Przedstawienie Chrystusa Ukrzyżowanego, jako najważniejszy wizerunek w ikonografii chrześcijańskiej, zajmuje szczególne miejsce w polskiej sztuce ludowej. Krzyże z figurą Chrystusa stawiano na granicach wsi, krzyże wieńczyły kapliczki przydrożne, krzyże zawieszano w domach lub formie pasyjek stawiano na domowych ołtarzykach. Warto jednak przypomnieć, że w początkach chrześcijaństwa nigdy nie przedstawiano Chrystusa na krzyżu. Pierwsze takie przedstawienia powstałe w wieku VI nie ukazywały męki i śmierci, gdyż oczy Chrystusa byty otwarte, a ponadto byt odziany w szaty królewskie. Męka i śmierć Chrystusa na krzyżu byty przedstawiane w sztuce dopiero począwszy od wieku IX!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

W średniowieczu sceny Ukrzyżowania stają się bardziej skomplikowane i pełne symboli. Świadczą o tym słońce i Księżyc, Kościół i Synagoga, czaszka Adama, jego szkielet czy wręcz on sam jako człowiek żyjący, wreszcie sugestie, że krzyż Chrystusa wykonany został z drzewa wyrosłego na grobie Adama. Chronologicznie późniejsze są przedstawienia starające się eksponować historyczność sceny. Pojawiają się obok krzyża osoby z najbliższego otoczenia Jezusa. Pojawiają się także rzymscy wojskowi i inne postacie. Po obu stronach krzyża Chrystusa przedstawia się też krzyże łotrów. Interesujące zmiany przynosi okres Kontrreformacji. Powstaje wówczas popularny w ciągu wieku XVII i później wizerunek Chrystusa na krzyżu na ciemnym tle, bez dodatkowych wątków i postaci.

---