Wspólne polityki Unii Europejskiej I - Notatki Piotrka Pomorskiego

Wykład I: 08.10.2008 - Wprowadzenie

Wspólna polityka - zespół narzędzi ekonomiczno - prawnych, za pomocą których Wspólnota Europejska reguluje określone dziedziny gospodarki, a narzędzia te stanowione są przez instytucje Wspólnoty. Nie ma narodowych polityk: rolnej, transportowe, handlu zagranicznego.

1957 - Traktat o EWG, potem przemianowany (1993) na Wspólnotę Europejską.

W ramach Wspólnot Europejskich wyróżniamy Wspólnotę Europejską i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

EWWiS w 2002 przestał istnieć (a powstał w 1951).

Unia Europejska: Traktat o Unii Europejskiej z Maastricht z 1992 (wejście w życie: 01.11.1993). Zawiera on 3 filary Unii Europejskiej:

• I filar (unia gospodarcza) to dwie Wspólnoty: WE i EURATOM.

Wspólna polityka handlowa: państwo członkowskie nie może samo podpisać umowy handlowej z krajem trzecim. I filar różni się od II i III, bo są w nim jednolite, ponadnarodowe akty prawne, ustanawiane przez instytucje Wspólnot Europejskich oraz dlatego, że jest utworzony na podstawie TWE, a nie TUE.

• II filar (unia polityczna) - polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - powstał wraz z TUE.

• III filar (unia policyjno - sądownicza)

Wyróżniamy 5 ponadnarodowych aktów prawnych, obowiązujących w I filarze. Są to: rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, opinie i zalecenia. Pierwsze 3 są wiążące, a opinie i zalecenia - niewiążące. Podstawowym źródłem tych aktów prawnych jest artykuł 249 TWE.

• Rozporządzenia - ma zastosowanie ogólne, obowiązuje w całości, stosuje się bezpośrednio na wszystkich państw członkowskich. Adresatem są państwa członkowskie i poszczególne jednostki (osoby prawne i fizyczne). Rozporządzenia można porównać do ustaw. Są stosowane bezpośrednio (z chwilą opublikowania w dzienniku urzędowym Wspólnot Europejskim zaczynają obowiązywać we wszystkich krajach). Nie trzeba go już wprowadzać do porządku krajowego; ew. kolidujące przepisy krajowe trzeba usunąć. Ujednolica prawo wspólnotowe. Rozporządzenia dotyczą głównie prawa celnego, WPR, WPHZ (Wspólna Polityka Handlu Zagranicznego), WP Transportowa.

• Dyrektywa - wiąże co do zamierzonego celu każde państwo członkowskie, pozostawiając władzom krajowym wybór środków. Adresatem dyrektyw są wyłącznie państwa członkowskie (jedno, kilka lub wszystkie). Dyrektywa nie może być źródłem uprawnień lub obowiązków jednostek (osób prawnych i fizycznych). Muszą one być zaimplementowane do porządków krajowych. Dopiero wtedy osoby prawne i fizyczne mogą domagać się swych praw przed sądem krajowym. Termin implementacji dyrektywy jest podany w części końcowej aktu, przeważnie to ok. 1-3 lata. Dyrektywa harmonizuje prawo europejskie. Dotyczą głównie przepływu usług, osób, towarów, kapitału (4 narzędzia tworzące rynek zewnętrzny).

• Decyzja - obowiązuje w całości tych, do których jest skierowana. Nie jest to zbiór jednorodnych aktów prawnych. Każda decyzja może dotyczyć innego sektora czy firmy. Adresatem decyzji są państwa członkowskie i osoby prawne.

• Zalecenia i opinie - adresatem są instytucje wspólnotowe, państwa członkowskie, osoby prawne.

Podejmowanie decyzji w UE

Władza ustawodawcza jest w rękach 3 instytucji (by nie dochodziło do monopolizacji): Komisja Europejska, Rada UE i Parlament Europejski. KE to 27 komisarzy (po 1 z każdego kraju), w zupełności niezależnych od samych krajów. PE to 785 eurodeputowanych. RUE to 27 ministrów (zawsze w innym składzie, bo wyróżniamy RUE na sektory, np.: rolnictwa, transportu czy HZ). TUE to najważniejszy organ prawodawczy we Wspólnocie Europejskiej.

UE posiada monopol inicjatywy ustawodawczej: jako jedyna instytucja ma prawo zgłaszania projektu aktu prawnego. KE przesyła go do PE, a ten w zależności od procedury współuczestnicy w tworzeniu prawa. Są 4 procedury: współdecydowania, konsultacji, współpracy i zgody. Ostateczną decyzję o uchwaleniu aktu prawnego podejmuje RUE.

