ORGANIZACJA NARODÓW ZJEDNOCZONYCH prototy Liga Narodów z 1919; dnia 14.08.1941 została podpisana Karta Atlantyckiej z inicjatywy F.D. Roosevelta prezydenta USA i W. Churchila premiera Wielkiej Brytanii; w 1942 podpisanie Deklaracji Narodów Zjednoczonych przez 26 państw; w 1944 – ustalenie najważniejszych postanowień przyszłego statutu ONZ; 25.04-16.06.1945 konferencja i inicjatywa powstania ONZ w San Francisko przez 50 państw; 24.10.1945 , powołanie do życia ONZ; organizacja uniwersalna; zrzesza 193 państwa; Do ONZ nie należy: Watykan, Palestyna, Tajwan, Osetia Płd., Kosowo, Zakon Maltański, Abchazja, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, Cypr Północny. Cele: utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, w tym celu stosowanie skutecznych środków zbiorowych w zapobieganiu zagrożeń pokoju i ich usytuowanie; rozwijanie i umacnianie przyjaznych stosunków między narodami, opartych na zasadach suwerennej równości i prawie do samostanowienia narodów; popieranie rozwoju gospodarczego i społecznego wszystkich narodów oraz współpracy państw w celu rozwiązywania problemów społecznych, gospodarczych, humanitarnych i kulturalnych; popieranie i zachęcanie do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności.
Funkcje: funkcje operacyjne (udzielanie pomocy technicznej); funkcje regulacyjne (stwarzanie forum negocjacji i dyskusji na temat międzynarodowych problemów społeczno-gospodarczych); funkcje kontrolne (nadzór i kontrola państw członkowskich co do wypełniania postanowień Karty NZ).
BANK ŚWIATOWY Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju – lipiec 1944. Działalność rozpoczął 25 czerwca 1946 r., obecnie zrzesza 187 krajów członkowskich. Cele Banku Światowego: rekonstrukcja środków produkcji i odbudowa gospodarki po II wojnie światowej, wspieranie długofalowego wzrostu gospodarczego i zmniejszanie ubóstwa w krajach rozwijających się, udzielanie kredytów w celu zmniejszenia ubóstwa oraz finansowanie inwestycji przyczyniających się do wzrostu gospodarczego w krajach rozwijających się. Od 1990 r. Polska czerpie korzyści ze współpracy z BŚ w postaci kredytów
AGENCJA MIĘDZYNARODOWYCH GWARANCJI INWESTYCYJNYCH (MIGA) 1988 Celem jej działania jest zachęcanie do inwestowania w krajach członkowskich, zwłaszcza słabo rozwiniętych gospodarczo, przez udzielanie gwarancji wypłaty odszkodowań w przypadku strat poniesionych przez inwestorów w wyniku zerwania kontraktów przez rząd kraju, w którym podjęto inwestycje, jego działań ustawodawczych lub administracyjnych, utrudnień w przeprowadzaniu transakcji wymiennych lub walutowych, a także konfliktu zbrojnego. Działalność: sektor finansowy – optymalizacja zarządzania stopami procentowymi w kraju; łatwy dostęp do środków finansowania i korzystne raty; zabezpieczenie inwestycji przed efektami zamieszania na arenie politycznej na kształtujących się rynkach; zwiększenie ich zdolności kredytowej; przemysł wydobywczy rozwój świadczeń gwarancyjnych zaprojektowanych specjalnie dla tej gałęzi przemysłu i uwzględniających jej specyfikę. rozwój infrastruktury - nowe inwestycje ; rolnictwo, produkcja i przetwórstwo specjalne programy
MIĘDZYNARODOWA KORPORACJA FINANSOWA (MKF 1956): jest największą organizacją udzielającą pomocy finansowej sektorowi prywatnemu i spółdzielczemu krajów rozwijających się. Działalność MKF: nastawiona głównie na walkę z problemami związanymi z rozwojem sektora prywatnego. Odpowiada za finansowanie prawie jednej trzeciej prac rozwojowych, w których pośredniczą międzynarodowe instytucje finansowe. Rolnictwo proces zmniejszania bezrobocia i poprawy warunków życia ludzi. Korporacja stopniowo zwiększa skalę finansowania agrobiznesu. Przemysł i usługi - zrównoważony rozwój powyższych działów oraz na to, by rynek oferował klientom dobra i usługi w przystępnych cenach, tworzył miejsca pracy, by był źródłem dochodów dla sektora publicznego, stymulował rozrost małych i średnich przedsiębiorstw. służba zdrowia i edukacja wielostronny inwestor w prywatnej służbie zdrowia i sektorze niepublicznej edukacji. Aby zwiększyć dostęp do służby zdrowia i usług edukacyjnych dla ludzi o niskim dochodzie, korporacja współpracuje z prywatnymi organizacjami. infrastruktura projekty rozwoju, ustala strategie związane z inwestycjami infrastrukturalnymi.
