Jan Sebastian Bach
urodził się 21 marca 1685 roku w Eisenach, zmarł 28 lipca 1750
roku w Lubsku. Jest największym muzycznym geniuszem wszech czasów.
Był on muzycznym samoukiem ale początkowo muzycznego
abecadła uczył go starszy brat, Jan Krzysztof. Był najmłodszy w
rodzinie. Jego dwie żony powiły mu 20 (dwadzieścioro) dzieci,
których połowa w dzieciństwie zmarła.
Początkowo
pracował jako skrzypek, kapelmistrz, nauczyciel, organista i
śpiewak. Często zmieniał pracę i miejsce swojego pobytu.
Najdłużej zamieszkiwał w Lubsku, był tam organistą i kantorem w
kościele św. Tomasza oraz w przykościelnej szkole. Kompozycji
nauczył się sam w dzieciństwie i w przyszłości przerósł
mistrzów. Został mianowanym nadwornym kompozytorem króla polskiego
i księcia saskiego Augusta III.
Na każdą uroczystość
kościelną komponował nową kantatę dla swoich uczniów i na
własne potrzeby pisał setki utworów organowych (chorały,
preludia, toccaty, fugi, wariacje, fantazje), utwory na klawesyn,
skrzypce, lutnię, utwory wokalne etc. Zachowano się ich ponad 200,
w tym wiele świeckich, ale za pewnie napisał ich dużo więcej.
Za jego czasów pojawiły się pierwsze fortepiany. I Jan
Sebastian stworzył słynny cykl utworów fortepianowych pt. "Das
Wohltemperierte Klavier" czyli "Na klawesyn
równotemperowany". Dziś każdy pianista musi w trakcie nauki
przejść przez bachowskie preludia i fugi, a ciekawa interpretacja
tych utworów może otworzyć drogę do wielkiej kariery
pianistycznej.