Jacques Derrida, „Kwestia stylu”

- język jest ukonstytuowany przez system binarnych opozycji,
- fonem odnosi się do fonemu, znak odsyła do znaku, tak w nieskończoność, więc struktura czegokolwiek nie posiada centrum,
- logofonocentryzm jest poglądem, że mowa odzwierciedla obiektywny ład świata, głos góruje nad pismem,
- związek między signifiant (znaczące) - obraz akustyczny, brzmienie, a signifie (znaczone) - pojęcie, jest arbitralny,
- fallocentryzm - kultura umieszczająca fallusa w centrum, traktująca go jak obiekt czci,
- znaczone transcendentalne - Bóg, fallus, logos - znaczone, które sprawia pozornie, że coś jest odstępstwem od normy, kończy grę języka, aby wstrzymać semiozę,
- tematem Derridy w „Kwestii stylu” jest motyw kobiety w pismach Nietzschego,
- Derridę interesował fallocentryzm,
- ruch dochodzenia do prawdy to odkrywanie woalki, zaś ostroga oznacza fallusa,
- mężczyzna tęskni za kobietą, gdyż ona stanowi jego lepszą stronę osobowości,
- uwodzenie przez kobietę dokonuje się na odległość, prawdę trzeba pochwycić, zdobyć,
- mężczyzna powinien dać się uwieść i jednocześnie nie dać się uwieść,
- kobieta to pozór, być może jest zdystansowaniem dystansu albo sama odległością,
- nie ma istoty kobiety, gdyż kobieta odsuwa się i odsuwa się od siebie samej,
- jeśli kobieta jest prawdą, to wie ona, że nie ma prawdy, że prawda nie ma miejsca i że nie posiada się prawdy,
- wszystko, co mężczyzna robi z kobietą - zdobywa, przebija - czyni z prawdą,
- Nietzschego cechował mizoginizm, ale badacze powinni poszukiwać prawdy, a nie nienawiści do niej,
- sednem każdego tekstu jest coś nieruchomego, stojącego niczym fallus,
- prawda prawdy - dociekanie, kiedy prawda jest prawdziwa,
- kobietą jest ten, kto w nią nie wierzy i na niej gra,
- mężczyzna wierzy, że jego dyskurs o kobiecie lub o prawdzie dotyczy kobiety lub prawdy,
- prawda drwi z filozofów,
- kobieta jest dwukrotnie modelem, jest nim w sposób sprzeczny - gdy się ją wychwala i gdy się ją potępia,
- kobieta nie wierzy w prawdę, ale znajduje w niej interes,
- kwestia stylu przenika w kierunku ciała kobiety,
- płytkość kobiety jest jej zaletą, ponieważ płytkie uzasadnienia są najgłębsze, a prawda znajduje się na brzegu, na powierzchni,
- filozofia jest wiecznie płodna, ciężarna, co jest zarzutem, gdyż wiecznie tworzy nowe systemy, wiecznie szuka rozwiązań,
- prawda wymyka się - to, że się ją posiądzie, nie oznacza, że ma się ją na własność,
- kobieta jest prawdą w sensie Nietzschego: nie można do niej dotrzeć,
- nieustanna semioza: odkrywanie woalki kobiety, za którą nie ma niczego,
- kobieta naucza mężczyznę, by afirmować pozór,
- znaczenie transcendentalne: jeśli mężczyzna chce posiąść kobietę, musi założyć, że istnieje ona,
- mężczyzna uczy się, że nie ma prawdy, jest tylko odroczenie, które trzeba afirmować,
- odroczenie prawdy, nieustanne odsyłanie jest sensotwórcze, gdyż tekst można czytać na nowo,
- hermeneutyki Nietzschego:
a) istnieje prawda, kiedyś będzie ją można posiąść, dziś nie można do niej dotrzeć, b) nie można posiąść prawdy, trzeba afirmować ten stan,
c) mężczyzna jest obdarowywany, kobieta jest darem, należy się jej poddać - nie trzeba szukać prawdy, a otworzyć się na tekst.

1

---