SCENARIUSZ ZAJĘĆ REWALIDACYJNO - WYCHOWAWCZYCH DLA DZIECI Z GŁĘBOKIM DEFICYTEM INTELEKTUALNYM
Temat zajęć: „Bawmy się” - zabawy i ćwiczenia ruchowe prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne oraz elementy metody KLANZA.
Cele:
kształtowanie umiejętności nawiązywania bliskiego kontaktu i współpracy z terapeutą oraz uczestnikami zajęć,
rozwijanie świadomości własnego ciała,
usprawnianie ruchowe,
rozwijanie świadomości przestrzeni i działanie w niej,
rozwijanie poczucia sprawstwa w atmosferze bezpieczeństwa i zaufania do współćwiczących.
Metoda: Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, elementy KLANZA
Forma pracy: zajęcia w grupie z indywidualnym podejściem do uczniów
Pomoce:
magnetofon,
CD z muzyką relaksacyjną,
tunel,
spadochron.
Literatura:
„Opis i planowanie zajęć według metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” - Marta Bogdanowicz, Dariusz Okrzesik
„Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka” - Marta Bogdanowicz, Bożena Kisiel, Maria Przasnyska
„Przytulanki czyli wierszyki na dziecięce masażyki” - Maria Bogdanowicz
Przebieg zajęć:
ZAJĘCIA WPROWADZAJĄCE
Powitanie grupy - ćwiczenia świadomości osoby:
„Poznajmy się” - zabawa integrująca. Siedząc w kręgu terapeuci tworzą „fotelik” dla dziecka. Kolejno przedstawiają siebie i dziecko równocześnie masując podczas powitania ręce np. Marcela - dziecko Paulina, Jola - dziecko Basia.
„Ludzie do ludzi” - powitanie grupy. Dzieci i terapeuci siedzą w kręgu. Prowadząca kieruje zabawą mówiąc:
witamy się z koleżankami rękami,
witamy się nogami,
witamy się głową itp.
ZAJĘCIA WŁAŚCIWE
Ćwiczenia świadomości schematu ciała i otaczającej przestrzeni:
„ Moje-Twoje” - wszyscy znajdują się w parach (dorosły-dziecko) naprzeciw siebie i wykonują kolejno poszczególne czynności:
kładą rękę na głowie, potem na głowie partnera,
wskazują palcami swoje czoło, a potem czoło partnera,
dotykają swojego nosa, a potem nosa partnera,
chwytają się za ucho, a potem za ucho partnera,
klepią się po brzuchu,
poprawiają fryzurę.
„Koncert zmiany pogody” - dorosły klęczy na podłodze obok leżącego na brzuchu dziecka. W ćwiczeniu tym wprowadza się swoistą fabułę:
drobny deszczyk - delikatnie uderzamy palcami w plecy dziecka,
duży deszcz - silniejsze stukanie palcami,
grad wielkości kurzego jaja - ostukiwanie pięściami,
zaświeciło słońce - masujemy plecy dziecka ruchami okrężnymi.
„Plażowanie” - dzieci i dorośli leżą na plecach lub brzuchu w kręgu:
machanie nogami (góra - dół),
podnoszenie i opuszczanie złączonych nóg,
„bicie braw” stopami.
„Bączek” - wszyscy siedzą na podłodze z nogami ugiętymi w kolanach. Odpychając się rękoma, każdy próbuje obrócić się w miejscu wokół własnej osi.
Dzieci głęboko niepełnosprawne ćwiczą w parach z terapeutami!
„Turlanie się” - wszyscy leżą na podłodze. Swobodne turlanie się w kierunku wskazanym przez prowadzącego zajęcia.
„Maszyna do pisania” - relaks:
Wkręcamy papier do maszyny do pisania. (Dziecko siedzi tyłem do nas. Delikatnie „przekręcamy” do przodu uszka dziecka.)
Piszemy: Pisze pani na maszynie: (Stukamy palcami w plecy.)
A..., B...,C..., kropka, przecinek ( Piszemy A, B, C, dużą kropkę i przecinek.)
I... przesuwamy wałek. (Trzymamy dziecko za głowę, delikatnie, lecz stanowczo przechylamy na bok .)
Relacje „z”:
„Fotelik” - dorosły siedzi w rozkroku na podłodze, obejmując siedzące przed nim dziecko. Dziecko siedzi na podłodze przed dorosłym, odwrócone do niego plecami. Kołysanie dziecka na boki, poruszanie się z nim w przód i tył.
„Wycieczka” - dorosły stoi przed leżącym na podłodze dzieckiem. Dziecko leży na plecach na podłodze, z ramionami wyciągniętymi w tył (za głowę). Dorosły, trzymając dziecko za dłonie i nadgarstki, lekko ciągnie je po podłodze.
„Dogoterapia” - dorosły (w lekkim rozkroku) wykonuje klęk podparty. Dziecko leży brzuchem na plecach dorosłego, mocno obejmując partnera rękami i nogami. Kołysanie się z dzieckiem na boki, poruszanie się z dzieckiem w przód i w tył, chodzenie po sali na czworakach.
„Jesień”- relaks:
Drzewom we włosy dmucha wiatr, (Dmuchamy we włosy.)
a deszczyk kropi: kap, kap, kap. (Delikatnie opukujemy plecy.)
Krople kapią równiuteńko,
Szepcą cicho: „ moja maleńka,
śpij już śpij, śpij, już śpij, już śpij…” (Głaszczemy po włosach i całym ciele.)
Leci listek, leci przez świat, (Przesuwamy opuszkami palców po plecach.)
gdzieś tam na ziemię cicho spadł. (Lekko naciskamy w jednym miejscu.)
Leci drugi, leci trzeci, (Przesuwamy opuszkami palców po plecach 2 razy.)
Biegną zbierać listki dzieci. (Szybko stukamy wszystkimi palcami.)
I z uśmiechem wszystkie liście układają w piękne kiście. (Głaszczemy dziecko po plecach.)
11. „Huśtawka” - co najmniej dwie osoby stoją obok leżącego dziecka. Dziecko leży na plecach na podłodze. Jeden dorosły trzyma dziecko za ręce, a drugi za nogi i w ten sposób lekko unoszą dziecko nad podłogą oraz kołyszą je na boki.
Relacje „razem”
„Piłowanie drewna” - dorosły siedzi w rozkroku, zwrócony przodem do dziecka, trzymając je za dłonie. Dziecko siedzi w rozkroku zwrócone przodem do dorosłego, zaś nogi dziecka znajdują się pod nogami dorosłego. Dorosły i dziecko na przemian kładą się na plecach na podłodze, cały czas trzymając się za ręce.
„Tunel” - dzieci przechodzą na czworakach lub czołgają się w tunelu przechodząc na drugą stronę.
„Bieganie z chustą” - biegnąc po obwodzie koła, na przemian podnosimy i opuszczamy chustę. Dzieci znajdują się pod chustą.
„Kopuła” - podnosimy chustę wysoko, a następnie opuszczamy w dół. Kiedy chusta jest w górze po raz trzeci, kryjemy się do środka równocześnie trzymając końce chusty. Spadochron napełnia się powietrzem tworząc kopułę.
„Karuzela” - dziecko siedzi bądź leży w chuście. Dorośli trzymając chustę za jej końce, poruszają się w jedną stronę, kręcąc chustą początkowo wolno, potem coraz szybciej.
ZAJĘCIA KOŃCOWE
Pożegnanie grupy
„Kołyska” - dzieci z terapeutami tworzą „fotelik”. Przy piosence „Tatusiowa mruczanka” kołyszą się na boki, tulą się do siebie, głaszczą.