FARMAKOPEA [gr.], dokument o charakterze urzędowym, zawierający: spis dopuszczonych do obrotu leków i surowców farm., wykaz oficjalnie uznanych metod oznaczania czystości i siły działania leków, wraz z kryteriami, którym powinny odpowiadać konkretne leki, wykaz metod przygotowywania leków z surowców farm., a także informację o maks. dawkach leków, które mogą być powszechnie stosowane; obecnie w Polsce obowiązuje Farmakopea Polska IV (w przygotowaniu jest Farmakopea Polska V).
FARMAKOTERAPIA [gr.], leczenie chorób za pomocą leków; badaniem zagadnień związanych z farmakoterapią zajmuje się farmakologia kliniczna.
FARMAKOLOGIA [gr.], w dosłownym znaczeniu nauka o lekach; obecnie terminem tym jest określana nauka o mechanizmach działania substancji chem. (niekoniecznie stosowanych w celu leczn.) na organizmy żywe, losach tych substancji w organizmie oraz możliwościach ich zastosowania w celu leczenia chorób (w odróżnieniu od farmacji zajmującej się zagadnieniami produkcji, przygotowania i analizy leków); farmakologia dzieli się na 2 podstawowe gałęzie: farmakodynamikę; i farmakokinetykę. Z uwagi na zakres zainteresowań można wyróżnić wiele działów farmakologii; najważniejsze są: farmakologia doświadczalna, zajmująca się laboratoryjnym badaniem działania związków chem. na organizmy żywe, gł. zwierzęce; farmakologia kliniczna, zajmująca się gł. stosowaniem substancji chem. (leków) w celu leczenia chorób, czyli farmakoterapia. W ścisłym związku z farmakologią pozostaje toksykologia, czyli nauka o szkodliwym działaniu związków chem. na organizmy żywe, która jednak stanowi samodzielną dyscyplinę naukową.
farmakologia (gr. phármakon `lek' + lógos `nauka') farm. nauka zajmująca się wpływem substancji leczniczych na organizm, mechanizmem ich działania oraz stwierdzaniem przydatności środka jako leku.
FARMAKODYNAMIKA [gr.], gałąź farmakologii, zajmująca się efektami działania leków i in. substancji chem. na organizm, mechanizmami tego działania oraz jego substratem, czyli strukturami wrażliwymi na te działania. Szczególne znaczenie ma farmakodynamika molekularna, której przedmiotem badań są współzależności i wzajemne oddziaływania między cząsteczkami substancji farmakologicznie czynnych i molekularnymi strukturami komórkowymi odpowiedzialnymi za powstawanie efektu farmakologicznego; osiągnięcia farmakodynamiki molekularnej doprowadziły do powstania przyjętej powszechnie tzw. receptorowej teorii działania leków.
FARMAKOKINETYKA [gr.], pierwotnie gałąź farmakologii, zajmująca się oddziaływaniem organizmu żywego na leki i in. substancje chem.; obecnie, w znaczeniu węższym, nauka zajmująca się badaniem szybkości procesów wchłaniania, dystrybucji i wydalania leków z organizmu; tak rozumiana farmakokinetyka jest nauką w znacznym stopniu sformalizowaną, posługującą się uproszczonymi modelami i aparatem mat. w celu interpretacji danych uzyskiwanych za pomocą tzw. monitorowania stężenia leku w płynach ustrojowych. Farmakokinetyka jest nauką o dużym znaczeniu prakt.; tzw. parametry farmakokinetyczne leków, do których zalicza się: stałą szybkość wchłaniania i wydalania, objętość dystrybucji oraz współczynnik dostępności biol., pozwalają przewidzieć przebieg stężenia leku w płynach ustrojowych po zastosowaniu określonej dawki; farmakokinetyka wyjaśnia przyczyny wielu indywidualnych (międzyosobniczych) różnic w działaniu leków.