10.03 Temat dnia: Mamy prawo do niewiedzy
Cele ogólne:
zapoznanie z drukowaną literą „w” „W”,
prezentacja pisanej litery „w”, „W”,
doskonalenie słuchu fonematycznego,
określenie cech spółgłoski „w”
doskonalenie umiejętności czytania ze zrozumieniem w zakresie poznanych liter
ćwiczenia sprawności grafomotorycznej,
poznawanie utworów literatury dziecięcej związanych z tematem zajęć,
doskonalenie umiejętności redagowania ustnych wypowiedzi na podany temat,
doskonalenie umiejętności klasyfikowania przedmiotów według określonego kryterium,
kształtowanie świadomości potrzeby ciągłego uczenia się dzieci i dorosłych,
kształtowanie orientacji przestrzennej – doskonalenie zdolności określania kierunków w przestrzeni (prawy, lewy).
Cele operacyjne – dziecko:
identyfikuje poznane litery z odpowiadającymi im głoskami,
rozpoznaje graficzny obraz litery „w”, „W” i identyfikuje go z głoską „w”
czyta wyrazy w zakresie poznanych liter,
wypowiada się na temat treści wiersza
określa kierunki w przestrzeni (prawy, lewy),
rozpoznaje przedmioty wykonane ze szkła, z plastiku, drewna, papieru,
porządkuje przedmioty według rodzaju materiału, z którego zostały wykonane,
podejmuje próby samodzielnego rozwiązywania problemów.
Metody pracy:
metody oparte na słowie: opowiadanie, pogadanka, opis, dyskusja;
metody oparte na praktycznej działalności uczniów: zajęć praktycznych – praca plastyczna;
metody oparte na obserwacji i pomiarze: pokaz;
Formy pracy na zajęciach:
indywidualna i zbiorowa
Dodatkowe środki dydaktyczne: wiersz Juliana Tuwima „Idzie Grześ przez wieś”, ilustracje waz greckich przygotowane przez nauczyciela, ilustracje naczyń lub naczynia (np. szklany wazon, ceramiczna waza do zupy, gliniana doniczka, blaszana miska, plastikowy kubek), kartoniki do układania modeli wyrazów, przedmioty, w których nazwach jest głoska „w”, przedmioty wykonane z różnych materiałów, o różnym zapachu, kolorze, połysku, fakturze, twardości itp., worek, po jednej frotce dla każdego dziecka, lusterka.
Przebieg dnia
1. „Powitalny okrzyk” – zabawa integracyjna.
Dzieci stoją w kręgu. Na hasło nauczyciela wszyscy cichutko warczą, naśladując odgłos jadącego motoru. Nauczyciel wydaje coraz głośniejsze dźwięki, dzieci robią to samo. Na koniec wszyscy głośno krzyczą: Hej!
2.Co to za naczynie?
-Dzieci oglądają ilustracje różnych naczyń i opowiadają do czego one służą.
-Próbują rozpoznać materiały, z jakich zostały wykonane naczynia i rozmawiają na ten temat.
3. Oglądanie kolorowych zdjęć waz greckich
-Dzieci porównują ich kształt, opisują wzory geometryczne i wydarzenia na nich przedstawione, zastanawiają się, do czego mogły służyć te naczynia.
-Nauczyciel opowiada, np.: Wazy te zostały zrobione bardzo dawno temu. Są to naczynia cera miczne. Ludzie wykorzystywali je w różnych celach: przechowywali w nich płyny, służyły im do czerpania i nalewania wody, do podawania napojów; wykorzystywano je również jako naczynia toaletowe.
Nauczyciel zachęca dzieci do rozmowy na temat naczyń współcześnie wykorzystywanych przez ludzi.Nauczyciel podkreśla, że warto jest poznawać, jak żyli ludzie dawno, dawno temu, czego używali na co dzień itp., jak bardzo zmienił się świat, a co jest podobne także dziś.
4.Ćwiczenia grafomotoryczne- rysowanie po śladzie spółgłoski w zeszycie ćwiczeń.
