Związek pomiędzy stanami emocjonalnymi a choroba odnosi się do wszystkich chorób, proces jego identyfikacji ma wartość dla każdego.

Interwencje psychologii na proces leczenia pacjenta można przedstawić za pomocą psychomatycznego modelu powrotu do zdrowia, jest to opis zdrowienia w przypadku choroby nowotworowej.

Pierwszym krokiem w kierunku wyzdrowienia jest pomoc choremu w umocnieniu wiary w skuteczność leczenia i siłę naturalnego systemu obronnego jego organizmu. Następnie, można zacząć uczyć chorych, jak efektywnie radzić sobie z życiowymi stresami. Szczególnie ważne jest, by zmienić albo samoocenę chorego tak, aby wierzył, że może rozwiązać wszelkie problemy życiowe, z którymi borykał się przed chorobą - lub jego sposób postrzegania samych problemów - tak, by uwierzył, że może sobie z nimi radzić bardziej skutecznie.

Rezultatem wiary pacjenta w możliwość wyzdrowienia, wraz z odmianą jego spojrzenia na stojące przed nim problemy, jest podejście do życia zawierające nadzieje i oczekiwania, co rejestrowane jest przez układ limbiczny, podobnie jak uczucia beznadziejności i rozpaczy.

Z chwilą zarejestrowania tych uczuć przez układ limbiczny, do podwzgórza przesłane zostały sygnały odzwierciedlające zmieniony stan emocjonalny - zawierający zwiększoną wolę życia. Podwzgórze wysyła wtedy do przysadki sygnał odzwierciedlający te zmianę.

Podwzgórze odblokowuje z kolei układ immunologiczny, tak że siły obronne mobilizują się ponownie przeciw komórkom anormalnym.

Przysadka będąca częścią układu endokrynnego otrzymawszy sygnały z podwzgórza, wysyła sygnały do reszty układu endokrynnego przywracając równowagę hormonalną organizmu.

Z chwilą przywrócenia równowagi hormonalnej organizm zaprzestaje intensyfikacji produkcji komórek anormalnych, pozostawiając mniejszą ich liczbę do zwalczania przez terapię bądź odnowione siły obronne organizmu. Normalne funkcjonowanie układu immulogicznego i zmniejszona produkcja komórek anormalnych, stwarzają optymalne warunki do cofania się nowotworu. Pozostałe komórki anormalne mogą zostać zniszczone w trakcie terapii przez system obronny organizmu.

Częstym zjawiskiem jest fakt, iż pacjenci, którzy aktywnie współdziałali w swoim powrocie do zdrowia, są często silniejsi psychicznie niż przed chorobą. Z procesu stawania twarzą w twarz z zagrażającą życiu chorobą, konfrontowania podstawowych problemów życiowych, uczenia się własnych zdolności wpływania na stan zdrowia, wychodzą nie tylko z przywróconym zdrowiem lecz także z poczuciem siły i planowania nad własnym życiem, jakiego mogli nigdy nie mieć przed zachorowaniem.

Każdy chory bierze udział w swej chorobie i zdrowieniu, pierwszym krokiem jest pomoc pacjentowi w zidentyfikowaniu pewnych faktów i stanów pacjenta z ostatnich od sześciu do osiemnastu miesięcy przed rozpoznaniem.

Niektórzy ludzie pozwalają, pochodzącym z niezliczonych źródeł urazom narastać całe lata. Wielu dorosłych ciągnie za sobą takie uczucia z zapamiętanych w najdrobniejszych szczegółach doświadczeń dzieciństwa. Mogą one dotyczącego, co odczuwali jako brak rodzicielskiej miłości, odepchniecie przez rówieśników lub nauczyciela, szczególnych przypadków znęcania się ze strony rodziców i wielu innych bolesnych doświadczeń. Ludzie, którzy noszą takie urazy, nieustannie odtwarzają te bolesne wydarzenia w swoich myślach. Takie rozpamiętywanie może trwać nawet długo po śmierci osoby, będącej źródłem urazy.

Niezależnie od tego, jak bardzo uczucia te mogły być uzasadnione w momencie zajścia, zatrzymywanie ich w sobie bardzo obciąża organizm fizycznie i emocjonalnie. Jeżeli hołbisz takie uczucia, to pierwszą rzeczą jaka musisz przyjąć do wiadomości jest, że to ty - a nie jakaś inna osoba, jesteś ostatecznym źródłem swego własnego stresu.

Interwencja psychologiczna (zmieniejąca postrzeganie siebie i swoich problemów)

Nadzieja, oczekiwania

Układ endokrynny przywraca równowagę hormonalną

Układ immunologiczny

Aktywność przysadki

Aktywność podwzgórza

Układ limbiczny

Wzrost aktywności odpornościowej

Cofanie się nowotworu

Spadek liczby komórek anormalnych

---