ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH i ADMINISTRACJI)
z dnia .................. 2011 r.
w sprawie standardów technicznych wykonywania
geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych
oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów
do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego
Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), zarządza się, co następuje:
Rozdział 1
Zasady ogólne wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych
i wysokościowych
§ 1. Rozporządzenie określa standardy techniczne:
wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych;
opracowywania i przekazywania wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zwanego dalej „PZGiK” - na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podziałów nieruchomości, postępowań sądowych i administracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, budownictwa, w tym geodezyjnej obsługi inwestycji budowlanych.
§ 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:
ustawie - rozumie się przez to ustawę z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne;
atrybucie - rozumie się przez to właściwość obiektu świata rzeczywistego, która wyróżnia go spośród innych obiektów, posiadającą swoją nazwę oraz wartość należącą do określonej dziedziny atrybutu;
błędzie średnim położenia punktu - rozumie się przez to pierwiastek z sumy kwadratów błędów średnich współrzędnych płaskich prostokątnych, przy założeniu normalnego rozkładu błędów położenia punktów o prawdopodobieństwie nie mniejszym niż 0.68 ;
błędzie średnim pomiaru - rozumie się przez to miarę dokładności wyniku pomiaru, przy założeniu normalnego rozkładu błędów obserwacji - o prawdopodobieństwie nieprzekroczenia 0.68;
ciągu poligonowym - rozumie się przez to zbiór punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej połączonych odcinkami, zwanymi dalej „bokami ciągu”, w którym mierzone są wszystkie długości boków oraz kąty wierzchołkowe;
geodezyjnym pomiarze terenowym - rozumie się przez to proces pozyskiwania danych, określających położenie i kształt obiektów przestrzennych;
geodezyjnym pomiarze fotogrametrycznym - rozumie się przez to proces pozyskiwania danych przestrzennych, określających położenie i kształt obiektów na podstawie przetworzonych zdjęć lotniczych;
geodezyjnym pomiarze kartometrycznym - rozumie się przez to proces pozyskiwania danych przestrzennych na podstawie map analogowych lub ich skalibrowanych zobrazowań cyfrowych;
geodezyjnym pomiarze sytuacyjnym - rozumie się przez to pomiar położenia: środków obiektów punktowych, punktów załamań osi obiektów liniowych oraz punktów załamań obrysów obiektów powierzchniowych, umożliwiający określenie współrzędnych płaskich prostokątnych punktów oraz kształtu i rodzaju tych obiektów;
geodezyjnym pomiarze uzupełniającym - rozumie się przez to zespół czynności pomiarowych pozwalających na dostosowanie treści materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego do ich zgodności ze stanem faktycznym w terenie;
geodezyjnym pomiarze wysokościowym - rozumie się przez to pomiar różnic wysokości między punktami obiektów, umożliwiających określenie wysokości punktów lub pomiar wysokości punktów w obowiązującym układzie wysokości;
kalibracji - rozumie się przez to dostosowanie metodą matematycznej transformacji cyfrowego obrazu rastrowego mapy analogowej do układu współrzędnych prostokątnych płaskich;
niwelacji geometrycznej - rozumie się przez to pomiar różnic wysokości punktów na podstawie bezpośredniego pomiaru położenia poziomej osi celowej niwelatora na pionowo ustawionych na tych punktach łatach niwelacyjnych;
niwelacji trygonometrycznej - rozumie się przez to pomiar różnic wysokości punktów wykonywany na podstawie pomierzonych odległości poziomych oraz kątów pionowych pomiędzy tymi punktami;
obserwacji - rozumie się przez to wyniki pomiarów: kierunków, kątów, długości, różnic wysokości oraz przestrzennych wektorów wyznaczanych w wyniku precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o globalny system nawigacji satelitarnej, - wolne od błędów grubych lub omyłek oraz błędów systematycznych;
tyczeniu - rozumie się przez to czynności pomiarowe mające na celu wyznaczenie w terenie położenia punktów sytuacyjnych i wysokościowych szczegółów terenowych, na podstawie danych pomiarowych pozyskanych z dokumentacji architektoniczno-budowlanej.
§ 3. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych wyniki pomiarów długości oraz współrzędne prostokątne płaskie wyraża się w metrach z precyzją do 0.01 m, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. W przypadku geodezyjnych pomiarów, o których mowa w § 47-58, wykonywanych z dokładnością wyższą niż 0.01 m, wyniki tych pomiarów wyraża się w metrach z precyzją do 0.001 m.
3. Wyniki pomiaru wysokościowego wyraża się w metrach z precyzją do 0.1 m, 0.01 m lub 0.001 m w zależności od dokładności wykonywanego pomiaru.
4. Wyniki pomiaru kierunków i kątów związane z geodezyjnymi pomiarami sytuacyjnymi i wysokościowymi wyraża się w gradach, z precyzją do 0.0001 g.
§ 4. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe wykonuje się w oparciu o punkty poziomej i wysokościowej osnowy geodezyjnej.
2. W przypadku, gdy gęstość punktów osnów geodezyjnych jest niewystarczająca do wykonywania geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego lub wysokościowego, osnowy te uzupełnia się punktami osnów pomiarowych.
3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych związanych z obsługą inwestycji budowlanych, o których mowa § 47-58, może być stosowana osnowa realizacyjna dostosowana pod względem konstrukcji geometrycznej oraz dokładności położenia jej punktów do charakteru inwestycji oraz wymagań określonych w dokumentacji budowlanej.
§ 5. Wyróżnia się następujące rodzaje pomiarów ze względu na technologię ich wykonywania:
geodezyjne pomiary terenowe, w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych;
geodezyjne pomiary fotogrametryczne, w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych;
geodezyjne pomiary kartometryczne, w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych.
§ 6. 1. Pomiary geodezyjne i wysokościowe poprzedza się wywiadem terenowym, mającym na celu:
identyfikację w terenie punktów osnowy geodezyjnej oraz punktów granicznych;
porównanie treści materiałów PZGiK ze stanem faktycznym;
pozyskanie informacji o terenie, który ma być objęty pomiarem, mających znaczenie dla zakresu planowanych prac geodezyjnych.
2. Wyniki wywiadu terenowego uwidacznia się kolorem czerwonym na kopii mapy zasadniczej lub ewidencyjnej.
3. Informacje zawarte w dokumentacji sporządzonej w wyniku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych powinny być zgodne z danymi zawartymi w rejestrach publicznych prowadzonych na podstawie odrębnych przepisów, a w szczególności z:
państwowym rejestrem nazw geograficznych;
ewidencją miejscowości, ulic i adresów.
4. Oznaczenia obiektów uwidacznianych w dokumentacji sporządzonej w wyniku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych powinny być zgodne
z oznaczeniami tych obiektów w bazach danych, o których mowa art. 4, ust.1a, pkt.1 - 6 i 10 oraz ust. 1b, lub nawiązywać do tych oznaczeń.
§ 7. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych wykorzystuje się materiały PZGiK, jeżeli wyniki analizy tych materiałów, przeprowadzone przez wykonawcę pod względem dokładności, aktualności i kompletności, wskazują na ich przydatność do wykonania pomiarów.
2. Specyfikację modelu pojęciowego geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych
i wysokościowych określa załącznik nr 1.
§ 8 Standardy wykonywania pomiarów metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o globalny system nawigacji satelitarnej, zwany dalej „GNSS”, określa załącznik nr 2.
Rozdział 2
Osnowy pomiarowe
§ 9. 1. Wyróżnia się następujące rodzaje osnów pomiarowych:
pomiarową osnowę sytuacyjną;
pomiarową osnowę wysokościową;
pomiarową osnowę sytuacyjno-wysokościową (dwufunkcyjną).
2. Pomiarową osnowę sytuacyjną tworzą zbiory punktów, dla których wyznaczone zostały współrzędne płaskie prostokątne w państwowym układzie odniesień przestrzennych ze średnim błędem położenia punktu nie większym niż 0.10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej.
3. Pomiarową osnowę wysokościową tworzą zbiory punktów, dla których wyznaczone zostały wysokości w państwowym układzie odniesień przestrzennych ze średnim błędem wysokości nie większym niż 0.05 m względem najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej , zastrzeżeniem ust. 5.
4. Pomiarową osnowę sytuacyjno-wysokościową tworzą zbiory punktów, dla których wyznaczone zostały zarówno współrzędne prostokątne płaskie jak i wysokości w państwowym układzie odniesień przestrzennych.
5. Błąd średni wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej wykorzystywanej do określenia wysokości sytuacyjnych szczegółów terenowych,
o których mowa w § 29 ust. 2 pkt 2 lit. a i b, nie może być większy niż 0.02 m.
§ 10. 1. Osnowy pomiarowe zakłada się w postaci geometrycznych konstrukcji jednorzędowych, w których obserwacje wyrównuje się metodą najmniejszych kwadratów.
2. Miarą dokładności założonej osnowy pomiarowej są błędy średnie położenia wyznaczanych punktów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania.
§ 11. 1 Pomiarową osnowę sytuacyjną wyznacza się w nawiązaniu do poziomej osnowy geodezyjnej, w postaci:
sieci kątowo-liniowych;
wybranych i wzajemnie powiązanych ze sobą punktów terenu, w sposób zapewniający widoczność z każdego z tych punktów na co najmniej dwa punkty sąsiednie, których położenie określono metodami:
precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS,
wcięć kątowych, liniowych oraz kątowo-liniowych,
pomiarów fotogrametrycznych;
sieci modularnych.
2. Przy zakładaniu pomiarowych osnów sytuacyjnych należy zapewnić:
wielopunktowe nawiązanie do punktów poziomej osnowy geodezyjnej;
co najmniej dwukrotny pomiar każdego mierzonego elementu;
wykonanie obserwacji nadliczbowych;
wykonanie pomiarów liniowych ze średnim błędem pomiaru odległości
md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km;
wykonanie pomiarów kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta mk ≤ 30cc (10”).
§ 12. 1. Punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, markuje się na gruncie w sposób zapewniający jednoznaczne oznaczenie tych punktów w terenie w okresie wykonywania pomiarów, wykorzystując do tego celu w szczególności: pale drewniane, rurki metalowe lub ceramiczne, bolce, trzpienie metalowe, znaki z tworzyw sztucznych oraz znaki wyryte lub namalowane.
2. Przy wykonywaniu pomiarów sytuacyjnych, których rezultaty wykorzystywane będą w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwestycyjnym albo do przekształcenia struktury własnościowej, punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, podlegają stabilizacji w sposób zapewniający jednoznaczne ich oznaczenie w terenie w okresie tych przedsięwzięć, wykorzystując do tego celu w szczególności: znaki z kamienia, betonu lub tworzyw sztucznych oraz odpowiedniej długości metalowe rurki, bolce, trzpienie, pręty.
3. Informacje o położeniu i sposobie stabilizacji punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o których mowa w ust. 2, przedstawia się na opisach topograficznych tych punktów, zgodnie z zasadami przyjętymi dla poziomej osnowy geodezyjnej 3 klasy.
§ 13. 1. Sieci kątowo-liniowe zakłada się w postaci powierzchniowych konstrukcji geometrycznych, w których położenie wyznaczanych punktów osnowy określa się na podstawie obserwacji kątowych i liniowych.
2. Sieci kątowo-liniowe nawiązuje się do wszystkich znajdujących się w sąsiedztwie tej sieci punktów, poziomej osnowy geodezyjnej. Liczba punktów nawiązania musi zapewniać orientację przestrzenną sieci z co najmniej dwóch niezależnych kierunków określonych przez niezależne pary punktów nawiązania.
3. Szczególnym rodzajem sieci kątowo-liniowej jest ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany do poziomej osnowy geodezyjnej.
4. Długość ciągu poligonowego nie powinna przekraczać 3000m.
5. Długość boków ciągu poligonowego powinna zawierać się w przedziale
50 - 400 m, zaś stosunek długości boków przyległych nie powinien być większy niż 4:1.
6. W przypadku braku możliwości nawiązania dwustronnego dopuszcza się zakładanie ciągów poligonowych jednostronnie nawiązanych, zwanych dalej „ciągami wiszącymi”, składających się z nie więcej niż dwóch boków.