5. Rozpoznawanie głoski w rymowance
-Prezentacja rymowanki
W Wołominie na wystawie
Wirowały wielkie pawie
Tańcowały w lewo, w prawo a
Widzowie bili brawo
Małgorzata Strzałkowska
-Dzieci klaszczą w dłonie, gdy usłyszą głoskę „w” w powtórnie prezentowanej rymowance.
-Nauka rymowanki na pamięć.
6.Zabawa ruchowa „W prawo i w lewo”. frotki – po jednej dla każdego dziecka
Dzieci zakładają frotki na przeguby prawych dłoni (dla ułatwienia rozpoznawania kierunków w przestrzeni) i ustawiają się w rzędzie na środku sali. Na hasło nauczyciela, np. 3 kroki w prawo, 2 kroki w lewo – dzieci wykonują określone czynności. Nauczyciel może wykorzystać w zabawie poznaną przez dzieci rymowankę.
7. Prezentacja wiersza Juliana Tuwima „Idzie Grześ przez wieś”.
8.Omówienie treści wiersza.
Ustalenie odpowiedzi na pytania:
Dlaczego Grześ chodził z workiem kilka razy?
Co powinien zrobić Grześ, aby nie wysypywał mu się piasek?
Do kogo mógłby zwrócić się o pomoc?
Jak uważasz, czy można gniewać się na Grzesia?
Czy należy zadawać pytania, gdy się czegoś nie wie?
Uświadamianie dzieciom potrzeby ciągłego uczenia się.
Rozmowa na temat, czy jest możliwe, aby każdy wiedział wszystko.
9.Ustalanie cech głoski „w”
Obserwowanie w lusterkach układu narządów mowy podczas wymawiania głoski „w”.
Ustalanie cech głoski „w”: spółgłoska, dźwięczna, trwała, podczas artykulacji zęby przednie dotykają dolnej wargi, język spoczywa na dnie jamy ustnej.
10. Ćwiczenie pamięci bezpośredniej i klasyfikowanie przedmiotów według podanego kryterium.
Nauczyciel wkłada kolejno do worka około 5, 6 różnych przedmiotów. Zadaniem dziecka jest wyjęcie z worka przedmiotów w kolejności, w której zostały włożone.
Nauczyciel gromadzi po kilka przedmiotów wykonanych z różnych materiałów. Zadaniem dzieci jest posegregowanie przedmiotów ze względu na materiały, z których zostały wykonane.Określanie cech zgromadzonych przedmiotów: zapachu, koloru, połysku, faktury, twardości itp.
Ćwiczenia utrwalające umiejętność klasyfikowania przedmiotów według podanego kryterium, np. w lewą rękę weźcie przedmiot o błyszczącej powierzchni, unieście przedmioty wykonane z drewna.
11.Zabawa relaksacyjna.
Dzieci leżą na dywanie w tle leci muzyka relaksacyjna.Nauczyciel mówi do dzieci spokojnym łagodnym głosem: Kładziemy się. Jesteśmy na plaży. Zamieniamy się w leżący na piasku latawiec. Jest piękna pogoda. Nie ma ani jednej chmurki. Jest ciepło. Nagle czujemy od morza lekki podmuch. To wesoły wiaterek chce nas unieść do góry. Powoli, ciężko unosimy się, klękamy, unosimy się, rozchylamy szeroko ramiona. Unosimy się w powietrze, stajemy na obu nóżkach. Unosimy się jeszcze wyżej, stajemy na jednej nóżce. Unosimy się w powietrze. Lekko szybujemy jak latawiec. Wysoko, Bardzo wysoko. Jeszcze wyżej. A teraz zaczynamy lekko opadać. Jesteśmy coraz niżej. Bardzo nisko. Już blisko jest ziemia. Lądujemy. Uśmiechamy się. Jest nam dobrze. Jest nam wesoło. Teraz możemy bawić się z innymi dziećmi. Teraz możemy wesoło śpiewać i tańczyć. Jest nam lekko. Jest nam dobrze.
