Zalety ordynacji większościowej:
- wiadomo kto reprezentuje dany okręg wyborczy
- umożliwia wybór pomiędzy ludźmi i ocenianie dokonań indywidualnych kandydatów
- podtrzymuje powiązanie reprezentanta z jego wyborcami - mogą go wybrać ponownie, odrzucić w trakcie jego kadencji
- daje szansę na wybór popularnym niezależnym kandydatom, zwiększa niezależność kandydatów od kierownictwa partii
- dwubiegunowość systemu - grupowanie głosów wokół 2 najpopularniejszych kandydatów lub opcji
- korzystnie wpływa na tworzenie się klarownej większości w parlamencie, dzięki czemu utrzymuje się spójna podstawa dla rady ministrów
- pozbawia partii skrajnych i populistycznych wpływu na władzę (dzięki stabilnej większości - mali koalicjanci nie mają na nią wpływu)
- opozycja w parlamencie jest z reguły silna i koherentna
- wspiera 'ogólnoświatopoglądowe' partie kosztem partii jednego 'tematu'
- zazwyczaj są proste i łatwe do zrozumienia (ale są wyjątki, np. system alternatywnego głosu)

Wady ordynacji większościowej:
- ograniczenie odzwierciedlenia poparcia dla różnych opcji
- prowadzenie do zjawiska tzw. "głosów straconych" (oddanych na mniej popularne opcje; zwycięzca bierze wszystko)
- dwubiegunowość systemu - powoduje wykluczenie pewnych grup wyborców z możliwości oddania efektywnego głosu
- wyklucza mniejszości światopoglądowe i etniczne z parlamentu (chyba, że są mocno skoncentrowane w jednym regionie)
- wspiera politykę 'etniczną' w krajach np. afrykańskich
- w większym stopniu wykluczają kobiety z parlamentu
- 'regionalizacja poparcia' - okazuje się, że pewne regiony są w pełni reprezentowane przez jedną opcję polityczną de facto eliminując często nawet silne mniejszości z reprezentacji parlamentarne
- system nie zawsze odzwierciedla spadek zaufania opinii publicznej do polityków (por. wybory w Wielkiej Brytanii z 2005 roku) - w systemie alternatywnego głosu ten problem jest minimalizowany
- łatwość manipulacji okręgami w celu 'wykreowania' korzystniejszych okręgów dla partii rządzącej (a nieraz nawet na zasadzie porozumienia między głównymi partiami)
- bardzo ciężko jest odsunąć partie systemu dwubiegunowego od władzy, przez co dochodzi do wyboru typu 'albo' 'albo' - poczucie obywateli, że ich głos jest nieważny jest wzmocniony, przez co notuje się z reguły niższą frekwencję wyborczą niż w systemach proporcjonalnych

Zalety ordynacji proporcjonalnej:
- lepsze odzwierciedlenie preferencji wyborców w parlamencie
- bardziej przystępne dla mniejszych ugrupowań i mniejszości etnicznych
- pozwala na tworzenie zdywersyfikowanych list kandydatów
- sprzyja równości praw wyborczych (tzn. każdy głos jest równie ważny)
- redukcja zjawiska "głosów straconych" (całkowita w systemie głosu przechodniego oraz w systemie jednookręgowym)
- wg niektórych badań wyższa efektywność i stabilność polityki rządów
- wyższa frekwencja wyborcza
- korzyści z konieczności konsensualnego rządzenia państwem (poczucie większego wpływu obywateli na politykę rządu)

Wady ordynacji proporcjonalnej:
- rozczłonkowanie parlamentu (w celu zapobieżenia temu tam gdzie dotyczy stosuje się klauzulę zaporową)
- w większości ordynacji proporcjonalnych stosowanych na świecie nie wiadomo kto reprezentuje dany okręg (słaba więź między regionem a przedstawicielem regionu)
- ułatwianie zaistnienia partiom skrajnym
- niemożność odsunięcia partii od władzy - zdarza się, ze duża partia jest ciągle obecna w rządach koalicyjnych, zmieniają się tylko jej koalicjanci
- możliwość 'zablokowania' prac parlamentu i rządu przez niekompatybilne rządy i niekoherentne wizje polityczne pojedynczych partii
- większość systemów wymuszają istnienia partii, nie dopuszczając możliwości głosowania na jednostki (w mieszanym systemie proporcjonalnym czy głosu przechodniego tego problemu brak)
- zasady podziału miejsc w parlamencie są często niezrozumiałe dla wyborców (najmniej zrozumiałe są wyniki z systemu głosu przechodniego)

---