BŁĘDY W TRENINGU SZYBKOŚCI:

• trening szybkości to proces złożony w duzym stopniu obciążającym funkcje ustroju, w tym mechanizmy koordynacji nerwowo-mięśniowej i ukł. nerwowego

• mogą nastąpic okresowe zahamowania w rozwoju tej cechy ( tu pojawiają się niekonsekwencje i błędy szkodliwe, nadmierne obciążenia itp.)

- niekonsekwencje i błędy szkoleniowe

- nadmierne obciążenia
- zbyt wielka objętość pracy
- nietrafny dobór ćwiczeń
- zbyt rozbudowany program wspomagający trening siły

- zbyt duży lub zbyt mały udział ćw. o max intensywności.

- niewłaściwa periodyzacja treningu

• dla uniknięcia stabilizacji szybkosci powstajacej w wyniku wielokrotnego powtarzania ćw. w jednym rytmie, nalezy bardzo rozsadnie stosować trening o max. intensywnosci, szczegolnie gdy zawodnik nie ,ma jeszcze ukształtowanej techniki.

• wielokrotne powtarzanie ćw. utrwala stereotyp i stabilizuje poziom max. predkoscim dalsze zwiększanie ilości pracy utrwala jeszcze bardziej "barierę szybkości:
  UNIKANIE STABILIZACJI SZYBKOŚCI

• u. początkujących
  -związane z wiekiem podejmowanej specjalizacji
  - podstawowy błąd: zbyt wczesne rozpoczęcie ścisłych form treningu specjalistycznych
  - korzystne jest wszechstronne przygotowanie

• u. zaawansowanych
  - przesada w zwiekszaniu objętości treningu w ramach samego ćw. startowego nie przynosi spodziewanych efektów. Prowadzi do stabilizacji szybkosci i zmniejszania plastycznosci techniki
  - tendencje do zmniejszania objętości i intensywnosci ćw. startowych danej konkurencji na rzecz środków wspomagajacego treningu szybkosciowo-siłowego ćw. specjalnych
  PRZECIWDZIAŁANIE STABILIZACJI SZYBKOŚCI
  "ROZBICIE BARIERY"

-świadome dązenie do stworzenia warunków, które pozwalaja na przyśp. dotychczasowych osiągnięć

- zawodnik powienien zapamietac nowe odczucia duzej predkosci

- ułatwienia nie moga byc przesadzone

- angazowana w tych warunkach szybkość powinna byc zblizona do tej , jaka zawodnik moze uzyskac w warunkach humoralnych

"WYGASZANIE"

- czasowe zaprzestanie treningu szybkości - zaprzestanie poszczególnych elementów stereotypu ruchowego.

- jeśli przez jakis czas nie wykonujemy ćw. podstawowego możemy spodziewac się wygaszenia bariery szybkości przy zachowaniu umięjętności technicznych

ROZWÓJ SPRAWNOŚCI FIZ. w ONTOGENEZIE
I- wiek przedszkolny (4-7)
- faza dynamicznego rozwoju motorycznego
--dziecko opanowało podst. formy ruchu (pełzanie, chodzenie, pchanie, ciągnięcie, skakanie, bieganie,rzucanie) ---> póżniej doskonalą się , dziecko rzuca do celu i przyswajają pierwsze kombinacje ruchów.
-szybkość jest mało rozwinięta, w 9-10 lata )--> wiecej
-siła mm i zwinność niski poziom
- b.dobra rozwinieta gibkość
- stosunkowo duza wytrzymałosc
- stosowac różnorodne cw. wzmacniajace

II.WIEK SZKOLNY ( 8 do 11-13 lat)
- szybko przyrasta sprawnosc
- naturalne formy sie doskonala, nowych szybko ucza
- "złoty wiek motorycznosci"
- najwiekszy wskażnik tempa przyrostu
- przejsciowo moze obnizyc sie gibkosc
- duza zdolnosc przyswajania nowych form ruchowych

-szybka realizacja zadań

- ostrożnie kształtowanie wytrzymałości szybkościowej

III. OKRES DOJRZEWANIA (11-13 do 17-19 lat)
-ropoczyna sie pełne dojrzewanie
- nie traktować dzieci ostroznie, nie oszczedzac
-sprawnosc wzrasta
- analizator ruchowy osiaga pelna sprawnosc
- dobre wyniki w różnych działaniach
- brak zakłóceń w rozwoju ruchowym

- ewentualne wahania w koordynacji, harmonii ruchów,adaptacji,zwinnosci
-charakterystyczna jest zmienna osiągnięć ---> zaleca sie czasowe ograniczenie nauki nowych ruchów, utrwalac opanowane

- we wszystkich dyscyplinach -trening specjalistyczny oraz ukierunkowany. Rosnąca potrzeba indywidualizacji

IV. WIEK MŁODZIEŃCZY

- kończy sie naturalny rozwój wszystkich cech

-osiąganie dojrzałosci

- stan dorosły staje sie stabilny,różnicuje kobiety i mężczyzny

- org. u szczytu naturalnego rozwoju, podatny na rozwój siły i wytrzymalosci

- trening szybkości jest trudny,

-dobrze trenuje sie koordynacje

-coraz trudniejsze technicznie zadania

- trzeba podnosić wymagania