• Procedura konsultacji - parlament nie miał prawa zgłaszania poprawek do aktu zgłaszanego przez KE. Może jedynie wydać opinię (nie jest ona wiążąca dla adresata).

• Procedura współpracy - parlament może zgłosić poprawkę do projektu aktu prawnego, ale RUE może jej nie uwzględnić poprzez głosowanie jednomyślne. Gdyby jednak RUE zgodziła się z poprawką, to głosuje większością kwalifikowaną.

• Procedura współdecydowania - w 1. czytaniu PE może odesłać projekt do KE. Są maksymalnie 3 czytania, w przypadku rozbieżności między RUE a PE powoływany jest komitet pojednawczy, który obraduje, aż dojdzie do kompromisu.

• Procedura zgody: PE wyraża zgodę na podjęcie danej decyzji przez RUE (musi to zrobić); funkcjonuje przy niektórych umowach międzynarodowych.

Warto zwrócić uwagę na: dyrektywa a rozporządzenie, 3 filary, 4 procedury. Pamiętaj, że tylko I filar ma instytucje ponadnarodowe.

Wykład 2: 15.10.2008 - Polityka Finansowa/Budżetowa UE

Polityki gospodarcze w UE:

• Podstawa prawna art. 98-104 TWE

• Przedmiot wspólnego zainteresowania WE

• Realizacja celów UE

• Minimalizacja potencjalnych negatywnych skutków polityk gospodarczych kształtowanych w państwach członkowskich, które mogą być zagrożeniem dla strefy euro

• Może ułatwić poparcie społeczne dla reform krajowych

Główne postanowienia artykułów TWE: polityki gospodarcze państw członkowskich powinny przyczyniać się do realizacji celów WE, zakaz udzielania przez EBC (i krajowe BC) pożyczek na pokrycie deficytów, zakaz uprzywilejowanego dostępu do instytucji finansowych, WE i państwa członkowskie nie odpowiadają za zobowiązania władz publicznych, w nadzwyczajnych okolicznościach Rada UE może przyznać wspólnotową pomoc finansową państwu członkowskiemu, obowiązek unikania przez państwo członkowskie nadmiernego deficytu budżetowego oraz system sankcji za nieprzestrzeganie tego obowiązku.

Formy koordynacji polityk gospodarczych:

• jednolita polityka - polityka pieniężna, kursu walutowego, ścisła koordynacja - w ramach RUE dotycząca salda budżetu państw członkowskich (PSiW)

• luźna koordynacja - polityka dot. jakości finansów publicznych, rynku pracy, reform strukturalnych, rynku towarowego i kapitałowego, kształtowania płac

Główne elementy procesu koordynacji polityk gospodarczych w Unii Gospodarczo - Walutowej:

• Ogólne Wytyczne Polityki Gospodarczej - cała polityka gospodarcza (bez dziedzin gdzie jest polityka jednolita

• Pakt Stabilności i Wzrostu - polityka budżetowa (saldo budżetu, jakość finansów publicznych

• Proces luksemburski - polityka w zakresie rynku pracy

• Proces Cardiff - polityka w zakresie reform strukturalnych rynku towarowego i kapitałowego

• Proces koloński - polityka w zakresie kształtowania płac

• Strategia Lizbońska - cała polityka gospodarcza

Jednolite polityki WE: tylko pieniężna i kursowa.

OWPG państw członkowskich i WE - najważniejszy element koordynacji polityk gospodarczych w UE (kierunki polityki gospodarczej UE, monitoring państw członkowskich dot. realizacji polityk). Tworzony od 1993 w dwóch częściach: dotyczący Unii jako całości (kierunki polityki gospodarczej UE) i wytyczne dla poszczególnych państw.

OWPG - zalecenia dotyczące polityki makroekonomicznej i strukturalnej w średnim okresie. Formalnie przyjmowane co roku przez Radę EUOFIW (RUE w składzie ministrów gospodarki i finansów) po uzyskaniu akceptacji RE. KE co roku dokonuje oceny (w formie raportu) realizacji wytycznych przez państwa członkowskie.

Mocne strony Polski w ocenie KE - postęp we wdrażaniu reform w 2007 był agresywny, choć nieco większy niż w 2006, uwaga poświęcona przedsiębiorczości, podjęcie pierwszych kroków mających na celu zmniejszenie podatkowych obciążeń pracy, priorytetowe potraktowanie aktywnej polityki zatrudnienia, silne powiązania priorytetów w ramach krajowego programu reform ze środkami polityki spójności.

