Typ siedliskowy lasu-jest podst jednostką w syst klasyfikacji siedlisk leśnych, obejmującą pow leśne o zbliżonych warunkach siedliskowych, wynikających z żyzności i wilg gleb, podobieństwa cech klimatu oraz ukształtowania terenu i jego budowy geologicznej. Obszary należące do tego samego typu siedliskowego lasu wykazują podobne zdolności produkcyjne i przydatność dla hodowli lasu. Typy siedliskowe lasu określa się oddzielnie dla terenów nizinnych, wyżynnych i górskich. Odmiana typu siedliskowego lasu-cechą charakterystyczną i kryterium różnicującym jest nat rola lasotwórcza ważniejszych gat drzew leśnych, uwarunkowana ich zasięgiem terytorium poziomym i pionowym oraz skl gat d-nów:1-odmiany krainowe typu siedl lasu z położenia w określonej krainie przyr-leśnej, tj glównie ze zróżnicowania warunków klimatycznych, np.LMśw w krainie II lub LMśw w krainie V. 2-odmiany fizjograficzno-klimatyczne siedliskowego typu lasu, wyróżniane na terenach wyżynnych i podgórskich oraz górskich, ze względu na lokalne polożenie(stok, ekspozycja, dolina), wskazujących na potrzebę odmiennego planowania hodowlanego.
Rodzaj siedliska leśnego-jednostka wyróżniana w ramach typu siedliska leśnego, odzwierciedlająca zróżnicowanie geologiczno glebowe, wykorzyst w planowaniu hodowlanym(przy określeniu typu lasu)np. w obrębie lasu świeżego może wyst Lśw na glinach zwalowych i Lśw na glebach brunatnych właściwych i Lśw na pararędzinach.
Wariant uwilgotnienia siedliska- jednostka niższego rzędu w ramach typu s.l. w celu uściślenia stosunków wilgotnościowych siedliska, kształtujących i różnicujących warunki ekologiczne życia lasu. Warianty uwilgotnienia wyróżniane są w zależności od rodzaju wody glebowej(gruntowa, opadowa, stokowa, zalewowa) oraz glębokości jej wyst w okresie wiosennym i dlugości okresu stagnowania w ciągu roku.
Typ lasu- jednostka wyróżniana w ramach typu s.l. obejmująca arely lasu o podobnych warunkach siedliskowych z właściwym dla nich względnie stalym skl i strukturą d-u oraz innych warstw roślinności. wykazuje on ogólny cel hodowlany, wynikający z roli lasotwórczej gat drzew na danym siedlisku. Podstawą wydzielania i nazewnictwa typu lasu jest skl gat d-nu, potencjalny dla warunków edaficznych danego typu siedliska lasu. Przykładowy typ lasu w obrębie boru mieszanego świeżego może być-bór mieszany św Db-So, bór mieszany św Św-So. W obrębie Lśw: Lśw Db-Bk lub Lśw bukowy. W przypadku gdy typ lasu zostal wyróżniony także na podstawie innego kryterium ekologicznego, w jego nazwie należy uwzględnić to kryterium, np.: kserotermiczny zboczowy las mieszany świeży So-Db, wierzchowinowy las mieszany świeży Bk-Jd.
Gatunki różnicujące runa-zestaw gat runa lesnego stosowany do rozpoznawania typów siedliskowych lasu w stanie zbliżonym do nat. Do zestawu tego należą gat, których wyst odróżnia typ siedliskowy ekologicznie wyższego stopnia żyzności od typu ekol niższego stopnia żyzności, a także środ silniej zwilgotniane od slabiej uwilgotnionych.
Gatunki czyste runa-zestaw gat runa leśnego o wysokim stopniu częstości wyst, właściwych dla danego typu siedliskowego lasu. Gat w danym typie siedliskowym tworzą główne tlo runa. Nie slużą do rozpoznawania typu s.l.
Produkcyjność (wydajność lasu) <na pniu>- tworzenie się zasobów drzewnych na pniu. Wskaźnikiem produkcyjności jest przyrost bieżący roczny miąższości d-nu, tj. różnica między końcową a początkową miąższością drewna na pniu w analizowanym okresie, powiększonym o pozyskaną w tym okresie ilość drewna w przeliczeniu na 1ha i 1 rok.
