• Jedziemy na wspólne ferie! - z taką nowiną Basia i Marysia wbiegły do klasy.

• Co to znaczy „wspólne"? Z całą kla­są? - zdziwiła się Kasia.

Dziewczynki zaczęły szybko wyja­śniać. Nie z całą klasą, ale z całą Służ­bą Liturgiczną. Ministranci i schola. Na razie co dwa tygodnie będą mieć wspólne spotkania, na których poznają modli­twę brewiarzową.

- Co?! - wykrzyknęła Jolka. - To my po to tam pojedziemy, by tak jak ksiądz chodzić z tą czarną księgą?

Zadzwonił dzwonek i do klasy weszła pani od matematyki. Wszyscy bardzo lu­bili panią Martę, po zajęciach można by­ło z nią porozmawiać na różne tematy, nie tylko matematyczne. Dlatego po skończonej lekcji Jolka zagadnęła panią: - Czy pojechałaby pani na ferie, gdyby wiedziała, że będzie tam odmawiać bre­wiarz?

Pani Marta uśmiechnęła się i wyjęła z torebki niewielką książeczkę. Był na niej napis: „Liturgia godzin: brewiarz dla świeckich".

- Ja staram się czytać ją codziennie. Wprawdzie odmawiam tylko dwie jej czę­ści: Jutrznię, czyli modlitwę poranną i Nieszpory - modlitwę wieczorną. Księża odmawiają jeszcze Godzinę czytań, Modli­twę w ciągu dnia i Kompletę, czyli modli­twę, która kończy dzień. Modlitwa bre­wiarzowa jest nie tylko dla kapłanów, czy zakonników. Jest to modlitwa wiernych, która uświęca czas. Najpiękniej brzmi wtedy, gdy wspólnie się ją odmawia, śpie­wa psalmy, rozważa Słowo Boże. Nie za­stanawiajcie się nad tym czy jechać, tyl­ko dobrze przygotujcie się do tego wyjaz­du - zachęciła dziewczynki pani Marta.

Siostra Małgorzata

Dominik 41 (2006) s. 6

---