1) opisz 1 spółkę
Spółka partnerska - typ spółki osobowej wprowadzony do systemu prawa z dniem 1 stycznia 2001 r. przez ustawę Kodeks spółek handlowych.
Spółkę partnerską tworzą wspólnicy (partnerzy) w celu wykonywania wolnego zawodu w spółce prowadzącej przedsiębiorstwo pod własną firmą. Wobec czego niedopuszczalne jest tworzenie spółek partnerskich w innym celu niż wykonywanie wolnego zawodu, a także w celu wykonywania jakiejś działalności gospodarczej, np. produkcyjnej czy handlowej, obok wykonywania wolnego zawodu.
umowa spółki wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności (do 8.01.2009 r. umowa spółki partnerskiej wymagała formy aktu notarialnego; zmiany zostały wprowadzone przez art. 1 ust.1 pkt 4 Ustawy z dnia 23 października 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks spółek handlowych - Dz.U. Nr 217, poz.1381, która weszła w życie z dniem 8.01.2009 r.)
powstaje z chwilą wpisu do KRS,
celem spółki jest wykonywanie wolnego zawodu,
odpowiedzialność wspólników jest ograniczona tzn. partner nie odpowiada za zobowiązania spółki wynikające z działalności innych partnerów,
działa pod własną firmą,
firma powinna zawierać nazwisko co najmniej jednego partnera, dodatkowe oznaczenie "i partner" bądź "i partnerzy" albo "spółka partnerska" oraz określenie wolnego zawodu wykonywanego w spółce.
pierwotnie musi się składać z co najmniej dwóch wspólników.
przyczyny przewidziane w umowie spółki,
jednomyślna uchwała wszystkich partnerów,
ogłoszenie upadłości spółki,
utrata przez wszystkich partnerów prawa do wykonywania wolnego zawodu (gdy pozostaje tylko jeden partner lub gdy tylko jeden partner posiada uprawnienia do wykonywania wolnego zawodu, spółka ulega rozwiązaniu najpóźniej z upływem roku),
śmierć partnera lub ogłoszenie jego upadłości,
2) scharakteryzować dziedziczenie testamentowe lub ustawowe
Dziedziczenie testamentowe
Powołanie do spadku czyli przekazanie w spadku majątku albo spadkobranie, wynika z ustawy albo z testamentu. Pierwszeństwo ma testament, co oznacza, że dziedziczenie ustawowe:
co do całości spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy albo gdy żadna z osób, które powołał, nie chce lub nie może być spadkobiercą;
co do części spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał do tej części spadkobiercy albo gdy którakolwiek z kilku osób, które powołał do całości spadku, nie chce lub nie może być spadkobiercą (czyli gdy zostanie część spadku „niezagospodarowana” testamentem).
Testament to jedyna czynność prawna, która może wywołać skutki prawne po śmierci osoby. Testament może sporządzić (i odwołać) jedynie osoba posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych, czyli osoba pełnoletnia (albo młodsza w związku małżeńskim) nie ograniczona sądownie co do zdolności prawnej). Testament należy sporządzić osobiście, nie można go sporządzić przez przedstawiciela czy pełnomocnika. Testament można sporządzić jedynie w określonej przez prawo formie - warto tu dodać, że nieważny będzie testament w postaci wydruku z komputera podpisanego przez spadkodawcę.
Odwołanie testamentu może nastąpić w następujący sposób:
spadkodawca sporządzi nowy testament, a jeżeli nie zaznaczy w nim, że poprzedni odwołuje, ulegają odwołaniu tylko te postanowienia poprzedniego testamentu, których nie można pogodzić z treścią nowego testamentu;
spadkodawca w zamiarze odwołania testament zniszczy lub pozbawi go cech, od których zależy jego ważność;
spadkodawca dokona w testamencie zmian, z których wynika wola odwołania jego postanowień.
Istotne jest, że wszystkie formy testamentu są równoważne, tzn. można odwołać testamentem własnoręcznie spisanym testament w formie aktu notarialnego. Tak więc osoby opiekujące się kimś starszym, liczące na spadek wynikający z testamentu podpisanego u notariusza, powinny obawiać się zmiany testamentu poprzez sporządzenie nowego - nowego testamentu własnoręcznego, zmiany rozporządzeń testamentowych w liście, itp.
Testament należy tak tłumaczyć, interpretować, ażeby zapewnić możliwie najpełniejsze urzeczywistnienie woli spadkodawcy. Jeżeli testament może być tłumaczony rozmaicie, należy przyjąć taką wykładnię, która pozwala utrzymać rozrządzenia spadkodawcy w mocy i nadać im rozsądną treść. Uwaga - nie należy w testamencie pisać „zapisuję”, jeżeli ma się na myśli „ pozostawiam w spadku”, bo zapis to zupełnie inna instytucja prawa spadkowego.
