Specyficzność: specyficzność odczynnika- zdolność odczynnika do reagowania w określonych warunkach

z jednym tylko jonem lub z związkiem. Specyficzna reakcja- reakcja przeprowadzona za pomocą

odczynnika specyficznego. Specyficzna metoda- możliwość zastosowania metody w określonych

warunkach do oznaczania lub wykrycia tylko jednego składnika. Selektywność: selektywność odczynnika-

zdolność odczynnika do reagowania w określonych warunkach z pewną grupa jonów lub związków.

Selektywna reakcja-reakcja przeprowadzona za pomocą odczynnika selektywnego. Selektywna reakcja-

możliwość zastosowania do oznaczenia lub wykrywania tylko pewnej niewielkiej liczby

składników. Precyzja-wielkość charakteryzująca rozrzut wyników przy wielokrotnym oznaczeniu danego

składnika tą sama metodą, metoda jest tym bardziej precyzyjna im mniejszy jest rozrzut wyników.

Czułość- stosunek przyrostu natężenia sygnału analitycznego do odpowiadającego mu przyrostu stężenia

oznaczonego składnika, metoda czuła ta to metoda o niskiej granicy wykrywalność lub

oznaczalności. Granica oznaczalności- najmniejsze stężenie lub ilość oznaczonego składnika w badanej

próbce przy którym można jeszcze ten składnik oznaczyć dana metodą. Granica wykrywalności-

najmniejsze stężenie lub ilość wykrywalnego składnika w badanej próbce przy którym można go jeszcze

wykryć dana metodą o określonym prawdopodobieństwem. Dokładność- stopień zgodności między

wynikiem a wartością prawdziwą mierzonej wielkości. Rozkład na drodze mokrej- przeprowadzenie

próbek do roztworu pod działaniem wody (niektóre sole, tlenki, wodorotlenki)roztworów soli (np. CAF2

rozpuszcza się w roztworze AlCl3, a metaliczne złoto w roztworach cyjanków)roztworów kwasów i zasad

(np. HCl, HF,H2SO4)Maskowanie substancji przeszkadzających- proces polegający na przeprowadzeniu

substancji do postaci o takich właściwościach, że pewne charakterystyczne dla niej reakcje nie zachodzą,

zwiększenie selektywności reakcji analitycznych, im wyższe PH roztworu tym więcej jonów jest

zamaskowanych. Miareczkowanie bezpośrednie- polega na tym, że oznaczona substancja reaguje

bezpośrednio z dodawanym titrantem, w miareczkowaniu tym używa się tylko jednego roztworu

mianowanego. Miareczkowanie pośrednie- polega na tym, że oznaczona substancja nie reaguje

bezpośrednio z titrantem, lecz pośrednio z inną substancją, którą się miareczkuje. Miareczkowanie

odwrotne- polega na tym, że do badanego roztworu dodaje się odmierzoną ilość roztworu mianowanego

z nadmiarze, a następnie nadmiar odmiareczkowuje się odpowiednio dobranym titrantem, stosuje się w

przypadku wolno przebiegających reakcji, gdy trudno jet dobrać wskaźnik. Punkt równoważności-

odpowiada takiemu punktowi miareczkowania w którym ilość danego odczynnika miareczkującego jest

chemicznie równoważna ilości substancji miareczkowanej. Punkt końcowy- punkt miareczkowania w

którym jakość własności roztworu np. barwa spowodowana dodana wskaźnika wykazuje wyraźną zmianę

odpowiadającą dość ściśle punktowi równoważności, jest to więc doświadczalnie ustalony koniec

miareczkowania. Błąd miareczkowania- różnica między objętością titranty zużytą do osiągniecia punktu

końcowego a objętością potrzebną do osiągniecia puntu równoważności miareczkowania, jest to błąd

systematyczny. Błąd kropli- wynika z tego, że PK można wyznaczyć tylko z dokładności do jednej

kropli. Błąd spływu-wynika z tego, że główna masa roztworu spływa z biurety ze znacznie większą

szybkością niż część roztworu przylegająca bezpośrednio do ścianek naczynia. Błąd odczytu-

spowodowany jest niewłaściwym ustaleniem położenia menisku cieczy na skutek błędu paralaksy. Bąd

systematyczne- powstaje wówczas, gdy stosowany sposób pobierania probek nie zapewnia jednakowych

szans wejścia w skład próbki analitycznej wszystkich elementów składowych parti . Błąd przypadkowy-

różnica zawartości oznaczonego składnika w próbce od przeciętnej zawartości tego składnika w parti

materialu, przy założeniu że występuje błąd systematyczny w pobieraniu próbek, charakteryzuje precyzje

procesu pobierania próbek. Przyrząd do pobierania próbek cieczy- zgłębnik- składa się z dwóch

koncentrycznych rur, które można obracać dookoła osi w stosunku do siebie. Rury maja nawiercane

otwory, które w pewnym położeniu pokrywają się. Zamknięty zanurza się w cieczy, otwory nie pokrywają

się i dopiero po zanurzeniu otwiera się go na chwile i napełnia cieczą po czym zamyka się i wyjmuje.