Zalecenia dla Polski - zwiększenie konsolidacji finansów publicznych, uzupełnienie zasady utrzymywania nominalnej kotwicy budżetowej (pułap deficytu) dodatkowe mechanizmy zwiększające kontrolę wydatków publicznych, poprawa warunków dla rozwoju konkurencji w sektorach sieciowych, w tym przez przegląd funkcjonowania urzędów regulacyjnych, zdecydowana kontynuacja liberalizacji rynków energii, kontynuacja reformy publicznego sektora badawczego z naciskiem na prowadzenie badań i rozwoju (R&D) i innowacji, maksymalizacja korzyści z BIZ, podnoszenie poziomu i skuteczności aktywnej polityki zatrudnienia.

Polityka finansowa WE: polityka pieniężna, kursowa, budżetowa; budżet ogólny WE, środki finansowe pozabudżetowe, harmonizacja podatków.

Jednolita polityka pieniężna: główny cel polityki pieniężnej to utrzymanie stabilności cen, wspieranie ogólnej polityki gospodarczej. Wspólnoty i osiągnięcia przez nią celów ogólnych, prowadzona przez EBC, trzy rodzaje instrumentów: operacje otwartego rynku, rezerwy obowiązkowe, inne instrumenty kontroli pieniężnej.

Jednolita polityka walutowa (kursowa): prowadzona również przez EBC, cel to utrzymanie stabilności cen, system kursu euro do innych walut, wysokość kursu euro do innych walut, interwencje walutowe (EBC). Państwa z derogacją traktują ją jako przedmiot wspólnego zainteresowania.

Polityka budżetowa: kształtowanie dochodów i wydatków budżetów występujących na wszystkich szczeblach władzy publicznej, gestia państw członkowskich (specyfika krajów, suwerenność, gestia WE (nadzór salda budżetu/deficytu budżetowego, kształtowanie sytuacji finansów publicznych (dług publiczny).

Przyczyny przyjęcia regulacji traktatowych dot. deficytu budżetowego: ograniczenie możliwego niekorzystnego oddziaływania nadmiernych deficytów na wysokość stóp procentowych na jednolitym rynku finansowym, minimalizowanie ryzyka napięć w polityce pieniężnej wynikające z utrzymywania się nadmiernego deficytu, minimalizowanie ryzyka niewypłacalności państwa członkowskiego.

Pakt Stabilności i Wzrostu - przyczyny powstania: ze względu na brak autonomicznej polityki pieniężnej w strefie euro, nie ma możliwości oddziaływania na gospodarkę za pomocą kursu walutowego lub stóp procentowych. Może to skutkować zbyt ekspansywną polityką fiskalną, co prowadzi do nadmiernego deficytu budżetowego, który w przypadku Unii Walutowej może upływać negatywnie (np.: poprzez wyższe stopy procentowe) również na pozostałe kraje. Ma za zadanie zapobiec rozluźnienia polityki fiskalnej w okresie dobrej koniunktury gospodarczej, kiedy pokusa wykorzystania rosnących wyrobów podatkowych do zwiększenia wydatków jest szczególnie groźna.

PSiW stanowi normy prawne prowadzenia polityki budżetowej w UGW i precyzuje zapisy TWE dot. polityki budżetowej, zał.

Wspólne polityki Unii Europejskiej I - Moje Notatki

Wykład I: 5.03.2009 - Wprowadzenie

Polityki Wspólnot Europejskich:

• Podstawa prawna w Traktacie WE

• Realizacja celów WE

• Minimalizowanie zagrożeń polityk gospodarczych innych państw członkowskich

Zakaz udzielania przez Bank Centralny pożyczek na pokrycie deficytów publicznych.

Formy koordynacji polityk gospodarczych:

• Polityka jednolita - polityka pieniężna kursu walutowego

• Ścisła koordynacja - w ramach Rady UE dotyczy budżetu państw członkowskich

• Luźna koordynacja - jakość finansów publicznych, rynku pracy, reform strukturalnych, itp…

Wspólnoty Europejskie - Prawo Wspólnotowe jest ponadnarodowe, tzn. jest ważniejsze niż prawo krajowe.

Elementy procesu koordynacji: Wspólne wytyczne PG > cała PG > polityka jednolita.