Testament jest nieważny, jeżeli został sporządzony:
w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli;
pod wpływem błędu uzasadniającego przypuszczenie, że gdyby spadkodawca nie działał pod wpływem błędu, nie sporządziłby testamentu tej treści;
pod wpływem groźby.
Na nieważność testamentu z powyższych przyczyn nie można się powołać po upływie lat trzech od dnia, w którym osoba mająca w tym interes dowiedziała się o przyczynie nieważności, a w każdym razie po upływie lat dziesięciu od otwarcia spadku (śmierci spadkodawcy).
Polskie prawo dopuszcza następujące rodzaje testamentów:
testamenty zwykłe:
testament własnoręczny (holograficzny);
testament notarialny;
testament allograficzny;
testamenty szczególne;
testament ustny;
testament na statku / w samolocie;
testament wojskowy.
W konkretnym przypadku z aspektem międzynarodowym znaleźć mogą zastosowanie również inne formy testamentu, zgodnie z prawem innego kraju oraz zgodnie z konwencją haską z dnia 5 października 1961r. dotyczącą kolizji praw w przedmiocie formy rozporządzeń testamentowych (Dz. U. z 1969r., Nr 34, poz. 284).
Testament szczególny traci moc z upływem sześciu miesięcy od ustania okoliczności, które uzasadniały niezachowanie formy testamentu zwykłego, chyba że spadkodawca zmarł przed upływem tego terminu. Bieg terminu ulega zawieszeniu przez czas, w ciągu którego spadkodawca nie ma możności sporządzenia testamentu zwykłego.
Niektóre formy testamentu wymagają świadków. Nie może być świadkiem przy sporządzaniu testamentu:
kto nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych;
niewidomy, głuchy lub niemy;
kto nie może czytać i pisać;
kto nie włada językiem, w którym spadkodawca sporządza testament;
skazany prawomocnie wyrokiem sądowym za fałszywe zeznania.
Dziedziczenie ustawowe - dziedziczenie według przepisów prawa spadkowego, mające miejsce gdy spadkodawca nie sporządził testamentu lub testament jest nieważny albo gdy osoby powołane do dziedziczenia nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami. Dziedziczenie ustawowe może odnosić się do całego spadku albo do jego części. Reguły dziedziczenia ustawowego opierają się na stosunku pokrewieństwa, małżeństwa lub przysposobienia.
W Polsce dziedziczenie ustawowe jest regulowane przepisami Kodeksu cywilnego w księdze czwartej pt. "Spadki".[1]
Należy tu zwrócić uwagę na Art. 43. § 1 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, który mówi; "Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym". Tak więc połowa majątku pozostaje przy żyjącym współmałżonku jako jego dotychczasowa własność, a masę spadkową tworzy druga połowa majątku wspólnego, o ile nie zaszły okoliczności z § 2 tego artykułu.
Kodeks cywilny w artykułach 931 - 935 zalicza do spadkobierców ustawowych: zstępnych, małżonka, rodziców, rodzeństwo i zstępnych rodzeństwa spadkodawcy, dziadków, gminę oraz Skarb Państwa.
Polskie prawo spadkowe określa kolejność w jakiej spadkobiercy ustawowi są powoływani do spadku.
W pierwszej kolejności do spadku zostają powołane dzieci spadkodawcy oraz małżonek. Dziedziczą oni w częściach równych. Jednak ułamkowa część spadku przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż 1/4. Oznacza to, że jeśli mąż pozostawił po sobie żonę i dwoje dzieci, to wszyscy otrzymają po 1/3 spadku. Jeśli jednak pozostawiłby żonę i czworo dzieci, to żona otrzyma 1/4 spadku a czworo dzieci pozostałe 3/4 spadku.
Gdy dziecko spadkodawcy nie dożywa otwarcia spadku, jego udział spadkowy przypada jego dzieciom w częściach równych. Czyli w momencie, gdy spadkodawca pozostawia żonę, dwie córki oraz dwoje wnucząt po wcześniej zmarłym synu; to żona dziedziczy 1/4 spadku, obie córki po 1/4 spadku, zaś oboje wnucząt pozostałą 1/4 część spadku, która przypadałaby na syna spadkodawcy.
