Książka ks. J. Tischnera :etyka solidarności” jest próbą głębszego zrozumienia idei solidarności. Książka rozpoczyna się od kazania wygłoszonego na Wawelu w 1980 roku. W rozdziale „wspólnota” ks. J. Tischner mówi, że fundamentem solidarności jest sumienie, a bodźcem do jej powstania jest wołanie o pomoc czł., którego zranił drugi czł. Solidarność jest szczególną więzią międzyludzką. Jest opieka i pomocą czł. nad czł. W rozdziale dialog- autor podkreśla że w dialogu zawsze chodzi o prawdę, a w przypadku dialogu przebudzonych sumień - idzie przede wszystkim o prawdę na temat niepotrzebnego cierpienia ludzi pracy. Dialog ma przynieść odpowiedz na pytanie: skąd bierze się cierpienie?
„Praca jest osią solidarności” - to cytat z rozdziału praca. Autor mówi, że praca jest rozmową w służbie życia. Jest szczególna formą rozmowy czł. z czł. Dzięki pracy życie uzyskuje wartość i godność. Kolejny rozdział mówi o chorobie pracy - wyzysku. Nadużycie nauki jest również wyzyskiem dowiadujemy się w rozdziale - nauka. Wyzysk nauki godzi w dobrą wole czł. nauki. Mówiąc o wyzysku nauki autor ma na myśli brak swobody w pracy naukowej. Naukowiec może bronić się przed wyzyskiem wew. wiernością prawdzie. Autor zauważa że sztuka i artysta może być wyzyskiwany. Taki wyzysk nie pozwala artyście tworzyć , być sobą. „To co tworzy jest puste”. W rozdziale - demokracja, autor formułuje twierdzenie- „Demokratyczne są przede wszystkim idee, a dopiero wtórnie siły społ., które je niosą i reprezentują”. Demokracji potrzebne są siły i serca wielu ludzi. O rewolucji autor mówi, - rewolucja jest nadzieją , jest przeświadczeniem o godności czł. Podsumowując : „Solidarność sumień jest ruchem etycznym, którego podstawowa zasadą jest wierność”. Trzeba być wiernym sobie nawzajem, nie dąć się ugiąć donosicielom, przed wyzyskiem i nadużyciami. Wezwanie do wierności jest walką , a wierność jest tam gdzie panuje jasność. Książka kończy się trzema kazaniami wygłoszonymi na Wawelu, w Hali Solidarności i w Gdańsku w roku 1981.