MIĘDZYNARODOWE CENTRUM ROZSTRZYGANIA SPORÓW INWESTYCYJNYCH (ICSID) 1966 Cel powołania: stowarzyszenie forum do dyskusji i godzenia interesów inwestorów zagranicznych z rządami krajów przyjmujących inwestycje. Członkowie: 143 kraje (Polska nie jest członkiem). Działalność: prowadzenie dyskusji i rozwiązywanie sporów, arbitraż oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów powstających między inwestorami zagranicznymi i krajami, w których prowadzą działalność; prowadzenie badań, doradztwo inwestycyjne; publikacja informacji o inwestycjach zagranicznych i międzynarodowym prawie inwestycyjnym.
MIĘDZYNARODOWE STOWARZYSZENIE ROZWOJU (IDA) 1960 Organizacja ma na celu pomoc najbiedniejszym krajom świata poprzez udzielanie im bardzo korzystnych pożyczek. Pożyczki trafiają do: Afryka Sub-saharyjska, Azja Południowa, Daleki Wschód, Europa/Azja Środkowa, Bliski Wschód/Afryka Północna, Ameryka Łacińska. Cel powołania: udziela kredytów na specjalnych warunkach i wyłącznie na określone cele, rozwój najsłabiej rozwiniętych krajów, walka z ubóstwem, popieranie reform gospodarczych, ochrona środowiska.
BANK ROZRACHUNKÓW MIĘDZYNARODOWYCH BIS 1930 - największą międzynarodowa organizacja świadcząca bezzwrotną pomoc rozwojową, inwestycyjną techniczną, założony w celu ułatwienia współpracy między bankami centralnymi i organizacjami rozliczeń związanych z odszkodowaniom wojennych Niemiec po I WŚ; sprzyja międzynarodowej współpracy walutowej i finansowej; obecnie: Bank dla banków centralnych; Posiada formę spółki akcyjnej, a akcjonariuszami są banki centralne (56 banków centralnych). Jednostką rozrachunkową jest złoty frank (1 frank w złocie = 0,2903 czystego złota = 1 frank szwajcarski) Cele: popieranie współpracy banków centralnych, spełnienie funkcji „bank banków centralnych”; przyjmuje od banków centralnych depozyty w złocie i walutach wymiennych; udziela pożyczek bankom centralnym i dokonuje w nich lokat. Bank ma prawo do: udzielania kredytów bankom centralnym, redyskontowania i dyskontowania kupna i sprzedaży zaopatrzonych własnym wyciem lub nieżywotnych weksli i innych obligacji krótkoterminowych pierwsze płynności; kupno i sprzedaż dewiz; sprzedaży, kupnie, wymiany posiadanego złota na własny rachunek i na rachunek BC, kupno i sprzedaży podlegających giełdowym obrotom papierów wartościowych (bez akcji).
MIĘDZYNARODOWY FUNDUSZ WALUTOWY - 27.12.1945 29 państw-założycieli podpisało tzw. Warunki porozumienia. Cele statutowe: popieranie międzynarodowej współpracy walutowej (dzięki istnieniu jednej instytucji); ułatwianie ekspansji i wzrost handlu zagranicznego, wzrostu zatrudnienia i utrzymywanie realnych dochodów, rozwój zasobów produkcyjnych krajów członkowskich; popieranie stabilizacji kursów walutowych między krajami członkowskimi, eliminacji ograniczeń walutowych; pomoc we wzajemnych wielostronnych rozliczeniach; zmniejszenie rozmiarów nierównowagi bilansu płatniczego; udostępnienie swoich zasobów krajom członkowskim mającym trudności z bilansem płatniczym. Członkowie: należy 188 państw. Członkami są niemal wszystkie kraje ONZ – wyjątek stanowi jedynie Kuba, Korea Północna, Andora, Monako, Lichtenstein oraz Nauru. Polska była jednym z członków-założycieli MFW. Opuściła go jednak 14.03.1950, ulegając tym samym presji Związku Radzieckiego. Ponownie przystąpiła do organizacji 12.06.1986. Zadania: propagowanie wzrostu i stabilności gospodarczej poprzez sprawowanie nadzoru oraz udostępnianie wsparcia technicznego; tworzenie warunków dla wielostronnego regulowania należności na bieżące operacje w handlu międzynarodowym; popieranie międzynarodowej współpracy walutowej oraz uporządkowanych stosunków walutowych; udzielanie pomocy w likwidacji trudności płatności; wpływanie na zachowanie porządnego stopnia płynności międzynarodowych stosunków płatniczych; podejmowanie działań zmierzających do uporządkowanego rozwoju u wzrostu handlu międzynarodowego; redukcja ubóstwa na świecie zarówno samodzielnie jak i z BŚ.