17.03
Temat dnia: Mamy prawo do błędu
Cele ogólne:
prezentacja utworów literatury dziecięcej związanych z tematem zajęć,
kształcenie umiejętności inscenizowania utworów literackich,
rozbudzanie empatii na podstawie analizy przeżyć bohaterów inscenizowanego utworu (zwracanie uwagi na uczucia bohaterów baśni, na ich przeżycia),
uświadamianie dziecku jego prawa do wyrażania własnych myśli i uczuć,
kształtowanie umiejętności nazywania i rozumienia uczuć swoich i innych ludzi,
kształcenie umiejętności przewidywania następstw różnych działań,
rozpoznawanie niebezpiecznych sytuacji (ograniczone zaufanie wobec zwierząt i ludzi) i kształ- towanie właściwych zachowań w takich sytuacjach,
uświadamianie konieczności powiadamiania dorosłych o sytuacjach wywołujących u dziecka poczucie zagrożenia,
doskonalenie umiejętności liczenia.
Cele operacyjne – dziecko:
uważnie słucha wypowiedzi innych,
uczestniczy w zabawach z elementami dramy,
uczestniczy w zainicjowanych przez nauczyciela rozmowach,
formułuje dłuższe wypowiedzi na podany temat,
wypowiada swoje myśli, opowiada o swoich uczuciach,
rozpoznaje niebezpieczne sytuacje i potrafi przewidywać ich następstwa,
opowiada dorosłym o sytuacji wywołującej poczucie zagrożenia ze strony ludzi lub zwierząt,
wymienia swoje obowiązki domowe, zwłaszcza dotyczące bezpieczeństwa własnego i domowników,
przelicza liczmany i ocenia poprawność liczenia w grach i zabawach.
Metody pracy:
metody oparte na słowie: opowiadanie, pogadanka, praca z książką, opis
metody oparte na praktycznej działalności uczniów: praca plastyczna;
metody oparte na obserwacji: pokaz;
Formy pracy na zajęciach:
indywidualna i zbiorowa
Dodatkowe środki dydaktyczne: po 2 kostki do gry dla każdej pary dzieci, patyczki do liczenia, krepina.
Przebieg dnia
1. „Pociąg” – zabawa ruchowa.
Dzieci ustawiają się jedno za drugim, tworząc pociąg. Maszerują po sali, wymawiając imiona kolejnych dzieci w różnych rytmach: wolno – szybko – szybko; szybko – szybko – wolno.
2.„Kto zdobędzie więcej patyczków?” – gra utrwalająca umiejętność liczenia w zakresie 8.
Dwie grupy dzieci siedzą naprzeciw siebie (np. chłopcy, dziewczynki). Nauczyciel kładzie po jednym patyczku między dziećmi – dzieci głośno przeliczają je (8–10 patyczków).
Przedstawiciele grup rzucają równocześnie dwiema kostkami. Przeliczają kropki i podają wynik swego rzutu. Grę rozpoczyna ta grupa, której przedstawiciel wyrzucił więcej kropek. Następnie kolejne dzieci z grup rzucają dwiema kostkami, przeliczają kropki na kostkach i porównują wyniki rzutów. Ten, kto wyrzucił więcej kropek, otrzymuje patyczek. Wygrywa grupa, która zdobędzie więcej patyczków.
-Grę można powtórzyć, by dać szansę grupie, która przegrała. Jeżeli dzieci mają ochotę na dalszą grę, mogą ją kontynuować w parach.
3.Zabawa ruchowa kształtująca równowagę.
Nauczyciel rozwija na podłodze wzdłuż sali pasek krepiny, tworząc „leśną ścieżkę”. Dzieci „idą przez las”, starając się nie wyjść poza granicę „ścieżki”.
4.Opowiadanie wspólnie z dziećmi bajki o Czerwonym Kapturku.
5.Scenki dramowe – inscenizowanie wybranych fragmentów baśni.
Dzieci przedstawiają scenę spotkania wilka z Czerwonym Kapturkiem, tworzą dialogi; w powtórzeniu scenki nauczyciel odgrywa rolę wilka.
