INSTYTUCJE CAŁODOBOWE- POMOC STACJONARNA

W Polsce

Np. DPS

„Dom pomocy społecznej typu zamkniętego, nazywany inaczej stacjonarnym domem pomocy społecznej, jest instytucjonalną formą pomocy społecznej. Mieszkańcy placówki zamieszkują tam stale lub tymczasowo, jednocześnie mają względną swobodę poruszania się poza jej obrębem. Celem działalności domów pomocy społecznej jest świadczenie osobom w nich zamieszkałym całodobowej opieki oraz zaspokajanie ich niezbędnych potrzeb bytowych, edukacyjnych, społecznych i religijnych na poziomie obowiązującego standardu. Ponadto domy te umożliwiają ich mieszkańcom korzystanie z przysługujących im świadczeń zdrowotnych. Domy pomocy społecznej są przeznaczone dla osób potrzebujących całodobowej opieki z powodu wieku, niepełnosprawności lub choroby, które nie mogą samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu i którym nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych.

W systemie instytucjonalnej pomocy społecznej na rzecz ludzi starszych dominują domy państwowe. Obok tych domów funkcjonują placówki należące do sektora pozarządowego. Istnieją również prywatne placówki dla osób starszych, wzorowane na popularnych w krajach zachodnich pensjonatach dla osób starszych.

Pobyt w państwowych domach pomocy społecznej jest odpłatny. Opłatę za pobyt ponoszą: 1)mieszkaniec placówki- nie więcej niż 70% dochodu tej osoby; 2)małżonek mieszkańca lub jego zstępni przed wstępnymi; 3)gmina, z której mieszkaniec został skierowany do placówki

Osoby starsze oczekujące na miejsce w DPS można podzielić na trzy grupy ze względu na powód skierowania do placówki:

-osoby charakteryzujące się złym stanem zdrowia, uniemożliwiającym im samodzielną egzystencję

-osoby, których stan zdrowia jest dobry i nie wymagają pomocy w zakupach czy innych cięższych pracach domowych, a DPS jest dla nich zabezpieczeniem w razie nagłego pogorszenia zdrowia

-osoby z demencją

-osoby, u których powodem skierowania były problemy rodzinne (alkoholizm osób zamieszkujących z seniorem, znęcanie się rodziny) oraz wyprowadzka lub śmierć osoby udzielającej pomocy.”

w Niemczech

c) pomocy stacjonarnej (inaczej zakładowej, zamkniętej, instytucjonalnej) - to pomoc organizowana w specjalnych placówkach, głównie dla niepełnosprawnych i przewlekle chorych, którzy nie mają zapewnionej opieki ze strony rodziny. Istnieją cztery typy placówek opiekuńczych dla osób starszych:

np.

Domy mieszkalne dla osób starszych (Altenwohnheime)

- składają się z pewnej liczby samodzielnych, najczęściej jedno- i dwupokojowych mieszkań, zlokalizowanych w jednym lub sąsiadujących ze sobą budynkach. Wszystkie mieszkania posiadają połączenie telefoniczne z dyżurującą pielęgniarką. Mieszkańcy mogą korzystać także z systematycznej opieki lekarskiej oraz mają możliwość zlecania pracownikom zatrudnionym w takim domu wykonanie różnych czynności np. robienia zakupów, sprzątania.

Domy te często prowadzone są przez instytucje prywatne, ale także przez władze komunalne i organizacje zrzeszone w Niemieckim Związku Organizacji Dobroczynnych.

Domy dla osób nie prowadzących samodzielne gospodarstwa domowego ( Altenheime)

- zamieszkują głównie osoby znajdujące się w dobrej kondycji zdrowotnej, które z różnych przyczyn -nie prowadzą samodzielnie gospodarstwa domowego. W omawianych placówkach zapewnione jest zakwaterowane, wyżywienie, opieka medyczna, zajęcia kulturalno-rekreacyjne. Regułą stało się utrzymywanie częstych kontaktów pensjonariuszy z przedstawicielami lokalnych środowisk ( z innymi seniorami, uczniami, mieszkańcami regionu).

