Cechy osoby wspomagającej rozwój
Osoby wspomagające rozwój powinno cechować:
ciepło i opiekuńczość
ciepło jest warunkiem przyjacielskości i uwagi, która wyraża się uśmiechem, kontaktem wzrokowym i zachowaniami niewerbalnymi; opiekuńczość jest trwalsza, bardziej intensywna emocjonalnie, polega na okazywaniu szczerego zainteresowania tym co stanowi dobro dla wspomaganego; okazywanie ciepła i opieki jest szczególnie ważne na początku kontaktu, gdy powstaje i kształtuje się relacja między wspomagającym i wspomaganym, ale również w sytuacji kryzysu, dając możliwość emocjonalnego wsparcia;
empatia
jest zdolnością do wczuwania się w tan emocjonalny, przeżycia i system odniesienia innego człowieka; jest sposobem widzenia i rozumienia świata w taki sposób jak spostrzega go druga osoba; przejawia się nie tylko w rozumieniu, ale głównie w komunikowaniu swojego rozumienia i ”wchodzenia” w świat drugiego człowieka; w sytuacji wspomagania empatia jest rodzajem emocjonalnego zwierciadła, pomaga osobie wspomaganej w rozumieniu samego siebie, zwiększeniu zaufania do siebie, szczególne znaczenie ma empatia w relacjach z dzieckiem w trakcie jego rozwoju w okresie kształtowania się osobowości;
otwartość
otwartość i autentyczność wspomagającego prowadzi do spostrzegania go jako osoby wiarygodnej; dzięki wzrastającemu zaufaniu pozwala wspomaganemu budować własnością autentyczność;
pozytywny stosunek i szacunek dla wspomaganego
wiąże się z akceptacją jego osoby; przejawia się postawą nieoceniającą i pozbawiona zastrzeżeń; wspomagany nie jest narażony na krytykę i odrzucenie; szanowana jest jego indywidualność inność oraz jego wartość jako osoby; w początkowych kontaktach stosunek ten jest bezwarunkowo pozytywny;
konkretność i specyficzność wspomagającego
osoba wspomagająca rozwój powinna konkretnie jasno i otwarcie wyrażać uczucia, przez co staje się wzorem konkretności (zamiast bycia ogólnikowym), ale również daje osobie wspomaganej okazję do zmierzenia się z jej własnymi uczuciami; miarę rozwoju zdolności wspomaganego do wyrażania i konfrontowania się z własnymi uczuciami, sposób porozumiewania się zmierza w kierunku większej specyficzności, wyrażania się i działania w naturalnym dla wspomaganego stylu;
Według Brammera (za B.Gaś, 1994)