Pakt Stabilności i Wzrostu:

• Polityka budżetowa

• Saldo budżetu

• Jakość finansów publicznych

Procesy koordynacji:

• Luksemburski

• Cardiff

• Koloński

• Strategia Lizbońska

Na najwyższym poziomie współpracy jest polityka pieniężna (regulowana przez Europejski Bank Centralny) i polityka budżetowa (regulowana przez Europejski Bank Centralny i Radę UE).

Ogólne Wytyczne Polityk Gospodarczych (OWPG):

• Najważniejszy element koordynacji

• Kierunki polityk i monitoring państw

• Od 1993

• Podzielone na dwie części: UE jako całość + wytyczne dla poszczególnych państw

OWPG zawiera zalecenia polityki makroekonomicznej i strukturalnej w średnim okresie. Przyjmowane są przez Radę ECOFIN (Economic and Financial Affairs Council, pol. Rada do spraw gospodarczych i finansowych), po akceptacji Rady UE co rok. Komisja Europejska co roku dokonuje raportu. Ocenia realizację postawionych wytycznych.

Ocena KE: Mocne strony Polski (2007):

• Postęp we wdrażaniu reform

• Przedsiębiorczość

• Zmniejszenie podatkowych obciążeń pracy

• Aktywna polityka zatrudnienia

• Powiązania priorytetów z polityką spójności (w ramach reform)

Ocena KE: Zalecenia dla Polski:

• Kontrolować wydatki

• Kontrolować deficyt

• Kontynuacja liberalizacji rynków energii

• Zwiększenie konsolidacji finansów publicznych

• R&D

• Polityka zatrudnienia

Polityka Finansowa Wspólnot Europejskich:

• Polityka pieniężna

• Polityka kursowa

• Polityka budżetowa

• Budżet ogólny WE

• Pozabudżetowe środki WE

• Harmonizacja podatków

Polityka pieniężna:

• Utrzymanie stabilności cen

• Wspieranie OPG

• Prowadzi ją EBC

• 3 instrumenty: operacje otwartego rynku, rezerwy obowiązkowe i inne instrumenty kontroli pieniędzy

Polityka Walutowa:

• Prowadzona przez Radę UE i EBC

• Stabilność cen

• Wysokość kursu euro

• Interwencja walutowa

Państwa z derogacją (te, które jeszcze nie są w strefie euro) traktują ją jako przedmiot wspólnego zainteresowania.

Polityka budżetowa:

• Dochody i wydatki władzy publicznej

Państwa członkowskie: specyfikacja krajów, suwerenność

WE: nadzór nad deficytem i długiem publicznym.

Przyczyny przyjęcia regulacji traktatowych:

• Ograniczenie możliwości niekorzystnego oddziaływania na stopy %

• Minimalizacja ryzyka napięć w polityce pieniężnej

• Minimalizacja ryzyka niewypłacalności państw członkowskich

Wykład II: 12.03.2009 Pakt Stabilności i Wzrostu - polityka budżetowa

Przyczyny powstania:

• Brak możliwości oddziaływania na gospodarkę poprzez kurs walutowy lub stopę %

• Tendencja do ekspansywnej polityki fiskalnej i wzrost deficytu

• Ma za zadanie rozluźnić politykę fiskalną w okresie dobrej koniunktury

• Stanowi ramy prawne prowadzenia polityki budżetowej

• Obowiązek unikania nadmiernego deficytu

• Deficyt budżetowy - max 3% PKB

• Dług publiczny - max 60% PKB

• Jest to uchwała, dokument polityczny

• Powstał w 1997 roku, zmodyfikowany w 2005

• Nie jest bezwzględnie obowiązujący

Elementy PSiW:

1. Część prewencyjna - zapobieganie i nie dopuszczanie do deficytów budżetowych

• Programy stabilizacyjne, zbieżności

2. Postanowienia represyjne i odstraszające - w przypadku zaistnienia deficytu /Nie dotyczy państw UE, które nie należą do strefy euro/

• Rada kieruje swoje zalecenia do kraju, w którym nadmierny deficyt wystąpi

Cele paktów stabilizacyjnych lub konwergencji:

• Takie jak PSiW

• Powinny określać zadania realizowane w obszarze finansów publicznych

• Zawierają opis środków polityki gospodarczej

• Oparte o założenia makroekonomiczne

Stabilizacyjne są dla państw strefy euro. Konwergencje dla państw nie należących do strefy euro.

Sankcje PSiW:

• Informacja przed emisją obligacji i papierów wartościowych

• Zrewidowanie przez Europejski Bank Inwestycyjny polityki pieniężnej.