Europejski Bank Inwestycyjny EBI - zajmuje się udzielaniem pożyczek dla sektora publicznego i prywatnego na projekty europejskie; utworzony 25 marca 1957 roku. Pracę rozpoczął 1 stycznia 1958 roku. Na mocy art. 308 TFUE EBI posiada osobowość prawną, ale nie jest samodzielnym organem Unii Europejskiej. Udziałowcami Banku jest 27 państw członkowskich, a wspierane przezeń projekty przyczyniają się do realizacji celów polityki UE. Projekty wybrane do finansowania promują integrację europejską, zrównoważony rozwój, spójność gospodarczą i społeczną oraz innowacyjną gospodarkę opartą na wiedzy. EBI działa na terenie UE oraz w około 140 krajach na całym świecie, z którymi UE zawarła umowy o współpracy. Kraje spoza UE, które korzystają z pomocy EBI, podzielone są na: Kraje kandydujące do UE, Kraje partnerskie Kraje partnerskie basenu Morza Śródziemnego (12 krajów), Kraje ACP (66 krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku) oraz kraje i terytoria zamorskie, Afryka Południowa, Azja i Ameryka Łacińska, Kraje bałkańskie. EBI jest instytucją o charakterze niezarobkowym, autonomiczną. Cele i zadania EBI: wspieranie spójności gospodarczo-społecznej; wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MSP); zrównoważony rozwój i ochrona środowiska; innowacje i gospodarka oparta na wiedzy; rozwój transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych (TEN); zrównoważone, konkurencyjne i bezpieczne dostawy energii. Polska nie jest członkiem EBI, ale na podstawie zawartych umów uzyskuje pomoc kredytową z EBI. Pierwsza umowa została podpisana w 1990 roku, a kolejna w 1994.
EUROPEJSKI BANK ODBUDOWY I ROZWOJU (EBOR) koncepcja utworzenia EBOR przedstawiona została przez prezydenta Francji Francois Mitterranda w Parlamencie Europejskim w Strasburgu 25 października 1989 roku. Idea ta została zrealizowana 29 maja 1990 roku, wraz z podpisaniem zgody przez 40 krajów, Komisję Wspólnot Europejskich i Europejski Bank Inwestycyjny. Zaś 15 kwietnia 1991 roku EBOR rozpoczął swoją działalność. Oficjalnym celem utworzenia EBOR było wsparcie budowy gospodarki wolnorynkowej i demokracji w krajach postsocjalistycznych. Cele i zadania: EBOR jest międzynarodową instytucją finansową, która ma za zadanie wspierać: transformację; przyspieszenie niezbędnych zmian strukturalnych; rozwój gospodarki rynkowej w regionie; prywatyzację i rozwój sektora prywatnego; zasady demokracji wielopartyjnej i pluralizmu; budowanie mocnych podstaw prawnych; ochronę środowiska. Formy działania EBOR to: udzielanie kredytów dla sektora prywatnego oraz przedsiębiorstw państwowych, inwestowanie w kapitał zakładowy przedsiębiorstw lub gwarantowanie emisji papierów wartościowych przedsiębiorstw posiadających zdolność kredytową, ułatwienie tym przedsiębiorstwom dostępu do międzynarodowych rynków kapitałowych, udzielanie i uczestniczenie w kredytach na rozwój infrastruktury, ochrony środowiska, prywatyzację i udzielanie pomocy technicznej, wykorzystywanie środków funduszy specjalnych. Do obszarów wspieranych przez EBOR należą: agrobiznes, infrastruktura miejska i środowiskowa, nieruchomości, telekomunikacja, media, informatyka, zasoby naturalne, energia oraz turystyka. Do regionów działania EBOR zaliczamy: Europę Środkową i państwa bałtyckie, Europę Południowo-Wschodnią, Europę Wschodnią i Kaukaz, Rosję, Azję Środkową.
