STYL NARRACJI I KOMPOZYCJA
A Polska ówczesna? Tu, mimo momentów pamfletowych, zabiegi demaskacyjne nie są tak jawne. Demaskacja wyłania się spoza pozorów obiektywizmu, sprawiedliwego przedstawienia racji stron politycznego sporu. Żeromski zmusza czytelnika do refleksji, do samodzielnego dokonywania wyboru pośród przedstawionych w powieści stanowisk. Takiemu założeniu został podporządkowany styl narracji. W Przedwiośniu - pisze Tomasz Burek - Żeromski zrezygnował „z uprzywilejowanej pozycji narratora, sprawującego ideową i moralną pieczę nad światem powieściowych zdarzeń", potraktował jako równorzędne „różne, często wręcz przeciwstawne punkty widzenia, dopuścił do głosu wielu ludzi, reprezentantów rozmaitych idei i nosicieli odmiennych wartości, a zrównując w prawach bohaterów, z ich własnymi świadomościami i światami ideowymi, uzyskał dzięki temu zróżnicowany i wielopłaszczyznowy ogląd zjawisk". Jest tu zatem - jak pisze Zdzisław Adamczyk - „podwójna perspektywa narracyjna; narrator wszechwiedzący bardzo często ustępuje miejsca narratorowi personalnemu, który staje na stanowisku Cezarego bądź jego matki [w części pierwszej], przyjmuje ich optykę postrzegania i ich sposób przeżywania zdarzeń." W każdej części powieści narracja przybiera inny styl: najpierw to relacja pobieżna, skrótowa, jakby reporterska; część środkowa jest „szeroko rozlaną, barwną, nasyconą ciekawymi obserwacjami społeczno-obyczajowymi epicką opowieścią o życiu polskiej wsi", w części trzeciej zaś „na czoło wysuwa się dialog, dominują dysputy i spory polityczne, liczne tutaj i bardzo obszerne."
Przeplatają się -w Przedwiośniu różne punkty widzenia, Żeromski podsuwa je czytelnikowi, jakby zostawia mu możliwość swobodnego wyboru. Prowokuje, ponieważ nie narzuca wyraźnie własnych ocen, powstaje wrażenie, że po czytelnika żadnej stronie się nie opowiada. Rozkłada racje, zachowuje autorski dystans. Wprowadzone do powieści dyskusje polityczne są dzięki temu ożywione, poglądy bohaterów mocno się ścierają. Lecz, mimo że wywody Seweryna Baryki, Gajowca, Cezarego, a nawet komunisty Lulka bywają sugestywne, byłoby błędem identyfikowanie poglądów autora z głosem którejkolwiek postaci. Żeromski nie moralizował ani nie pouczał, lecz prowokował czytelnika, pobudzał do formułowania własnych opinii na temat tego, o czym mówi się w powieści.
Ze stylem narracji współgra kompozycja. Oś fabularną powieści stanowi dorastanie Cezarego Baryki, urodzonego w Rosji, powracającego po rewolucji do niepodległej Polski; wydarzenia toczą się w czasie około dziesięciu lat. Część pierwsza - Szklane domy - ukazuje wojnę i ohydę rewolucji bolszewickiej. Część druga - Nawłoć - wiejski dwór jako ostoję rodzimych tradycji. Część trzecia - Wiatr od Wschodu - Polskę szarpaną przez polityczne spory, Polskę karierowiczostwa i nędzy. Całość została mocno udramatyzowana - przez konfrontacyjne zestawienia, przenoszące akcję z chaosu rewolucji do sielanki dworu, a stamtąd do rozpolitykowanej stolicy, przez konfliktowo prowadzone wątki (miłość i namiętności) oraz eksponowanie duchowych rozterek Cezarego.
Istotą powieści politycznej jest najczęściej polemika, prowadząca do odrzucenia jednych racji i wykazania wyższości innych, które czytelnik powinien uznać za własne. W Przedwiośniu wszystkie zaprezentowane racje i postawy ideowe poddane zostały krytyce i odrzucone. Żeromski koncentruje uwagę na ukazaniu zagrożeń, nie daje recepty, jak budować niepodległe państwo.