Charles Pierre Baudelaire (ur. 9 kwietnia 1821 r. w Paryżu, zm. 31 sierpnia 1867 r.) - poeta i krytyk francuski, parnasista zaliczany do grona tzw. "poetów przeklętych". Znany także z przekładów, m.in. utworów Edgara Allana Poego. Prekursor symbolizmu i dekadentyzmu.
Jego − epatująca śmiałą erotyką, brzydotą, obrazami zła i profanacji − twórczość wywoływała w swoim czasie kontrowersje, a autora wielokrotnie oskarżano o obrazę moralności. Baudelaire często podejmował temat prostytucji, dewiacji, buntu przeciwko tradycji i religii oraz życia na marginesie społecznym. W jego twórczości widoczne są przy tym akcenty mizoginiczne oraz gnostyckie.
W młodości Charles Baudelaire przyjaźnił się z takimi pisarzami jak Honoré de Balzac, Nerval czy Theophile Gautier.Spis treści
Biografia
Urodził się w Paryżu w rodzinie Françoisa Baudelaire'a i Caroline zd. Dufays. W wieku sześciu lat stracił ojca. Ponieważ matka wyszła ponownie za mąż za oficera Jacquesa Aupicka, w 1828 przeniósł się razem z rodziną do Lyonu, gdzie jego ojczym służył jako dowódca batalionu w stopniu pułkownika[1]. Od 1836 przebywał ponownie w Paryżu jako uczeń Collège Louis-le-Grand. W tym okresie powstały jego pierwsze wiersze, pisane w języku francuskim lub po łacinie. W 1841 ojczym Baudelaire'a wysłał go na rok do Indii, pragnąc wdrożyć go do pracy w handlu, jaką dla niego przewidywał[1].
Po powrocie Baudelaire osiadł w Paryżu, gdzie wszedł do miejscowych kół literackich i kontynuował pracę twórczą: przed 1845 powstała pierwsza część zbiory Sztuczne raje oraz niektóre utwory włączone następnie do Kwiatów zła[1]. W 1848 wziął udział w rewolucji lutowej, pragnąc w ten sposób przede wszystkim wyrazić bunt przeciwko rodzinie (ojczymowi)[1]. W tym samym roku rozpoczął pracę nad tłumaczeniem utworów Edgara Allana Poe[1].
W 1855 18 jego utworów poetyckich zostało wydrukowanych w Revue de Deux Mondes, dwa lata później miała miejsce pierwsza publikacja Kwiatów zła. Treść niektórych zawartych w tomie wierszy stała się przyczyną wytoczenia poecie procesu o obrazę moralności publicznej, który zakończył się obłożeniem go karą grzywny i konfiskatą niektórych tekstów[2].
W 1860 opublikował tom Sztuczne raje, rok później rozszerzone wydanie Kwiatów zła, z nowymi utworami. Od 1864 przebywał na stałe w Brukseli, pracując nad poematami prozą, które zostały wydane pośmiertnie, jako Paryski spleen[2].
Jego stan zdrowia systematycznie się pogarszał; w 1866 został przewieziony do Paryża sparaliżowany i niezdolny do mówienia. Zmarł 31 sierpnia roku następnego[2].
Dzieła
(1845) Salon 1845
(1846) Salon 1846
(1857) Kwiaty zła
(1864) Paryski spleen. Poematy prozą
(1866) Odpryski