7. Pomiar elementów ciągu wiszącego podlega kontroli w drodze pomiaru, wykonanego z ostatniego punktu tego ciągu, co najmniej jednego sytuacyjnego szczegółu terenowego I grupy o znanych współrzędnych.
8. Ciągi poligonowe mogą być zakładane w postaci sieci z punktami węzłowymi.
9. Do sieci kątowo-liniowych o konstrukcji innej niż w postaci ciągu poligonowego przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio.
§ 14. 1. Metoda wcięć kątowych, liniowych lub kątowo-liniowych oparta jest na geometrii trójkąta, w którym wyznaczany punkt jest jego wierzchołkiem; metoda polega na pomiarze odpowiednio kątów, długości lub jednocześnie kątów i długości.
2. Do prawidłowego wyznaczenia punktu wcinanego konieczne jest, aby kąt przecięcia prostych wyznaczających zawierał się w przedziale 50-150g, a stosunek długości odcinków wyznaczających nie był większy niż 4:1.
§ 15. 1. Pomiar punktów osnowy pomiarowej metodą fotogrametryczną wykonywany jest z wykorzystaniem fotogrametrycznych modeli stereoskopowych utworzonych ze zorientowanych zdjęć lotniczych w procesie aerotriangulacji, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 1. pkt 10 ustawy.
2. Fotogrametryczny model stereoskopowy tworzy się na podstawie elementów orientacji zewnętrznej zdjęć lotniczych.
3. Elementy orientacji zewnętrznej zdjęć lotniczych wyznacza się:
w procesie aerotriangulacji;
wykonując pełny cykl strojenia modeli w oparciu o fotopunkty równomiernie rozmieszczone na opracowywanym modelu, w ilości zapewniającej osiągnięcie wymaganej dokładności pomiaru.
4. Pomiarem fotogrametrycznym obejmuje się te punkty osnowy pomiarowej, których identyfikacja na zdjęciu lotniczym jest jednoznaczna..
5. Błędy średnie położenia wyrównanych punktów osnowy pomiarowej, wyznaczonych w procesie aerotriangulacji, nie mogą przekroczyć 0.10 m względem punktów nawiązania.
§ 16. 1. Sieć modularna jest zbiorem wzajemnie powiązanych geodezyjnych, geometrycznych konstrukcji pomiarowych (modułów).
2. Moduł tworzy zespół obserwacji kątowych i liniowych ustalonych z dokładnością nie mniejszą niż określoną w § 9 ust. 2 oraz § 11 ust. 2 pkt 4 i 5.
3. W sieci modularnej podlegają pomiarowi:
punkty nawiązania tj. punkty poziomej osnowy geodezyjnej oraz punkty wysokościowej osnowy geodezyjnej;
punkty wiążące tj. punkty należące do co najmniej dwóch modułów;
punkty sytuacyjnych szczegółów terenowych.
§ 17. Pomiarową osnowę wysokościową wyznacza się w postaci ciągów niwelacyjnych, w nawiązaniu do wysokościowej osnowy geodezyjnej , metodami:
niwelacji geometrycznej ze środka;
niwelacji trygonometrycznej;
niwelacji satelitarnej.
§ 18. 1. Obserwacje niezbędne do ustalenia wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej metodami, o których mowa w § 17 pkt 1 i 2, uzyskuje się w wyniku pomiaru w dwóch kierunkach, głównym i powrotnym, pomiędzy punktami nawiązania.
2. Punktami pomiarowej osnowy wysokościowej mogą być:
punkty poziomej osnowy geodezyjnej;
punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
trwałe szczegóły sytuacyjne, których położenie zostało określone z dokładnością właściwą dla sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy.
§ 19. 1. Pomiar metodą niwelacji geometrycznej wykonuje się na każdym stanowisku dwukrotnie ze zmianą wysokości osi celowej według schematu: wstecz, w przód - zmiana wysokości - w przód, wstecz. Różnica między wynikami tych pomiarów nie może przekroczyć 0.004 m.
2. Różnica pomiędzy sumą przewyższeń w kierunku głównym a sumą przewyższeń w kierunku powrotnym (
) nie może być większa niż wartość określona według wzoru:
m, w którym
oznacza długość ciągu osnowy pomiarowej w km.
3. Odległość między instrumentem a mierzonym punktem, zwaną dalej „długością celowej” nie powinna przekraczać 50 m.
4. Błąd średni pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej ze środka nie może być większy niż 20 mm/km (mΔH ≤ 20 mm/km).
§ 20. 1. Niwelację trygonometryczną wykonuje się, przy pomocy narzędzi pomiarowych zapewniających:
pomiar odległości z błędem średnim md≤ 0.01m;
pomiar kąta pionowego z błędem średnim mα ≤ 30CC(10″).
2. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej z wykorzystaniem tachimetrów optycznych pomiar kątów pionowych wykonuje się w dwóch położeniach lunety.
3. Różnice wysokości określone na podstawie pomiaru odległości i kąta pionowego koryguje się ze względu na refrakcję oraz krzywiznę Ziemi.
4. Przy wykonywaniu niwelacji trygonometrycznej osnowy pomiarowej:
celowe nie mogą być dłuższe niż 250 m;
wysokość instrumentu oraz wysokość tarczy celowniczej ustala się z dokładnością nie mniejszą niż 0.002 m.
5. Różnica przewyższeń między sąsiednimi punktami ciągu niwelacyjnego wynikająca z pomiarów w dwóch kierunkach nie może przekroczyć 0.004 m.
§ 21. Dane, określające wysokości punktów osnowy pomiarowej lub sytuacyjnych i wysokościowych szczegółów terenowych, pozyskane metodą niwelacji satelitarnej, podlegają matematycznej transformacji do obowiązującego systemu wysokości normalnych.
Rozdział 3
Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe
§ 22. 1. Przedmiotem geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego są sytuacyjne szczegóły terenowe, będące obiektami przestrzennymi objętymi bazami danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a i 1b ustawy, oraz inne sytuacyjne szczegóły terenowe, których potrzeba usytuowania w państwowym układzie odniesień przestrzennych wynika z innych przepisów prawa.
2. Sytuacyjne szczegóły terenowe, ze względu na swój charakter oraz wymagania dokładnościowe pomiaru dzielą się na trzy grupy:
I grupę stanowią sytuacyjne szczegóły terenowe jednoznacznie identyfikowalne w terenie, zachowujące długookresową niezmienność kształtu i położenia, a w szczególności:
znaki i punkty graniczne;
znaki geodezyjne;
obiekty budowlane i urządzenia budowlane, w tym elementy sieci uzbrojenia terenu, bezpośrednio dostępne do pomiaru.
II grupę stanowią:
sytuacyjne szczegóły terenowe jednoznacznie identyfikowalne w terenie, których kształt i położenie nie zachowuje długookresowej niezmienności, w szczególności: budowle i urządzenia ziemne w postaci nasypów, wykopów, grobli, tam, wałów przeciwpowodziowych, rowów, kanałów oraz sztuczne zbiorniki wodne;
zakryte obiekty budowlane i urządzenia budowlane, w tym zakryte elementy sieci uzbrojenia terenu;
elementy zagospodarowania terenu, w szczególności: parki, zieleńce, trawniki, place zabaw i wypoczynku, skwery, pojedyncze drzewa oraz boiska sportowe.
III grupę stanowią sytuacyjne szczegóły terenowe, których jednoznaczna identyfikacja w terenie jest utrudniona i zależna od subiektywnej oceny wykonawcy, takie jak:
kontury użytków gruntowych oraz kontury gleboznawczej klasyfikacji gruntów;
cieki i zbiorniki wodne o naturalnych liniach brzegowych;
oddziały leśne na obszarach lasów i parków narodowych.
§ 23. 1. Geodezyjny pomiar sytuacyjny, z zastrzeżeniem ust. 4, wykonuje się w sposób zapewniający określenie położenia punktu sytuacyjnego względem najbliżej położonych punktów poziomej osnowy geodezyjnej oraz osnowy pomiarowej z dokładnością nie mniejszą niż:
0.10m - w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy;
0.30m - w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych II grup;
0.50m - w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych III grupy.
2. Przy pomiarze sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy, wykonuje się pomiar kontrolny polegający na:
drugim, niezależnym wyznaczeniu położenia szczegółów lub;
pomiarze odległości pomiędzy dwoma punktami sytuacyjnymi objętymi pomiarem (miary czołowe) lub;
pomiarze odległości pomiędzy punktem objętym pomiarem a innym punktem o znanym, z wymaganą dokładnością, położeniu.
3. Wyniki pomiarów sytuacyjnych szczegółów terenowych oraz dodatkowe informacje o obiektach objętych pomiarem utrwala się w dziennikach obserwacyjnych oraz na szkicach polowych z zastosowaniem symboli graficznych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 19 pkt 7 ustawy.
4. W przypadku, gdy geodezyjny pomiar sytuacyjny wykonuje się w celu założenia lub aktualizacji bazy danych, o której mowa w art. 4, ust. 1a, pkt. 8 ustawy parametry dokładnościowe określone w ust. 1, podlegają złagodzeniu odpowiednio do 1.5 m, 3.0 m oraz 5.0 m.
§ 24. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne mające na celu wznowienie znaków granicznych lub wyznaczenie punktów granicznych wykonuje się przy wykorzystaniu obserwacji określających położenie tych znaków lub punktów granicznych w oparciu o osnowę pomiarową, jaka była wykorzystana do wykonania tych obserwacji.
2. W przypadku niezachowania się osnowy pomiarowej, o której mowa w ust. 1, lub braku możliwości jej odtworzenia, geodezyjne pomiary sytuacyjne mające na celu wznowienie punktów granicznych wykonuje się w oparciu o:
opisy topograficzne tych punktów granicznych, lub;
współrzędne tych punktów granicznych po ich uprzednim zharmonizowaniu z układem odniesienia określonym przez poziomą osnowę geodezyjną oraz pomiarową osnowę sytuacyjną.
3. Wznowione znaki graniczne lub wyznaczone punkty graniczne po ich stabilizacji lub zamarkowaniu podlegają ponownemu pomiarowi w oparciu o poziomą osnowę geodezyjną lub pomiarową osnowę sytuacyjną.
4. Protokół wznowienia znaków granicznych lub protokół wyznaczenia punktów granicznych zawiera:
identyfikator oraz nazwę obrębu ewidencyjnego;
numery działek ewidencyjnych, do których należą wznawianie znaki graniczne lub wyznaczane punkty graniczne;
datę sporządzenia protokołu;
oznaczenie podstawy prawnej dokonywanej czynności;
oznaczenie kancelaryjne zgłoszenia pracy geodezyjnej;
imię i nazwisko oraz numer uprawnień geodety sporządzającego protokół;
imię i nazwisko właścicieli nieruchomości (użytkowników wieczystych lub innych władających ujawnionych w ewidencji gruntów i budynków) lub osób ich reprezentujących biorących udział w czynnościach wznowienia znaków granicznych lub wyznaczenia punktów granicznych;
oznaczenie punktów granicznych objętych czynnościami wznowienia lub wyznaczenia;
opis sposobu stabilizacji lub markowania punktów granicznych;
oświadczenia osób, o których mowa w pkt 7 dotyczące czynności wznowienia znaków lub wyznaczenia punktów granicznych;
omówienie skreśleń i poprawek;
wykaz załączników do protokołu;
wzmianka o odczytaniu dokumentu przed podpisaniem;
podpis geodety sporządzającego protokół oraz podpisy osób, o których mowa w pkt 7 na każdej stronie protokołu oraz szkicu, o którym mowa w ust. 5.
5. Szkic wznowienia znaków granicznych lub wyznaczenia punktów granicznych stanowi integralną część protokołu, o którym mowa w ust. 4.
§ 25. 1. Przestrzenne obiekty liniowe oraz przestrzenne obiekty obszarowe w trakcie ich pomiaru sytuacyjnego podlegają generalizacji.
