Pytania z bankowości
co nie wchodzi w sektor bankowy :
NBP
2. których banków jest najwięcej:
spółdzielczych
3. oddział banku zagranicznego w Polsce ma swoją siedzibę :
poza krajem UE
4. do założenia banku w formie spółki akcyjnej potrzebne jest:
5mln euro
5. bankiem zrzeszającym jest:
bank polskiej spółdzielczości S.A
6. kto jest przewodniczącym NBP?
Prezes NBP jest powoływany przez Sejm na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej, na 6 lat.
Lub
Przewodniczący Rady Nadzorczej powoływany i odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek Ministra Skarbu.
7. czym jest stopa polonia
Stawka referencyjna „POLONIA” - ( POLISH OVERNIGHT INDEX AVERAGE) - średnie oprocentowanie transakcji OVERNIGHT (depozytów, kredytów) zrealizowanych w danym dniu roboczym.
8. przy zamianie złotych na franki wykorzystywana jest stopa: były odpowiedzi
wibor
libor
i coś tak jeszcze ...)
9. główne zadania NBP
Organizowanie rozliczeń pieniężnych.
Prowadzenie polityki dewizowej.
Prowadzenie bankowej obsługi budżetu państwa.
Regulowanie płynności banków oraz ich refinansowanie.
Kształtowanie warunków stabilnego rozwoju systemu bankowego.
Opracowywanie bilansu płatniczego oraz rachunku należności i zobowiązań zagranicznych państwa.
10. kto przewodniczy KNF
Nadzór nad działalnością Komisji sprawuje Prezes Rady Ministrów.
A przewodniczy Przewodniczący Komisji, którego powołuje Prezes Rady Ministrów na pięcioletnią kadencję. Zastępców Przewodniczącego powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek Przewodniczącego.
11. jakie organizacje zastępuje KNF
Przejęła kompetencje:
Komisji Papierów Wartościowych i Giełd,
Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych,
a od 1 stycznia 2008 r. przejęła także kompetencje Komisji Nadzoru Bankowego
12. I coś o FOŚG ( FUNDUSZ OCHRONY ŚRODKÓW GWARANTOWANYCH)
Ze względu na to że nie wiemy czego konkretnie pytanie dotyczyło musimy wiedzieć wszystko
W kilka miesięcy po przyjęciu przez państwa Unii dyrektywy w sprawie systemów gwarantowania wkładów, polski parlament uchwalił 14 grudnia 1994 r. ustawę o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym.
Wprowadzony system wniósł nową jakość, zarówno w dziedzinie gwarantowania depozytów, jak i bezpośredniego wspierania finansowego banków znajdujących się w trudnej sytuacji.
Utworzony został system gwarancji dla depozytów, obejmujący wszystkie banki działające w Polsce, bez względu na ich formę własności.
System ten stał się systemem powszechnym i obligatoryjnym, zarówno w odniesieniu do możliwości korzystania z gwarancji i pomocy finansowej Funduszu, ale także zasad partycypacji banków w finansowaniu ustawowych zadań BFG.
Przyjęta formuła gwarancji depozytów odpowiadała podstawowym dyrektywom Unii Europejskiej.
Według ustawy o BFG, podmiotami objętymi obowiązkowym systemem gwarantowania są:
- banki krajowe, w rozumieniu ustawy - Prawo bankowe,
- oddziały banków, mających siedzibę w państwie nie będącym członkiem Unii Europejskiej, wykonujące działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oddziały te są objęte gwarancją, jeśli nie uczestniczą w systemie gwarantowania środków pieniężnych lub ich system gwarantowania nie zapewnia gwarancji do wysokości określonej w ustawie.
28 lutego 1995 r. Rada Ministrów wydała rozporządzenie dotyczące nadania statutu Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu. Statut stał się podstawą prawną do rozpoczęcia działalności Funduszu. Określił także szczegółowo sposób jego organizacji, zadania oraz zasady gospodarki finansowej.
Utworzony Fundusz posiada osobowość prawną, jego siedzibą jest Warszawa.
Organami Funduszu są: Rada i Zarząd Funduszu.