Produktywność lasu (d-nu) <przy pniu> - ilość pozyskanego surowca drzewnego; wskaźnikiem produktywności lasu jest ilość (wartość) pozyskanego drewna w ciągu roku z jednostki powierzchni zgodnie z obowiązującym etatem użytkowania.
Zdolność (możliwość) produkcyjna siedliska - w sensie ekologicznym jest tp zdolność siedliska do wytw biomasy, w leśnictwie - do wytwarzania zasobów drzewnych, a także przydatność siedliska pod względem jego żyzności i urodzajności do celów hodowli lasu; w siedliskoznawstwie oceniana wskaźnikiem oczekiwanej produkcyjności d-nu w wieku dojrzałości na podstawie roli lasotwórczej i bonitacji skladowych gat drzew leśnych.
Potencjalna naturalna zdolność produkcyjna siedliska- zdolność produkcyjna siedliska w stanie zbliżonym do nat, w zrównoważonych ekosystemach leśnych o przyrodniczo i gospodarczo uzasadnionym skl gat d-nu wykazuje ściśle związki z trwalymi elementami siedliska.
Aktualne zdolności produkcyjne siedliska- zdolność produkcyjna siedliska w obecnym stanie (normalnym, zniekształconym, zdegradowanym), określana na podstawie produkcyjności istniejącego d-nu miejsca wyst dziwek; na ogól wykazuje się wyraźne związki z latwo zmiennymi elementami siedliska (w pewnym stopniu też z elementami trwałymi) i skl gat runa.
Żyzność siedliska leśnego- zdolność siedliska do zaspokajania rozmaitych potrzeb różnych roślin w zbiorowisku leśnym; z żyznością siedliska wiąże się jego urodzajność, określana w siedliskozn jako zdolność produkcyjna siedliska.
Aktualny stan siedliska- aktualny stan żyzności siedliska, warunkujący jego nat zdolność produkcyjną ocenianą w odniesieniu do jego potencjalnej nat zdolności produkcyjnej. W siedliskozn określany glównie na podstawie diagnostycznego zestawu gat różnicujących runa oraz formy próchnicy leśnej (z pewnym nawiązaniem do d-nu) w porównaniu z trwałymi elementami siedliska(gleby).
Degradacja siedliska-to proces i przejaw obniżenia żyzności i zdolności produkcyjnej siedliska powodowany przez niewlaściwą gospodarkę; pogorszenie aktualnego stanu żyzności siedliska następuje glównie przez pogorszenie formy próchnicy i zubożenie wierzchnich warstw gleby w endopróchnicę oraz wiążących się funkcjonalnie z próchnicą latwo zmiennym właśc gleby. Powyższe stwierdzenie odnosi się doi tzw. degradacji gospodarczych, odmienny charakter wykazują nasilające się obecnie degradacje industrogenne.
Melioracja siedliska- proces i przejaw trwałego podniesienia stanu żyzności i zdolności produkcyjnej (urodzajności) siedliska przez zabiegi gospodarcze powodujące ogólne polepszenie edaficznych gleby, reg warunków wodnych gleby a także poprawę klimatu siedliskowego(glebowego).
Regradacja siedliska zdegradowanego- proces i przejaw melioracji zdegrad siedlisk leśnych poprzez zabiegi fitobiologiczne i agromelioracyjne (agrotechn, agrochem) wpływające lub przyspieszające ich regenerację, tj. trwale przywrócenie ich stanu nat potencjalnej żyzności i zdolności produkcyjnej.
Agradacja siedliska- proces i przejaw podwyższenia żyzności i zdolności produkcyjnej siedliska ponad jego normalny stan, czyli taki jaki jest w lasach gosp w stanie zbliżonym do nat lub slabo zmienionym.