6.Ocena zachowania Czerwonego Kapturka.
Czy dziewczynka dobrze postąpiła, że nie poszła prosto do domu babci?
Czy Czerwony Kapturek powinien rozmawiać z nieznajomym?
Czy można opowiadać nieznajomym o sobie, swoim domu i rodzinie?
7.Prezentacja różnych sytuacji niebezpiecznych; ustalanie właściwych reakcji i zachowań w tych sytuacjach.
Nauczyciel opowiada historyjki. Dzieci komentują, proponują różne rozwiązania. Podsumowanie rozmowy. Dzieci opowiadają, do kogo powinny się zwracać, gdy znajdą się w sytuacji, która może zagrażać ich bezpieczeństwu.
8.„Gąski, gąski do domu” – zabawa ruchowa
Nauczyciel wybiera jedno dziecko – „wilka” i drugie, które gra rolę „mamy gąsek”. Pozostałe dzieci są„gąskami”. „Gąski” ustawiają się po jednej stronie sali, „mama” po drugiej, a „wilk” na środku. Na wezwanie „mamy”:
Gąski, gąski do domu! – „gąski” odpowiadają: Boimy się.
Czego? – pyta „mama”.
Wilka złego – odpowiadają „gąski”.
„Mama”: Gdzie on jest?
„Gąski”: Za płotem.
„Mama”: Co pije?
„Gąski”: Pomyje.
„Mama”: Co gryzie?
„Gąski”: Gnaty.
„Mama”: Gąski, gąski do chaty.
„Gąski” próbują przebiec do „mamy”, „wilk” stara się schwytać możliwie najwięcej „gąsek”. Schwytane „gąski” stają się „wilkami”. Zabawę można powtórzyć 2, 3 razy.
24.02.
Temat dnia: „Zimowe krajobrazy”
Cele ogólne:
redagowanie ustnych wypowiedzi na podany temat,
ćwiczenia ortofoniczne,
nauka piosenki o tematyce zimowej,
kształtowanie pojęć: „najwięcej”, „najmniej” przez porównywanie liczby elementów w każdym zbiorze,
kształcenie wrażliwości i wyobraźni muzycznej,
ilustrowanie utworów muzyki poważnej,
estetyczne wykonywanie prac plastycznych.
Cele operacyjne – dziecko:
szybko i sprawnie reaguje podczas zabawy ruchowej na sygnały podawane przez nauczyciela,
koncentruje uwagę na czytanym przez nauczyciela utworze literackim,
potrafi uzasadnić, dlaczego dzieci lubią bawić się na śniegu,
naśladuje odgłosy przyrody i urządzeń mechanicznych,
śpiewa piosenkę „Zimo, zimo”,
określa, gdzie jest najwięcej, a gdzie najmniej elementów,
wykonuje estetycznie pracę plastyczno-techniczną „Zimowy krajobraz”,
opowiada, w jaki sposób utwór muzyczny zainspirował je w pracy plastycznej.
Metody nauczania:
Asocjacyjna- przyswajanie i zapamiętywanie przez dzieci gotowej wiedzy przekazanej od nauczyciela.
Badawcza- samodzielne zdobywanie wiedzy poprzez rozwiązywanie problemów przez dzieci oraz rozwiązywanie zadań różnymi sposobami, podejmowanie samodzielnych decyzji, ocena zachowania oraz jego obserwacja wytworów pracy.
Eksponująca-wyzwalanie i pobudzanie przeżyć dzieci poprzez wykorzystywanie metod ekspresji: słownej, muzycznej, ruchowej i technicznej.
Operacyjna-różnego rodzaju działania dzieci wymagające stosowania wiedzy w oparciu własne doświadczenia w praktyce.
Formy pracy na zajęciach:
-indywidualna i zbiorowa
Środki dydaktyczne: wiersz Marii Konopnickiej „Zła zima” , ilustracje niewielkich rozmiarów przedstawiające np.: wichurę, odkurzacz, wróbla, pociąg, zegar, węża, wronę, żabę, samochód, dzwonek, wronę, wróbelka, farby plakatowe.