Domy dla wymagających pielęgnacji (Altenpflegeheime)

-podstawowym ich celem jest udzielanie świadczeń pielęgnacyjnych, a także pomocy w podstawowych czynnościach dnia codziennego. W zależności od stanu zdrowia podopieczni mogą także korzystać z różnorodnych form spędzania wolnego czasu

w Szwecji

Obecnie odsetek osób korzystających z opieki instytucjonalnej jest niższy aniżeli procent otrzymujących pomoc domową. Warunki bytowe w tradycyjnych domach opiekuńczych dla osób starszych oceniane są w Szwecji jako dobre. Obecnie pawie wszyscy pensjonariusze mieszkają w pokojach 1-osobowych, choć jak na tutejsze warunki standard ich nie jest wysoki. Wspólne zamieszkiwanie i żywienie jest tam bardziej sformalizowane niż w normalnych warunkach domowych. Opłata za pobyt, uzależniona od wysokości dochodu, nie przekracza z reguły 70% świadczenia emerytalnego. Coraz większą popularnością cieszą się jednak tzw. domy opiekuńcze z usługami, powstające głównie z inicjatywy władz komunalnych. Odsetek osób korzystających z opieki instytucjonalnej wzrasta wraz z wiekiem i od wielu lat jest najwyższy w grupie 90 - latków. Domy opieki dla ludzi starych w Szwecji są zwykle wkomponowane w osiedla mieszkaniowe albo położone w bardzo ładnym otoczeniu zieleni. Mieszkańcy wybierają dany dom, ponieważ jest na osiedlu, na którym dotychczas mieszkali i nie muszą zmieniać otoczenia, do którego się przyzwyczaili, albo dlatego, że np. chcą zamieszkać nad samym morzem. Coraz częściej kryterium wyboru jest wolne miejsce (nowe domy nie są budowane, a starych ludzi przybywa).

Domy w miastach najczęściej mają kilka kondygnacji, natomiast poza miastem zdarzają się jednokondygnacyjne. Niektóre specjalistyczne domy dla ludzi starych (Äldreboende) mają wydzielone oddziały np. dla ludzi z demencją starczą (Demensboende), zaawansowaną chorobą Alzheimera (Specialboende), z chorobami psychicznymi (Psykiatriboende) oraz z czasowym pobytem (Korttidsboende).

POMOC OTWARTA- POMOC DOMOWA

Polska

Pomoc otwarta dla osób starszych to usługi świadczone poza instytucjami pomocy społecznej, udzielane szczególnie w domu świadczeniobiorcy. Formą takiej pomocy są:

1. świadczenia pielęgnacyjne dla osób niesprawnych w domu:

• wypożyczanie sprzętów do pielęgnacji,

• udostępnianie środków pielęgnacyjnych.

pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego:

• dostarczanie posiłków,

• pomoc przy dokonywaniu zakupów, praniu i sprzątaniu,

• załatwianie spraw urzędowych.

• pomoc w komunikacji społecznej:

• udzielanie informacji w zakresie ochrony zdrowia,

• pouczanie o profilaktyce, odżywianiu itp.

• pomoc w zachowaniu mobilności:

• pomoc w przemieszczaniu się,

• organizowanie transportu do różnych miejsc,

• towarzyszenie w podróży osobom niedostatecznie samodzielnym.

• pomoc kulturowa:

• organizowanie imprez kulturalnych,

• organizowanie spotkań towarzyskich.

• ogólna opieka zdrowotna i socjalna:

• zabiegi rehabilitacyjne,

• terapia zajęciowa,

• organizowanie różnych form spędzania wolnego czasu.

Niemcy

a) pomocy otwartej (inaczej ambulatoryjnej) - obejmuje świadczenia udzielane poza zakładami pomocy społecznej i podobnymi placówkami opiekuńczymi tj. w domu osoby starszej lub tzw. stacji socjalnej. Stacje takie, działające zarówno w miastach oraz na terenach gmin, koncentrują swoją aktywność na takich obszarach, jak:

• pomoc medyczna tj. głównie pielęgnacja osób przewlekle lub obłożnie chorych;

• pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego (w tym: pomoc w robieniu zakupów, sprzątaniu, praniu, opieki podczas nieobecności domowników);

• pomoc transportowo-techniczna, polegająca m.in. na organizacji przejazdu osoby starszej np. do lekarza, dowożeniu posiłków.