Rada Funduszu składa się z przewodniczącego i 10 członków. Przewodniczący jest powoływany i odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów na uzgodniony wniosek Ministra Finansów i Prezesa NBP, po zaopiniowaniu przez właściwą komisję sejmową.
Trzech z członków Rady powoływanych jest przez Ministra Finansów, czterech przez Prezesa NBP, trzech - przez Związek Banków Polskich.
Pierwszym zadaniem Funduszu w sferze gwarancyjnej jest obowiązek określania za dany rok wysokości środków wyodrębnionych przez podmioty objęte systemem gwarantowania, w związku z koniecznością tworzenia funduszy ochrony środków gwarantowanych.
Każdy podmiot objęty systemem gwarantowania depozytów bankowych ma obowiązek utworzyć fundusz ochrony środków gwarantowanych. Celem funduszu jest zaspokojenie roszczeń deponentów w przypadku upadłości któregokolwiek z podmiotów objętych tym systemem.
Zarząd Funduszu składa się z 5 członków, w tym z prezesa i jego zastępcy. Zarząd powoływany jest przez Radę Funduszu, która jednocześnie wybiera Prezesa Zarządu i jego zastępcę spośród członków Zarządu.
Wysokość funduszu ochrony środków gwarantowanych jest uzależniona od wielkości zgromadzonych środków w danym banku. Im więcej dany bank pozyska depozytów, tym większy fundusz będzie musiał utworzyć.
Fundusz ochrony środków gwarantowanych może być sukcesywnie zwiększany lub zmniejszany 1 lipca każdego roku. W związku z tym banki są zobowiązane do przekazywania Zarządowi Funduszu informacji o sumie wkładów na rachunkach objętych obowiązkowym systemem gwarantowania środków pieniężnych i wysokości funduszu ochrony środków gwarantowanych.
Aktywa przeznaczone na stworzenie funduszu ochrony środków gwarantowanych mogą być lokowane wyłącznie w skarbowych papierach wartościowych i bonach pieniężnych Narodowego Banku Polskiego.
Zakupione bony i papiery wartościowe muszą zostać zdeponowane na wyodrębnionym dla każdego banku rachunku depozytowym w NBP lub w Krajowym Depozycie Papierów Wartościowych.
Aktywa stanowiące pokrycie funduszu powinny być, w sposób łatwy do zweryfikowania, udokumentowane co do źródła ich pochodzenia. W żadnym razie nie mogą być przedmiotem zastawu ani być obciążone w jakikolwiek sposób.
Nie podlegają one również egzekucji sądowej ani administracyjnej.
Fundusz zajmuje się również wykonywaniem obowiązków wynikających z gwarantowania środków pieniężnych. Oznacza to, że w razie niewypłacalności banku, zwraca jego klientom przynajmniej część zdeponowanych pieniędzy.
Ustawa o BFG określa, że gwarancja obejmuje środki do wysokości (łącznie z odsetkami naliczonymi do dnia spełnienia warunków gwarancji):
- równowartości w złotych 1.000 euro - w 100 proc. wartości środków gwarantowanych,
- przekraczające równowartość w złotych 1.000 euro, a nie przekraczające równowartości w złotych 22.500 euro - w 90 proc. wartości środków gwarantowanych.
Kwoty te określają maksymalną wysokość roszczeń deponenta w stosunku do Funduszu. Deponent nie traci jednak prawa do dochodzenia swych roszczeń od banku ponad kwotę gwarantowaną.
Kolejnym zadaniem jest gromadzenie i analizowanie informacji o podmiotach objętych systemem gwarantowania.
Dzięki nim BFG ustala politykę w zakresie realizacji obowiązków wynikających z gwarantowania depozytów, jak i udzielania pomocy podmiotom objętym systemem gwarantowania.
Dzięki analizie danych o całości sektora bankowego możliwe jest prognozowanie skali upadłości banków i obliczanie przewidywanej wysokości zobowiązań BFG z tytułu gwarancji.
Wyniki analiz stanowią podstawę do ustalenia wysokości funduszu ochrony środków gwarantowanych.
W wyniku analiz ustala się także wysokość opłaty rocznej.