ORGANIZACJA WSPÓŁPRACY I ROZWOJU GOSPODARCZEGO (OECD) 1960r. – podpisanie umowy o utworzeniu OECD; 30 września 1961r. - rozpoczęcie działalności. Poprzedniczką tej organizacji była Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej. Cel: popieranie polityki prowadzącej do: osiągania jak najwyższego wzrostu gospodarczego; osiągania jak najwyższego wzrostu zatrudnienia; postępu w poziomie życia w krajach członkowskich przy utrzymaniu stabilizacji finansowej i przyczynianiu się do rozwoju gospodarki światowej; „zdrowej ekspansji gospodarczej”: w krajach członkowskich i w krajach rozwijających się, niebędących członkami; ekspansji handlu światowego zgodnie z zasadami międzynarodowymi Działalność OECD m.in. w następujących dziedzinach: przywrócenie zaufania do rynków finansowych. Kodeks liberalizacji przepływów kapitałowych OECD; utrzymanie swobodnego przepływu kapitału; wykorzystanie nowych technologii do realizacji potrzeb społecznych i gospodarczych; zwiększenie aktywności ekonomicznej i tworzenie nowych miejsca pracy; zwiększanie zatrudnienia zwiększenie elastyczności płac, czasu pracy oraz wieku emerytalnego; coroczne przeglądy średnioterminowe dotyczące produkcji rolnej, konsumpcji, handlu i cen; zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego; walka ze zmianami klimatu, ochronę bioróżnorodności, ochronę zasobów wodnych oraz ograniczenie wpływu zanieczyszczeń na zdrowie; kontrola kosztów opieki zdrowotnej i jednoczesne zapewnienie pacjentom niezbędnego leczenia; innowacyjność może bardziej stymulować gospodarkę niż konkurencyjność płac
ORGANIZACJE MIEDZYNARODOWE AFRYKI
Unia Afrykańska (UA) 9 lipca 2002 roku 53 państwa oprócz Maroka; Afro – wspólna waluta. Cele: trwały rozwój na szczeblu ekonomicznym, społecznym i kulturalnym; współpraca z partnerami międzynarodowymi w zwalczaniu chorób i promocji zdrowia na kontynencie; walka z nędzą i chorobami; upowszechnianie i ochrona praw człowieka; działanie na rzecz integracji polityczno-gospodarczej kontynentu ( m.in. wspólna waluta Afro); utworzenie wspólnego parlamentu, banku centralnego i sądu; promocja współpracy we wszystkich sferach ludzkiej aktywności by podnieść standardy życia narodów afrykańskich; działanie na rzecz zakończenia konfliktów na kontynencie afrykańskim, a w przyszłości przeciwdziałanie im;
Wspólnota państw Sahelu i Sahary CAN-SAD 1998 r. Skupia 28 państw. Cele: stworzenie unii gospodarczej opartej na zintegrowanym planie rozwoju krajów członkowskich, usunięcie barier w przepływie osób, towarów, usług i kapitału między państwami członkowskimi, promocja handlu, ustanowienie unii ekonomicznej poprzez harmonizację gospodarki w dziedzinie rolnictwa, przemysłu, energii elektrycznej, inwestycji. poprawa transportu, inwestycje w rolnictwie, przemyśle, dotyczące rozwoju kultury, poprawienia warunków społecznych i pozyskiwania energii.
Wspólny Rynek Afryki Wschodniej i Południowej ( COMESA) 5 listopada 1993 roku, wejście w życie: 8 grudnia 1994 roku; 31.12.2000 r. państwa COMESA utworzyły strefę wolnego handlu, a 7.06.2009 r. unię celną. 20 członków. Cele i założenia: tworzenie „w pełni zintegrowanej, konkurencyjnej na arenie międzynarodowej regionalnej wspólnoty gospodarczej z wysokimi standardami życia dla wszystkich jej ludzi, gotowej do połączenia się w Afrykańską Wspólnotę Gospodarczą”. Ustanowienie: wspólnej polityki rolnej, -swobody osiedlania się oraz zakładania firm w dowolnym kraju członkowskim, dbanie o środowisko naturalne i społeczną odpowiedzialność. 22 października 2008 roku odbył się pierwszy trójstronny szczyt COMESA-EAC-SADC, na którym postanowiono, że utworzona zostanie strefa wolnego handlu obejmująca obszar tych 3 organizacji integracyjnych.
Wspólnota Wschodnioafrykańska (EAC) Okresy działania: 1967-1977 ; 7 lipca 2000r. - Zrzesza 5 państw ( Burundi , Kenia , Rwanda , od 2007 roku Tanzania i Uganda ) Cele: stopniowe zacieśnianie współpracy gospodarczej i politycznej, utworzenie wspólnego rynku, utworzenie unii walutowej, stworzenie federacji politycznej. Osiągnięcia: Ustanowienie wspólnego rynku, wymienialność walut Kenii, Tanzanii i Ugandy,rozwój rynków kapitałowych, wspólne projekty infrastruktury, Ustanowienie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, 2 marca 2004 roku podpisano protokół o ustanowieniu unii celnej, który wszedł w życie 1 stycznia 2005 roku, cele organizacji to utworzenie wspólnego rynku, unii walutowej i ostatecznie federacji politycznej.
Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju (SADC) 1 kwietnia 1980. Jest następcą powstałej w 1980 roku Południowoafrykańskiej Konferencji ds. Koordynacji Rozwoju (SADCC) 15 członków. Cele: dobrobyt gospodarczy, poprawa standardu i jakości życia, Wolność i sprawiedliwość, pokój i bezpieczeństwo ludzi z południowej Afryki. Ta wspólna wizja jest zakotwiczona we wspólnych wartościach i zasadach oraz historycznych i kulturowych przynależnościach istniejących między ludźmi Afryki południowej. Misja: promowanie zrównoważonego i sprawiedliwego wzrostu gospodarczego oraz rozwoju społeczno-gospodarczego poprzez : efektywność systemów produkcji, lepszą współpracę, Integrację, trwały pokój i bezpieczeństwo, Ważne jest też to ż dzięki temu region jawi się jako konkurencja i dobry partner na arenie międzynarodowej
Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) maja 1975. Cele: promowanie integracji ekonomicznej na takich polach jak działalność ekonomiczna, przemysł, transport, telekomunikacja, energia, rolnictwo, surowce naturalne, handel, kwestie polityki monetarnej i finansowej, sprawy społeczne i kulturowe, a także wspieranie współpracy i rozwoju w sferze gospodarczej, społecznej i kulturalnej, podniesienie standardu życia mieszkańców, wzmocnienie stabilności gospodarczej krajów członkowskich, rozwój procesów integracyjnych.
Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Środkowej (ECCAS ) powstała w 1983 r. w wyniku fuzji Unii Celnej i Gospodarczej Afryki Środkowej i Wspólnoty Gospodarczej Krainy Wielkich Jezior - CEPGL). Cel – promocja trwałego rozwoju społeczno-ekonomicznego i skuteczniejsze reagowanie na wyzwania globalizacji poprzez stworzenie wspólnego rynku, konwergencję polityki makroekonomicznej, zapewnienie bezpieczeństwa i pokoju oraz realizację programów wspólnotowych w dziedzinie transportu i komunikacji, zasobów naturalnych, badań naukowych, rozwoju rolnictwa i przemysłu, zasobów ludzkich, turystyki, jak również pomocy państwom wyspiarskim i państwom-enklawom
Arabska Unia Maghrebu Organizacja międzynarodowa zrzeszająca państwa regionu Maghrebu. 1989. Cel i zasady funkcjonowania: gospodarcza i (polityczna integracja państw członkowskich.
ORGANIZACJE MIEDZYNARODOWE W AZJI
Forum Morza Czarnego na rzecz Partnerstwa i Dialogu - 2006 rok CEL: zapoczątkowanie regularnego dialogu między państwami regionu Morza Czarnego (wraz z Kaukazem, aż do Morza Kaspijskiego) oraz wspólnych rozmów z organizacjami międzynarodowymi, m.in. z Unią Europejską.
Komisja Gospodarczo-Społeczna Narodów Zjednoczonych ds. Azji i Pacyfiku (UNESCAP, ESCAP) 1948 rok 53 państwa członkowskie + 9 członków stowarzyszonych język roboczy : angielski, hiszpański, francuski, portugalski. CEL - Wspieranie rozwoju gospodarczego i społecznego oraz integracji krajów Azji, Australii oraz Oceanii.
Organizacja Współpracy Gospodarczej (ECO) - 1985 CEL - Zrównoważony rozwój gospodarczy państw członkowskich; Stopniowe usuwanie barier handlowych i promocja handlu w obrębie regionu; Rozwój infrastruktury transportowej i komunikacji łączącej państwa członkowskie ze sobą i ze światem zewnętrznym; Liberalizacja gospodarki; Efektywne wykorzystanie rolnych i przemysłowych potencjałów; Współpraca regionalna; DZIAŁALNOŚĆ - Programy wzajemnej korzyści w dziedzinach: Handlu i Inwestycji, Transportu i Telekomunikacji, Energii, Rolnictwa, Przemysłu i Turystyki, Stosunków międzynarodowych.
Południowoazjatyckie Stowarzyszenie Współpracy Regionalnej (SAARC) 1985 przez 7 państw Azji Południowej. CELE - dążenie do poprawy jakości życia narodów Azji Południowej; dążenie do przyspieszenia wzrostu gospodarczego, postępu społecznego i kulturalnego rozwoju w tym regionie oraz do zapewnienia wszystkim osobom możliwość godnego życia; propagowanie i wzmacnianie współpracy między państwami Azji Południowej; przyczynianie się do wzmacniania więzi i dążenie do wspólnego rozwiązywania problemów; zacieśnienie współpracy między sobą na forum międzynarodowym w sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania; wzmacnianie współpracy z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi o podobnych celach. DZIAŁALNOŚĆ - promowanie aktywnej współpracy i wzajemnej pomocy w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, technicznej i naukowej; wzmocnienie współpracy z innymi krajami rozwijającymi się; wzmacnianie współpracy z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi o podobnych celach.