• Nieoprocentowany depozyt (nie większy niż 0,5% PKB)

• Świadczenie bezzwrotne, ale w roku n+2

Reforma prewencyjnego paktu z 2005:

• Uzupełnione o aspekty specyficzne dla danego kraju

• Deficyt powinien być większy od 1%

• Jeżeli państwo przeprowadza reformy strukturalne, wskaźniki mogą odchylać się od ścieżki dostosowawczej, np.: reforma systemu emerytalnego, implementacja polityk w celu realizacji strategii lizbońskiej, itp.

• Etapy procedur zostały wydłużone (zliberalizowane)

• Można powtarzać kroki procedur

Wykład III: 19.03.2009 Budżet Ogólny WE - polityka budżetowa

Liczba budżetów na przestrzeni lat:

• 1952-1957 - 2 budżety

• 1958-1967 - 5 budżetów

• 1968-1970 - 3 budżety

• 1971-2002 - 2 budżety

• Obecnie - 1 budżet

Wspólnoty Europejskie:

• Wspólnota Europejska

• EURATOM

Do Budżetu ogólnego nie ma składek!
Po uwzględnieniu wydatków zbiera się dochody w euro. Opracowywane przez KE, Radę UE, PE na podstawie Perspektywy Finansowej. Do BOWE są wpłaty, od 1971 ciągle rosną.
Stopniowe zastępowanie wpłat bezpośrednich dochodami własnymi, żeby podkreślić finansową autonomiczność.

Dochody własne WE:

• Opłaty wyrównawcze (obecnie cła rolne)

• Składki cukrowe (TOR)

• Cła (TOR) z zewnętrznych granic UE (75%)

• VAT - 0,3%

• „czwarte źródło” - wpłaty proporcjonalne do Dochodu Narodowego (% jest ten sam)

• Inne dochody

• Pułap środków własnych - nie mogą przekraczać 1,24% Dochodu Narodowego Brutto WE

Mechanizm Korekcyjny - dotyczy płatników netto, polega na zwrocie części wpłat do BOWE, jeżeli nie odpowiadają one udziałowi kraju.

• Rabat w VAT

• Rabat w czwartym źródle

Wydatki z Budżetu Ogólnego:

• Ogólny wzrost (tak jak dochody)

• Zmiany priorytetów politycznych

• Wydatki z BOWE to ok. 2,5% wydatków publicznych państw członkowskich WE

• Są planowane jako pierwsze i nie mogą być wyższe niż określany na dany rok pułap dochodów (1,24% DNB WE)

Perspektywa finansowa - kilkuletnie plany finansowe, opracowywane, żeby nie było deficytów.

• Założenia systemu finansowego

• Priorytety

• Wysokość wydatków (ogólnie, bo na kilka lat)

Układ rozdziałów odzwierciedla priorytety polityczne.

Pakiet Delorsa (I PF: 1988-1992)

• Rolnictwo

• Polityka strukturalna

• BR (?)

• Polityka zewnętrzna

• Administracja

Agenda 2000 (2000-2006)

• Zwroty państw członkowskich

• Pomoc przedakcesyjna

• Rezerwy

2007-2013

• Wzrost gospodarczy

• Zarządzanie zasobami naturalnymi (rolnictwo)

• Obywatelstwo UE, wolność, bezpieczeństwo, sprawiedliwość

• UE - partner globalny (pomoc rozwojowa, WDZIO)

• Administracja

• Wyrównania

I PF była w cenach bieżących, następne w cenach z lat 1992, 1999, 2004. Co roku KE dokonuje korekty wydatków biorąc pod uwagę ceny i DNB.

Tryb ustalania:

• 2 lata, złożony

• Podczas prezydencji prowadzone są negocjacje między państwami

• Przyjęta ostatecznie na szczycie RE.

Prawnie wiążące tylko dla instytucji. Nie dla państw członkowskich. Zazwyczaj staje się prawnie wiążące, gdy wejdzie w życie Traktat, który daną PF uwzględnia.

Zostaje włączona do Porozumienia Międzyinstytucjonalnego. Jak PE nie zostanie przyjęta, uchwalony budżet będzie jednoroczny.

PF:

• Usprawnia funkcjonowanie UE

• Chroni przed sporami

• Hamuje wzrost wydatków

• Ułatwia kontrolę

BOWE - jest bezwzględnie obowiązujący dla państw członkowskich i instytucji.