Szwecja

W ostatnich latach obserwuje się wzrastające zapotrzebowanie na domowe usługi opiekuńcze ze względu na coraz mniejszą popularność opieki instytucjonalnej. Przyjęta jest kilkustopniowa strategia pomocy osobom w starszym wieku, podjęta i realizowana głównie przez władze lokalne.
Jako podstawowe i pierwsze zadanie wymienia się poprawę poziomu zdrowia i zdolności radzenia sobie samemu z podstawowymi czynnościami życiowymi. W ramach tego programu dążeniem władz komunalnych stało się zapewnienie wszystkim potrzebującym odpowiednich świadczeń pielęgniarsko-lekarskich oraz usług kosmetyczno-pielęgnacyjnych. Drugie z zadań polega na poprawie warunków środowiskowych osób starszych, poprzez m.in. :

- adaptację mieszkań umożliwiającą poruszanie się na wózkach inwalidzkich,

- subsydiowanie transportu osób nie mogących korzystać z komunikacji publicznej,

- organizowanie i opłacanie dostaw posiłków do domu i zakupów,

- instalację urządzeń alarmowych i organizowanie regularnego kontaktu telefonicznego między pracownikiem socjalnym a podopiecznym.

Pomoc domowa oferowana przez władze komunalne (oparta na zasadzie zróżnicowanej odpłatności zależnej od dochodów osobistych oraz zamożności społeczności lokalnej) obejmuje cały szereg świadczeń, głównie z dziedziny higieny osobistej, ale i robienia zakupów, sprzątania, gotowania. Początkowo udzielaniem tego rodzaju pomocy zajmowały się gospodynie domowe, często nie posiadające profesjonalnego przygotowania. Cały czas czynione były wysiłki, aby posiadały one odpowiednie kwalifikacje i były etatowymi pracownikami pomocy społecznej.
Pomoc domowa może być świadczona także w weekendy, wieczorami i w porze nocnej, a także uzupełniana wizytami pielęgniarek środowiskowych

POMOC PÓŁOTWARTA

Polska

Półotwarta forma pomocy osobom starszym obejmuje usługi świadczone na terenie działających w gminie wyspecjalizowanych placówek. Przykładem takiego świadczenia jest opieka nad osobami starszymi w Dziennych Domach Pomocy Społecznej oraz organizacja pielęgnacji osób starszych podczas nieobecności domowników.

Np.

Dzienne domy pomocy

„Dzienne domy pomocy (nazywane także domami dziennego pobytu) to placówki pomocy społecznej typu otwartego. Celem tych instytucji jest zapewnienie podopiecznym pomocy w organizacji ich życia. Placówki te utrzymywane są głównie przez państwową pomoc społeczną (ośrodek pomocy społecznej) i PKPS, często wspierają je fundacje charytatywne i wyznaniowe. Ich lokalizacja jest różna, najczęściej istnieją przy domach pomocy społecznej bądź są odrębne lokalowo. Placówki te posiadają własne regulaminy, w których szczegółowo opisany jest zakres ich świadczeń. Dzienne domy pomocy zapewniają w ramach dziesięciogodzinnego pobytu całodzienne wyżywienie, zaspokojenie potrzeb kulturalno-oświatowych, terapię zajęciową, ponadto udostępniają przedmioty i urządzenia służące utrzymaniu higieny osobistej, a także ułatwiają korzystanie z opieki lekarskiej, pielęgniarskiej i usług rehabilitacyjnych oraz zapewniają pomoc w innych sprawach socjalno-bytowych. Domy te współpracują m.in. z instytucjami edukacyjnymi i z instytucjami pomocy społecznej, jednocześnie na rzecz tych domów świadczą usługi różne instytucje kulturalno-oświatowe. Domy dziennego pobytu przeznaczone są dla osób będących mieszkańcami okolicznych rejonów, wymagających opisanych usług, które są zdolne dochodzić i dojeżdżać do tych instytucji. W zależności od aktualnych uregulowań prawnych mogą z nich korzystać ludzie samotni, starsi, inwalidzi, o zmniejszonej sprawności ruchowej, przebywający w złych warunkach mieszkaniowych i bytowych, mający nieodpowiednie stosunki z rodziną bądź osoby starsze, których rodzina nie ma możliwości sprawowania pełnej opieki nad nim w ciągu dnia. Pobyt w tym domu wyzwala wiarę we własne siły, poczucie przydatności, godności, pozwala zapomnieć o samotności, pokonać trudności związane z życiem codziennym, zwiększa szansę dalszej niezależności i samodzielności, a przede wszystkim opóźnia starość niezaradną i przejście do stacjonarnych domów pomocy społecznej.

