120. Cechy charakterystyczne terroryzmu lewackiego w Europie w latach 60-80.
Terroryzm lewacki należy do terroryzmu stricte doktrynalno-politycznego i zawiera w sobie grupy anarchistów, trockistów i maoistów.
Od końca lat 60. XX wieku wraz z buntem młodych (maj 1969) na scenę polityczną wkroczyły ugrupowania ściśle ideologiczne. Ich celem nie była walka z konkretnym reżimem ale z systemem społeczno-politycznym. Były to działania o charakterze rewolucyjnym. Z tej rewolty wyrosły korzenie Grupy Beader – Meinhof czy Brigate Rosse. Miały one charakter lewacki, czyli czysto ideologiczny, skrajnie lewicowy. Członkowie tych grup wywodzili się głównie z radykalnych organizacji studenckich i ruchów marksistowsko – leninowsko – maoistowskich w Europie Zachodniej. Byli to przedstawiciele kręgów inteligenckich, które reprezentowały zwykłych robotników. Sprzeciwiali się oni amerykańskiej interwencji w Wietnamie i nierównościom społecznym i ekonomicznym, które posiadały systemy w kapitalistycznych państwach liberalno – demokratycznych. Głównymi ugrupowaniami tego typu w Europie były: Czerwone Brygady i Frakcja Czerwonej Armii (RAF).
(*Czerwone elementy to charakterystyczne cechy wspólne obu ugrupowań.)
CZERWONE BRYGADY.
Utworzone w 1969r przez studenckiego radykała Renato Crucio. Ich celem było obalenie kapitalizmu w drodze rewolucji proletariackiej za pośrednictwem akcji przeciw państwu i jego instytucjom gospodarczym. Członkowie to młodzi ludzie z klasy średniej i inteligencji, z konserwatywnych, katolickich domów oraz z grup lewicowych. Liczebność była BARDZO ograniczona ze względu na chęci utrzymania elitarnego charakteru ugrupowania. Podejmowane akcje i działania podejmowano w konspiracji. Dochodziło do licznych uprowadzeń i zabójstw. Najgłośniejszą sprawą było uprowadzenie i zabójstwo Aldo Moro. Po tym zdarzeniu w wyniku podziału ugrupowania oraz dzięki wzmożonych metodach antyterrorystycznych doszło do osłabienia brygad, a ostatecznie do jej rozpadu pod koniec lat 80. Dodatkowo, ze względu na brutalność i śmierć osób postronnych podczas akcji sukcesywnie spadało poparcie społeczne dla organizacji.
RAF.
Powstał w 1970r. w wyniku ruchów studenckich, które rozpoczęły się już w 1965r (na Wolnym Uniwersytecie Berlińskim). Wyrosła ona na związkach z tzw. młodzieżową Opozycją Parlamentarną, której liderem był Rudi Dutschke oraz z Komuną I (o charakterze kontrkulturowym). Członkami były przede wszystkim osoby z klasy średniej i wyższej, którzy do organizacji chcieli włączyć tzw. lumpenproletariat. Jest to organizacja o korzeniach lewicowych, marksistowskich, niewielka liczebnie (kierownictwo organizacji liczyło ok. 20 osób, a całe środowisko nie przekraczało 2000). Realizowane cele miały charakter antyamerykański, wyrażały też niezadowolenie ze społecznej i politycznej sytuacji w krajach zachodnich, pojawiały się hasła walki z państwem. Działania podejmowane w konspiracji były brutalne przez co organizacja traciła poparcie społeczne, a członkowie RAF podejmowali szkolenia w Palestyńskiej Organizacji Wyzwolenia. Najbardziej spektakularny był zamach 24 VI 1975r. na ambasadę niemiecką w Sztokholmie. Znaczenie organizacji uległo osłabieniu w latach 90., a w 1998r. rozwiązano jej struktury.
Dodatkowo, terroryzm lewicowy charakteryzuje się przekonaniem, że użycie przemocy jest dopuszczalnym środkiem do realizacji celów politycznych. Działali przeciwko strukturom militarno politycznym NATO i dążyli do zniszczenia ustroju kapitalistycznego drogą eliminacji osób (politycy, urzędnicy państwowi, biznesmeni) i instytucji (banki, organy aparatu państwowego, wielkie przedsiębiorstwa), które symbolizowały znienawidzony system. Działania tych ugrupowań były ukierunkowane narodowo, na działania społeczno-rewolucyjne. Członkowie często tracili poczucie rzeczywistości i byli przekonani o potędze i wielkości ich sposobu myślenia, mimo że nie oferowali konkretnych reform czy sposobów wprowadzenia zmian oprócz rewolucji. Działacze tych organizacji próbowali przeniknąć do klasy robotniczej i propagowania programu w społeczeństwie, chociaż sami pochodzili w warstw intelektualnych.
Podejmowane działania były zaplanowane, wykalkulowane i wykonywane z premedytacją. Przemoc miała na celu zwrócenie uwagi na problem i spopularyzowanie go, a także by informować, kształcić i ostatecznie skupić masy wokół rewolucji („dydaktyczne działanie przemocy”). Dominującą zasadą był zakaz przelewania niewinnej krwi.
Grupy lewicowe miały ściśle określone, hierarchiczne struktury dowodzenia. Jako cel zamachów wybierały „symbole” reprezentujące źródło ich wrogości (wspomniane wcześniej osoby i instytucje). Sposoby postępowania były konserwatywne i nie przejawiano innowacyjności w działaniach, były naśladowcze. Nie było pomysłów co do użycia broni masowej zagłady.