1. Klasyfikacja i kryteria dokładności szczegółowych i pomiarowych osnów geodezyjnych.

Osnowa pomiarowa:

a) m_p <= 0,1 m - w stosunku do najsłabiej wyznaczonego punktu względem osnowy wyższej klasy

m_Δk<= 20 mm/km

m_H<= 0,1 m dla najsłabszego pkt.

b) w ciągach do pomiarów rzeźby terenu

m_p<= 0,5 m - dla najsłabszego punktu

m_H<= 0,15 m

osnowa szczegółowa:

klasa klasa

II m_p 3-5 cm III m_H 4 mm/km

III m_p 7-10 cm IV m_H 10 mm/km

2f. Wpływ …(i)… na wynik pomiaru:

(i) Zakrzywienie Ziemi:

ΔR<= 8 km

(i) Współczynnik refrakcji:

Δk= 0,5

4. Pomiar sytuacyjno-wysokościowe metoda tachimetryczną.

TACHIMETRIA - (z gr. szybki pomiar0 - jednocześnie możemy zmierzyć kierunek poziomy, kąt pionowy i odległość skośną.

1. Zasady pomiaru:

- założenie osnowy pomiarowej

- pomiar + obliczenie współrzędnych

- wykonanie obserwacji Katowych i liniowych do pkt terenowych w nawiązaniu do pkt. Osnowy w ukł. globalnym

- wyznaczenie wspł. pikiet

- kartowanie pikiet ← kontrola

- utworzenie NMD i edycja wartości

- kontrolne pomiary i ocena dokładności wykonanej mapy

2. Kryteria dokładności (błędy graniczne, błąd położenia pikiety względem osnowy)

- położenie punktu : I 10cm, II 30 cm, III 50 cm

- wysokość: I 1cm, II 10cm

6c. Kompensator dwuosiowy

System kompensacyjny składa się ze źródła światła ( dioda luminescencyjna DL), ukł. optyczny ( pryzmat, soczewka), kompensator cieczowy ( KC) i fotodetektor FD.

Światło z diody DL przechodzi przez przezroczyste dno kompensatora cieczowego KC, odbija się od powierzchni wypełniającej go cieczy i stąd rzucane jest na światłoczuła powietrznię

FD. FD jest czterosekcyjnym fotodetektorem pozycyjnym i określa położenie punktu świetlnego względem krawędzi.

6d. oprogramowanie standardowe i funkcje specjalne

- ustawienie parametrów pracy instrumentu ( jednostki, tryb pracy)

- numeryczna rektyfikacja ( kolimacja , bł. miejsca zera)

- eliminacja niektórych bł. Instrumentalnych ( bł. Wychylenia osi głównej instrumentu)

- obliczenie odległości skośnej przewyższenia

- obliczenie przyrostu współ. W ukł. stanowiska

- redukcje odległości ( poziom odniesienia i pow. odwzorowania)

- wcięcia

- tyczenie ( metoda biegunowa, stanowiska)

*rzut na prostą

* tyczenie ław fundamentalnych

- pomiar i obliczenie ciągu poligonowego

- obliczenie pola ze współ.

- pomiar ekscentryczny ( kierunek, odległości i płaszczyzny, wysokości)

9. Sposoby pomiarów tachimetrycznych z kodowaniem

1. pomiar punktowy - każdemu pomierzonemu punktowi przypisujemy kod

2. pomiar obiektowy - wpisujemy kod obiektu i mierzymy po kolei wszystkie punkty tworzące obiekt. Obiekt od razu może się zaznaczać i tworzyć mapę.

Jeżeli pomylimy się wpisując kod, to możemy to zmodyfikować.

11. Klasyczne i nowe rodzaje osnów tachimetrycznych

Osnowa pomiarowa

1. Pozioma osnowa pomiarowa

2. Wysokościowa osnowa pomiarowa

3. Pomiarowa osnowa sytuacyjno - wysokościowa ( dwufunkcyjna osnowa pom.)

Każda z tych osnów musi być dowiązana do osn. szczeg. lub podst.

