Edmund Husserla - to główna postać szkoły fenomenologicznej. Urodźmy 8 kwietnia 1859 roku w Prostiejowie na Morawach. Z wykształcenia był matematykiem, uzyskał tytuł doktora w 1882 roku w Berlinie u Weierstrassa. Następnie w Wiedniu spotkał się z F. Brentano i pod jego wpływami zajął się filozofią, z której habilitował się w 1887 roku na Uniwersytecie w Halle u Stumpfa. Do 1901 roku na tym uniwersytecie wykładał jako docent, a następnie do 1916 roku był profesorem nadzwyczajnym na uniwersytecie w Getyndze. Wiosną 1926 r. objął katedrę filozofii we Fryburgu Badeńskim. W 1928 roku przeszedł na emeryturę jednak wykładał jeszcze do 1933 roku do momentu, aż władze hitlerowskie za pośrednictwem ówczesnego rektora M. Heideggera zabroniły mu prowadzenia wykładów. Pomimo to pracował naukowo i wygłaszał odczyty w Wiedniu i Pradze. Husseri zmarł 26 kwietnia 193 8 roku.

Działalność Husserla w dziedzinie filozofii dzieli się na kilka etapów, które wyznaczają jego dzieła. Pierwszym okresem określanym jako okres psychologizmu, łączy się z Philosophie der Aritmetik. Kolejne dzieło Logische Untersuchungen świadczy o odejściu od psychologii opisowej Brentany. Podejmują one krytykę psychologizmu oraz próbę zbudowania fenomenologii ejdetycznej, nazywanej psychologią opisową. To podstawowe dzieła tego okresu rozwoju filozofii Husserla. Trzeci okres łączony jest z koncepcją redukcji fenomenologicznej , a główne dzieła tego okresu to Idee I, Formale und transzendentale logik i Medytacje karytezjaańskie.- rozszerzaj ą one ideę transcendentalnej konstytucji także na sferę bytu idealnego, co charakteryzuje czwartą fazę rozwoju filozofii Husserla. Ostatnia, a zarazem piąta faza rozwoju filozofii Hussiera wiąże się z podjęciem tego filozofa problematyki historiozoficznej, której wyrazem jest Die Krisis der europąischen Wissenschaften und die transzendententale Phanomenologie

Fenomenologia religii jako wiedza badała religię zarówno jako fenomen historyczny Jak i współczesny fenomen kulturowy, ujmując to, co w aktach religijnych (kulcie), opowiadaniach (mitach), artuystycznych przedstawieniach (obrazach) oraz pojęciowej refleksji (teologii) uzewnętrznia stosunek człowieka do rzeczywistości i siły objawiającej się: wykazywała, że wiara, kult, mity i obrzędy mają w różnych religiach podobną treść i analogiczne struktury. W opisach koncentrowała się bądź na przedmiocie, na który skierowana jest aktywność religijna (opis ontologiczny) i przeprowadzała tu systematyzację (Bóg, bogowie, tajemnicza siła, świętość, społeczność itp.), bądź na podmiocie i jego zachowaniu (psychologiczny opis przeżycia i doświadczenia religijnego), bądź na relacji między podmiotem i przedmiotem w aktywności religijnej (dialektyczny opis).

Powiązana z innymi naukami humanistycznymi o religii (historia, psychologia, socjologia) od których fenomenologia religii się wyraźnie różni. Historia ujawnia fakty z przeszłości zaś fenomenologia stara się je odpowiednio uporządkowawszy zrozumieć. Psychologia dąży do zrozumienia psychiki człowieka, natomiast fenomenologia religii ukazuje uwarunkowania religii, a zwłaszcza zaangażowanie całego człowieka („temu kto nie kocha, nic się nie objawi) i dąży do ujęcia całości fenomenu. Fenomenologia religii różni się także od teologii ze względu na dopuszczenie źródła poznania i filozofii z uwagi na ostatecznościowy sposób wyjaśniania, stąd teologia i filozofia mówią o Bogu jako o bycie realnym, fenomenologia zaś mówi tylko o idei boskości, tworząc co najwyżej jej ontologię. Pomost między szczegółowymi dyscyplinami religiologicznymi (historia, socjologia, psychologia religii) a dociekaniami filozoficznymi tworzy humanistyczna odmiana fenomenologii religii bowiem w opis i typologię zaangażowana jest tu filozofia. Tego rodzaju fenomenologia religii prowadzi jednak tylko do ujawnienia (opisu) problemów filozoficznych, a nie do ich rozwiązania. Do najgłębszej interpretacji (zrozumienia) fenomenu religii dąży fenomenologia religii jako rodzaj filozofii.