Szanghajska Organizacja Współpracy (SCO ) pakt polityczny państw, utworzona 15 czerwca 2001 CELE: umacnianie bezpieczeństwa regionalnego w Azji Centralnej, poprzez wielopłaszczyznową współpracę Rosji i Chin, dążenie do zapewnienie stabilności i bezpieczeństwa w regionie, zapobieganie konfliktom regionalnym, walkę z tzw. „trzema złami” – terroryzmem, separatyzmem i ekstremizmem, współdziałanie na poziomie politycznym i gospodarczym, współpracę w dziedzinie integracji z gospodarką światową. DZIAŁALNOŚĆ - 26 kwietnia 1996 w Szanghaju strony podpisały Umowę o umocnieniu środków zaufania w kwestiach wojskowych na obszarze pogranicza (tzw. Układ Szanghajski); 24 kwietnia 1997 w Moskwie podpisano Umowę o wzajemnej redukcji sił zbrojnych w rejonie granicy, co umożliwiło delimitację 4 000 km chińskiej granicy.
Organizacja Paktu Azji Południowo-Wschodniej SEATO organizacja wojskowo-polityczna, powstała na mocy paktu z Manili 8 września 1954 rrozwiązana 30 czerwca 1977 r.CELE: powstrzymywanie postępów komunizm w południowo-wschodniej Azji, pokojowe rozwiązywanie sporów, tworzenie systemu bezpieczeństwa zbiorowego przed agresją z zewnątrz DZIAŁALNOŚĆ: SEATO organizowało wspólne ćwiczenia wojskowe,pomoc w zwalczaniu agresji.
Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) 8 sierpnia 1967 CELE: rozwój gospodarczy, socjalny i kulturalny, promocja stabilizacji i pokojowego rozwiązywania sporów wśród państw regionu, stosowanie reguł prawa międzynarodowego i Karty Narodów Zjednoczonych w stosunkach między stronami oraz zrzeczenie się siły jako sposobu rozwiązywania konfliktów DZIAŁALNOŚĆ: dbanie o rozwój rolnictwa i leśnictwa, ekonomii, energii, środowiska, finansów, informacji, inwestycji, prawa, nauki i technologii, turystyki, stworzenie strefy wolnego handlu, Forum Regionalne ASEAN – ARF
APEC - Współpraca Gospodarcza Azji i Pacyfiku - 1989 r. CELE: Utworzenie do 2020r. Strefy wolnego handlu, Znoszenie barier celnych, Współpraca technologiczna, Dążenie do ściślejszej integracji gospodarczej, Popieranie wzrostu gospodarczego. DZIAŁALNOŚĆ: promocja handlu, odpowiedniej polityki finansowej i inwestycyjnej w celu szybszego wzrostu i wykorzystania tzw. nowej ekonomii (gospodarowania opartego na informacji, wiedzy i nowych technologiach); walka z terroryzmem - jest jednym z celów polityki państw regionu, jako że istnieje nierozerwalny związek między zagrożeniem terrorystycznym a liberalizacją handlu, swobodą przepływu kapitału oraz perspektywami rozwoju i wzrostu gospodarczego; w budowie potencjału ekonomicznego i zdrowych podstaw gospodarek regionu nacisk powinien być położony na małą i średnią przedsiębiorczość. Wzrost i rozwój gospodarczy nie może przebiegać bez większego zaangażowania wszystkich grup ludności, zwłaszcza ludzi młodych i kobiet. Zwraca się tym samym uwagę na podział korzyści powstałych w wyniku globalizacji i liberalizacji w ramach APEC.
Liga Państw Arabskich 22 marca 1945. Obecnie jej członkami są 22 państwa oraz Organizacja Wyzwolenia Palestyny. CELE: zacieśnianie stosunków między państwami członkowskimi, koordynacja akcji politycznych prowadzących do ściślejszej współpracy, koordynacja działalności gospodarczej i kulturalnej na rzecz wszystkich Arabów. DZIAŁALNOŚĆ: współpraca w zakresie ekonomicznym, finansowym, handlowym, celnym, walutowym, rolnictwa i przemysłu; komunikacji; spraw kulturalnych; spraw związanych z obywatelstwem; spraw społecznych i ochrony zdrowia; przyczynienie się do powstania Organizacji Wyzwolenia Palestyny w czerwcu 1964 roku; porozumienie ze Stolicą Apostolską
GCC - RADA WSPÓŁPRACY ZATOKI PERSKIEJ 25 maj 1981 roku, w jej skład wchodzi 6 państw: Arabia Saudyjska, Bahrajn, Katar, Kuwejt, Oman i Zjednoczone Emiraty Arabskie, od początku roku 2011 trwają prace nad przyłączeniem Jemenu, Jordanii i Maroka. CELE: pogłębienie i wzmocnienie relacji między państwami, scalanie rynku arabskiego, taryf celnych, tworzenie systemu ulg podatkowych, nadzór nad rozwojem przemysłu, rolnictwa i sieci komunikacyjno – transportowe, dążenie do wprowadzenia podobnych lub jednakowych regulacji w różnych dziedzinach. DZIAŁALNOŚĆ: rada rozwija jednocześnie współpracę pomiędzy członkami w kwestiach legislacyjnych, administracyjnych, rozwoju turystyki, rolnictwa, przemysłu wydobywczego, badań naukowych i rozwoju technologicznego; zajmuje się także wspieraniem tworzenia joint ventures (przedsiębiorstwa z udziałem kapitału zagranicznego), oraz rozwojem sektora prywatnego.