Wspólna polityka rolna

1. Przyczyny powstania

• harmonijny rozwój i spójne funkcjonowanie wspólnoty -wspólny rynek

• rolnictwo b. istotny sektor - unikniecie problemów żywnościowych

• lata 50. problem z cenami żywności - nadmiar lub niedobór (Niemcy, Włochy)

• problemy żywnościowe (lokalnie)

• przyczyna polityczna: zamiast unii celnej Francuzi otrzymują WPR

• mechanizm protekcyjny (przeciw importowi z USA)

• Cele

• podnoszenie produkcyjności rolnictwa

• zapewnienie ludności rolniczej właściwego poziomu życia

• stabilizacja rynku

• zapewnienie żywności po rozsądnych cenach

• gwarancje bezpiecznego poziomu zaopatrzenia

• Zasady

• wspólny rynek produktów rolnych - ujednolicone reguły i ceny

• preferencje europejskie - pierwszeństwo zbytu produktów wytworzonych na obszarze EWG

• solidarność finansowa - wspólne finansowanie poprzez budżet Funduszu Gwarancji i Orientacji Rolnictwa

• Obszary

• subsydia eksportowe, skupy interwencyjne, niszczenie

• ograniczenia ilościowe

• bezpośrednie podtrzymywanie dochodów rolniczych- dopłaty bez wpływu na ceny

• regulacja kosztów produkcji

• inne formy wspierania rolnictwa

• Instrumenty integracji

• zniesienie ceł wewnątrz EWG na artykuły rolnicze

• jednolite ceny na podstawowe surowce

• zniesienie utrudnień walutowych

• zastąpienie nieskutecznych ceł zmiennymi opłatami wyrównawczymi

Plan Masholta (holenderski minister rolnictwa i komisarz ds. rolnictwa EWG):

• ograniczenie zatrudnienia w rolnictwie

• pomoc gospodarstwom o odpowiednim potencjale

• ograniczenie powierzchni gruntów o najsłabszych ziemiach

• podstawa informacji rynkowej

• przywrócenie równowagi na rynku mleka, cukru, warzyw i owoców

Niepowodzenie planu z przyczyn politycznych

Program McSharry'ego - od 1992

• zrównoważenie rynków rolnych

• poprawa konkurencyjności rolnictwa

• ekstensyfikacja gospodarowania - ochrona środowiska i zmniejszenie nadwyżek

• redystrybucja środków dla rolników między większą liczbę gospodarstw

• zachowanie niezbędnej liczby gospodarstw

Zmiany:

• obniżenie cen gwarantowanych zbóż o 40%

• jednolita cena interwencyjna na zboże

• wprowadzenie płatności bezpośrednich obniżenie cen gwarantowanych

• uzależnienie możliwości uzyskania od zmniejszenia powierzchni upraw

• stopniowe zmniejszenie rozmiarów skupu interwencyjnego

Agenda 2000 - kontynuacja celów WPR

• obniżenie wsparcia cen

• zwiększenie płatności bezpośrednich

• rozwój obszarów wiejskich

• zachowanie bezpieczeństwa żywnościowego oraz jakości produktów rolnych

Cele WPR wg Agenda 2000

• zapewnienie godziwego życia społeczności rolniczej

• zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego i jakości żywności

• umocnienie sektorów rolnego i leśnego

• podniesienie konkurencyjności stref wiejskich

• integracja celów prośrodowiskowych

• stwarzanie alternatywnych miejsc pracy

• zachowanie dziedzictwa wsi europejskiej

Nowa WPR od 2005:

• zastąpienie większości dotychczasowych płatności systemem bezpośrednich jednolitej płatności

• dalsze redukcje cen interwencyjnych

• zmniejszenie płatności bezpośrednich dla największych gospodarstw w celu przeznaczenia środków na rozwój wsi

• brak wzrostów budżetowych na WPR

• zmiana systemu dotychczasowych płatności

Dotychczasowe efekty objęcia Polski WPR:

1. Dopłaty bezpośrednie

2. Plan Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004-06

• renty strukturalne

• wspieranie gospodarstw niskorentownych

• wspieranie działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania

• wspieranie przedsiębiorstw rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt

• zalesianie gruntów rolnych

• dostosowanie gospodarstw do standardów UE

• Sektorowy program operacyjny

• Pilotażowy Program Leader - zrównoważony rozwój wsi

• Wsparcie rynku owoców i warzyw

• Kredytowanie rolnictwa po akcesji

• Dotacje - postępu biologicznego w produkcji roślinnej i zwierzęcej




---