Kluby seniora

Kluby seniora są ośrodkami życia kulturalnego, oświatowego, towarzyskiego i rekreacyjnego osób w trzecim wieku. Patronat nad niektórymi klubami sprawuje Polski związek Emerytów, Rencistów i Inwalidów, spółdzielczość mieszkaniowa. Kluby organizowane są najczęściej w osiedlach mieszkaniowych lub przy zakładach pracy. Istnieją też kluby odrębne lokalowo.

Zasadniczym celem klubów seniora jest stworzenie warunków do przyjemnego spędzania czasu wolnego, do zaspokajania potrzeb wyższego rzędu, do kontynuacji lub budzenia zainteresowań. Kluby te mają sprzyjać nawiązywaniu i podtrzymywaniu kontaktów towarzyskich, tworzeniu więzi społecznych, a w efekcie przeciwdziałać uczuciu pustki, nudy i osamotnienia. Realizacji tych celów służą organizowane przez klub zajęcia, zróżnicowane pod względem formy i treści oraz częstotliwości spotkań, a także współpraca klubów z innymi instytucjami i organizacjami, która sprzyja integracji ludzi starszych ze środowiskiem. W klubach organizowane są pogadanki, odczyty, cykliczne prelekcje, kursy, które dotyczą różnych dziedzin wiedzy, kultury i praktyki. Organizuje się także spotkania z ciekawymi ludźmi, wieczory towarzyskie, występy artystyczne, wycieczki krajoznawcze i wypoczynkowe, pikniki, kuligi, zajęcia z tańca towarzyskiego, gry i zabawy ruchowe. W klubie jest także możliwość zasięgnięcia specjalistycznych porad. Poza tym członkowie klubu pomagają sobie wzajemnie, świadcząc pomoc materialną, finansową, sprawując opiekę nad osobami samotnymi i chorymi.

Klub seniora pełni cztery podstawowe funkcje: kompensacyjną(uzupełnia kontakty społeczne), psychoterapeutyczną ( przeciwdziała stresowi związanemu z procesem starzenia się), integracyjną (integruje z grupą i szerszą społecznością), adaptacyjną (przystosowuje do zmian w warunkach życia).”

Niemcy

b) pomocy półotwartej (zwanej półstacjonarną) - obejmuje usługi wyspecjalizowanych placówek, świadczone na terenie gmin. Przykładami takich usług są: prowadzenie domów dziennego pobytu, działalność kulturalno-oświatowa klubów zrzeszających osoby starsze, organizowanie wczasów dla seniorów, domowa opieka pielęgnacyjna niepełnosprawnych podczas wypoczynku urlopowego osób stale się nimi opiekujących

Szwecja

Trzecim zadaniem strategicznym jest wsparcie rodziny w działaniach opiekuńczych, czego przykładem może być powstawanie oddziałów opieki dziennej i długoterminowego pobytu (obciążających w pewnych okresach opiekunów domowych) czy też ośrodków dziennego pobytu, gdzie stwarzane są warunki do rozrywki, aktywnego spędzania czasu, wypoczynku itp.


UDZIAŁ ORGANIZACJI POZARZĄDOWYCH

Polska

2. Organizacje pozarządowe

Organizacje pozarządowe- organizacje społeczne, niedochodowe, niezależne, sektor non-profit, tzw. trzeci sektor. Cechą charakterystyczną organizacji pozarządowych jest przede wszystkim zakładanie tych organizacji i kierowanie przez własnych członków, nie nastawienie na zysk oraz niezależność od instytucji państwowych. Oferują ludziom starszym wsparcie finansowe, rzeczowe i usługi.

Np.

