Lista orzeczeń na egzamin.

1)      Wyrok Trybunału z dnia 5 lutego 1963 r. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym: Tariefcommissie - Niderlandy.
Sprawa 26/62 mającej za przedmiot, skierowany do Trybunału na podstawie art. 177 akapit pierwszy lit. a) i art. 177 akapit trzeci Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą, wniosek Tariefcommissie, holenderskiego sądu administracyjnego orzekającego w ostatniej instancji w postępowaniu spornym w sprawach finansowych, o wydanie, w zawisłym przed tym sądem sporze

pomiędzy

Spółką NV Algemene Transport - en Expeditie Onderneming van Gend & Loos, a

Holenderską administracją celną,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie następujących kwestii:

1)      Czy art. 12 traktatu EWG jest skuteczny w stosunkach wewnętrznych, to znaczy czy podmiotom prawa przysługują na podstawie tego postanowienia uprawnienia podlegające ochronie sądowej;

2)      W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy obłożenie przywozu przez skarżącą w postępowaniu przed sądem krajowym z Republiki Federalnej Niemiec do Holandii mocznika formaldehydowego cłem w wysokości 8% stanowiło podwyższenie cła niezgodne z art. 12 traktatu EWG, czy chodziło w tym przypadku o racjonalną modyfikację cła obowiązującego przed 1 marca 1960 r., której, jakkolwiek oznaczała ona podwyżkę z rachunkowego punktu widzenia, nie można uznać za podlegająca zakazowi ustanowionemu w art. 12,

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie wniosku złożonego mu w trybie prejudycjalnym przez Tariefcommissie postanowieniem z dnia 16 sierpnia 1962 r., orzeka, co następuje:

1)      Artykuł 12 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą jest bezpośrednio skuteczny i stanowi dla podmiotów prawa źródło uprawnień indywidualnych podlegających ochronie sądów krajowych;

2)      Stwierdzenie, czy cła lub opłaty o skutku równoważnym zostały podwyższone z naruszeniem zakazu zawartego w art. 12 traktatu, wymaga wzięcia pod uwagę ceł i opłat rzeczywiście obowiązujących w omawianym państwie członkowskim w chwili wejścia w życie traktatu;

podwyżka taka może wynikać zarówno ze zmiany układu taryfy, skutkującej zaklasyfikowaniem produktu do pozycji taryfowej obłożonej wyższym cłem, jak i z podwyższenia stawki celnej;

3)      Rozstrzygnięcie o kosztach niniejszego postępowania należy do Tariefcommissie.

Orzeczono w Luksemburgu w dniu 5 lutego 1963 r. (język niderlandzki

2)      Wyrok Trybunału z dnia 9 marca 1978 r.
Amministrazione delle Finanze dello Stato przeciwko Simmenthal SpA.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym: Pretura di Susa - Włochy.
Niestosowanie przez sąd krajowy ustawy sprzecznej z prawem wspólnotowym
Sprawa 106/77. mającej za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez Pretore de Susa (Włochy) wniosek o wydanie, w zawisłym przed tym sądem sporze pomiędzy

Amministrazione delle Finanze dello Stato

a

Simmenthal SA, z siedzibą w Monza,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym wykładni art. 189 traktatu EWG, dotyczącej konkretnie konsekwencji wynikających z bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego w przypadku konfliktu z ewentualnymi sprzecznymi z nim przepisami prawa krajowego,

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie pytań postawionych mu przez Pretore de Susa postanowieniem z dnia 28 lipca 1977 r., orzeka, co następuje:

Sąd krajowy, mający w ramach swoich kompetencji za zadanie zastosować przepisy prawa wspólnotowego, zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, nie stosując w razie konieczności, z mocy własnych uprawnień, wszelkich, nawet późniejszych, sprzecznych z nimi przepisów ustawodawstwa krajowego, i nie można przy tym wymagać od niego wnioskowania ani oczekiwania na zniesienie tych przepisów w drodze ustawodawczej lub w jakimkolwiek innym trybie konstytucyjnym.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 9 marca 1978 r. (Język włoski)

3)      Wyrok Trybunału z dnia 6 października 1982 r.
Srl CILFIT i Lanificio di Gavardo SpA przeciwko Ministero della sanità.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym: Corte suprema di Cassazione - Włochy.
Obowiązek wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym
Sprawa 283/81. mającej za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez pierwszą izbę cywilną Corte suprema di cassazione wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między