Przebieg dnia:
1.Zabawa ruchowa „Czaty”.
Dzieci są ustawione na jednym końcu sali, na drugim końcu jedno dziecko stoi na czatach.
Dzieci starają się szybkim krokiem lub biegiem dostać do czatującego, który stoi odwrócony do nich tyłem. Gdy czatujący odwraca głowę, wszystkie dzieci zatrzymują się w bezruchu. Jeśli dostrzeże, że któreś z dzieci wykonało jakikolwiek ruch, poleca mu cofnąć się na linię startu. Czatujący znów staje tyłem do dzieci i zabawa toczy się dalej. Ten, kto pierwszy dojdzie i dotknie czatującego, wygrywa i zajmuje jego miejsce.
2.Nauczyciel prezentuje dzieciom wiersz Marii Konopnickiej „Zła zima”.
Omówienie treści wiersza.
Rozmowa z dziećmi – nauczyciel zadaje dzieciom pytania:
– Dlaczego zima może być „zła”?
– Komu zima może wyrządzić krzywdę?
– Dlaczego dzieci lubią zimę?
– Jak może wyglądać postać Pani Zimy?
3. Ćwiczenie ortofoniczne.
„Wydajemy dźwięki”.
Dzieci siedzą na dywanie w dużym kole. Nauczyciel w środku koła rozkłada małe karty z rysunkami (obrazkiem do dołu). Chętne dziecko wybiera jedną kartę, nie pokazując jej innym. Informuje koleżanki i kolegów, co znajduje się na obrazku, naśladując odgłosy wydawane przez dane urządzenie, zwierzę itd., np.: wichura (szszsz), odkurzacz (wrrrrrr), wróbel (ćwir, ćwir), pociąg (pach, pach), zegarek (cyk, cyk), wąż (sssss), wrona (kra, kra), żaba (rech, rech), samochód (brum, brum), dzwonek (dryń, dryń).
4.Nauka piosenki „Zimo, zimo” - muzyka i słowa Danuta i Karol Jagiełło
5.Kształtowanie pojęć: „najwięcej”, „najmniej” przez porównywanie liczby elementów w każdym zbiorze.
6.Praca plastyczno-techniczna „Zimowy krajobraz”. Inspiracje muzyczno-plastyczne.
Podczas wykonywania prac plastycznych prezentujemy dzieciom utwory: Antonia Vivaldiego „Zima” z cyklu „Cztery pory roku” lub Leopolda Mozarta „Sanna”
z „Symfonii dziecięcej”. Zachęcamy dzieci do wypowiadania się, w jaki sposób pod wpływem dźwięków tworzy się w naszej wyobraźni zimowy krajobraz: Czy łagodna melodia koncertu zimowego podpowiada nam, jak malować zimę?
A może dynamiczna sanna kojarzy się z iskrzącym śniegiem?
03.03.
Temat dnia: „Z wizytą u Królowej Śniegu”
Cele ogólne:
kształcenie wrażliwości na dobro, piękno, prawdę, opiekuńczość i odwagę w życiu codziennym,
rozwijanie umiejętności zespołowego redagowania twórczych opowiadań,
prowadzenie obserwacji pogody i porównywanie jej elementów,
utrwalenie pojęcia liczby naturalnej,
Cele operacyjne – dziecko:
uważnie słucha baśni,
redaguje odpowiedzi na pytania związane z wysłuchanym tekstem,
układa nowe zakończenie baśni, pracując w zespole,
umie wyjaśnić, do czego służą termometr zewnętrzny i wiatromierz,
formuje z plasteliny cyfry 0–8,
Metody nauczania:
Asocjacyjna- przyswajanie i zapamiętywanie przez dzieci gotowej wiedzy przekazanej od nauczyciela.
Badawcza- samodzielne zdobywanie wiedzy poprzez rozwiązywanie problemów przez dzieci oraz rozwiązywanie zadań różnymi sposobami, podejmowanie samodzielnych decyzji, ocena zachowania oraz jego obserwacja wytworów pracy.