Dwufunkcyjna osnowa pomiarowa

- ciągi tachimetryczne

- osnowy modularne

- osnowy mieszane - złożone z ciągów, usztywnione dodatkowymi wcięciami, punktami wyznaczonymi GPS

- stanowiska wyznaczone metoda wcięć

- swobodne stanowisko tachimetryczne

- pkt. wcięte kątowo, liniowo, kątowo - liniowo

Osnowy modularne blokowe

Siec modularna jest zbiorem wzajemnie powiązanych konstrukcji geod. Zwanych modułami

Δ - pkt. nawiązania

o - pkt wiążący , stanowisko instrumentu

- możliwość jednoczesnego pomiaru stanowisk i pikiet

- mniej pkt. Osnowy

- mniej pkt. wymaga stabilizacji

- ujednolicenie i automatyzacja procesów obliczeniowych

- zwiększenie dokładności opracowań

- najlepsza dokładność przy 3 punktach lub 3 reperach nawiązania leżących na obrzeżach mierzonego obszaru

- d_st< 300m to m_Δn< 1cm

Stanowisko swobodne

Konstrukcje pomiarową obliczoną w lokalnym ukł. stanowiska należy wpasować w ukł. współrzędnych punktów nawiązania metodą Transformacji Helmerta ( 3- parametrowa, bez zmiany skali). Dla punków nawiązania spełnione warunki:

[ΔXi²] + [ΔYi²] = min [ΔH²] = min

12. 13. Zasady pomiaru szczegółów i rzeźby terenu.

1. Sprawdzenie błędu indeksu koła pionowego

2. Pomiar pikiet i charakterystycznych pkt. terenu z każdego stanowiska; pomiar musi być poprzedzony pomiarem dwóch kierunków nawiązanych, a po zakończeniu powtarzamy pomiar na jeden kierunków nawiązujących.

Pełny pomiar ( odległość, kąt pionowy, kąt poziomy)

Generalizacja szczegółów

- prostowanie odcinków konturów sytuacyjnych w zależności od grupy dokładnościowej.

- ogrodzenie mierzymy gdy jego szerokość przekracza 0,3 m (granica to zewnętrzna strona ogrodzenia)

- występy, wgłębienia mniejsze od 2 m wyznaczamy miara bieżącą po obiekcie

- szczegóły w obrębie pasa drogowego mierzymy metoda przekrojów poprzecznych do osi drogi

- kontury uzbrojenia

> 0,5 m mierzymy w sposób umożliwiający ich prawidłowe skartowanie

< 0,5 m stajemy na środku i mierzymy

Generalizacja rzeźby terenu:

Pikiety rozmieszczamy:

- szczyty siodła, najniższe miejsca form terenu

- górne i dolne krawędzie zbocza

- miejsca załamania profilu

- miejsca powstałe w wyniku działalności gospodarczej człowieka ( nasypy, wykopy), pikiety rozmieszczamy na krawędziach płaszczyzn

- górne i dolne krawędzie skarp, pkt. załamania i zakończenia skarp

- wloty i wyloty przepustów

- punkty charakterystyczne przekrojów poprzecznych cieków

14. Treść, skale bazowe, zasadnicze ciecie warstwicowe i forma mapy zasadniczej. Metryka mapy zasadniczej.

Mapa zasadnicza - wielkoskalowe pracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólno geograficznych oraz o elementach ewidencji gruntów i budynków a także sieci uzbrojenia terenu:

- nadziemnych, - naziemnych, - podziemnych.