We współczesnym prawie - w przeciwieństwie, np. do prawa XIX - wiecznego - zniesiono dyskryminację dzieci nieślubnych i narodzonych wskutek kazirodztwa. Dlatego też dzieci ze związków pozamałżeńskich, czy kazirodczych zachowują pełne prawa spadkobierców.[2]
W sytuacji, gdy spadkodawca nie pozostawił zstępnych (dzieci naturalnych i przysposobionych), do spadku zostają powołani jego małżonek oraz jego rodzice. Udział każdego z rodziców, który dziedziczy wraz z małżonkiem, wynosi 1/4 spadku. Kodeks w art. 932 § 2 uprzywilejowuje matkę spadkodawcy w sytuacji, gdy nie zostało ustalone ojcostwo. W takim przypadku bowiem dziedziczy ona 1/2 spadku a małżonek pozostałą połowę. Rodzice przejmują cały spadek w razie, gdy spadkodawca nie pozostawił ani dzieci, ani małżonka.
Kolejno art. 932 § 4 mówi, iż w razie, gdy jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, to w jego miejsce wchodzi rodzeństwo spadkodawcy, dziedzicząc część przypadającą rodzicowi w częściach równych. Zarazem - wedle art. 933 - udział małżonka, który dziedziczy wraz z rodzicami, rodzeństwem, czy zstępnymi rodzeństwa współmałżonka, zawsze wynosi połowę spadku. W ten sposób przepisy chronią interes małżonka, który w czasie życia spadkodawcy przyczyniał się do wzrostu jego majątku (majątku, który potem wszedł w skład spadku).
Czyli w przypadku, gdy mąż pozostawia żonę a oboje jego rodzice żyją; to połowę spadku po nim obejmują rodzice a połowę wdowa. Jeśli umiera mąż, pozostawiając żonę a żyje jego matka oraz trzy siostry; to 1/2 spadku przypada żonie, 1/4 matce, 1/4 trzem siostrom.
Podział spadku komplikuje się w sytuacji, gdy do dziedziczenia powołani zostają zstępni rodzeństwa. Taka sytuacja ma miejsce, gdy jedno z rodzeństwa, mające prawo do spadku, nie żyje. Na przykład: zmarły mąż miał żonę, matkę, dwie siostry oraz dwóch bratanków po zmarłym wcześniej bracie. W tej sytuacji 1/2 spadku dziedziczy żona, 1/4 matka, zaś 1/4 dwie siostry oraz dwóch bratanków, którzy wchodzą w miejsce zmarłego uprzednio brata spadkodawcy. Wówczas udział bratanków wynosi 1/3 z 1/4.
Wreszcie małżonek spadkodawcy obejmuje całość spadku, w razie gdy zmarły małżonek nie posiadał ani rodziców, ani rodzeństwa, ani zstępnych rodzeństwa (siostrzeńców, bratanków, siostrzenice, bratanice itp.). Jednakże małżonek nie może dziedziczyć, jeśli spadkodawca wystąpił za życia o orzeczenie rozwodu lub separacji, a żądania te były uzasadnione. Owo wyłączenie następuje na mocy orzeczenia sądu. Wyłączenia może żądać każdy z pozostałych spadkobierców ustawowych, którzy zostali powołani do dziedziczenia w zbiegu z małżonkiem. Termin do wytoczenia powyższego powództwa, to 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o otwarciu spadku, jednakże nie dalej niż 1 rok od otwarcia spadku. Małżonek nie może dziedziczyć na podstawie ustawy także wtedy gdy pozostawał w separacji ze spadkodawcą.
W następnej kolejności do spadku zostają powołani dziadkowie spadkodawcy. Dziedziczą oni spadek tylko wówczas, gdy spadkodawca nie miał ani małżonka, ani rodzeństwa, ani zstępnych rodzeństwa. W sytuacji, gdy w chwili otwarcia spadku żyją wszyscy dziadkowie (łącznie cztery osoby), to dziedziczą w częściach równych. Jeśli natomiast, któreś z dziadków nie dożyje otwarcia spadku, to udział spadkowy przypada jego zstępnym (dalszym krewnym spadkodawcy). Jeżeli zaś któreś z dziadków nie posiadało potomstwa, to udział tej osoby przypada pozostałym dziadkom (na zasadzie przyrostu) (art. 934 Kodeksu Cywilnego).
Do Kodeksu wprowadzono również art. 934¹. Zgodnie z nim do dziedziczenia mogą być powołane dzieci małżonka spadkodawcy, ale tylko te, których oboje rodziców nie dożyło otwarcia spadku. Tym sposobem ochroniono interesy dzieci rozwiedzionych rodziców. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy spadkodawca nie miał rodziców, rodzeństwa, ani krewnych; a ożenił się z kobietą, która zmarła przed nim, ale do małżeństwa wniosła już córkę ze swego pierwszego małżeństwa (lub nieślubną). W takiej sytuacji spadek po spadkodawcy (jako ojczymie) obejmie właśnie ta córka; ale tylko w sytuacji, gdy jej naturalny ojciec nie żyje.
Gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy dziedziczy wówczas, gdy spadkodawca nie pozostawił żadnych osób powołanych do spadku z ustawy. Jeżeli natomiast ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy nie da się ustalić lub spadkodawca zamieszkiwał i zmarł za granicą, to spadek przypada Skarbowi Państwa (art. 935 KC).
3) opisz 1 umowe zlecenie dzielo i umowa pozyczki
Umowa - zlecenie
Umowa - zlecenie to umowa cywilnoprawna zawierana na czas określony. Najczęściej przedmiotem takiej umowy jest usługa. Umowa ta ma swoje zalety i wady. Jakie?
Umowa-zlecenie jest jedną z najczęstszych form zatrudnienia. Może być zawierana przez wszystkie podmioty cywilnoprawne, m.in. osoby fizyczne, osoby prawne czy ułomne osoby prawne. Zleceniobiorca ma wykonywać określoną w umowie pracę. Zatem liczy się staranne wykonywanie zleconego działania, nie zaś osiągnięcie określonego efektu w odróżnieniu do umowy o dzieło. Jej przedmiotem jest usługa, dlatego pracodawca ma wybór: umowa o pracę czy zlecenie? W umowie-zleceniu, zleceniobiorca ma możliwość samodzielnego wykonania pracy, zastąpienia przez osobę trzecią czy ustalenia konkretnego terminu i miejsca wykonania pracy. Zlecenie to umowa o świadczenie usług (umowa starannego działania), a umowa o dzieło na wykonanie czegoś (umowa skutku).
Warunki umowy-zlecenia
W takiej umowie nie obowiązują minimalne, miesięczne wynagrodzenia i urlopy. Zleceniobiorca otrzymuje wynagrodzenie po zakończeniu wykonania zapisanych w umowie czynności. Może wystąpić do zleceniodawcy o wypłacenie zaliczki, jeśli wykonanie zlecenia niesie za sobą koszty. Ponadto, w zakresie czynności wynikających z umowy posiada pełnomocnictwo do reprezentowania zleceniodawcy. Do prac, które można uregulować umową- zleceniem należą usługi outsourcingowe, np. informatyczne, księgowe czy prawne.
Zalety umowy-zlecenia
Do podstawowych korzyści zawierania umowy-zlecenia należy:
swoboda zawierania i rozwiązywania
wysokie 20% koszty uzyskania przychodu
brak składek ZUS w stosunku do studentów-zleceniobiorców
Ponadto, zleceniobiorca może otrzymywać świadczenia, które przysługują pracownikowi, np. związane z podróżą służbową. Pracodawca musi też zapewnić higieniczne i bezpieczne warunki pracy.
Wady umowy-zlecenia
Zatrudniony na podstawie umowy-zlecenia w razie wyrządzenia szkody pracodawcy czy osobie trzeciej, odpowiada całym swoim majątkiem. Jeśli w takiej umowie nie określono czasu wypowiedzenia, to może być ona rozwiązana z dnia na dzień. Zleceniodawca może to zrobić w każdej chwili, ale powinien zwrócić zleceniobiorcy wydatki, które poniósł na wykonie zlecenia. Zleceniobiorca również może wypowiedzieć umowę, gdy zlecenie jest odpłatne. Kiedy wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, jest on odpowiedzialny za szkodę.
Umowy- zlecenia są częściej zawieranymi przez pracodawców umowami, niż umowy o pracę. Mimo że, przy umowie- zleceniu ma on nadal obowiązki w zakresie BHP a od wynagrodzenia nalicza się składki ZUS, to jednak swoboda w zakresie rozwiązania umowy, regulacji czasu pracy czy wynagrodzenia są dla zatrudniających bardzo atrakcyjne. Dla zleceniobiorcy korzystna jest możliwość rozliczenia 20% lub faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu.
Umowa o dzieło
Umowa o dzieło - umowa cywilnoprawna określona Kodeksem cywilnym art. 627-646. Zakres tej umowy określa Art. 627. Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o dzieło jest umową: zobowiązującą, odpłatną, wzajemną oraz konsensualną. Warunkiem zaistnienia umowy o dzieło jest określenie w umowie dzieła jakie ma wykonać przyjmujący zamówienie. Dziełem może być dowolna rzecz, utwór (np. program komputerowy).
