H. Markiewicz: Postać literacka (2; mam 1)
Postać literacka:
w tradycji antycznej – podległa wobec fabuły;
w XIX wieku – traktowana jako charakter – zespół cech bogaty, zindywidualizowany, wykazujący pewną stałość w zmienności;
w II połowie XIX w. – w powieści Dostojewskiego i w powieści analitycznej we Francji – redukcja, relatywizacja, dezintegracja i degradacja postaci powieściowej. Redukcja – koncentracja na procesach psychicznych narratora albo zewnętrzny ogląd postaci (behawioryzm). Relatywizacja – niepełna wiarygodność wiedzy o postaci dostępnej narratorowi / pośrednikowi narracyjnemu; niezgodność informacji pochodzących od kilku narratorów kreowanych. Dezintegracja – gdy w postaci połączy się postawy i działania sprzeczne, zaskakujące, niezrozumiałe. Degradacja – postać podporządkowana innym celom artystycznym;
współczesna nauka o literaturze mało interesuje się postacią powieściową;
rosyjska szkoła formalna – postać podporządkowana fabule, pojmowana instrumentalnie;
dla badaczy kręgu strukturalno-semiotycznego – postać to nieuporządkowana kolekcja semów (Barthes, Todorov), albo wiązka cech dystynktywnych (Łotman);
czemu postać? – bo „bohater” – kojarzy się z heroizmem albo pierwszoplanowością. „Figura” – pochodzi z dziedziny stylistyki. „Charakter” – oznacza wyrazistość i indywidualizację cech;
postać literacka – jednostkowy podmiot, któremu przyporządkowane są właściwości, czynności i stany, zewnętrzne i wewnętrzne;
przeważnie mamy na myśli indywidualny układ cech jakościowych i relacyjnych, częściowo dany przy wprowadzeniu postaci, kształtujący się dopiero w odbiorze.
Dwa sposoby budowania postaci literackich: bezpośredni i pośredni:
postaciowanie bezpośrednie – nazwanie wprost właściwości postaci narracyjnej, składają się na nie dane personalne postaci (wiek, płeć, sytuacja rodzinna, zawodowa itp.), wygląd zewnętrzny, nazwanie i ocena cech osobowości;
postaciowanie pośrednie – biografia retrospektywna postaci, wygląd zewnętrzny jako manifestacja cech wewnętrznych, zwyczaje i powtarzalne czynności, otoczenie przedmiotowe, działania i wypowiedzi.
Odmiany przekazu treści psychicznych:
narracja nazywająca / relacjonująca;
zmetaforyzowana narracja nazywająca / relacjonująca;
monolog wewnętrzny – a) logicznie uporządkowany, b) urywany, skojarzeniowy, niespójny;
strumień świadomości – s. 130 odmiana przekazu przeżyć wewnętrznych, w którym wprowadzone zostały również niezwerbalizowane przedstawienia spostrzeżeniowe i wyobrażeniowe, użycie wypowiedzi bezpodmiotowych lub bezorzeczeniowych. W narracji allotropicznej monolog wewnętrzny i strumień świadomości występują w formie przytoczenia / transpozycji na mowę pozornie zależną.
Zagadnienia dotyczące zawartości i struktury postaci literackiej:
charakter bytowy postaci;
dobór aspektów, w których postać się przejawia (wygląd, wypowiedzi, psychika);
dobór cech fizycznych;
dobór kategorii cech osobowościowych;
wybór dominanty osobowościowej;
relacje między cechami fizycznymi a osobowościowymi;
stopień aktualizacji przejawów cech (jednowymiarowość lub hiperbolizacja = typ, wielowymiarowość = charakter);
synchroniczna jednolitość / konflikty w obrębie kategorii cech osobowościowych;
diachroniczna zmienność / statyka w obrębie cech osobowościowych;
w wypadku zmienności – ciągłość, skokowość, stopień przewidywalności postępowania postaci;
zrozumiałość postępowania postaci;
zgodność / niezgodność cech postaci w obrębie kategorii cech osobowościowych;
niedookreślenie postaci (wynik zewnętrznych ograniczeń lub interwencji czy konwencji).
Postać literacka to twór antropomimetyczny i tak należy ją badać.
Wybór języka dla opisu postaci:
określenia stosowane przez autorytatywnego narratora w postaciowaniu bezpośrednim;
określenia z wiedzy potocznej lub naukowej, współczesnej utworowi;
określenia z dzisiejszej wiedzy naukowej / potocznej.
Ważna jest też pozycja / funkcja postaci literackiej – 1) wobec innych składników / aspektów dzieła literackiego; 2) wobec postaci z innych utworów literackich; 3) wobec pozaliterackiej rzeczywistości.
Ad 1) – czy postać jest składnikiem nadrzędnym i autotelicznym, współrzędnym czy upodrzędnionym, 2) pozycja w sensie hierarchicznym, kwalitatywnym i relacyjnym. O hierarchii decyduje ważność udziału postaci w zwrotach przebiegu fabularnego. Pozycję kwalitatywną wyznaczają stosunki podobieństwa i kontrastu wobec innych postaci. Pozycja relacyjna – funkcja zasadnicza, jaką spełnia postać wobec innych postaci.
A. J. Greimas: 6 kategorii aktantów:
Nadawca Przedmiot Odbiorca
Pomocnik Podmiot Przeciwnik
Ta sama postać może pełnić funkcje różnych aktantów.
Potem Greimas umieścił między poziomem aktantów i aktorów płaszczyzny ról aktancyjnych (różne modalności aktantów) i ról tematycznych (mają charakter socjologiczny, psychologiczny lub moralny).
Postać literacką można konfrontować z tradycją literacką, z rzeczywistością pozaliteracką, z osobami rzeczywistymi.
Ocena postaci – jako względnie samoistnego układu znaczeniowego i jako składnika dzieła literackiego.