ORGANIZAJE FINANSOWE NA KONTYNENTACH AMERYKAŃSKICH
KARAIBSKI BANK ROZWOJU 18 października 1969 KRAJE CZŁONKOWSKIE REGIONU i KRAJE CZŁONKOWSKIE SPOZA REGIONU Wielka Brytania, Kanada, Chiny, Wenezuela, Kolumbia, Meksyk, Włochy, Niemcy. CELE: pomoc krajom członkowskim w koordynacji ich programów rozwoju, mobilizacja dodatkowych środków finansowych, finansowanie projektów i programów przyczyniających się do rozwoju regionu dostarczanie pomocy technicznej, powoływanie komisji do oceny projektów, pomoc w przygotowaniu ich do wprowadzenia w życie, rozwój regionalnych instytucji finansowych i kredytowych, pobudzanie wzrostu oszczędności DZIAŁALNOŚĆ: Działalność Banku opiera się na finansowaniu rozwoju oraz projektów o charakterze integracyjnym. Jest prowadzona w ramach operacji zwyczajnych (zasoby zwyczajne) oraz z operacji specjalnych (fundusze specjalne) Specjalny Fundusz Rozwoju, Kanadyjski Fundusz Rolny, Wenezuelski Fundusz Powierniczy
ANDYJSKA KORPORACJA ROZWOJU 1968 rok. KRAJE CZŁONKOWSKIE: Peru, Ekwador, Chile, Boliwia, Kolumbia, Wenezuela. CELE finansowanie projektów, popieranie rozwoju regionalnej integracji gospodarczej. DZIAŁALNOŚĆ udziela pożyczek, gwarancji oraz dodatkowego zabezpieczenia kredytów, podejmuje studia nad projektami wielonarodowymi, finansuje i przygotowuje ich stronę techniczną, dokonuje emisji akcji i obligacji nowych lub istniejących przedsiębiorstw, gromadzi krajowe i zagraniczne fundusze finansowe, przyciąga kapitały zagraniczne
CENTRALNY AMERYKAŃSKI BANK INTEGRACJI GOSPODARCZEJ 1960r. kraje założycielskie: Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Kostaryka od (1963 roku). CELE Integracja regionalna, Finansowanie pomocy technicznej, Udzielanie kredytów. DZIAŁALNOŚĆ Bank zarządza takimi funduszami jak: Fundusz Zwyczajny, Fundusz Mieszkaniowy, Centralny Amerykański Fundusz Integracji Gospodarczej, Centralny Amerykański Fundusz Wspólnego Rynku, Socjalny Fundusz Rozwoju
MIĘDZYAMERYKAŃSKI BANK ROZWOJU 8 kwietnia 1959, działalność organizacja rozpoczęła 1 października 1960. CELE przyczynianie się do przyspieszenia procesu rozwoju ekonomicznego, indywidualnego i kolektywnego krajów członkowskich. Bank podejmuje następujące działania: wykorzystuje kapitał własny, fundusz uzyskany na rynku oraz inne zasoby w celu finansowania procesów rozwojowych, popiera inwestycje publiczne i prywatne służące rozwojowi, popiera inwestycje w projekty, przedsięwzięcia i działalność przyczyniającą się do rozwoju -dostarcza pomocy technicznej, współpracuje z krajami członkowskimi nad polityką rozwojową aby jak najlepiej wykorzystywać uzyskane środki finansowe DZIAŁALNOŚĆ Głównym obszarem działalności IDB jest Ameryka Łacińska., Polityka kredytowa Banku jest bardzo elastyczna, Bank zajmuje się realizacją różnych projektów.