Analiza danych o sytuacji finansowej konkretnego banku pozwala natomiast ocenić celowość przyznania pomocy, określić jej formę oraz ustalić zasady jej przyznania.
Do kompetencji Funduszu należy także zaliczyć nadzór nad umownym systemem gwarantowania środków pieniężnych.
Podmioty objęte systemem gwarantowania, wywiązujące się ze swoich ustawowych obowiązków, mogą zobowiązać się do rozszerzenia obowiązku gwarancji środków pieniężnych ponad minimum określone w obowiązkowym systemie gwarantowania.
Umowa o utworzeniu umownego systemu gwarantowania i zasadach jego działania wymaga zatwierdzenia przez Radę Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
Środki objęte tym systemem przekazywane będą na zaspokojenie roszczeń deponentów po wykorzystaniu środków obowiązkowego systemu gwarantowania.
Fundusz taki jest tworzony wyłącznie z woli samych zainteresowanych, ale obowiązują go takie same uwarunkowania prawne, co fundusz obowiązkowy.
Obecnie jednak w Polsce nie funkcjonuje żaden umowny system gwarantowania depozytów, a zatem obowiązek nadzorowania tego systemu nie jest realizowany.
Fundusz może udzielać podmiotom objętym systemem gwarantowania zwrotnej pomocy finansowej w przypadku powstania niebezpieczeństwa niewypłacalności lub na nabycie akcji lub udziałów banków.
Fundusz może w szczególności udzielać pożyczek, gwarancji lub poręczeń na warunkach korzystniejszych od ogólnie stosowanych przez banki. Nowelizacja ustawy o BFG z lutego 1997 r. wprowadziła możliwość udzielenia pomocy przez Fundusz w formie wykupu wierzytelności banków, w których powstało niebezpieczeństwo niewypłacalności. Podmiot korzystający z pomocy finansowej funduszu ma obowiązek wykorzystania jej do przywrócenia wypłacalności lub na zakup udziałów albo akcji przejmowanego banku.
Fundusz ma obowiązek kontrolować, czy przyznana przez niego pomoc jest wykorzystana w prawidłowy sposób. Celem kontroli jest zapewnienie bezpieczeństwa zwrotności zaangażowanych środków pomocowych.
Sposób wykorzystania pomocy określa umowa zawierana przez bank z Funduszem. Zatem kontrola prawidłowości wykorzystania pomocy polega przede wszystkim na sprawdzeniu wykonania zobowiązań banku wynikających z tej umowy.
Fundusz bada także postępy w realizacji programu uzdrowienia gospodarki banku oraz ocenia efektywność zarządzania przez bank pozyskanymi środkami pomocowymi.
Kontrola może także obejmować ustalenie przyczyn i skutków stwierdzonych uchybień w działalności banku.
Kontrola może być przeprowadzana pośrednio, bezpośrednio oraz natychmiastowo.
Kolejnym zadaniem Funduszu jest określanie wysokości obowiązkowych opłat rocznych wnoszonych na jego rzecz przez podmioty objęte systemem gwarantowania.
Stawka procentowa wykorzystywana do obliczania wysokości opłat jest wartością zmienną i podobnie jak w przypadku funduszu środków gwarantowanych, istnieje tendencja do jej obniżania.
Komplementarność działań gwarancyjnych i pomocowych pozwala niekiedy rozwiązać dylemat: czy w konkretnym przypadku lepiej wypłacić gwarantowany depozyt, czy udzielić pomocy o stosunkowo wysokim stopniu ryzyka.
Udzielenie pomocy, która nie uzdrowiła działalności banku lub nie doprowadziła do poprawy jego sytuacji finansowej tak, aby zainteresowany był jego przejęciem inny bank, jest rozwiązaniem trudnym do zaakceptowania. Dzięki połączeniu obu zakresów działania w jednej instytucji, uniknięcie takich sytuacji staje się możliwe.
Skuteczność działania BFG na polu pomocowym wpływa korzystnie na realizacje funkcji gwarancyjnej.
Spoglądając z pewnej perspektywy na proporcje zadań wykonywanych przez BFG, można zauważyć systematyczne przesuwanie się punktu ciężkości z zadań gwarancyjnych na działalność pomocową.
1