Europejska Wspólnota Obronna (fr. Communauté européenne de défense, CED), EWO, to organizacja mająca powstać na mocy traktatu zawartego 27 maja 1952 przez Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, RFN i Włochy.
Traktat nie został ratyfikowany przez Zgromadzenie Narodowe Francji, które 30 sierpnia 1954 postanowiło usunąć go z porządku obrad. W związku z tym układ nigdy nie wszedł w życie.
Traktat przewidywał zrzeczenie się przez państwa-sygnatariuszy części suwerenności w zakresie obrony i przekazanie tych kompetencji ponadnarodowym organom: Komisariatowi EWO, Radzie EWO i Zgromadzeniu Parlamentarnemu EWO posiadającemu uprawnienia kontrolne.
Traktat, będący implementacją głównych założeń planu Plevena z 1950, zawarty był na okres 50 lat.
Europejska Wspólnota Obronna, EWO, projekt przedstawiony 1950 przez francuskiego polityka R. Plevena (tzw. plan Plevena), postulujący utworzenie wspólnego systemu obronnego, armii europejskiej, podległej wspólnym instytucjom politycznym. Była to m.in. odpowiedź na propozycję szybkiej remilitaryzacji Niemiec zgłoszoną przez Stany Zjednoczone. W ramach EWO armia niemiecka stałaby się częścią armii europejskiej.
Negocjacje trwały ponad rok i zakończyły się w 1952 podpisaniem traktatu w Paryżu. Zwolennikiem EWO był Ludowy Ruch Republikański (pod przywództwem R. Schumana), dążący do utworzenia federalnej Europy Ojczyzny. Partia komunistyczna i republikanie skupieni wokół Ch. de Gaulle'a zwalczali projekt, widząc w nim ograniczenie suwerenności Francji.
Ostatecznie Zgromadzenie Narodowe odrzuciło wniosek o ratyfikację, co położyło kres nie tylko EWO, ale też powstrzymało integrację polityczną na wiele lat.
Plan Plevena, pomysł przedstawiony 24 października 1950 przez ówczesnego francuskiego szefa rządu René Plevena. Proponował on włączenie Republiki Federalnej Niemiec do ogólnoeuropejskich struktur obronych, co miało, jego zdaniem, zapobiec ponownemu odradzaniu się tzw. niemieckiego militaryzmu. Pleven uznał, iż należy utworzyć wspólną armię europejską współpracującą z siłami zbrojnymi Stanów Zjednoczonych i Kanady. Miała ona składać się z żołnierzy różnych państw, co prowadziłoby z kolei do łączenia się jednostek i ujednolicenia uzbrojenia. Narodowe siły zbrojne mogłyby istnieć jedynie do szczebla batalionu. Całość podlegałaby jednej europejskiej władzy politycznej i militarnej.
Plan Plevena miał być podstawą tzw. Europejskiej Wspólnoty Obronnej (ang. European Defense Community - EDC). Negocjacje zakończyły się w 1952 podpisaniem traktatu w Paryżu. Powstanie EWO zostało udaremnione przez sprzeciw Francji. Zwolennikiem EWO był Ludowy Ruch Republikański (pod przywództwem R. Schumana), dążący do utworzenia federalnej Europy Ojczyzny. Republikanie skupieni wokół Ch. de Gaulle'a zwalczali projekt, widząc w nim ograniczenie suwerenności Francji. Partia komunistyczna zwalczała go jako przejaw militaryzmu i dążenia do konfrontacji z blokiem wschodnim.
Ostatecznie Zgromadzenie Narodowe odrzuciło wniosek o ratyfikację, co położyło kres nie tylko EWO, ale też powstrzymało integrację polityczną na wiele lat.