Pomiędzy nami leżą długie, nieme lata

Jak nieruchome, mgłami owiane jeziora

Z łez, które lała nasza obopólna strata,

Gdy bezdnem rozdzieliła nas losu zapora.

Jak żeśmy beznadziejnie czekali wieczora,

Gdy najkrótsze spotkanie nasze usta zbrata,

Choćby natychmiast znowu miała nadejść pora,

Kiedy rozłąka wieczna do drzwi zakołata.

I dzisiaj, gdy nam spełnią sny dzień niespodziany,

Nie chcesz narażać ciszy zdobytej wśród trudu,

By na nowo nie płakać straconej radości?

O, nie bój sie całować zabliźnionej rany!

Nie wahaj sie zapłacić łzami chwili cudu!

Źrenice dla łez mamy, usta dla miłości...