2. Generalizacja, o której mowa w ust. 1 polega na:
przedstawieniu obiektów krzywoliniowych za pomocą linii łamanych;
przedstawieniu obiektów obszarowych za pomocą linii łamanych lub punktów;
pominięciu punktów wyznaczających obiekt, jeżeli nie spowoduje to zniekształcenia jego reprezentacji geometrycznej;
pomiarze przebiegu osi obiektu liniowego z jednoczesnym określeniem jego wymiaru poprzecznego.
3. Przy pomiarze sytuacyjnym pomija się punkt sytuacyjny, jeżeli odchylenie tego punktu od linii wyznaczonej przez dwa sąsiednie pomierzone punkty sytuacyjne nie przekracza:
w przypadku I grupy sytuacyjnych szczegółów terenowych - 0.10 m;
w przypadku II grupy sytuacyjnych szczegółów terenowych - 0.30 m;
w przypadku III grupy sytuacyjnych szczegółów terenowych - 0.50 m.
4. Kontury budynków położone w odległości mniejszej niż 0.10 m od granicy działki uznaje się za położone w linii tej granicy.
§ 26. Geodezyjne sytuacyjne pomiary terenowe, wykonuje się metodami:
biegunową;
ortogonalną (domiarów prostokątnych);
wcięć:
kątowych,
liniowych,
kątowo-liniowych;
precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS.
§ 27. 1. Geodezyjny sytuacyjny pomiar terenowy metodą biegunową polega na określeniu:
kierunku prostej wyznaczonej przez stanowisko instrumentu i mierzony sytuacyjny szczegół terenowy;
odległości między stanowiskiem instrumentu a mierzonym sytuacyjnym szczególe terenowym.
2. Dokładność pomiaru kierunku oraz odległości, o których mowa w ust. 1, a także dopuszczalną długość celowej, określa poniższa tabela, z zastrzeżeniem ust. 3.
Grupa sytuacyjnych szczegółów terenowych |
Błąd średni pomiaru odległości |
Błąd średni pomiaru kierunku |
Długość celowej (w metrach) |
I |
± 0.05 |
≤ 2c |
≤ 170 |
|
|
≤ 1c |
≤ 350 |
II |
± 0.20 |
≤ 2c |
≤ 700 |
|
|
≤ 1c |
≤ 1300 |
III |
± 0.30 |
≤ 2c |
≤ 1000 |
|
|
≤ 1c |
≤ 1700 |
3. Długość celowej nie może przekraczać:
w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych I grupy - podwójnej odległości między stanowiskiem instrumentu a najdalszym punktem, do którego nawiązuje się pomiar kierunku, zwany dalej „punktem nawiązania”;
w przypadku sytuacyjnych szczegółów terenowych II i III grupy - czterokrotnej odległości między stanowiskiem instrumentu a najdalszym punktem nawiązania.
4. Przy pomiarze sytuacyjnym metodą biegunową stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania, z zastrzeżeniem ust. 5, mogą być:
punkty poziomej osnowy geodezyjnej ;
punkty geodezyjnej sytuacyjnej osnowy pomiarowej;
punkty pośrednie wyznaczone na bokach osnów, o których mowa w pkt. 1-2.
5. Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy, stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania mogą być sytuacyjne szczegóły terenowe I grupy.
6. Przy pomiarze kierunku niezbędne jest wykonanie obserwacji na co najmniej dwa punkty nawiązania położone w odległości nie mniejszej niż 40m od stanowiska instrumentu, z zastrzeżeniem ust. 7.
7. W przypadku, gdy pomiar kierunku wykonuje się z ostatniego punktu ciągu wiszącego dopuszcza się tylko jeden punkt nawiązania z jednoczesnym wykonaniem pomiaru kontrolnego na co najmniej jeden sytuacyjny szczegół terenowy I grupy, którego położenie zostało określone inną metodą pomiarową lub z innego stanowiska.
§ 28. 1. Geodezyjny pomiar sytuacyjny metodą ortogonalną polega na określeniu:
odległości pomiędzy punktem stanowiącym początek linii pomiarowej a rzutem prostokątnym mierzonego sytuacyjnego szczegółu terenowego na tę linię;
odległości pomiędzy sytuacyjnym szczegółem terenowym a jego rzutem prostokątnym na linię pomiarową, zwanej dalej „rzędną”.
2. Linię pomiarową mogą wyznaczać dwa dowolne punkty:
poziomej osnowy geodezyjnej;
pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
pośrednie wyznaczone na bokach osnów, o których mowa w pkt. 1-2.
3. Przy pomiarze sytuacyjnych szczegółów terenowych II i III grupy, linia pomiarowa może być wyznaczona przez sytuacyjne szczegóły terenowe I grupy.
4. Długości linii pomiarowych nie powinny przekraczać:
na terenach zurbanizowanych 250 m;
na terenach rolnych i leśnych 400 m.
5. Długość linii pomiarowej podlega kontroli, którą dokonuje się w drodze:
porównania pomierzonej długości linii pomiarowej z długością wyznaczoną na podstawie współrzędnych punktów, o których mowa w ust. 2 i 3, wyznaczających przebieg tej linii;
dwukrotnego pomiaru, z których pierwszy wykonuje się w trakcie pomiaru sytuacyjnych szczegółów terenowych.
6. Wyniki przeprowadzonej kontroli nie powinny przekraczać wielkości odchyłek liniowych, zwanych dalej „fL”:
w przypadku, o którym mowa w ust.5 pkt 1: fL ≤ 0.07m + 50 mm/km;
w przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 2: fL ≤ 2(0.07m + 50 mm/km).
7. Dopuszczalne długości rzędnych i precyzję zapisu obserwacji określa poniższa tabela, z zastrzeżeniem ust. 8.
Grupa sytuacyjnych szczegółów terenowych |
Dopuszczalna długość rzędnej |
Precyzja zapisu obserwacji |
I |
25 |
0.01 m |
II |
50 |
0.05 m |
III |
70 |
0.10 m |
8. Przy pomiarze sytuacyjnych szczegółów terenowych II i III grupy dopuszczalne długości rzędnych mogą zostać zwiększone odpowiednio do 75 m i 100 m, o ile zostanie wykonany pomiar kontrolny, o którym mowa w § 23 ust. 2.
§ 29. 1. Przedmiotem geodezyjnego pomiaru wysokościowego są elementy sytuacyjnych szczegółów terenowych, dla których wymagane jest określenie wysokości w państwowym układzie odniesień przestrzennych oraz szczegóły terenowe charakteryzujące rzeźbę terenu, zwane dalej „wysokościowymi szczegółami terenowymi”, z zastrzeżeniem ust. 4.
2. Ze względu na dokładność określania wysokości wyróżnia się:
naziemne sytuacyjne szczegóły terenowe, w szczególności:
przekroje poprzeczne ulic i dróg urządzonych,
elementy naziemne podziemnego uzbrojenia terenu;
podziemne sytuacyjne szczegóły terenowe, w szczególności :;
dna studzienek kanalizacyjnych,
wloty i wyloty przewodów kanalizacyjnych oraz przyłączy w ich najniższych punktach,
osie przewodów podziemnych wodociągowych, gazowych, ciepłowniczych oraz innych przewodów rurowych,
wierzchy i dna kanałów przewodów kanalizacyjnych, komór i studni sieci uzbrojenia terenu,
górne krawędzie (powłoki) kabli doziemnych lub wierzchy rur ochronnych tych kabli,
załamania pionowe i poziome osi przewodów sieci uzbrojenia terenu.
3. Szczegółami terenowymi charakteryzującymi rzeźbę terenu, o których mowa w ust.1, są w szczególności:
charakterystyczne punkty powierzchni terenu położone na liniach o najmniejszym i największym spadku terenu, zwanych dalej „liniami szkieletowymi”;
punkty powierzchni terenu charakteryzujące jego rzeźbę pomiędzy liniami szkieletowymi;
naturalne lub sztuczne formy terenu, w szczególności: skarpy, uskoki, wąwozy, jary, rowy, kanały, wały, groble.
4. Przedmiotem pomiaru wysokościowego, na wniosek uczestników procesu budowlanego mogą być także inne, niż wymienione w ust.1 i 2 szczegóły terenowe.
§ 30. 1. Geodezyjny pomiar wysokościowy, o którym mowa w § 29 ust. 2, wykonuje się w sposób zapewniający określenie wysokości szczegółów terenowych względem najbliżej położonych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy pomiarowej z dokładnością nie mniejszą niż:
0.05 dla budowli i urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem pkt 2 i 3 oraz punktów wysokościowych markowanych w terenie;
0.02 dla przewodów i urządzeń kanalizacyjnych;
0.10 dla budowli i urządzeń budowlanych ziemnych, elastycznych lub mierzonych elektromagnetycznie podziemnych obiektów sieci uzbrojenia terenu oraz punktów na liniach szkieletowych.
2. Przy wykonywaniu geodezyjnych wysokościowych pomiarów terenowych, o których mowa w § 29 ust. 3 stosuje się następujące kryteria dokładności:
dla punktów powierzchni terenu (pikiet) dokładność wyznaczenia ich wysokości nie może przekroczyć wielkości 1/5 cięcia warstwicowego przewidzianego dla danej skali mapy;
błąd średni przebiegu warstwic nie może przekroczyć wielkości:
1/3 zasadniczego cięcia warstwicowego dla terenów o nachyleniu poniżej 2o,
2/3 zasadniczego cięcia warstwicowego dla terenów o nachyleniu od 2o do 6o,
jednego zasadniczego cięcia warstwicowego dla terenów o nachyleniu powyżej 6o.
3. Kontrolę pomiaru wysokościowego wykonuje się poprzez dwukrotny pomiar wysokości wybranych punktów.
4. Różnice pomiędzy wynikami pomiarów wysokościowych, o których mowa w ust. 3 nie mogą przekroczyć wielkości, o których mowa w ust. 1 i 2.
§ 31. Geodezyjne wysokościowe pomiary terenowe, wykonuje się metodami:
niwelacji geometrycznej;
tachimetrii;
niwelacji trygonometrycznej;
precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS;
skaningu laserowego.
§ 32. Geodezyjny wysokościowy pomiar terenowy dotyczący ukształtowania terenu, w zależności od celu jakiemu ma służyć i stopnia zróżnicowania form terenowych, wykonuje się w technologii:
niwelacji punktów rozproszonych;
niwelacji profilów;
niwelacji siatkowej.
§ 33. Niwelację punktów rozproszonych wykonuje się w celu określenia wysokości charakterystycznych punktów powierzchni terenu z równoczesnym pozyskaniem obserwacji niezbędnych do wyznaczenia współrzędnych prostokątnych płaskich tych punktów w państwowym układzie odniesień przestrzennych.
§ 34. 1. Niwelację profilów wykonuje się w celu określenia wysokości charakterystycznych punktów powierzchni terenu usytuowanych wzdłuż osi podłużnego lub poprzecznego profilu obiektu objętego pomiarem.
2. Lokalizację przekrojów poprzecznych na obiekcie objętym pomiarem dostosowuje się do warunków terenowych i zaleceń projektanta, przy czym:
odległość między przekrojami poprzecznymi nie może być większa niż 100m;
odległość między wysokościowymi szczegółami terenowymi na przekroju poprzecznym nie może być większa niż 25m.
3. Odległość między wysokościowymi szczegółami terenowymi na przekroju podłużnym nie może być większa niż 50m.
§ 35. Niwelację punktów rozproszonych i niwelację profilów, w zależności od zakładanej dokładności pomiaru, wykonuje się metodami:
niwelacji geometrycznej;
tachimetrii;
niwelacji satelitarnej;
skaningu laserowego.
§ 36. 1. Niwelację siatkową wykonuje się w celu określenia wysokości punktów terenu wyznaczonych przez regularną siatkę geometryczną.
2. Punkty siatki, o których mowa w ust. 1 podlegają markowaniu, o ile nie są trwałymi sytuacyjnymi szczegółami terenowymi.
3. Niwelację siatkową stosuje się na terenach niezabudowanych płaskich lub o jednolitym nachyleniu w przypadkach, gdy potrzebne jest regularne rozmieszczenie punktów wysokościowych na mierzonym terenie.
4. Budowę siatki przeprowadza się w dwóch etapach:
wyznaczenie figury lub figur podstawowych;
wyznaczenie figur zapełniających.
