Teatr ludowy.
W okresie Młodej Polski pojawia się całkiem nowy typ teatru. Rozwój przemysłu u schyłku XIX wieku, rosnąca liczba ludności w miastach, zwłaszcza drobnomieszczaństwa i warstw najuboższych, prowadzi do powstania teatrów popularnych, przeznaczonych dla tych, którzy dotąd w teatrze w ogóle nie bywali, ledwie posiedli sztukę czytania i pisania lub nie posiedli jej wcale. O powołaniu takich placówek debatowano już w czasach pozytywizmu. Realizacja tych idei była widomą próbą wzbogacenia o nowe elementy szeroko rozumianej kultury ludowej, robotniczej i chłopskiej. Około 1900 roku przybywa miast, w których obok scen „miejskich” (tzw. oficjalnych) pojawiają się sceny ludowe. Od tych pierwszych różniły się dużo tańszymi biletami, słabszym poziomem zespołu aktorskiego i repertuarem, do którego sporadycznie tylko trafiały wybitniejsze dzieła literackie (z klasyki lub dramaturgii współczesnej), dominowały zaś tzw. sztuki ludowe i rozrywkowe: komedie i farsy, wodewile i operetki, z latami przybywało utworów muzycznych.