

I pieśń wielka rośnie, drżą struny stargane, 

 

 

 

Jakby skrzydłem wichru w nieskończoność gnane

 

 

I znowu ucichną … Łagodnieją dźwięki, 

 

 

 

 

Kojąc dawnej walki cierpienia, udręki. 

 

 

 

 

Jakby w blaskach złotych zachodziło słońce.   

 

 

Śląc promieni tysiąc i dźwięków tysiące.    

 

 

 

 

Słuchaj… w każdym tonie drga jak łza perlista,

 

 

 

Echo dni minionych, jak gwiazda srebrzysta. 

 

 

 

Lecz jeszcze się wzniesie i hymnem zadzwoni. 

 

 

 

Jakoby modlitwą wśród kadzideł woni. 

 

 

 

A potem ostatnie akordy uderza,   

 

 

 

 

 

I pamięć ożyje jakąś myślą świeżą, 

 

 

 

 

 

Nieba gwiaździstego czy pożarów łuny, 

 

 

 

 

I nagle zamilknie… pękły życia struny. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W- wa grudzień 1970