Cilfit Srl – w likwidacji – oraz 54 inne spółki, z siedzibą w Rzymie a

Ministero della Sanità, w osobie ministra, z siedzibą w Rzymie oraz

Lanificio di Gavardo SpA, z siedzibą w Mediolanie a

Ministero della Sanità, w osobie ministra, z siedzibą w Rzymie,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 177 akapit trzeci traktatu EWG,

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie pytania przedłożonego mu przez Corte suprema di cassazione postanowieniem z dnia 27 marca 1981 r., orzeka, co następuje:

Artykuł 177 akapit trzeci traktatu EWG powinien być interpretowany w ten sposób, że sąd, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa wewnętrznego, jest zobowiązany – w przypadku gdy powstaje przed nim pytanie dotyczące prawa wspólnotowego – do spełnienia swojego obowiązku przedłożenia pytania, chyba że stwierdził on, że podniesione pytanie nie jest istotne dla sprawy lub że dany przepis prawa wspólnotowego stanowił już przedmiot wykładni przez Trybunał, lub że prawidłowe stosowanie prawa wspólnotowego jest tak oczywiste, że nie pozostawia ono miejsca na jakiekolwiek racjonalne wątpliwości; istnienie takiej ewentualności należy oceniać z uwzględnieniem cech charakterystycznych prawa wspólnotowego i szczególnych trudności, jakie sprawia jego wykładnia, oraz niebezpieczeństwa rozbieżności w orzecznictwie wewnątrz Wspólnoty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 października 1982 r. (język włoski)

4)      Wyrok Trybunału z dnia 19 listopada 1991 r.
Andrea Francovich i Danila Bonifaci oraz inne przeciwko Rebublice Włoskiej.
wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym: Pretura di Vicenza i Pretura di Bassano del Grappa - Włochy.
Brak transpozycji dyrektywy - Odpowiedzialność państwa członkowskiego
Sprawy połączone C-6/90 oraz C-9/90 mających za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez pretura di Vicenza (Włochy) (w sprawie C‑6/90) i przez pretura di Bassano del Grappa (Włochy) (w sprawie C‑9/90) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między

Andreą Francovichem a Republiką Włoską oraz między

Danilą Bonifaci i in. a Republiką Włoską,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 189 akapit trzeci traktatu EWG oraz dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. L 283, str. 23),

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie pytań postawionych mu przez pretura di Vicenza (w sprawie C‑6/90) i pretura di Bassano del Grappa (w sprawie C‑9/90) postanowieniami, odpowiednio, z dni 9 lipca i 30 grudnia 1989 r., orzeka, co następuje:

1)      Przepisy dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy określające prawa pracowników należy interpretować w ten sposób, że zainteresowani nie mogą powoływać się na te prawa wobec państwa przed sądami krajowymi w razie niedokonania w terminie transpozycji dyrektywy.

2)      Państwo członkowskie zobowiązane jest naprawić szkody, jakie jednostki poniosły w związku z brakiem transpozycji dyrektywy 80/987/EWG.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 19 listopada 1991 r. (język włoski)

5)      Wyrok Trybunału z dnia 5 marca 1996 r.
Brasserie du Pêcheur SA przeciwko Bundesrepublik Deutschland i The Queen przeciwko Secretary of State for Transport, ex parte: Factortame Ltd i in.
wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym: Bundesgerichtshof - Niemcy i High Court of Justice, Queen's Bench Division, Divisional Court - Zjednoczone Królestwo.
Zasada odpowiedzialności państwa członkowskiego za szkody wyrządzone jednostkom, wynikłe z możliwych do przypisania mu naruszeń prawa wspólnotowego - Naruszenia, możliwe do przypisania ustawodawcy krajowemu - Przesłanki odpowiedzialności państwa - Zakres naprawienia szkody
Sprawy połączone C-46/93 oraz C-48/93. mających za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez Bundesgerichtshof (C‑46/93) oraz przez High Court of Justice, Queen’s Bench Division, Divisional Court (C‑48/93) wniosek o wydanie, w ramach zawisłych przed tymi sądami sporów między

Brasserie du pêcheur SA a Bundesrepublik Deutschland, oraz

The Queen a Secretary of State for Transport ex parte: Factortame Ltd i in.,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni zasady odpowiedzialności państwa za szkody wyrządzone jednostkom poprzez naruszenie prawa wspólnotowego, które można temu państwu przypisać,

TRYBUNAŁ,

stanowiąc w przedmiocie pytań skierowanych do niego przez Bundesgerichtshof postanowieniem z dnia 28 stycznia 1993 r. i przez High Court of Justice, Queen’s Bench Division, Divisional Court postanowieniem z dnia 18 listopada 1992 r., orzeka, co następuje:

1)      Zasada, zgodnie z którą państwa członkowskie zobowiązane są naprawić szkody wyrządzone jednostkom poprzez naruszenie prawa wspólnotowego, które można im przypisać, znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy zarzucane uchybienie przypisuje się krajowemu ustawodawcy.