5. Wierzchołki figur podstawowych wyznacza się w terenie w oparciu o istniejące punkty poziomej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej z błędem nie przekraczającym 0.50 m, markując palikami; punkty wierzchołkowe, które należy zaniwelować w nawiązaniu do istniejącej wysokościowej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy wysokościowej.
6. Rozwinięciem figury podstawowej są figury zapełniające; ich kształt i wielkość pozostają w ścisłym związku z czynnikami warunkującymi wielkość i kształt figury podstawowej.
7. Przy ustalaniu wielkości figur zapełniających należ kierować się zasadą, aby powierzchnia terenu objęta jedna figurą była zbliżona do płaszczyzny, a długość boku nie przekraczała 100 m.
8. Charakterystyczne punkty rzeźby terenu położone wewnątrz figur zapełniających wyznacza się jako punkty dodatkowe.
§ 37. 1. Tachimetria polega na określeniu wysokości sytuacyjnych szczegółów terenowych metodą niwelacji trygonometrycznej z równoczesnym wyznaczeniem metodą biegunową współrzędnych prostokątnych płaskich w państwowym układzie odniesień przestrzennych, z zachowaniem następujących warunków:
błąd średni pomiaru odległości ≤ 0.01 m;
błąd średni pomiaru kąta pionowego ≤ 30cc (10");
długości celowych ≤ 250 m;
błąd średni pomiaru wysokości instrumentu i tarczy celowniczej (lustra) ≤ 0.01 m.
Przy pomiarach metodą tachimetrii należy wyeliminować błąd miejsca zera koła pionowego.
§ 38. 1. Przy wykonywaniu geodezyjnych sytuacyjnych i wysokościowych pomiarów fotogrametrycznych przepisy § 15 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.
2. Geodezyjne sytuacyjne i wysokościowe pomiary fotogrametryczne, wykonuje się przy użyciu cyfrowych stacji fotogrametrycznych.
3. Geodezyjny sytuacyjny i wysokościowy pomiar fotogrametryczny może być wykonywany metodą skaningu laserowego, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 10 ustawy.
4. Geodezyjnego wysokościowego pomiaru fotogrametrycznego nie wykonuje się na terenach zalesionych i pokrytych wodami.
§ 39. Geodezyjne sytuacyjne i wysokościowe pomiary fotogrametryczne uzupełnia się danymi pochodzącymi z uczytelnienia zdjęć lotniczych oraz danymi z sytuacyjnych i wysokościowych pomiarów terenowych w celu:
ustalenia położenia sytuacyjnych szczegółów terenowych, które częściowo lub w całości nie były dostępne do pomiaru fotogrametrycznego;
sprawdzenia poprawności identyfikacji sytuacyjnych szczegółów terenowych;
pozyskania nieprzestrzennych danych opisowych obiektów objętych pomiarem;
określenia rzeźby terenu wyłączonego z pomiaru fotogrametrycznego.
§ 40. 1. Geodezyjny sytuacyjny pomiar fotogrametryczny podlega kontroli poprzez wykonanie geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów terenowych, wybranych sytuacyjnych szczegółów terenowych równomiernie rozłożonych na opracowywanym obszarze, w tym sytuacyjnych szczegółów terenowych położonych na skrajach stereogramów.
2. Geodezyjny wysokościowy pomiar fotogrametryczny podlega kontroli poprzez wykonanie geodezyjnego wysokościowego pomiaru terenowego, wybranych punktów kontrolnych lub przekrojów kontrolnych.
§ 41. Geodezyjne pomiary kartometryczne mające na celu pozyskanie danych określających położenie i kształt obiektów objętych bazami danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a i 1b, stosuje się w przypadkach, gdy w PZGiK brak jest danych pozyskanych w wyniku geodezyjnych pomiarów terenowych lub fotogrametrycznych.
§ 42. Geodezyjne pomiary kartometryczne wykonuje się metodami digitalizacji punktowej lub liniowej.
§ 43. Geodezyjny pomiar kartometryczny dla celów, o których mowa w § 42, można zastosować wyłącznie, gdy dokładność graficzna map analogowych charakteryzuje się błędem średnim położenia sytuacyjnego szczegółu terenowego na mapie nie większym niż ± 0.3 mm w skali mapy.
§ 44. W procesie digitalizacji punktowej i liniowej dokonuje się transformacji współrzędnych z układu współrzędnych mapy analogowej do państwowego układu odniesień przestrzennych na podstawie współczynników wyznaczonych metodą transformacji liniowo-konforemnej Helmerta w oparciu o punkty dostosowania, z korektą Hausbrandta.
§ 45. 1. Skanowanie map wykonuje się na skanerze płaskim z rozdzielczością rzeczywistą (optyczną) 400 dpi, przy maksymalnej wielkości terenowej 1 piksela - 0.315 m, zastrzeżeniem ust. 2.
2. Przy skanowaniu map sporządzonych na materiale giętkim dopuszcza się stosowanie skanerów bębnowych zapewniających dokładność skanowania 0.0001 m.
3. Uzyskane cyfrowe obrazy rastrowe map podlegają uczytelnieniu, poprzez :
eliminację plam, szumów pikselowych oraz zlewek elementów liniowych;
uzyskanie białego tła treści rysunku, bez znaczących zabrudzeń powierzchniowych;
uzyskanie czytelności treści przybliżonej do oryginału.
§ 46. 1. Kalibrację rastrów map analogowych wykonuje się przy wykorzystaniu co najmniej 20 punktów dostosowania, położonych na arkuszu mapy objętym kalibracją, rozmieszczonych równomiernie na granicy zewnętrznej oraz wewnątrz transformowanego obszaru, z zachowaniem dokładności transformacji wyrażonej błędem średnim transformacji, nie większym niż:
0.20 m - w przypadku mapy w skali 1:500;
0.40 m - w przypadku mapy w skali 1:1 000;
0.80 m - w przypadku mapy w skali 1:2 000;
2.00 m - w przypadku mapy w skali 1:5 000.
2. Punktami dostosowania mogą być jednoznacznie identyfikowane na mapie punkty:
graniczne zawarte w państwowym rejestrze granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju (PRG), w szczególności punkty węzłowe;
geodezyjnej osnowy poziomej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
przecięcia siatki kwadratów pierworysów map;
graniczne wchodzące w skład numerycznych opisów granic;
określające kontury budynków.
3. Dokładność położenia punktów dostosowania, o których mowa w ust. 2 pkt. 1, 4, 5, w państwowym układzie odniesień przestrzennych nie może być mniejsza niż 0.10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej oraz pomiarowej osnowy sytuacyjnej.
4. W przypadku, gdy z PZGiK nie można pozyskać danych dla niezbędnej liczby punktów dostosowania, dane te należy pozyskać w wyniku geodezyjnych pomiarów terenowych lub geodezyjnych pomiarów fotogrametrycznych.
5. Kalibrację cyfrowego obrazu rastrowego mapy należy wykonać w dwóch etapach:
I etap - wstępna kalibracja, wykonana metodą transformacji afinicznej pierwszego stopnia z eliminacją punktów nieidentycznych, dla których uzyskana odchyłka wynosi Vp>3µ;
II etap - ostateczna kalibracja, wykonana na podstawie analizy zaobserwowanych w etapie I deformacji rastra mapy analogowej, wybranym rodzajem transformacji np. transformacja afiniczna drugiego stopnia.
6. W przypadku pozyskiwania danych metodą digitalizacji z kilku niezależnych obszarów, opracowanych pierwotnie w różnych układach odniesień przestrzennych stosuje się transformację wieloukładową.
§ 47. Na potrzeby przygotowania inwestycji budowlanych, oprócz geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych związanych z opracowaniem mapy do celów projektowych, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 43 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.), na wniosek uczestników procesu budowlanego wykonuje się geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe, mające na celu:
opracowanie przekrojów istniejących lub projektowanych tras, cieków lub zbiorników;
obliczenie przemieszczeń mas ziemnych;
ustalenie wielkości strzałki zwisu przewodów i prześwitu pod nimi;
szczegółową inwentaryzację obiektów budowlanych planowanych do remontu, obejmującą w szczególności:
elewacje budowli,
rzuty poziome i pionowe pomieszczeń i elementów konstrukcyjnych obiektów budowlanych,
rozmieszczenie urządzeń wewnątrz pomieszczeń;
określenie wysokości charakterystycznych punktów obiektów budowlanych oraz terenu.
§ 48. Pomiary mające na celu geodezyjne wyznaczenie obiektów budowlanych w terenie, geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektów budowlanych, pomiaru przemieszczeń i odkształceń obiektów budowlanych oraz geodezyjną inwentaryzację powykonawczą obiektów lub elementów obiektów budowlanych, wykonuje się w oparciu o poziomą osnowę geodezyjną, osnowę pomiarową lub osnowę realizacyjną.
§ 49. 1. Osnowę realizacyjną zakłada się, gdy:
bezpośrednio z istniejącej poziomej osnowy geodezyjnej i osnowy pomiarowej nie można dokonać tyczenia;
dokładność istniejącej poziomej osnowy geodezyjnej i osnowy pomiarowej jest zbyt niska do potrzeb inwestycji;
istniejąca pozioma osnowa geodezyjna i osnowa pomiarowa podczas realizacji inwestycji może zostać zniszczona.
2. Osnowa realizacyjna służy do tyczenia, kontroli usytuowania elementów obiektu budowlanego w czasie budowy i montażu oraz inwentaryzacji powykonawczej, a także do badań przemieszczeń i odkształceń.
3. Osnowę realizacyjną nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy geodezyjnej i wyrównuje metodą najmniejszych kwadratów z obliczeniem błędów średnich położenia punktów.
4. Osnowa realizacyjna pod względem konstrukcyjnym może być:
siecią jednorzędową;
siecią dwurzędową.
5. Sieć dwurzędową zakłada się dla złożonych i dużych inwestycji realizowanych etapami.
6. W przypadku sieci dwurzędowej:
osnowę I rzędu nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy geodezyjnej i pokrywa się nią cały obszar inwestycji;
osnowę II rzędu nawiązuje się do osnowy I rzędu i zakłada się ją w dostosowaniu do potrzeb określonego etapu inwestycji.
§ 50. W szczególnych przypadkach, gdy przy realizacji inwestycji niezbędne jest wykonywanie geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych z dokładnością wyższą niż określoną w § 9 ust. 2 i 5, zakłada się osnowę realizacyjną w układzie lokalnym, którego początek wyznaczony jest przez współrzędne punktu ciężkości obszaru inwestycji, zaś jego osie zorientowane są przez główną oś inwestycji.
§ 51. Punkty osnowy realizacyjnej stabilizuje się znakami z trwałego materiału.
§ 52. Pomiary mające na celu geodezyjne wyznaczenie obiektów budowlanych w terenie oraz geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektów budowlanych wykonuje się na podstawie wyników geodezyjnego opracowania:
projektu zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego;
planu sytuacyjnego, o którym mowa w art. 29a ust.1 Prawa budowlanego.
§ 53. 1. Wyniki geodezyjnego opracowania dokumentów, o których mowa w § 52 utrwala się w szkicu dokumentacyjnym.
2. Na treść szkicu dokumentacyjnego składają się:
dane dotyczące osnowy realizacyjnej;
rysunek istniejących w terenie obiektów powierzchniowych mających znaczenie w procesie tyczenia;
rysunek istniejących w terenie obiektów podziemnego uzbrojenia mających znaczenie w procesie tyczenia ;
dane niezbędne do wytyczenia projektowanych obiektów, w tym dane obliczone;
miary kontrolne;
współrzędne punktów głównych, osiowych, punktów charakterystycznych obiektu, punktów kolizji z urządzeniami uzbrojenia terenu obliczone w wyniku geodezyjnego opracowania projektu.
3. Treść projektowaną oraz obliczone miary kontrolne przedstawia się na szkicu dokumentacyjnym w kolorze czerwonym.
§ 54. Tyczenie wykonuje się metodami, o których mowa w § 26 oraz w § 31 pkt 1- 4.
§ 55. 1. Miarą dokładności tyczenia jest błąd średni tyczenia (
) i jego wielokrotności.