Poprzez zawarcie umowy o dzieło wykonawca zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, to znaczy zobowiązuje się do uzyskania pewnego wyniku swoich działań, a zamawiający, czyli pracodawca, do wypłaty wynagrodzenia określonego w umowie. Wysokość wynagrodzenia powinna być określona w umowie, choć niekoniecznie kwotowo, zamiast tego mogą znaleźć się tam wskazówki do określenia wynagrodzenia po zakończeniu pracy, wskazówki te miałyby określić, czego spodziewa się zamawiający i za co mógłby zapłacić wyższe wynagrodzenie, a co będzie odpowiadało za to, że wykonawca otrzyma znacznie niższe wynagrodzenie.
Dzieło może mieć także charakter działalności twórczej - więc niematerialnej.
Materialny rezultat umowy powinien być z góry określony (uszycie ubrania, remont budynku, naprawa powierzonej rzeczy).
Za dzieło można również uznać rezultat niematerialny, gdy przedmiotem świadczenia jest np. nauczenie określonej umiejętności czy przeszkolenie do zawodu lub osiągnięcie ustalonego rezultatu. Przedmiotem umowy o dzieło może być np. sporządzenie bilansu, wykonanie zdjęć, stworzenie programu komputerowego, witryny internetowej (dzieło materialne) lub organizacja koncertu, konferencji, prezentacji nowego produktu firmy (dzieło niematerialne). Doprowadzenie do określonego z góry rezultatu dla zamawiającego może być także przedmiotem umowy o dzieło, jeżeli taki rezultat możliwy jest do zdefiniowania. Tak więc np. wykonanie analizy prawnej konkretnej sytuacji lub doprowadzenie do konkretnej sytuacji może być dziełem, podczas gdy usługa stałej konsultacji prawnej dziełem nie jest.
Prawnicy "zlecenie" nazywają "umową starannego działania", a "dzieło" - "umową rezultatu". Celem umowy o dzieło jest osiągnięcie określonego w jej treści rezultatu, podczas gdy celem umowy zlecenia jest samo działanie (praca), które nie musi doprowadzić do osiągnięcia określonego rezultatu. Umowa o dzieło powinna być uwieńczona konkretnym i sprawdzalnym rezultatem, wynagradzany jest sam rezultat a nie samo działanie. Czyli np. uzyskanie obrotu jest dziełem, ale praca z klientem na rzecz obrotu nie może zostać nazwana zleceniem, ponieważ stanowi ona sposób wykonania dzieła.
Umowa pożyczki - umowa, w ramach której pożyczkodawca oddaje na własność pożyczkobiorcy pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku, a pożyczkobiorca zobowiązuje się do oddania tej samej ilości pieniędzy lub rzeczy ( oczywiście tego samego gatunku i jakości ) po upływie ustalonego w umowie czasu (kc art. 720 par. 1).
Termin zwrotu pożyczki[edytuj]
Jeżeli termin zwrotu pożyczki nie został przez strony w umowie oznaczony, dłużnik obowiązany jest ją zwrócić w ciągu sześciu tygodni od wypowiedzenia dokonanego przez dającego pożyczkę (kc art. 723).
W zależności od woli stron, pożyczka może być odpłatna lub nieodpłatna. Najczęstszą formą odpłatności za pożyczkę pieniężną są odsetki - ustawowe lub ustalone przez strony ( umowne ).
Jeżeli wartość pożyczki jest wyższa aniżeli pięćset złotych, to umowa pożyczki powinna być stwierdzona pismem. Jest to jednak forma zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych ( ad probationem).
Jeżeli zwrot pożyczki jest wątpliwy ze względu na złą sytuację majątkową biorącego pożyczkę, wówczas dający pożyczkę ( o ile o tych okolicznościach nie wiedział i nie mógł się z łatwością dowiedzieć ) może odstąpić od umowy i - co się z tym wiąże - odmówić wydania przedmiotu pożyczki.
Gdyby się okazało, że rzeczy otrzymane przez biorącego pożyczkę mają wady, wtenczas dający ma obowiązek naprawić szkody, jakie wyrządził biorącemu przez to, iż pomimo że wiedział o wadach, nie zawiadomił go o ich istnieniu. Okolicznością wyłączającą powstanie powyższego obowiązku jest sytuacja, w której biorący mógł z łatwością owe wady zauważyć.
Roszczenie biorącego pożyczkę, o wydanie jej przedmiotu, przedawnia się z upływem sześciu miesięcy licząc od momentu, w którym przedmiot miał zostać wydany ( czyli nie liczy się tu moment zawarcia umowy ).