2)      W przypadku naruszenia przez państwo członkowskie prawa wspólnotowego, które można przypisać krajowemu ustawodawcy działającemu w dziedzinie, w której dysponuje on szerokim zakresem swobodnego uznania w dokonywaniu rozstrzygnięć prawodawczych, poszkodowanym jednostkom przysługuje prawo do odszkodowania, jeżeli naruszona norma prawa wspólnotowego ma na celu ustanowienie na ich korzyść uprawnień, postępowanie państwa wyczerpuje znamiona naruszenia prawa oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między tym naruszeniem a szkodą wyrządzoną jednostce. Z tym zastrzeżeniem państwo winno naprawić skutki wyrządzonej szkody w ramach krajowego prawa zobowiązań, przy czym zasady odszkodowania określone w obowiązującym ustawodawstwie krajowym nie mogą być mniej korzystne niż w przypadku podobnych roszczeń o charakterze wewnętrznym i nie mogą być ustalone w sposób powodujący, że uzyskanie odszkodowania będzie praktycznie niemożliwe lub nadmiernie utrudnione.

3)      Sąd krajowy nie może w ramach obowiązującego ustawodawstwa krajowego uzależnić odszkodowania od stwierdzenia wykraczającej poza wyczerpanie znamion naruszenia prawa wspólnotowego winy umyślnej lub niedbalstwa organu państwa, któremu przypisuje się uchybienie.

4)      Odszkodowanie, do którego zobowiązane są państwa członkowskie, za szkody wyrządzone przez nie jednostkom poprzez naruszenie prawa wspólnotowego, winno być współmierne do poniesionej szkody. W braku przepisów wspólnotowych w tej dziedzinie porządek prawny każdego z państw członkowskich ustalać powinien kryteria pozwalające określić zakres odszkodowania, przy czym nie mogą one być mniej korzystne niż w przypadku podobnych roszczeń o charakterze wewnętrznym i w żadnym wypadku nie mogą być ustalone w sposób powodujący, że uzyskanie odszkodowania będzie praktycznie niemożliwe lub nadmiernie utrudnione. Przepisy krajowe ograniczające w sposób generalny podlegającą naprawieniu szkodę wyłącznie do szkód na określonych dobrach indywidualnych szczególnie chronionych, z wykluczeniem utraconych przez jednostkę korzyści, byłyby niezgodne z prawem wspólnotowym. Winna istnieć możliwość przyznania w ramach powództwa opartego na prawie wspólnotowym odszkodowania o charakterze szczególnym, tego rodzaju jak odszkodowanie „przykładne” przewidziane w prawie angielskim, jeżeli może ono zostać przyznane w ramach podobnego powództwa opartego na prawie krajowym.

5)      Ciążące na państwach członkowskich zobowiązanie naprawienia szkody wyrządzonej jednostce poprzez naruszenie prawa wspólnotowego, które można im przypisać, nie może być ograniczone wyłącznie do szkód poniesionych po ogłoszeniu wyroku Trybunału stwierdzającego zarzucane uchybienie.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 marca 1996 r. (język postępowania niemiecki i angielski)

6)      Wyrok Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r.
Plaumann & Co. przeciwko Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej.
Sprawa 25/62.

Przedsiębiorstwo Plaumann & Co., Hamburg, strona skarżąca, przeciwko

Komisji Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej,

reprezentowanej przez H. Ehringa, doradcę prawnego wspólnotowych organów wykonawczych, działającego w charakterze pełnomocnika, strona pozwana, mającej za przedmiot:

–       stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr S III 03079 z dnia 22 maja 1962 r. w sprawie odmowy zezwolenia Republice Federalnej Niemiec na częściowe zawieszenie opłat celnych od „mandarynek i klementynek świeżych” importowanych z państw trzecich;

–       wypłatę odszkodowania w wysokości 39 414,01 DM.

TRYBUNAŁ,

odrzucając wszelkie żądania dalej idące lub przeciwne, orzeka, co następuje:

1)      Wniosek o stwierdzenie nieważności zostaje odrzucony jako niedopuszczalny;

2)      Wniosek o odszkodowanie zostaje oddalony jako bezzasadny;

3)      Strona skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

Sporządzono i orzeczono w Luksemburgu w dniu 15 lipca 1963 r.

Odczytano na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 lipca 1963 r., (język postępowania niemiecki)