2. Pożądaną wartość
określa się na podstawie wzoru
, w którym:
jest granicznym błędem tyczenia ustalanym przez wykonawcę na podstawie wzoru
;
r jest współczynnikiem, którego wartość zależy od wymaganego prawdopodobieństwa poprawności wytyczenia oraz od stopnia przypadkowości błędów tyczenia;
K jest parametrem określającym, jaką częścią granicznej odchyłki dL może być graniczny błąd wytyczenia;
dL jest graniczną odchyłką usytuowania tyczonego elementu obiektu.
§ 56. 1. Wyniki tyczenia utrwala się na szkicu tyczenia.
2. Szkic tyczenia może być sporządzony na kopii szkicu dokumentacyjnego i zawiera:
dane dotyczące osnowy realizacyjnej;
rysunek obiektów projektowanych;
dane konieczne do wytyczenia;
dane zrealizowane w trakcie tyczenia;
rezultaty pomiaru kontrolnego wytyczonych elementów obiektów;
adnotację o przyjęciu przez kierownika budowy wytyczonych elementów obiektów, z wyróżnieniem zastabilizowanych znaków osi głównych obiektów, reperów roboczych i głównych elementów konstrukcyjnych.
podpisy wykonawcy tyczenia oraz kierownika budowy.
3. Treść projektowaną przedstawia się na szkicu tyczenia w kolorze czerwonym.
4. Dane określające wyniki pomiaru kontrolnego wpisuje się na szkicu tyczenia kolorem czarnym w nawiasie.
5. Oryginał szkicu tyczenia dołączany jest do dziennika budowy, zaś jego kopia uwierzytelniona przez kierownika budowy pozostaje w dyspozycji wykonawcy tyczenia.
§ 57. Geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektu budowlanego oraz pomiary przemieszczeń obiektów i ich podłoża a także pomiary odkształceń obiektu wykonuje się w przypadkach i na zasadach określonych przepisami wydanymi na podstawie art. 43 ust. 4 Prawa budowlanego.
§ 58. 1. Geodezyjną inwentaryzację powykonawczą wykonuje się w celu:
ustalenia danych:
określających położenie i kształt wybudowanych obiektów budowlanych w państwowym układzie odniesień przestrzennych,
niezbędnych do wprowadzenia zmian w:
- bazie danych ewidencji gruntów i budynków - w zakresie użytków gruntowych oraz budynków,
- bazie danych geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu - w zakresie sieci uzbrojenia terenu,
- bazie danych, o której mowa w art. 4 ust. ustawy - w zakresie budowli;
sporządzenia operatu geodezyjnego, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 43 ust. 4 Prawa budowlanego, w tym:
mapy obrazującej położenie i kształt obiektów budowlanych oraz sposób zagospodarowania i ukształtowania terenu po zakończeniu procesu budowlanego,
dokumentacji określającej stan wyjściowy obiektów, które zgodnie z projektem budowlanym podlegają w trakcie ich użytkowania okresowym badaniom przemieszczeń i odkształceń.
2. Uczestnicy procesu budowlanego mogą rozszerzyć zakres geodezyjnych pomiarów powykonawczych, w szczególności dotyczących pionowości elementów konstrukcyjnych i trzonów windowych oraz stanu wyjściowego obiektów wymagających w trakcie użytkowania okresowego badania przemieszczeń obiektu i podłoża i odkształceń obiektu.
3. Na obiektach, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b zakłada się osnowę realizacyjną, specjalnie zaprojektowaną do wykonania pomiaru pierwotnego oraz pomiarów następnych, składającą się z:
punktów kontrolowanych (przyłożenia, zaczepienia, celowania);
stanowisk instrumentów pomiarowych (związanych z badanym obiektem i/lub założony poza nim).
§ 59. Wyniki geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych utrwala się w postaci dokumentów elektronicznych, a w przypadkach gdy postać elektroniczna nie jest możliwa do zastosowania, w postaci dokumentów papierowych, z zastrzeżeniem § 83.
Rozdział 4
Opracowanie i przekazywanie wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych
§ 60. 1. Opracowanie wyników pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych polega na:
przetworzeniu obserwacji uzyskanych w wyniku pomiarów do zbiorów współrzędnych prostokątnych płaskich oraz wysokości punktów w państwowym systemie odniesień przestrzennych;
aktualizacji lub utworzeniu odpowiedniej roboczej bazy danych obiektów przestrzennych;
edycji odpowiednich map lub innych opracowań kartograficznych oraz raportów w postaci rejestrów, wykazów, zestawień;
skompletowanie dokumentacji utworzonej w wyniku wykonanych prac geodezyjnych w postaci operatu technicznego.
2. Rezultaty geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego weryfikuje się w drodze ich porównania z obrazem ortofotomapy.
3. W przypadku negatywnych rezultatów weryfikacji, o której mowa w ust. 2, wykonuje się ponowny geodezyjny pomiar sytuacyjny.
4. Pozytywny rezultat weryfikacji potwierdza się w sprawozdaniu technicznym, stanowiącym część składową operatu technicznego.
§ 61. 1. Na treść dokumentacji zawierającej rezultaty przetwarzania wyników pomiarów osnowy pomiarowej składają się:
obserwacje oraz ich błędy średnie po wyrównaniu;
wykazy punktów osnowy pomiarowej zawierające współrzędne prostokątne płaskie lub wysokości punktów osnowy pomiarowej oraz błędy średnie punktów tej osnowy po wyrównaniu;
mapa przeglądowa osnowy pomiarowej, zawierająca:
oznaczenia punktów osnowy pomiarowej i punktów nawiązania,
elementy konstrukcyjne sieci;
datę i podpis osoby, która sporządziła dokumentację.
§ 62. Na treść dokumentacji zawierającej rezultaty przetwarzania wyników pomiarów obiektów ewidencji gruntów i budynków składają się:
wykazy współrzędnych punktów granicznych wraz z atrybutami opisowymi tych punktów;
mapa przeglądowa punktów granicznych, zawierająca oznaczenia punktów granicznych oraz przebieg linii granicznych;
wykazy zawierające pola powierzchni obiektów obszarowych objętych pomiarem (działek ewidencyjnych, konturów użytków gruntowych i konturów klas gleboznawczych, klasoużytków);
datę i podpis osoby, która sporządziła dokumentację.
§ 63. 1. Przy tworzeniu roboczej bazy danych w drodze aktualizacji bazy danych pozyskanej z PZGiK dokonuje się analizy porównawczej między wartościami współrzędnych punktów granicznych uzyskanych w wyniku pomiaru a wartościami współrzędnych tych samych punktów otrzymanych z PZGiK.
2. W roboczej bazie danych ujawnia się współrzędne uzyskane w wyniku pomiaru jeżeli:
pomiar będący przedmiotem opracowania wykonany był z większą dokładnością niż pomiar będący źródłem danych pozyskanych z PZGiK;
w materiałach PZGiK brak jest dowodów wskazujących, że pomiar będący źródłem danych z PZGiK poprzedzony był ustaleniem położenia punktów;
odchylenie liniowe między matematycznym przedstawieniem tego samego punktu granicznego ustalonym na podstawie danych z pomiaru oraz danych pozyskanych z PZGiK przekracza dopuszczalne wartości określone w ust. 3, jeżeli pomiar będący przedmiotem opracowania oraz pomiar będący źródłem danych PZGiK wykonane były z tą sama dokładnością.
3. Dopuszczalne wartości odchylenia liniowego wynoszą:
dla punktów stabilizowanych - 0.15 m;
dla punktów niestabilizowanych - 0.25 m.
4. Faktyczną wartość odchylenia liniowego (dl), o którym mowa w ust. 2 pkt 3, ustala się według wzoru:
, w którym Δx = Xp - Xd a Δy = Yp - Xd
zaś Xp i Yp to współrzędne płaskie prostokątne uzyskane na podstawie pomiaru,
Xd , Yd to współrzędne płaskie prostokątne pozyskane z PZGiK.
§ 64. Na treść dokumentacji zawierającej rezultaty przetwarzania wyników pomiarów obiektów innych niż wymienione w § 61 i 62 składają się:
wykazy współrzędnych sytuacyjnych szczegółów terenowych;
mapa przeglądowa obiektów przestrzennych objętych pomiarem;
datę i podpis osoby, która sporządziła dokumentację.
§ 65. 1. Dokumentacja opracowana w wyniku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych zawiera dane określające położenie, wielkość i geometryczny kształt obiektów oraz ich topologiczne relacje, a także dane opisowe dotyczące tych obiektów, określające ich właściwości.
2. Ostatecznym rezultatem opracowania, wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych są:
współrzędne płaskie prostokątne środków obiektów punktowych oraz atrybuty opisujące te obiekty;
numeryczne opisy obiektów liniowych i powierzchniowych sporządzone przy pomocy współrzędnych płaskich prostokątnych punktów załamania tych obiektów oraz atrybuty opisujące te obiekty;
wysokości punktów charakterystycznych obiektów.
3. Atrybuty obiektów bazy danych i ich opis przyjmuje się zgodnie z modelami danych określonymi w przepisach, o których mowa w art. 19 pkt 7-9 oraz art. 26 ust. 2 ustawy.
§ 66. Przy opracowywaniu wyników pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych wykonanych metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS, dane przestrzenne objęte bazami danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a i 1b ustawy, dotyczące obiektów położonych na obszarze opracowania, należy zharmonizować ze zbiorami danych uzyskanych metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS.
§ 67. 1. Przy opracowywaniu wyników geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych:
wszelkie obliczenia geodezyjne wykonuje się zgodnie z zasadami teorii przenoszenia się średnich błędów i zasadami rachunku prawdopodobieństwa;
wyniki obliczeń zapisuje się z zachowaniem właściwej precyzji, w tym z zachowaniem zera na końcu liczby, jeżeli to zero ma znaczenia precyzji zapisu;
wyniki pomiarów przyjęte do obliczeń koryguje się przez:
usunięcie danych zawierających błędy przekraczające wielkość dopuszczalnych błędów przypadkowych i zastąpienie ich danymi poprawnymi,
eliminację systematycznych błędów pomiarów oraz narzędzi i instrumentów.
2. Do wyników pomiarów wprowadza się poprawki odwzorowawcze, uwzględniające zniekształcenia liniowe, kątowe i powierzchniowe oraz inne właściwe poprawki wynikające z zasad redukcji wykonanych obserwacji w państwowym układzie odniesień przestrzennych.
§ 68. 1. Dokumentację zawierającą rezultaty geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz wyniki opracowania tych pomiarów kompletuje się w postaci operatu technicznego i przekazuje się do PZGiK.
2. Zakres, formę i treść dokumentów przeznaczonych dla zamawiającego określa umowa zawarta między zamawiającym a wykonawcą, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Mapy do celów prawnych oraz mapy do celów projektowych przeznaczone dla zamawiającego muszą być zgodne z przepisami § 73 oraz z przepisami § 81.
§ 69. 1. Przy wyrównywaniu obserwacji pomiarowej osnowy wysokościowej przepisy § 10 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. Przy wyrównywaniu niwelacji geometrycznej wagi obserwacji są odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów niwelacyjnych.
3. Przy wyrównywaniu niwelacji trygonometrycznej wagi obserwacji są odwrotnie proporcjonalne do kwadratu długości ciągów niwelacyjnych.
4.Wysokości punktów po wyrównaniu wykazuje się z precyzją zapisu do 0.01 m.
§ 70. Przy opracowaniu wyników pomiarów osnowy pomiarowej stosuje się zasady, o których mowa w § 10 a ponadto:
do wyrównania osnowy pomiarowej przyjmuje się łącznie rezultaty wykonanych pomiarów oraz inne, odpowiedniej dokładności, dane PZGiK;
obserwacje przed wyrównaniem podlegają redukcji ze względu na:
stałe błędy instrumentalne,
odchylenia stanu środowiska w trakcie pomiaru od warunków idealnych, normalnych lub założonych,
pochylenie terenu,
przyjęty system odniesień przestrzennych (redukcja na poziom elipsoidy, redukcja ze względu na odwzorowanie);
przy wyrównaniu obserwacji należy je zrównoważyć;
w przypadku osnów pomiarowych złożonych z obserwacji kątowo-liniowych oraz obserwacji wykonanych przy użyciu precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS, należy zastosować metodę łącznego wyrównania tych obserwacji.