Polski Komitet Pomocy Społecznej (PKPS)

Jest stowarzyszeniem charytatywnym, gromadzi fundusze na cele pomocy, inicjuje i organizuje działalność społeczeństwa na rzecz osób potrzebujących. Stowarzyszenie to świadczy pomoc na rzecz osób starszych, chorych, niepełnosprawnych, samotnych, bezdomnych, bezrobotnych, dzieci i młodzieży z rodzin niewydolnych wychowawczo i

ubogich, uchodźców oraz ludzi znajdujących się w wyjątkowo trudnej sytuacji materialnej i życiowej.

Polski Czerwony Krzyż

Głównymi zadaniami tego stowarzyszenia są: propagowanie oświaty sanitarnej i zdrowotnej, organizowanie honorowego krwiodawstwa, świadczenie pomocy ofiarom klęsk żywiołowych, opieka nad chorymi w ich domach, jak również organizowanie zbiórek pieniędzy i innych przedmiotów na realizację wyżej wymienionych zadań. Ludziom w zaawansowanej starości, niepełnosprawnym oraz chorym PCK zapewnia usługi opiekuńcze. PCK jest to forma pośrednia między szpitalem a domem pomocy społecznej.

Krajowa Centrala "Caritas"

To katolicka organizacja o charakterze dobroczynnym. "Caritas" świadczy przede wszystkim pomoc i opiekę na rzecz dzieci, osób niepełnosprawnych, ludzi starszych, ubogich oraz dotkniętych klęskami żywiołowymi i wypadkami losowymi. "Caritas" wydaje posiłki i i odzież, prowadzi stacje opieki medycznej dla osób starszych i chorych, hospicja, domy dziennego pobytu dla seniorów, a także specjalne ośrodki dla ofiar przemocy oraz domy stałego pobytu dla ludzi starszych.

Koła gospodyń wiejskich

Zapewniają one osobom starszym różne formy opieki i aktywizacji kulturalnej. Zajmują się rozpoznawaniem potrzeb ludzi starszych żyjących w środowisku. Pomagają najuboższym w staraniach o uzyskanie wsparcia finansowego, roztaczają opiekę nad chorymi i niepełnosprawnymi.

Niemcy

Najliczniejszą jednak grupę podmiotów oferujących pomoc dla starszej generacji stanowią organizacje pozarządowe, z których do najważniejszych należą:
- Organizacja Dobroczynna na rzecz Robotników "Arbeiterwohlfahrt",
- Organizacja Charytatywna Kościoła ewangelickiego "Das Diakonische Werk",
- Niemieckie Towarzystwo Caritas "Deutscher Caritasverband",
- Niemieckie Parytetowe Towarzystwo Charytatywne "Deutscher Paritătischer Wohlfahrtsver- band",
- Niemiecki Czerwony Krzyż "Deutches Rotes Kreuz".

Większość z wymienionych organizacji posiada sieć lokalnych przedstawicielstw, zajmujących się udzielaniem pomocy w skali gminy lub parafii. Przedstawicielstwa te posiadają znaczną samodzielność w zakresie wyboru metod działania, co przy dobrej współpracy z lokalną administracją umożliwia ścisłe dostosowanie oferowanych świadczeń do rzeczywistych potrzeb danej społeczności. We wszystkich instytucjach działających na rzecz osób starszych znajdują się z reguły reprezentanci tej społeczności. Na szczeblu gminy lub miasta, a także dzielnic i osiedli rolę taką spełnia Rada Seniorów (Seniorenbeirat). Jest to ustawowy organ doradczy, opiniujący wszelkie decyzje dotyczące starszego pokolenia, szczególnie w zakresie działalności instytucji pomocy, ale także wpływających na warunki bytu osób starszych, np. zniżek w podatkach lokalnych z tytułu wieku, zakresu oferty kulturalno-rekreacyjnej, przebiegu linii komunikacyjnych. Podobną rolę pełnią Komisje do spraw starszej ludności funkcjonujące w organizacjach partii politycznych, które są reprezentowane w radach miast lub gmin. Istnieje również partia ("Graue Panther") broniąca interesów osób starszych jako pełnowartościowych członków społeczeństwa.

