Rola rodziców w integracji upośledzonego dziecka.
Dobre stosunki między dzieckiem niepełnosprawnym a pozostałymi członkami rodziny sprzyjają integracji wewnątrzrodzinnej, pomagają we włączeniu w szersze grupy społeczne . Integracja w rodzinie stanowi pierwszy etap integracji społecznej niepełnosprawnych. Integracja w rodzinie przebiega od obojętnego traktowania , tolerowania i naturalnego przyjęcia w skład rodziny aż do świadomego akceptowania . Pełna , najbardziej optymalna integracja wewnątrzrodzinna polega na maksymalnym włączeniu osoby niepełnosprawnej w całokształt życia rodzinnego. Osoba niepełnosprawna powinna brać udział w pracach na rzecz rodzinny ( na miarę sowich możliwości). Rodzice powinni traktować wszystkie dzieci na równych prawach ,a ponadto włączać dziecko niepełnosprawne we wszystkie przejawy życia rodzinnego : chodzenie do kina, wyjście na zakupy, uczestnictwo w spotkaniach z krewnymi i ze znajomymi, chodzenie na spacery. Rodzice powinni w pełni świadomie wychowywać integrując dziecko niepełnosprawne ze wszystkimi członkami rodziny . Zintegrowanie dziecka zależy od postaw rodziców wobec niego. Pozytywne postawy wiążą się z akceptacją dziecka niepełnosprawnego i zajmowanie przez nie takiego samego miejsca w rodzinie jak pełnosprawne rodzeństwo , sprzyjają integracji. Bardzo ważne jest aby rodzice nie rezygnowali z kontaktów społecznych i sąsiedzkich , korzystali z placówek kulturalnych i rekreacyjnych. Nie izolowali się od świata , ponieważ di sprawia, że otoczenie nie ma szans na bliższe poznanie rzeczywistego funkcjonowania osób niepełnosprawnych , lękają się. To powoduje marginalizację rodziny a nie dążenie do integracji. Rodzice powinni również dołożyć wszelkich starań do tego , by umożliwić swoim dzieciom kontakty z rówieśnikami.