§ 71. 1. Dokumentację geodezyjną i kartograficzną opracowaną na potrzeby podziałów nieruchomości oraz typowych postępowań sądowych i administracyjnych, zwana dalej „dokumentacją do celów prawnych”, sporządza się w przypadku, gdy operat ewidencyjny nie zawiera niezbędnych informacji na potrzeby postępowania sądowego, administracyjnego lub umowy cywilno-prawnej dotyczących gruntów, budynków lub lokali.
2. Dokumentacja do celów prawnych może być sporządzana w postaci:
map do celów prawnych;
rejestrów lub wykazów.
3. Szczególnymi rodzajami map do celów prawnych są:
mapa z projektem podziału nieruchomości;
mapa z projektem scalenia i podziału nieruchomości;
mapa do ustalenia służebności gruntowych.
4. Mapy do celów prawnych nie mogą określać przebiegu granic działek ewidencyjnych w sposób odmienny niż ujawniony w ewidencji gruntów i budynków.
§ 72. Przy opracowywaniu dokumentacji do celów prawnych wykorzystuje się informacje zawarte w:
materiałach PZGiK, w tym ewidencji gruntów i budynków;
księgach wieczystych oraz w aktach ksiąg wieczystych;
orzeczeniach sądowych;
aktach notarialnych;
decyzjach administracyjnych;
dokumentach geodezyjnych i kartograficznych przechowywanych w archiwach państwowych lub przez zainteresowane strony.
§ 73. 1. Na treść mapy do celów prawnych składają się:
Informacje, dotyczące działek ewidencyjnych objętych projektem podziału nieruchomości, zawarte:
na mapie ewidencyjnej,
w księdze wieczystej;
opis pozaramkowy zawierający:
nazwę miejscowości,
identyfikator i nazwę jednostki ewidencyjnej,
identyfikator i nazwę obrębu ewidencyjnego,
tytuł mapy i jej skalę,
imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, który zgłosił prace geodezyjne dotyczące mapy, oraz podpis osoby reprezentującej ten podmiot,
imię i nazwisko oraz numer uprawnień osoby, która sporządziła mapę,
oznaczenie kancelaryjne zgłoszenia pracy geodezyjnej,
datę opracowania mapy.
2. Mapa z projektem podziału nieruchomości oprócz treści, o której mowa w ust. 1. zawiera:
projektowane punkty i linie graniczne;
oznaczenia projektowanych działek ewidencyjnych;
wykaz zmian danych ewidencyjnych dotyczących obiektów objętych podziałem, sporządzony zgodnie z przepisami dotyczącymi ewidencji gruntów i budynków.
3. Elementy, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2 przedstawia się na mapie kolorem czerwony.
4. Treść mapy dla celów prawnych zawiera także istotne dla przedmiotu opracowania sytuacyjne szczegóły terenowe stanowiące treść baz danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 3 oraz ust. 1b ustawy.
5. Tytuł mapy do celów prawnych zawiera określenie rodzaju mapy w brzmieniu zgodnym z § 71 ust. 3.
6. W przypadku map z projektem podziału nieruchomości tytuł mapy otrzymuje brzmienie:
mapa z projektem podziału nieruchomości na potrzeby postępowania administracyjnego;
mapa z projektem podziału nieruchomości na potrzeby postępowania sądowego;
mapa z projektem podziału nieruchomości rolnej;
mapa z projektem podziału nieruchomości leśnej.
7. Tytuły map, o których mowa w ust. 6 pkt 1, 2, mogą być uzupełnione o informację określającą cel postępowania administracyjnego lub sądowego, w szczególności:
„Mapa z projektem podziału nieruchomości na potrzeby postępowania administracyjnego w sprawie wywłaszczenia nieruchomości”;
„Mapa z projektem podziału nieruchomości na potrzeby postępowania sądowego w sprawie stwierdzenia prawa własności na skutek zasiedzenia”.
8. Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają przepisów wydanych na podstawie art. 100 i art. 108 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm).
9. Mapę z projektem podziału edytuje się na arkuszu formatu A4 lub jego wielokrotności w skali, dostosowanej do obszaru nieruchomości objętych projektem podziału, zapewniającej czytelność rysunku mapy, nie mniejszej niż 1:5 000.
10. Jeżeli podział nieruchomości polega na wydzieleniu działek o łącznej powierzchni do 33% powierzchni nieruchomości podlegającej podziałowi, na mapie z projektem podziału nieruchomości wykazuje się mapę przeglądową zawierającą granice całej nieruchomości oraz granice projektowanego podziału w skali dostosowanej do obszaru nieruchomości, nie mniejszej niż 1:10 000 i dodatkowo granice wydzielanych działek i związanych z nimi obiektów ewidencyjnych w skali zapewniającej czytelność rysunku mapy, nie mniejszej niż 1:5 000.
§ 74. 1. W roboczej bazie danych, o której mowa w § 60 ust.1 pkt 2, ujawnia się pole powierzchni działki ewidencyjnej obliczone na podstawie wyników pomiaru, jeżeli:
pomiar będący przedmiotem opracowania wykonany był z większą dokładnością niż pomiar będący źródłem danych ewidencyjnych pozyskanych z PZGiK;
w materiałach PZGiK brak jest dowodów wskazujących, że pomiar będący źródłem danych ewidencyjnych poprzedzony był ustaleniem położenia punktów granicznych.
2. W przypadku, gdy nie zachodzą okoliczności, o których mowa ust. 1, w roboczej bazie danych ujawnia się pole powierzchni działki ewidencyjnej obliczone na podstawie pomiaru, jeżeli różnica między polem powierzchni obliczonym a polem powierzchni działki ewidencyjnej ujawnionym w ewidencji gruntów i budynków przekracza wartość obliczoną według wzoru:
, w którym
oznacza błąd średni położenia punktu granicznego, zaś
oznacza najkrótszą przekątną znajdującą się naprzeciw punktu o numerze i-tym.
§ 75. 1. W skład operatu technicznego wchodzą:
szkice i dzienniki pomiarowe;
protokoły przyjęcia granic, protokoły ustalenia granic, kopie protokołów granicznych oraz aktów ugody, protokoły wznowienia znaków granicznych, protokoły wyznaczenia punktów granicznych;
dowody doręczeń zawiadomień i kopie doręczeń wezwań;
sprawozdanie techniczne;
dokumenty zawierające rezultaty wyników pomiaru;
robocze bazy danych zapisane na nośniku informatycznym zgodnie z odpowiednim schematem GML określonym w przepisach wydanych odpowiednio na podstawie art. 19 pkt 6, 7, 9, 10 oraz art. 26 ust. 2 ustawy, lub zapisane w innym formacie uzgodnionym między wykonawcą prac geodezyjnych lub kartograficznych a organem prowadzącym PZGiK.
2. Sprawozdanie techniczne, o którym mowa w ust.1 pkt 4 zawiera:
cel oraz zakres rzeczowy i terytorialny wykonanych prac geodezyjnych lub kartograficznych;
oznaczenie kancelaryjne zgłoszenia pracy geodezyjnej lub kartograficznej;
imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, który wykonał prace geodezyjne lub kartograficzne;
imiona i nazwiska oraz numery uprawnień osób, które pełniły samodzielne funkcje przy wykonywaniu prac geodezyjnych lub kartograficznych;
okres w jakim wykonywane były prace geodezyjne lub kartograficzne;
opis przebiegu i rezultatów wykonanych prac geodezyjnych lub kartograficznych, zawierający w szczególności:
zakres wykorzystania materiałów PZGiK,
zastosowane technologie i metody pomiarowe;
informację o pozytywnym rezultacie weryfikacji, o której mowa w § 60 ust. 4;
informacje dotyczącą przekazywanej bazy roboczej.
§ 76. 1. Wyniki tyczenia obiektów budowlanych oraz geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej obiektów budowlanych, przedstawia się w postaci:
operatu geodezyjnego, który wchodzi w skład dokumentacji budowy;
operatu technicznego.
2. W skład operatu geodezyjnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, wchodzą:
szkice dokumentacyjne i szkice tyczenia;
mapa z wynikami inwentaryzacji powykonawczej;
szkice osnowy realizacyjnej i wykazy współrzędnych punktów tej osnowy;
wyniki pomiarów pionowości elementów konstrukcyjnych i trzonów windowych oraz stanu wyjściowego obiektów wymagających w trakcie użytkowania okresowego badania przemieszczeń obiektu i podłoża i odkształceń obiektu.
§ 77. 1. Do sporządzenia mapy do celów projektowych wykorzystuje się:
zbiory danych PZGiK, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2, 3, 8, 11 oraz ust. 1b ustawy;
wyniki pomiarów obiektów nie objętych bazami danych, o których mowa w
pkt 1, wskazanych przez projektanta lub inwestora;
opracowania planistyczne oraz dokumentację architektoniczno-budowlaną przechowywaną przez organy administracji architektoniczno-budowlanej.
2. Przepisy ust. 1 nie naruszają przepisów wydanych na podstawie art. 43 ust. 4 Prawa budowlanego.
§ 78. Ujawnienie na mapie do celów projektowych danych ewidencyjnych uzyskanych w wyniku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych, w tym dotyczących granic działek ewidencyjnych, konturów użytków gruntowych i konturów klas gleboznawczych, następuje po uprzednim ujawnieniu tych danych w operacie ewidencyjnym.
§ 79. 1. Treść mapy do celów projektowych w zakresie granic działek ewidencyjnych, konturów użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych musi być zgodna z treścią mapy ewidencyjnej.
2. Aktualizacja użytków gruntowych nie jest konieczne na obszarze otaczającym teren planowanej kubaturowej inwestycji budowlanej, a także na obszarze planowanym wyłącznie pod działania inwestycyjne, mające na celu przeprowadzenie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji.
3. Informacje dotyczące aktualnych użytków gruntowych, o których mowa w ust. 2, jeżeli mają znaczenie dla projektanta, mogą być dodatkowo wykazane na mapie do celów projektowych, oprócz informacji zgodnych z operatem ewidencyjnym, bez uprzedniej aktualizacji baz danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2 i 3 ustawy.
4. W przypadku wykazania na mapie do celów projektowych konturów użytków gruntowych nieujawnionych w bazie danych, o której mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2 ustawy, na mapie zamieszcza się informację o treści: „kontur użytku gruntowego oznaczony symbolem … nie jest ujawniony w bazie danych ewidencji gruntów i budynków”.
5. W przypadku, gdy przedmiotem planowanej inwestycji są budynki sytuowane w sąsiedztwie granic nieruchomości, albo mapa do celów projektowych zawiera w swej treści szczegóły sytuacyjne szczegóły terenowe I grupy, położone w sąsiedztwie granic nieruchomości, a jednocześnie w PZGiK brak jest danych określających położenie punktów granicznych z wymaganą dokładnością, wykonawca prac geodezyjnych i kartograficznych pozyskuje niezbędne dane dotyczące tych punktów w trybie przepisów wydanych na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy lub w trybie przepisów rozdziału 6 ustawy.
§ 80. 1. Przy redakcji mapy do celów projektowych stosuje się oznaczenia i symbole ustalone przepisami wydanymi na podstawie art. 19 pkt 7.
2. Treścią mapy do celów projektowych mogą być miary liniowe pozyskane w wyniku geodezyjnych pomiarów terenowych określające, w szczególności odległości między charakterystycznymi punktami sytuacyjnymi mającymi znaczenie w procesie projektowania.
3. Jeżeli na mapie będą umieszczone inne obiekty nie objęte katalogiem obiektów baz danych, o których mowa w ust. 1, należy na mapie umieścić legendę z oznaczeniem występujących obiektów.
4. Na mapie do celów projektowych wyróżnia się linią przerywaną w kolorze zielonym grunty obciążone służebnościami gruntowymi ujawnionymi w księgach wieczystych oraz umieszcza się skrótowy opis zakresu tych służebności.