Każda z wymienionych organizacji prowadzi szeroko zakrojoną akcję oświatową polegającą zarówno na organizowaniu imprez oświatowych dla seniorów, jak i na działalności w zakresie przygotowania do starości.

Szwecja

Szwecja jest krajem, w którym funkcjonuje wielka liczba organizacji pozarządowych. Prawie każdy Szwed należy do jakiejś organizacji. Tylko ruch sportowy zrzesza około jednej czwartej dorosłej populacji i ponad połowę młodzieży. Prawie każda organizacja ma jakieś zadania związane z zapobieganiem nadużywaniu substancji. Istnieją także organizacje, których celem podstawowym jest zapobieganie bądź pomoc osobom nadużywającym środków psychoaktywnych. Obecnie w Szwecji, podobnie jak w innych państwach członkowskich UE, następują procesy gospodarcze i społeczne prowadzące do zmian w systemie opieki społecznej. Organizacjom pozarządowym stwarza to mozliwość powrotu do roli podmiotow świadczących usługi socjalne, ktorą odgrywały w początkach wieku, a jednocześnie umozliwia działanie na rzecz odnowy demokracji. Takie jest pole dzialania szwedzkich wolontariuszy, ktorych miliony dzialają w Krolestwie Szwecji. Jednen z kluczowych problemow szwedzkiej polityki społecznej stanowi młodziez. Komisja ds. Młodziezy, w skład ktorej weszli przedstawiciele Krajowej Rady Szwedzkich Organizacji Młodziezowych (LSU), zaproponowała trzy cele ogolne tej polityki, ktore są obecnie przedmiotem debaty. LSU od dawna wspołpracuje z rządem. Rada jest organem doradczym i opiniuje projekty ustaw. Jest rowniez zapraszana przez rząd do udziału w posiedzeniach dotyczących spraw związanych z młodziezą. W Królestwie Szwecji - jak przystało na demokratyczne społeczeństwo - istnieje rowniez wolontariat. Ma on stosunkowo krotką historię, poniewaz do niedawna był to kraj o najsilniej rozwiniętych „instynktach opiekuńczych” państwa wobec obywateli. Praca charytatywna nie ma tam długich tradycji, przynajmniej jezeli chodzi o udział w niej wolontariuszy. Sytuacja zmienia się od początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy to Szwecja przeszła najpowazniejszy wśrod krajow bogatego Zachodu kryzys gospodarczy. Od tamtego czasu coraz częściej i powszechniej do głosu zaczęły dochodzić wszelkie inicjatywy wolontarystyczne. Szwedzcy pracownicy działający w sektorze non-profit nie lubią, by ich organizacje nazywać charytatywnymi, poniewaz termin ten kojarzy się ze „staromodnymi” organizacjami typu paternalistycznego. Tym niemniej, szacuje się, ze w Szwecji w trzecim sektorze działa około 180 000-200 000 organizacji. Przykład organizacji pozarządowej w Szwecji, zajmującej się wolontariatem to Szwedzkie Stowarzyszenie Klubow Młodziezowych i Centrow Sasiedzkich

FRITIDSFORUM (The Swedish Association of Youth Clubs and Neigbour- hood Centers FRITIDSFORUM). Celem Szwedzkiego Stowarzyszenia Klubow MłodzieŜowych i Centrow Sąsiedzkich jest:

- Tworzenie ducha kolezeństwa i solidarności między ludźmi o roznych poglądach, wieku i

pochodzeniu;

- Zabieganie o pokoj i międzynarodową wspołpracę;

- Dązenie do rozwoju wiary w siebie i wysokiej samooceny jednostki. Specjalny nacisk ma

być połozony na potrzeby dzieci i młodziezy;

- Szczegolne wspieranie grup potrzebujących pomocy (socjalnie lub w inny sposob), aby te z

kolei mogły realizować swoje zadania;

- Stymulowanie aktywnego i kreatywnego zaangazowania w konstruktywną publiczną debatę

i pracę na rzecz wzrastającej i pogłębionej demokracji;

- Wpływanie i kreowanie poczucia odpowiedzialności za działalność za pomocą

demokratycznych form pracy organizacji.