Treść mapy:

- obligatoryjna (punkty osnów geod., elementy ew. gruntów i budynków, elementy sieci uzbrojenia terenu)

- fakultatywna ( wewnętrzne ulice, wszystko co jest w pasie drogowym, ścieszki, drzewa)

Treść mapy zasadniczej powinna być możliwa do przedstawienia w systemie nakładek tematycznych:

E - nakładka ewidencji gruntów i budynków

U - nakładka sieci uzbrojenia terenu

S - nakładka sytuacji powierzchniowej

W - nakładka rzeźby terenu

R - nakładka realizacyjnych uzgodnień projektowych

Skale mapy zasadniczej

Kryteria:

- stopień zagęszczenia terenu

- przewidywane zamierzenie inwestycyjne

1:500 - intensywna zabudowa

1:1000 - tereny małych miast, aglomeracji miejskich, osiedli wiejskich, będące siedzibami gmin

1:2000 - tereny rolne o drobnej, nieregularnej zabudowie

1:5000 - grunty rolne, leśne na terenie gmin; tereny o rozproszonej zabudowie wiejskiej.

Zasadnicze cięcie warstwicowe zależy od skali mapy i od stopnia ukształtowania terenu:

1:500 - 0,5 m ( dla terenów górskich 1m)

1:1000 - 1m

1:2000 - 2,5m

1:5000 - 5m

Wprowadza się warstwice pomocnicze dla płaskich terenów (połowa zasadniczego ciecia)

Metryka mapy zasadniczej - podstawowy dokument obrazujący przebieg opracowania mapy z podaniem źródeł inf. o cechach mapy i jej aktualności.

Zawiera:

- skale mapy, układ. wsp. ← dane o sekcji mapy

- godło, nr. strefy, poprawkę liniową, powierzchniową, cięcie warstwicowe

- dane o wykonawcach

- dane o osn. geod.

- dane o wykorzystanych materiałach i ich jakości

- informacje o jakości mapy

15. Kontrola sytuacyjna i wysokościowa mapy wielkoskalowej, ocena dokładności wykonanej mapy.

1. kontrola osnowy pomiarowej m_p, m_H <= 10 cm

2. kontrola sytuacyjna charakterystycznych punktów terenowych m_p, m_H <= 10 cm

Pomiar powtórny niektórych pikiet; obs. Pikiet z innych stanowisk.

Obliczamy rozbieżności z pomiaru kontrolnego:

,

3. kontrola wysokości charakterystycznych punktów terenowych

4.kontrola rzeźby terenu

Dodatkowe

Metody wyznaczania wsp. refrakcji

- na podstawie parametrów opis. stan. atm.

- na podstawie pomiarów geodezyjnych

- w procesie wyrównywania sieci niwelacji tryg.

- na podstawie dyspersji światła

Wzór Jordana

p -ciśnienie w danym pkt. w mmHg , t w C^o

α - 0,003465 - współ. Rozszerzalności powietrza dla naszej strefy

τ - przeciwna wartośc do gradientu pionowego temp. w C^o/m

Grupy dokładnościowe

I grupa - obiekty dobrze identyfikowane cechujące się wieloletnią niezmiennością położenia:

- znaki graniczne,

- stabilizowane znakami punkty osnowy wysokościowej,

- budynki, budowle,

- punkty podstawowej osnowy grawimetrycznej i magnetycznej

- elementy naziemnej sieci uzbrojenia terenu: krawężniki, słupy, latarnie,

- urządzenia techniczne

II grupa - obiekty o mniej wyrażnych i mniej trwałych obrysach:

- niestabilizowane pkt. załamania granic działek,

- obiekty charakterze budowli ziemnych,

- elementy podziemnej sieci uzbrojenia terenu,

- nierozgraniczone drogi publiczne,

- zieleń miejska

- pomniki przyrody

III grupa - obiekty o niewyraźnych konturach lub nieistotne:

- granice użytków gruntowych

- podwodne elementy sieci uzbrojenia terenu

- cieki i wody stojące

- granice oddziałów leśnych

- pkt. wysokości naturalnej powierzchni terenu

---