Świat skonstruowany jest w ten sposób, że każda jednostka, bez wyjątku, przygotowana zostać musi do życia w nim, a konkretniej do współżycia z innymi jednostkami tak, by jej byt w najbliższym i tym dalszym otoczeniu nie stawał się przeszkodą i utrudnieniem w funkcjonowaniu pozostałych członków danej społeczności. To środowisko wychowawcze, które oddziałuje na kandydata do uczestnictwa w życiu społeczności musi podjąć wszelkie starania już od pierwszych chwil życia, by wytworzyć w każdej osobie odpowiednie postawy, cechy i cele, które stanowić będą podstawę do relacji międzyludzkich i działań podejmowanych przez jednostkę w toku całego życia, mających na celu, jak najbardziej bezkonfliktową koegzystencję z innymi ludźmi każdego dnia. Już od początku życia, a więc od pierwszych miesięcy dzieciństwa należy kształtować osobowość każdego z nas, przygotować do funkcjonowania w obrębie szeregu grup, do których w ciągu całego naszego istnienia będziemy wkraczać i które będziemy opuszczać..

Według Elizabeth Hurlock ludzie uspołecznieni to ci, którzy skutecznie przeszli przez trzy procesy socjalizacji. Pierwszym z tych procesów jest uczenie się zachowań społecznie aprobowanych w jego skład wchodzi wiedza o aprobowanych zachowaniach i umiejętność ich praktycznego zastosowania, a także zdolność dostosowania swojego własnego zachowania do aprobowanych kierunków postępowania. Drugim procesem jest pełnienie ról społecznie aprobowanych, w skład których wchodzą między innymi popierane przez wszystkich role rodziców i dzieci, postępowania w sposób zgodny z daną rolą i społecznie uznawany za prawidłowy. Trzecim i zarazem ostatnim procesem socjalizacji jest rozwój postaw społecznych, w którym zawiera się życzliwy stosunek do ludzi i polubienie aktywności społecznej.

4 czynniki wpływające pozytywnie na proces uspołecznienia się (Hurlock) Pierwszym z nich jest dawanie dzieciom licznych okazji do uspołeczniania się. Drugim czynnikiem jest umiejętność porozumiewania się na te tematy, które są zrozumiałe i interesujące dla innych ludzi. Mowa egocentryczna stoi na przeszkodzie pełnemu uspołecznieniu. Trzeci czynnik to motywowanie dziecka do społecznego postępowania. Czwartym i ostatnim czynnikiem wpływającym w ogromnej mierze na uspołecznienie jednostki jest efektywne uczenie się pod kierunkiem. Jeśli dziecko trafia pod opiekę osoby, która ma szerokie umiejętności w zakresie przekazywania wiedzy, w tym wypadku wiedzy dotyczącej życia w społeczności, to rezultaty będą lepsze, szybciej widoczne, a jednostka nie będzie odczuwała dyskomfortu z pobierania tej wiedzy.

Jak na wszystkie procesy, również na uspołecznienie oddziałują czynniki dezorganizujące. (Łobocki)

• Konsumpcyjny tryb życia sprawia, że ludzie przestają być zdolni do zachowań prawdziwie moralnych i nie interesuje ich pomoc drugiemu człowiekowi.

• dewaluacja wartości moralnych. Ludzie zatracają się w dążeniu do nagromadzenia jak największej ilości dóbr materialnych, gubiąc przy tym potrzebę postępowania zgodnie z wartościami moralnymi.

• życie w dużych aglomeracjach. Jednostka staje się częścią społeczeństwa anonimowego, mimo wielu sąsiadów i możliwości kontaktu z nimi izoluje się od nich oraz jest osamotniona.

• dezintegracja rodziny, czyli brak spójności i trwałości życia rodzinnego. Jest to nic innego, jak konfliktowe współżycie rodziców: różnego rodzaju spory, nałogi.

• autokratyczny styl kierowania wychowawczego. Polega on na tym, iż to wyłącznie nauczyciele podejmują wszelkie decyzje, nie liczą się z uczniowskimi zainteresowaniami, potrzebami i możliwościami. Pozbawia się uczniów niezwykle ważnych: samodzielności i samorządnej aktywności. Zwiększa się również poziom agresji i wzajemnej wrogości.

• przerost współzawodnictwa nad współdziałaniem uczniów. Polega on na niezdrowej rywalizacji między uczniami, która spowodowana jest zbyt formalnym i zbyt silnym egzekwowaniem i ocenianiem osiągnięć.

• brak konsekwencji w postępowaniu pedagogicznym negatywnie wpływa na kształtowanie postaw uczciwości i rzetelności.