§ 81. Treść opisu mapy do celów projektowych stanowią:
tytuł mapy „Mapa do celów projektowych”;
skala mapy;
nazwa miejscowości;
identyfikator i nazwę jednostki ewidencyjnej;
identyfikator i nazwę obrębu ewidencyjnego;
imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, który wykonał mapę oraz podpis osoby reprezentującej ten podmiot;
imię i nazwisko, numer uprawnień osoby, która sporządziła mapę, oraz jej podpis;
oznaczenie kancelaryjne zgłoszenia pracy geodezyjnej;
nazwę układu współrzędnych prostokątnych płaskich oraz układu wysokości;
oznaczenie granic obszaru, który był przedmiotem aktualizacji;
data opracowania mapy.
§ 82. 1. Mapę do celów projektowych edytuje się na arkuszu formatu A4 lub jego wielokrotności.
2. W zależności od rodzaju i wielkości inwestycji mapę sporządza się w układzie:
sekcyjnym - w tym przypadku na mapie należy zaznaczyć i podać właściwy numer sekcji;
jednostkowym (w jednym arkuszu) - w tym przypadku na mapie należy zaznaczyć zasięg arkusza na szkicu orientacyjnym zorientowanym do północy;
wieloarkuszowym - w tym przypadku na mapie należy podać numer arkusza i w nawiasie ogólną liczbę arkuszy; z zaznaczeniem właściwego arkusza na szkicu orientacyjnym, zorientowanym do północy i przedstawieniem arkuszy sąsiednich.
Rozdział 5
Przepisy przejściowe i końcowe
§ 83. 1. W okresie 24 miesięcy od wejścia w życie rozporządzenia zamiast roboczych baz danych, o których mowa § 60 ust. 1 pkt 2, mogą być przekazywane do PZGiK, jako rezultat opracowania wyników pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych, mapy analogowe oraz wykazy:
współrzędnych punktów osnów pomiarowych;
współrzędnych punktów granicznych i innych obiektów przestrzennych.
2. Wykazy, o których mowa w ust. 1 przekazuje się do PZGiK w postaci plików tekstowych w formacie ASCII.
§ 84. W okresie 36 miesięcy od wejścia w życie rozporządzenia miary kierunków i kątów związane z geodezyjnymi pomiarami sytuacyjnymi i wysokościowymi mogą być wyrażane w stopniach, minutach i sekundach.
§ 85. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
UZASADNIENIE
Projekt rozporządzenia jest wypełnieniem delegacji ustawowej zapisanej w art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287), określając standardy techniczne:
wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podziałów nieruchomości, typowych postępowań sądowych i administracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, budownictwa;
geodezyjnej obsługi inwestycji budowlanych;
opracowywania wyników pomiarów geodezyjnych oraz sporządzania dokumentacji na potrzeby: ewidencji gruntów i budynków, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, podziałów nieruchomości, typowych postępowań sądowych i administracyjnych, zagospodarowania przestrzennego, budownictwa, w tym geodezyjnej obsługi inwestycji budowlanych;
przekazywania wyników pomiarów i opracowań geodezyjnych, o których mowa w pkt 1-3, do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.
W obowiązujących ramach prawnych z zakresu geodezji i kartografii brak jest aktu rangi rozporządzenia, który obejmowałby w sposób kompleksowy przedmiot wskazany w delegacji ustawowej do uregulowania.
Istotą projektu rozporządzenia jest ujęcie w jednym akcie prawnym wszystkich zagadnień związanych z wykonywaniem pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych na potrzeby wyszczególnione w delegacji ustawowej, uregulowanych dotychczas w kilku standardach technicznych w dziedzinie geodezji i kartografii i różnych przepisach niższej rangi, nie zawsze jednak w sposób ujednolicony.
Projekt rozporządzenia tworzy warunki formalne dla wdrożenia nowoczesnych technologii, urządzeń i rozwiązań technicznych, będących wynikiem postępu technologicznego, w tym zastosowanie technik satelitarnych i skaningu laserowego do procesu wykonywania prac geodezyjnych i kartograficznych, co może mieć istotny wpływ na przyśpieszenie realizacji programu budowy autostrad i dróg szybkiego ruchu. Regulując przy tym w sposób szczegółowy aspekty techniczne wykonywania tych prac, zabezpiecza odbiorcom opracowań, powstających w ich wyniku, osiągnięcie wymaganych parametrów, istotnych z punktu widzenia danego procesu decyzyjnego.
Mając na uwadze rosnącą tendencję wykorzystywania w wielu dziedzinach życia technologii fotogrametrycznej projekt rozporządzenia porządkuje również zasady wykorzystywania tej technologii w pomiarach geodezyjnych i opracowaniach kartograficznych, realizowanych na potrzeby prowadzenia strategicznego dla państwa rejestru publicznego - ewidencji gruntów i budynków, planowania przestrzennego i realizacji dużych projektów o charakterze regionalnym i krajowym, co stanowi wyraz postępu technicznego i technologicznego w tej tak ważnej dla gospodarki państwa dziedzinie działalności publicznej.
Projekt rozporządzenia wprowadza zmienioną, w stosunku do dotychczasowych rozwiązań, metodykę organizacji i trybu prowadzenia geodezyjnych prac sytuacyjnych i wysokościowych oraz porządkuje zakres i formę dokumentacji technicznej sporządzanej w ich wyniku, której dane aktualizują zbiory państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.
Zmiany te podyktowane są przebudową modelu państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, jego pełną informatyzacją, wynikającą z rosnących potrzeb w zakresie dostępu do informacji przestrzennej i lawinowym przyrostem danych gromadzonych w tym zasobie przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej. Z kolei ta znacząca zmiana jakościowa gromadzenia danych i ich bieżącej aktualizacji wymusza również zmianę jakościową trybu wymiany danych pomiędzy zasobem, bazami danych zasobu a wykonawcami prac geodezyjnych i kartograficznych, będącymi głównymi dostawcami danych do aktualizacji zbiorów zasobu.
Projekt rozporządzenie ujednolica zasady wykonywania pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowań związanych z tymi pomiarami.
W niniejszym projekcie została uwzględniona większość uwag zebranych w trakcie konsultacji i uzgodnień środowiskowych odnośnie dotychczas stosowanych standardów technicznych w dziedzinie geodezji i kartografii.
Część zawartych w projekcie rozporządzenia postanowień, zarówno o charakterze merytorycznym jak i technicznym, wypełnia luki w dotychczasowych przepisach porządkujących ten zakres spraw, a także eliminuje niespójności na styku z uregulowaniami zawartymi w przepisach prawa powiązanego.
Projekt rozporządzenia wypełnia dyspozycje zawarte w upoważnieniu ustawowym, bowiem standaryzuje każdy etap szeroko rozumianego procesu wykonywania tych pomiarów i sporządzanej w ich wyniku dokumentacji technicznej przynależnej poszczególnym odbiorcom.
Ocena skutków regulacji (OSR)
Podmioty, na które oddziałuje
Projekt odnosi się do działania organów administracji rządowej i samorządowej, w szczególności organów Służby Geodezyjnej i Kartograficznej oraz oddziaływuje na przedsiębiorców prowadzących działalność geodezyjną i kartograficzną. Zakres regulacji projektowanego aktu będzie miał pozytywny wpływ na funkcjonowania organów administracji publicznej wszystkich szczebli oraz innych podmiotów wykorzystujących w swoich procesach decyzyjnych dokumentację geodezyjną i kartograficzną.
Konsultacje społeczne
Projekt zostanie umieszczony na stronie internetowej Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. Ponadto zostanie skonsultowany z organizacjami społeczno - zawodowymi działającymi w obszarze geodezji i kartografii: Stowarzyszeniem Geodetów Polskich, Stowarzyszeniem Kartografów Polskich, Geodezyjną Izbą Gospodarczą oraz Polską Geodezją Komercyjną - Federacją Organizacji Przedsiębiorców Geodezyjnych, Stowarzyszeniem Rzeczoznawców Majątkowych.
Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym budżet państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego
Wejście w życie rozporządzenie nie spowoduje skutków finansowych dla budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.
Wprowadzone zmiany nie spowodują dodatkowych obciążeń finansowych po stronie Skarbu Państwa.
Wpływ regulacji na rynek pracy, konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczości w tym funkcjonowanie przedsiębiorstw
Przewiduje się, że rozporządzenie będzie miało pozytywny wpływ na rynek pracy. Rozporządzenie uprości i usprawni proces wykonywania prac geodezyjnych i kartograficznych oraz przyczyni się do poprawy relacji miedzy podmiotami gospodarczymi a administracją geodezyjną i kartograficzną. Przyczyni się także do poprawy jakości i standaryzacji opracowań geodezyjnych i kartograficznych będących wynikiem tych prac.
Projekt rozporządzenia dostosowuje zasady wykonywania prac geodezyjnych i kartograficznych do nowoczesnych technologii teleinformatycznych i technik satelitarnych.
Projekt zwiększy spektrum zadań wykonywanych przez podmioty gospodarcze prowadzące działalność w zakresie geodezji i kartografii,
Wpływ projektu rozporządzenia na rozwój regionalny
Przewiduje się pozytywny wpływ projektu rozporządzenia na sytuację i rozwój regionów. Zastosowanie zestandaryzowanych procedur wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych może wpłynąć stymulująco na przebieg procesów związanych z gromadzeniem i aktualizacją rejestrów publicznych prowadzonych przez służbę geodezyjną i kartograficzną, a także planowaniem, projektowaniem oraz realizacją wszelkich inwestycji w danym regionie. Wpłynie w znaczący sposób na skrócenie czasu i zapewnienie jakości opracowań geodezyjnych i kartograficznych na potrzeby tych procesów.
Przedmiot projektu rozporządzenia nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.
Załącznik nr 2
Precyzyjne pozycjonowanie w oparciu o GNSS
Rozdział 1
Techniki precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS
Podczas wykonywania pomiarów geodezyjnych metodą precyzyjnego pozycjonowania GNSS w oparciu o serwisy systemu ASG-EUPOS wykorzystuje się techniki pomiarów:
statycznych (w oparciu o serwis POZGEO i POZGEO D),
szybkich statycznych w oparciu o serwisy jak w pkt. 1,
kinematycznych RTK (w oparciu o serwis NAWGEO).
Pomiary statyczne są pomiarami o najwyższej dokładności, wykonywane są zestawem kilku odbiorników satelitarnych, które pozostają nieruchome w ciągu sesji obserwacyjnej. Możliwe jest zbieranie obserwacji z wielu sesji, uzyskany materiał obserwacyjny poddawany jest przetworzeniu po zakończeniu prac (tzw. postproccesing).
Pomiary szybkie statyczne polegają na wyznaczaniu wektorów między odbiornikami ustawionymi na dwóch punktach bazowych gromadzących dane w trakcie wielogodzinnych sesji pomiarowych, a poszczególnymi punktami obserwowanymi w trakcie krótkich sesji pomiarowych.
Pomiary kinematyczne RTK wykonywane są przy użyciu zestawu pomiarowego, złożonego z odbiornika stacjonarnego tzw. stacji bazowej (referencyjnej), względem którego jest wyznaczana pozycja jednego lub większej liczby odbiorników ruchomych. W technologii pomiarów kinematycznych wyznaczana jest pozycja danego obiektu w czasie rzeczywistym.
Serwis POZGEO umożliwia wykonywanie automatycznych obliczeń w trybie postprocessingu obserwacji GPS wykonanych metodą statyczną, w celu wyznaczenia współrzędnych w państwowym systemie odniesień przestrzennych.
Serwis POZGEO D umożliwia udostępnianie zbiorów obserwacji satelitarnych GNSS z wybranych przez użytkownika stacji referencyjnych systemu ASG-EUPOS, a także obserwacji interpolowanych dla pozycji określonej przez użytkownika.
Serwis NAWGEO obejmuje udostępnianie poprawek RTK, umożliwiając wyznaczenie pozycji poziomej z błędem średnim nie przekraczającym 0,03m i wysokości 0,05m przy wykorzystaniu odbiornika dwuczęstotliwościowego.
