Strategia lizbońska - plan rozwoju przyjęty dla Unii Europejskiej przez Radę Europejską na posiedzeniu w Lizbonie w roku 2000.
Celem planu, przyjętego na okres 10 lat, było uczynienie Europy najbardziej dynamicznym i konkurencyjnym regionem gospodarczym na świecie, rozwijającym się szybciej niż Stany Zjednoczone. Strategia opiera się przede wszystkim na założeniu, że gospodarka krajów europejskich wykorzysta do maksimum innowacyjność opartą na szeroko zakrojonych badaniach naukowych, zwłaszcza w nowoczesnych dziedzinach wiedzy, co miało się stać głównym motorem rozwoju.
W 2004 roku specjalny zespół na czele z byłym premierem Holandii Wimem Kokiem opracował raport podsumowujący dotychczasowe rezultaty strategii - według słów byłego przewodniczącego Komisji Europejskiej, włoskiego polityka Romano Prodi, konkluzja raportu jest pesymistyczna: od czasu szczytu lizbońskiego Unia Europejska pozostała jeszcze bardziej w tyle za Stanami Zjednoczonymi.
Jednak od końca roku 2005 mówi się o tzw. ponownym odpaleniu (ang. relaunch) strategii lizbońskiej i tym samym istnieje jeszcze szansa dla tej idei. Istotnym punktem strategii jest zwiększenie wydatków krajów członkowskich UE w dziedzinie badań do 3% PKB. Zgodnie z założeniami, poprzez inwestycje w badania naukowe, uzyskane zostaną także nowe miejsca pracy. Nie bez znaczenia jest fakt innego jak dotychczas spojrzenia na problemy: zamiast patrzeć na nie sektorowo (np. Edukacja) należy patrzeć systemowo - tj. w szerszym kontekście. To znaczy: same zmiany w systemie edukacji, bez znajomości potrzeb gospodarki są niewiele znaczące.