Dziecko, jako pacjent.
Źródła stresu – duża liczba osób, zabiegi diagnostyczne, poczucie zagrożenia i zagubienia. Relacja ta przebiega w triadzie lekarz-pacjent-rodzic; dziecko, często jest ignorowane w relacjach. Ważna jest we właściwej relacji współpraca, zaufanie, porozumienie. Umożliwia dziecku przetrwać trudne chwile. Wprowadzenie dziecka -pacjenta w proces komunikacji z personelem medycznym wpływa także na zmniejszenie dominującej roli rodziców w procesie leczenia. Rola dziecka powinna być równa z rola rodzica, a dziecko włączone w decyzje o leczeniu.
Predyspozycje indywidualne – w nawiązywaniu kontaktu z chorym dzieckiem oprócz cech kobiecości ( ciepło, macierzyńskie traktowanie małych pacjentów), pomaga umiejętność poza medyczna: rysowanie, śpiew, opowiadanie bajek.
Typy reakcji. W kontakcie z chorym dzieckiem można spotkać dwa typy reakcji:
Akceptacja – gwarantuje szybkie nawiązanie bliskich więzi, wprowadzenie szczerych rozmów, możliwa obserwacja. Dziecko dzięki temu zaufaniu pozwala wykonać wszelkie zabiegi.
Odrzucenie – powoduje wiele dodatkowych problemów w możliwości udzielenia pomocy, wykonaniu czynności pielęgnacyjnych, podnosi próg bólu oraz nasila objawy wielu chorób. ,,Ciocia’’, której pacjent nie lubi, nie powinna robić dziecku zastrzyków, opatrunków i innych. Powody:
Uraz powstały na skutek poprzednich doświadczeń w okresie choroby
Nadmierna impulsywność kogoś z personelu
Wygląd niewzbudzający zaufania (np. intensywny zapach kosmetyków)
Sposób postepowania wobec chorego dostosowany do wieku i potrzeb pacjenta.
Jak zapewnić dobry kontakt z pacjentem?
Podczas zabiegów i wszelkich działań personel powinien mówić do pacjenta ( zwracając uwagę na ton głosu), ponieważ w ten sposób uspokaja się i można prawidłowo wykonać swoje zadanie.
Informować o czynnościach, jakie będziemy wykonywać przy pacjencie. Dziecko któremu powiemy, ze nie będzie bolało straci do nas zaufanie, lepiej powiedzieć: ,,Postara m się żeby mniej bolało’’. Robić przykłady na misiach, lalkach.
Pacjenta należy traktować podmiotowo. Wzbudza większe zaufanie rodziców i znacząco zmniejsza stres związany z pobytem u lekarza, co pozwala na uzyskanie lepszego wyniku terapii.
Rozmawiają z dzieckiem nie traktować go protekcjonalnie. Nie powinno się stwarzać dziecku wrażenia, ze jego uczucia lub zainteresowania są dziecinne.
Nie wolno rozmawiać o chorobie lub leczeniu dziecka, które już rozumie, co się mówi, w jego obecności, jeżeli z nim nie rozmawiano o tym przedtem.
Rozmawiając utrzymywać kontakt wzrokowy , uzyskać pozycje na wysokości jego wzroku, aby uniknąć efektu ,, przemawiania z wysoka’’.
Uspokajające słowa i ciepły dotyk maja bardzo dobry wpływ na dziecko.
Nie zapominać o zapewnieniu intymności podczas przeprowadzanych zabiegów.
Nastolatkom zapewnić maksymalne poczucie poufności rozmowy, jednocześnie, jeśli w czasie rozmowy wyniknie fakt, o którym według personelu powinien wiedzieć rodzic, to musi on ich o tym poinformować. Należy powiedzieć, co i kiedy powiedzieć rodzicom-przedyskutować termin i sposób przekazanie informacji.
Opieka nad pacjentem nieletnim jest aktywna, całościowa. Chore dziecko ma prawo do skutecznego leczenia wszystkich dolegliwości z poszanowaniem jego godności i poszanowaniem praw.
Konstytucja RP Art.68. Każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Władze publiczne są zobowiązane do zapewnienia szczególnej OZ dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym.
Konwencja o prawach dziecka ( Art. 24), który Polska ratyfikowała w 1991r.
Rodz. 4 Prawa dziecka w trakcie udzielania świadczeń zdrowotnych.
Pkt. 5 Jeżeli pacjent ma powyżej lat 16 wymagana jest również ( obok zgody przedstawiciela ustawowego) jego zgody na wykonanie lub udzielenia innego świadczenia zdrowotnego. W przypadku zastosowania zabiegu operacyjnego albo metody leczenia lub diagnostyki.