KOMITET BAZYLEJSKI w 1974 r. pod auspicjami Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS). Komitet został powołany przez prezesów Banków Centralnych krajów należących do Grupy G10. Początkowo Komitet przyjął nazwę Bazylejskiego Komitetu ds. Regulacji Bankowości i Procedur Nadzorczych, za cel obierając dążenie do wypełnienia luk w systemie nadzoru bankowego. Kraje G10 które były założycielami: Belgia, Francja, Holandia, Japonia, Kanada, Niemcy, USA,Szwecja, GB, Włochy . Obecnie w skład Komitetu Bazylejskiego wchodzą przedstawiciele Banków Centralnych oraz organów nadzoru finansowego z 27 państw świata. Strukturę organizacyjną Komitetu Bazylejskiego tworzą cztery główne grupy robocze: • Grupa ds. implementacji standardów nadzorczych (Standards Implementation Group); • Grupa ds. rachunkowości i sprawozdawczości (Accounting Task Force) ; • Grupa ds. rozwoju polityki standardów nadzorczych (Policy Development Group); • Bazylejska grupa konsultacyjna (Basel Consultative Group). Dokumetny: Bazylea I - Pierwszy ważny i szeroko obowiązujący dokument wprowadzony początkowo tylko w krajach G10, lecz niedługo potem obowiązywał już we wszystkich krajach OECD. B. podobne przepisy wydała Unia Europejska CAD( Capital Adequacy Directive). Dokument ten wyznacza minimalne standardy adekwatności kapitałowej banku. Opiera się na współczynniku RAR RAR=C/RWA gdzie C to fundusze własne , a RWA aktywa ważone ryzykiem, ta zależność ma być nie mniejsza niż 8 % Bazylea II Tekst z 1988 zakładał jednolity 8% poziom i sztywne standardy które stały się przedmiotem krytyki dlatego wdrożono nowy dokument w 2007 r. chociaż opracowany już w 2004 która włącza ryzyko rynkowe i operacyjne do wcześniejszego ryzyka kredytowego oraz bazuje na ratingach.
C/”RWA”+12,5*(ryzyko rynkowe + operacyjne)>8%
Dokument ten jest na pewno doskonalszy niż Bazyela I, ale generuje nowe problemy jak procykliczność (rating zależy od koniunktury co skutecznie pogłębia kryzys), dominacja wielkich banków ( przez możliwość utrzymywania mniejszych kapitałów) oraz wiarygodność ratingów.
EUROPEJSKI SYSTEM BANKÓW CENTRALNYCH (ESBC) 1 stycznia 1999 r. Europejski Bank Centralny (EBC) jest odpowiedzialny za prowadzenie polityki pieniężnej strefy euro - największej po Stanach Zjednoczonych gospodarki na świecie. Struktura ESBC: Europejski Bank Centralny i Banki Narodowe Krajów UE CELE ESBC: utrzymanie stabilności cen. Cele, które stawia przed sobą Unia Europejska (artykuł 2 Traktatu o Unii Europejskiej), to wysoki poziom zatrudnienia oraz osiągnięcie zrównoważonego i bezinflacyjnego wzrostu. PODSTAWA PRAWNA wspólnej polityki pieniężnej stanowi Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską oraz Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego. PODSTAWOWE ZADANIA ESBC •definiowanie i urzeczywistnianie polityki pieniężnej Wspólnoty, •dokonywanie operacji walutowych zgodnie z zasadami wspólnej polityki pieniężnej, •utrzymywanie i zarządzanie oficjalnymi rezerwami walutowymi Państw Członkowskich, •prowadzenie polityki emisyjnej w odniesieniu do euro, •zapewnienie szybkiego oraz niezawodnego systemu rozliczeń pieniężnych oraz płatności. NIEZALEŻNOŚĆ ESBC Instytucjonalna, Finansowa, Funkcjonalna, personalna DO ZADAŃ EBC NALEŻĄ W SZCZEGÓLNOŚCI: •Wytyczanie polityki Eurosystemu •Podejmowanie decyzji, koordynacja oraz monitorowanie operacji polityki pieniężnej •Uchwalanie aktów prawnych •Interwencja w rynkach walutowych INNE ZADANIA EBC •Banknoty •Statystyka •Stabilność finansowa i nadzór finansowy •Współpraca międzynarodowa i europejska INSTRUMENTY FINANSOWE EBC •Rezerwa obowiązkowa •Operacje otwartego rynku •Kredyt i depozyt na koniec dnia (standing facilities) ZADANIA BANKÓW CENTRALNYCH •Realizacja operacji polityki pieniężnej. •Zarządzanie operacyjne rezerwami zagranicznymi EBC. •Zarządzanie własnymi rezerwami zagranicznymi. •Eksploatacja systemów płatniczych i nadzór nad nimi. Do zadań banków centralnych należy także: •Emisja banknotów wspólnie z EBC. •Gromadzenie statystyk i wspieranie EBC. •Funkcje niezwiązane z Europejskim Systemem Banków Centralnych GŁÓWNE ZASADY ESBC •Przejrzystość, Wiarygodność, Zdyscyplinowanie, Przewidywalność OBOWIĄZKI SPRAWOZDAWCZE EBC Zgodnie ze Statutem EBC ma obowiązek publikacji kwartalnych raportów z działalności Eurosystemu oraz tygodniowego skonsolidowanego sprawozdania finansowego Eurosystemu. Dodatkowo EBC opracowuje raport roczny dotyczący swojej działalności oraz polityki monetarnej w ubiegłym i bieżącym roku. Odbiorcami raportu rocznego są: Parlament Europejski, Rada UE, Komisja Europejska oraz Rada Europejska.
.