Eksponująca-wyzwalanie i pobudzanie przeżyć dzieci poprzez wykorzystywanie metod ekspresji: słownej, muzycznej, ruchowej i technicznej.
Operacyjna-różnego rodzaju działania dzieci wymagające stosowania wiedzy w oparciu własne doświadczenia w praktyce.
Formy pracy na zajęciach:
indywidualna i zbiorowa
Środki dydaktyczne: różne stroje, np. szale, peleryny, nakrycia głowy; wiatromierz, termometr zewnętrzny, plastelina lub drucik kreatywny, baśń Hansa Christiana Andersena „Królowa Śniegu
Literatura: baśń Hansa Christiana Andersena „Królowa Śniegu”
Przebieg dnia
1.„Kaprysy pogody” – zabawa integracyjna.
Dzieci swobodnie poruszają się po sali. Na hasło nauczyciela: Deszcz – zatrzymują się i stoją nie-ruchomo. Na kolejne hasło nauczyciela, np.: Słońce – dzieci zaczynają się poruszać. Na hasło: Wichura – dzieci stają w miejscu i kołyszą ciałem, naśladując drzewa kołysane wiatrem. Zabawę można kilka razy powtórzyć, zmieniając hasła (nazwy zjawisk atmosferycznych charakterystycznych dla jesiennej pogody).
2. Nauczyciel prezentuje dzieciom baśń Hansa Christiana Andersena „Królowa Śniegu”.
Baśń jest długa, można przeczytać kilka fragmentów lub opowiedzieć ją własnymi słowami.
3. Kształtowanie wrażliwości na dobro, piękno, prawdę, opiekuńczość i odwagę
w życiu codziennym. Rozmowa inspirowana pytaniami:
– Co łączyło Gerdę i Kaya?
– Co sprawiło, że Kay zapomniał o Gerdzie?
– Co Gerda postanowiła zrobić, gdy zniknął Kay?
– Co sprawiło, że Kay przypomniał sobie o przyjaźni z Gerdą?
– Co można powiedzieć o Gerdzie?
– O jakim człowieku powiemy, że jest odważny?
– Kto z was chciałby, aby Gerda była jego koleżanką? Dlaczego?
4. Kształcenie umiejętności zespołowego redagowania twórczych opowiadań – wymyślanie różnych zakończeń baśni.
Nauczyciel wiesza stroje na wieszakach. Chętne dzieci tworzą 3-, 4-osobowe zespoły, przebierają się i wymyślają wspólne zakończenie baśni. Po zaprezentowaniu się 3, 4 zespołów wszystkie dzieci wybierają najładniejsze zakończenie.
5. „Co się dzieje na dworze?” – obserwacje pogody.
- Prowadzenie obserwacji pogody i wyodrębnianie poszczególnych elementów pogody (temperatury powietrza, siły wiatru, opadów atmosferycznych).
- Rozmowa nauczyciela z dziećmi (na dworze) dotycząca pogody. Utrwalenie nazw aktualnej pory roku i miesiąca (zima, luty). Określenie siły i kierunku wiatru (wiatromierz), temperatury powietrza (termometr zewnętrzny): temperatura dodatnia – roztopy, chlapa, temperatura ujemna – lód, szron. Obserwacja opadów atmosferycznych.
- Sformułowanie wniosków.
- Lepienie z plasteliny lub formowanie z drucika kreatywnego cyfr 0–8.
6. „Pająk i muchy” – zabawa orientacyjno-porządkowa.
- Nauczyciel wyjaśnia dzieciom, że pająk poluje na żywe muchy. Gdy mucha znieruchomieje i nie porusza skrzydełkami, pająk jej nie złapie.
- Dzieci biegają w różnych kierunkach, na hasło: Pająk idzie! – zatrzymują się
i nieruchomieją. „Pająk” obchodzi „muchy” i jeśli któraś drgnie, zabiera ją do swojej sieci.