Kazde centrum członkowskie powinno określić własne cele działania zgodnie z potrzebami lokalnymi i poglądami tworzących je osob. Cele nie mogą być jednak sprzeczne z głownymi celami Fritidsforum.

DKSN, czyli koordynacyjny komitet kościołow zajmuje się problemami związanymi z narkotykami, wcześniej głownie z alkoholem, ale wraz ze wzrostem problemu narkotykow, DKSN skoncentrowała się na tym obszarze. Parę lat temu organizacja ta zaczęła przekształcać się z podmiotu, zajmującego się wyłącznie sprawami związanymi z narkotykami, w organizację starającą się skoncentrować na kompleksowej pomocy socjalnej dla konkretnych osob. Dlatego tez organizacja zmieniła nazwę (w bezpośrednim tłumaczeniu) na „Cały człowiek”. W języku szwedzkim nazwa ta posiada dwa znaczenia: w pierwszym - koncentruje się na całym człowieku, a nie tylko na jego problemie alkoholowym, w drugim zaś koncentruje się na aspekcie medycznym. Głownym celem DKSN jest pomoc ludziom w poprawie ich pozycji społecznej i stanu zdrowia.

DZIAŁALNOŚĆ SAMOPOMOCOWA

Polska

Aktywność samopomocowa ludzi starszych

To pomoc wzajemna, polegająca na dwustronnym świadczeniu usług określonej grupie osób, co równocześnie pozwala na uzyskanie pomocy samemu sobie. Działania samopomocowe ludzi starszych przybierają różne formy. Najczęściej jest to niesformalizowana samopomoc. Oprócz nich występują także samopomocowe działania ludzi starszych w postaci aktywności grupowej, najczęściej nakierowane są na zaspokajanie spraw bytowych, na utrzymanie kontaktów społecznych i nawiązywanie nowych znajomości. W odniesieniu do członków działania samopomocowe spełniają m.in. funkcje psychoterapeutyczne- umożliwiają wymianę doświadczeń, informacji, kształtują aktywną postawę wobec własnego problemu. W działalności samopomocowej ludzi starszych dostrzega się także funkcje wychowawcze. Grupy te wywierają pozytywny wpływ na kształtowanie się postaw osób starszych, zmianę ich nastawienia do życia.”

Niemcy

Zakres działalności tworzonych grup samopomocowych jest bardzo szeroki, z reguły obejmujący takie dziedziny jak:
- pomoc w sprawowaniu opieki nad osobami obłożnie chorymi,
- odwiedzanie i pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego osób nie mogących opuszczać mieszkania,
- wymiana doświadczeń i wzajemna pomoc osób dotkniętych podobną chorobą (cukrzyca, choroba nowotworowa) lub przechodzących rehabilitację,
- zagospodarowanie wolnego czasu i organizowanie kół zainteresowań

Szweda-Lewandowska Z., Domy pomocy społecznej i sieci wsparcia seniorów, [w:] Polityka społeczna, 3/2009, s.19

Leszczyńska-Rejchert A., Człowiek starszy i jego wspomaganie- w stronę pedagogiki starości, wyd.UWM, Olsztyn, 2005, s. 186.

http://www.dps.pl/swiat/svenska.php

Leszczyńska-Rejchert A., Człowiek starszy i jego wspomaganie- w stronę pedagogiki starości, wyd. UWM, Olsztyn, 2005, s.167-170

D. Smykowska, Instytucje wsparcia społecznego. Skrypt dla Studentów, Łódź, 2007, s. 211- 213.

P. Błędowski., Polityka społeczna w RFN wobec problemów starości. [w:] Polityka Społeczna nr 10/1996,

s. 28.

http://www.narkomania.org.pl/czytelnia/16,Krajowe-programy-przeciwdzialania-problemom-zwiazanym-z-narkotykami-%28Szwecja-Dania-Hiszpania-i-Wegry%29

http://www.wolontariat.org.pl/repository/Wolontariat%20na%20swiecie/Biuletyn%20Wolontariat%20w%20%20Europie/WOLONTARIAT%20W%20SZWECJI.pdf

Leszczyńska-Rejchert A., Człowiek starszy i jego wspomaganie- w stronę pedagogiki starości, wyd. UWM, Olsztyn, 2005, s.171-183

---