Kalibracja naczyń miarowych- polega na wyznaczaniu i cechowaniu objętości odpowiadającej

deklarowanej pojemności naczynia, z kalibrowaniem związane jest wyznaczanie poprawek kalibracyjnych.

Różnica ta wyrażona w procentach nazywa się błędem kalibracji. Próbka pierwotna- część parti

materiału pobrana jednorazowo z jednego miejsca materiału nieopakowanego lub z jednego miejsca

materiału opakowania jednostkowego.

Pobieranie próbek- gazy; pipety gazowe, pobieranie-1)przepływ gazu (pipetę gazową przepłukujemy

wielokrotnie) 2)wypieranie gazu przez gaz (rtęć stosowana ) 3)ekspansja gazu do opróżnionego naczynia.

Gazy w ruchu- rurociąg pobiera się wąską nie tamującą przepływ gazu (głębokość 0,3 promienia

poprzecznego) szybkość pobierania- szybkość przepływu gazu gdy jest kilka strumieni to pobiera się z

kilku miejsc poprzecznych . ciecze- nie rozrastające się i rozrastające się(warstwowy plan pobierania

próbek) w spoczynku- pobieranie z zgłębnikami, rzeka- cała średnica rzeki oraz rożnej głębokości próbki

miesza się i mamy średnia próbkę laboratoryjną. Ciała stałe- pojemniki-systematyczny układ miejsc -

stożki-3 próbki pierwotne z każdego stożka, u dostawy na 1/3 i 2/3. Materiały sztukowe- losowy plan

pobierania materiału pryzma- wywierca się otwory do dna i pobiera z całej głębokości. Materiały

półciekłe- świder lub zgłębniki. Gleba- laska glebowa.

Kompleksometria- Jest to dział chemi analitycznej ilościowej. Kompleksy w tym przypadku wykorzystuje

się do oznaczenia badanej próbki (ilości jonów metali), wykorzystuje się reakcje pomiędzy jonem metalu

który chcemy oznaczyć a związkiem organicznym Najczęściej jako odczynnik kompleksujący wykorzystuje

się sól disodową kwasu etylenodiaminotetraoctowego - popularnie EDTA. Spektrofotometria, dział

spektroskopii, obejmujący badania ilościowe i jakościowe substancji z wykorzystaniem

spektrofotometrów. W badaniach wykorzystuje się trzy wielkości (wszystkie stanowią funkcje długości lub częstotliwości fali) charakteryzujące daną substancję: zdolność emisyjną, zdolność absorpcyjną i zdolność odbijającą. Nośność- maksymalne dopuszczalne obciążenie wagi podane przez producenta, nie powoduje

odkształcenia belki. Czułość- wychylenie wskazówki wagi z położenia równowagi pod wpływem dodanej

jednostki masy wyrażona jako liczba działek skali wagi przypadająca na jednostkę masy. Rzetelność- waga

jest rzetelna jeżeli wynik ważenia nie zależy od tego na której szalce ważono dane ciał warunkiem

rzetelności wagi jest równość ramion pod względem długości i ciężaru oraz równoległości krawędzi

pryzmatów na których opiera się belka wagi oraz zawieszone szalki. Ważenie bezpośrednie- metoda

ważenia, w której przedmiot ważony kładzie się na lewą szalkę, prawą zaś równoważy się odpowiednia

liczba odważników, określająca masę przedmiotu ważonego. Metoda podwójnego ważenia, Gaussa- w

metodzie tej waży się przedmiot umieszczając go początkowo na lewej szalce a następnie na prawej.

Średnia arytmetyczna mas odważników równoważących daje rzeczywistą masę. Metoda Mohra- metoda

polega na bezpośrednim miareczkowaniu obojętnego roztworu chlorku AgNo3 w obecności K2CrO4 jako

wskaźnika. Wytrąca się najpierw osad , nie można stosować do oznaczania chlorków w obecności

anionów tworzących trudno rozpuszczalne chromiany można oznaczać bromki, nie można stosować do

oznaczenia jodków i tiocyjanianów. Metoda Volharda- polega na dodaniu nadmiaru mianowanego

roztworu AgNo3 do zakwaszonego kwasem azotowym roztworu chlorków. Nadmiar AgNo3

odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KSCN. Dużą zaletą tej metody jest możliwość

miareczkowania chlorków w środowisku kwaśnym.