Opis metody określania typu siedliskowego lasu- 1.rozpoznawanie i klasyfikacja siedlisk leśnych wykrywanie jest zgodne z tzw. kompleksową ekolog-siedliskową metodą typologiczną IBL;2.technikę wykonywania rozpoznawania, klasyfikacji i kartowania s.l. podaje Inst. Ochr Lasu tom 2 2003; 3.kompleksowa metoda IBL zaklada rozpoznawanie siedliska na próbnych pow typolog wyznaczanych w starszych d-nach;4.na każdej z takich pow wykonujemy 3 diagnozy cząstkowe żyzności siedliska;5.diagnozy cząstkowe są efektem porównania z tzw. ramową charakterystyką typów s.l., opisów gleby, runa i d-nu;6.opis gleby wymaga dokonania odkrywki gl. Sklada się ona z opisu profilu gl i określenia element gl;7.opis runa-lista florystyczna z wyszczególnieniem gat różnicujących;8.diagnoza cząstkowa dot d-nu zawiera:opis skl gat, wieku d-nu, bonitację poszczególnych gat drzew i określenie ich roli w budowie d-nu; 9.w przypadku rozbieżności diagnoz cząstkowych żyzności siedliska o przynależności do typu Dec diagnoza na podstawie gleby. Pozostale 2 diagnozy sluza do określenia aktualnego stanu siedliska.
Aktualny stan siedliska-kompleksowy system typologiczny IBL uwzględnia aktualny stan siedliska, określający aktualny stan żyzności i produkcyjności siedliska. Jest on stanem czasowym, ulegającym zmianie pod dzialaniem szeregu czynników, należy więc go po pewnym czasie weryfikować. Stopnie aktualnego siedliska -N,z ,d,D
N-siedliska w stanie zbizonym do nat lub malo zmienionym- 1.siedlisko ukształtowane i pozostające stale pod wpływem nat lub malo zmienionej roślinności leśnej. Elementy trwale i latwo zmienne siedliska odpowiadające sobie pod względem ekologicznym. 2.rośliność (d-an i runo)zbliżona do nat lub malo zmieniona w dowolnym stadium wzrostu lub nat sukcesji (wszystkie 3 etapy diagnozy cząstkowej->ten sam typ siedliska).
Z-siedliska zniekształcone- 1.siedlisko w stanie slabo zmienionym, trwale elementy siedliska bez zmian, elem latwo zmienne slabo zmienione, z których glównie aktualna forma próchnicy wykazuje pogorszenie o 1 formę próchnicy(czyli obniżanie o 1 stopień żyzności na siedl lasowych, a o <1 stopień na borowych). 2.roślinność runa slabo zmieniona, wykazuje cechy diagnostyczne siedlisk uboższych o ok. 1 stopień żyzności na siedl lasowych a o 1 typ pokrywy runa i 1 formę próchnicy, czyli <1 stopień żyzności na siedl borowych. 3.drzewostany na zniekształconych s. lasowych przeważnie jednogat, So lub Św, niekiedy z malą domieszką gat liść., z reguly sztucznie wprowadzone, często w pierwszej generacji, podszyt wyraźnie zredukowany, na siedliskach borowych lite d-ny So; produkcyjność d-nów slabo obniżona, wg cech diagnostycznych o 1 typolog stopień żyzności siedliska lub mniej.
d i D-siedliska zdegradowane-1.siedliska silnie niekorzystnie zmienione, trwale elem siedliska bez wyraźniejszych zmian, w elem latwo zmiennych wyraźne degradacyjne zmiany zaznaczają się w: a)aktualnej formie próchnicy, która wykazuje pogorszenie swojego stanu o2 formy na siedliskach sl zdegr, a o 3 na silnie zdegr., b)glebie, która wykazuje cechy wtórnego bielicowania(plowe i brun), przy znacznym obn pH i nasycenia KS, zubożeniu w azot i ogólnym pogorszeniu zasobności oraz szeregu właściwości fiz chem i biol wierzchnich poziomów gleby, a zwłaszcza jej poziomu akumul. 2.roślinność runa silnie zmieniona pod wzgl skl gat i zastąpiona przez zbiorowiska wskazujące aktualnie na siedlisko uboższe o 1(d) lub 2(D) stopnie typolog na s. borowych, a 2(d) lub 3(D) stopnie na lasowych; 3.drzewostany-sztucznie wprowadzone, utrwalone często od paru generacji, glównie So, o bonit obn o 2 lub nawet 3 klasy; diagnostyczne cechy d-nu, a zwłaszcza jego produkcyjność wykazują zbieżność z diagnozą cząstkową żyzności siedliska wg formy próchnicy i runa lecz na zdegr s. lasowych wykazują wahania rzędu 1 jedn diagnostyczn w kierunku podst żyzności siedliska,