Przy wykonywaniu pomiarów należy zapewnić:
minimalną liczbaę obserwowanych satelitów:
4 - dla pomiarów wykonywanych techniką statyczną,
6 - dla pomiarów wykonywanych techniką szybką statyczną,
5 - dla pomiarów RTK;
kąt elewacji - co najmniej 100;
wyznaczenie pozycji przy maksymalnej wartości błędu rozmycia dokładności pozycji, zwanej dalej parametrem PDOP, mniejszym od 6.0;
5 sekundowy interwał rejestracji danych satelitarnych GNSS na punkcie, dla pomiarów statycznych.
Punkty osnowy pomiarowej wyznaczane metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS sytuuje się w sposób zapewniający:
dostęp do minimalnej ilości obserwowanych satelitów;
ominięcie przeszkód terenowych typu: budynki, drzewa, krzewy itp., powyżej 10o nad horyzontem,
ominięcie przeszkód terenowych mogących powodować odbicia sygnałów satelitarnych (budowle, ściany budynków, dachy, skały, zbiorniki wodne, samochody).
uniknięcie występowania w bezpośrednim sąsiedztwie wyznaczanych punktów osnowy pomiarowej aktywnych elementów infrastruktury technicznej emitujących fale elektromagnetyczne (nadajniki radiowe, linie energetyczne, kolejowe, tramwajowe) wpływu fal elektromagnetycznych.
Rozdział 2
Pomiary statyczne
Pomiary statyczne mogą odbywać się z wykorzystaniem techniki statycznej lub szybkiej statycznej w zależności od wymaganej dokładności współrzędnych, rodzaju odbiornika, długości sesji obserwacyjnej i innych parametrów.
Dla techniki pomiarów statycznych, przy zastosowaniu odbiorników dwuczęstotliwościowych, czas obserwacji wynosi około 30 minut, zaś dla pomiarów szybkich statycznych, w zależności od długości wektora: do 5 km - 5-10 minut, od 5 do 10 km - 10-20 minut oraz od 10 do 15 km - ponad 30 minut.
W przypadku, gdy nie jest możliwe usytuowanie punktu pomiarowego z zachowaniem warunków, o których mowa w ust. 1.8 pkt. 2-4, należy zwiększyć długość sesji pomiarowej.
Przed rozpoczęciem i po zakończeniu sesji pomiarowej metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS należy dokonać pomiaru wysokości anteny odbiornika. W przypadku różnicy pomiarów > 1cm, należy dokonać ponownego pomiaru wysokości anteny.
Wykonawca zobowiązany jest prowadzić w trakcie pomiaru dziennik obserwacyjny, który powinien zawierać następujące informacje:
numer punktu pomiarowego;
datę wykonania sesji pomiarowej na punkcie;
czas rozpoczęcia i zakończenia sesji pomiarowej
numer sesji pomiarowej na punkcie;
typ i numer seryjny anteny i odbiornika GNSS użytego w sesji pomiarowej;
wyniki pomiarów wysokości anteny;
krótka adnotacja o zasłonach sfery niebieskiej występujących nad punktem i uwagi dotyczące przebiegu sesji pomiarowej;
imię i nazwisko osoby wykonującej sesję pomiarową.
Rozdział 3
Pomiary kinematyczne
Pomiar kinematyczny w czasie rzeczywistym RTK, zwany dalej pomiarem RTK służy do określenia położenia punktów sytuacyjnych i wysokościowych szczegółów terenowych lub ich tyczenia w oparciu o:
odebrane przez odbiornik dane z systemu satelitarnego GNSS i dane ze stacji referencyjnej: współrzędne, obserwacje (fazowe i kodowe), parametry anteny przekazywane z pojedynczej fizycznej stacji referencyjnej;
odebrane przez odbiornik dane z systemu satelitarnego GNSS i dane ze stacji referencyjnej: współrzędne, obserwacje (fazowe i kodowe), parametry anteny przekazywane z pojedynczej fizycznej lub wirtualnej stacji referencyjnej oraz poprawki korekcyjne powierzchniowe wyznaczane z grupy stacji referencyjnych (VRS, MAC i FKP).
Wyznaczenie współrzędnych punktów na podstawie pomiaru wykonanego techniką RTK następuje w oparciu o dane odebrane z satelitów GNSS oraz dane:
1) ze stacji systemu ASG-EUPOS (w tym VRS) i wartość poprawki korekcyjnej powierzchniowej (MAC, FKP), obliczonej na podstawie obserwacji ze stacji referencyjnych systemu ASG-EUPOS (serwis NAWGEO);
2) ze stacji zainstalowanej na punkcie geodezyjnej osnowy poziomej 1-3 klasy, którego współrzędne zostały wyznaczone metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS.
Korzystanie z poprawek udostępnianych w serwisie NAWGEO następuje w przypadkach:
1) poprawek sieciowych w postaci danych ze stacji systemu ASG-EUPOS i poprawek korekcyjnych powierzchniowych w każdym przypadku;
2) z pojedynczej stacji referencyjnej ASG-EUPOS, w przypadku, gdy odległość wyznaczanego punktu od stacji jest mniejsza od 5 km, a odbiornik nie ma możliwości odbierania poprawki korekcyjnej powierzchniowej;
3) ze stacji referencyjnej zainstalowanej na punkcie poziomej osnowy geodezyjnej 1-3 klasy, w przypadku, gdy odległość wyznaczanego punktu od stacji jest mniejsza od 5 km, a odbiornik nie ma możliwości odbierania poprawki korekcyjnej powierzchniowej lub ze stacji referencyjnej systemu ASG-EUPOS.
Pomiar RTK wykonywany jest odbiornikami co najmniej dwuczęstotliwościowymi, mającymi możliwość odbioru danych z pojedynczej stacji lub danych z pojedynczej wirtualnej stacji (VRS) zawierających poprawki powierzchniowe (MAC i FKP).
Przed rozpoczęciem każdej sesji pomiarów RTK, należy wykonać pomiar kontrolny na co najmniej jednym punkcie o znanych współrzędnych w państwowym układzie odniesień przestrzennych, zlokalizowanym w odległości nie większej niż 0,5km od obszaru objętego pomiarem.
W uzasadnionych przypadkach dane punktu kontrolnego mogą być uzyskane poprzez drugi niezależny pomiar RTK lub pomiar techniką statyczną lub szybką statyczną.
Różnice pomiędzy wynikiem pomiaru RTK punktu kontrolnego a danymi pozyskanymi z PZGiK , nie powinny przekraczać wartości: dx,dy ≤0.06 m, dh ≤ 0.09 m.
Pomiar RTK musi zapewnić uzyskanie współrzędnych wraz z ich charakterystyką dokładnościową:
1) w geodezyjnym systemie odniesień przestrzennych ETRS89;
2) w układach współrzędnych płaskich prostokątnych 1992 i 2000.
Rozdział 4
Pomiar RTK dla potrzeb geodezyjnej obsługi budownictwa
Tyczenie dokonuje się w tym samym układzie odniesienia, w jakim został zaprojektowany tyczony obiekt; układ odniesienia tworzy zbiór punktów osnowy geodezyjnej położonych w sąsiedztwie tyczonego obiektu.
Weryfikacja poprawnie wytyczonego punktu powinna być sprawdzona za pomocą drugiego, niezależnego pomiaru wykonanego metodą RTK przy powtórnej inicjalizacji odbiornika.
W przypadku niezależnego pomiaru, otrzymane różnice nie powinny przekraczać następujących wartości: dx, dy ≤ 0.06 m, dh ≤ 0.09 m.
Rozdział 5
Dostosowanie danych istniejących w PZGiK materiałów geodezyjnych i kartograficznych do geodezyjnego systemu odniesienia ETRS89
Dostosowanie istniejących w PZGiK materiałów geodezyjnych i kartograficznych do geodezyjnego systemu odniesienia ETRS89, realizowanego przez sieć stacji ASG-EUPOS, powinno być wykonane metodą transformacji konforemnej współrzędnych, z uwzględnieniem poniżej podanych zasad, przy udziale właściwego miejscowo ODGiK.
Współrzędne punktów osnowy pomiarowej oraz szczegółów terenowych realizowanych z wykorzystaniem techniką GNSS są wyznaczane w aktualnej realizacji geodezyjnego systemu odniesienia ETRS89 jako trójwymiarowe współrzędne geodezyjne (geocentryczne: X, Y, Z lub elipsoidalne: φ, λ, h (B, L, h)).
Przeliczenie trójwymiarowych współrzędnych geodezyjnych na współrzędne płaskie w układach współrzędnych: „2000” i „1992” realizowane jest zgodnie z rozporządzeniem o państwowym systemie odniesień przestrzennych.
Wyznaczenie wysokości sytuacyjnych i wysokościowych szczegółów terenowych w obowiązującym systemie wysokości normalnych realizowane jest z wykorzystaniem obowiązującego modelu quasigeoidy. Zaleca się lokalne dopasowanie modelu quasigeoidy z wykorzystaniem minimum trzech punktów dostosowania, którymi mogą być punkty osnowy wysokościowej podstawowej lub szczegółowej, dla których wyznaczono także trójwymiarowe współrzędne geodezyjne w obowiązującej realizacji geodezyjnego systemu odniesienia ETRS89. Rozmieszczenie punktów dostosowania powinno być równomierne i obejmować cały obszar opracowania.
Współrzędne punktów dostosowania w systemie odniesienia ETRS89, powinny być wyznaczone w trakcie wykonywania pomiarów szczegółów sytuacyjno-wysokościowych techniką GNSS.
Dostosowanie dotychczasowych współrzędnych punktów sytuacyjnych znajdujących się w PZGiK w lokalnym układzie współrzędnych geodezyjnego systemu odniesienia ETRS89 jest realizowane:
1) w oparciu o udostępnione przez właściwy ośrodek dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej parametry transformacji miedzy realizacją systemu ETRS89 a układem odniesienia, w którym opracowane są dotychczasowe współrzędne sytuacyjnych szczegółów terenowych;
2) z wykorzystaniem minimum 20 punktów równomiernie rozłożonych punktów dostosowania, którymi mogą być punkty osnowy poziomej podstawowej lub szczegółowej oraz jednoznacznie zidentyfikowane punkty graniczne, dla których wyznaczono współrzędne w obowiązującej realizacji geodezyjnego systemu odniesienia ETRS89 i w układzie odniesienia, w którym opracowane są dotychczasowe współrzędne punktów sytuacyjnych szczegółów terenowych.
Rozmieszczenie punktów dostosowania powinno być równomierne i obejmować cały obszar opracowania (norma 20 punktów dostosowania, dotyczy obszaru obrębu ewidencyjnego). Współrzędne punktów dostosowania w systemie odniesienia ETRS89, powinny być wyznaczone w trakcie wykonywania pomiarów szczegółów sytuacyjno-wysokościowych techniką GNSS.
Rozdział 6
Opracowanie wyników pomiaru wykonanego metodą precyzyjnego pozycjonowania w oparciu o GNSS w odniesieniu do osnowy pomiarowej
Przy opracowywaniu wyników pomiaru osnowy pomiarowej należy:
wykonać kontrolę wstępną obserwacji poprzez wyrównanie swobodne sieci geodezyjnej z przyjęciem jednego punktu jako punktu stałego;
wyrównać łącznie obliczone wektory pomiędzy pomierzonymi punktami i stacjami referencyjnymi, w nawiązaniu do przyjętych za bezbłędne punktów nawiązania, metodą najmniejszych kwadratów, w obowiązującym układzie odniesień przestrzennych.
Zbiory obserwacyjne dotyczące osnowy pomiarowej przekazuje się do Centrum Obliczeniowego ASG-EUPOS przesyła się drogą elektroniczną w formacie RINEX.
Dokument elektroniczny, przekazany Wykonawcy przez Centrum Obliczeniowe, zawierający wyniki obliczeń w postaci raportu w formacie ASCII stanowi integralną cz
) Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji kieruje działem administracji rządowej - administracja publiczna - na podstawie § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. Nr 216, poz. 1604).
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 32, poz.159 i Nr 45, poz. 235).
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 106, poz. 675, Nr 143, poz. 963, Nr 155, poz. 1043, Nr 197, poz. 1307 i Nr 200, poz. 1323 oraz z 2011 r. Nr 64, poz. 341).