O swojej złości, gniewie, żalu, o emocjach i uczuciach możesz pisać dla siebie w dzienniczku uczuć. Tak się nazywa jedna technik terapeutycznych stosowanych w leczeniu uzależnień, w pracy z osobami, których problemem są trudności w radzeniu sobie z uczuciami inaczej niż za pomocą używek lub ucieczki w niezdrowe rozluźniacze napięć i stresów.

Dziennik uczuć służy do tego by pisząc każdego dnia o przepływających przez ciebie uczuciach, lepiej się nauczyć je dobrze rozpoznawać i adekwatnie nazywać. Rozpoczynając proces zmiany dobrze jest zrobić przegląd uraz i złości, zalegających od dzieciństwa. Opisuj je powoli , systematycznie, po kolei.

Przypominaj sobie co przykrego spotkało cie w przeszłości. Popłacz się, rozzłość na nowo, ale wypowiedz te żale i gniew albo wściekłość. Dobrze bys dowiedział się co cie zabolało i boli jeszcze i dlaczego. Masz za zadanie zadbać o siebie. Jeżeli tylko potrafisz zapisz nawet cały zeszyt, wyraź całą złość, wypowiedz wszystkie żale, nadaj uczuciom nazwy i zobacz, ile tego było, ile jeszcze zostało.

Zwykle dziennik uczuć i opisanie dawnych krzywd wystarczają, by doznać ulgi i wypuścić z siebie wiele złych emocji. Stopniowo powtarzając te zabiegi można całkowicie oczyścić duszę z uraz. Zrobi się w niej miejsce na świeże uczucia, którymi możesz wypełnić dzisiaj swoje życie. Nowe złości nie będą się nadmiernie rozrastać. Będą złostkami , z którymi za pomocą dzienniczka uczuć i tabelki uraz będzie tobie o wiele łatwiej sobie poradzić.

Łagodzenie gwałtownych uczuć lub korygowanie ich pod kątem rozmiarów, długotrwałości i znaczenia można osiągać za pomocą korygowania myśli i przekonań, a przede wszystkim oczekiwań. Jeżeli o ludziach i świecie w ogóle zaczniesz myśleć bardziej realistycznie i przestaniesz mieć nierealne oczekiwania – to więcej rzeczy uznasz za „normalne”. Przestaną cię wtedy tak strasznie denerwować. Niektóre mogą nadal pozostać nieprzyjemne i będziesz je uwazał za niepożądane. No ale troche nieprzyjemne to „nie do zniesienia” – to ogromna różnica. Wlaśnie ta różnica w ocenie ludzi i zdarzeń stanowi cel pracy nad sobą. Zdarzeń nie zmienisz, ludzi przeważnie też nie, ale siebie swoje przekonania poglądy i oczekiwania możesz. Zmieniając sposób myślenia i sprowadzając je do realistycznych wymiarów, złagodzisz i wyciszysz sposób przeżywania i reagowania emocjonalnego.

Dla niektórych ludzi jest to bardzo pociagająca wizja – owo „wyrzucanie” z siebie wzburzeń emocjonalnych w sposób żywiołowy i wybuchowy, bez żadnych hamulców. Zwykle tymi ludźmi są osoby mało refleksyjne. Nie zastanawiają się głębiej nad skutkami swych wybuchów. Nie przewidują dalekosiężnych efektów. Są to „reaktorzy” a nie „aktorzy”. Interesuje ich głównie „wypuszczanie pary” z gotującego się pod ciśnieniem kotła parowego. Postępuja impulsywnie, jak im „serce” dyktuje. Nie wiedzą że mają serce zaśmiecone własnymi urazami, z którymi na przykład jako dzieci nie mogli sobie poradzić. Kiedyś obok nich nie było żadnego dorosłego, który by ich nauczył bezpiecznie wyrażać uczucia. Przez lata mogło uzbierać się tych osadów i złogów dawnych złości i żalów mnóstwo. Aż dzisiaj , kiedy już nie są małymi dziećmi i nie muszą się bać, odreagowują byle frustrację agresją – słowną , fizyczną, psychiczną. Obojetnie, to może zależeć od temperamentu lub wychowania. Nie zastanawiaja się teraz, czy ich spontaniczne reakcje kogoś ranią, czy im samym przynoszą pożytek, czy może szkody. Załatwiają emocjonalne spiętrzenie energii jak zwierzeta potrzeby fizjologiczne. Jeżeli domagają się posłuszeństwa a napotkaja opór to biją na odlew. Nie znoszą niczego co jest niezgodne z ich oczekiwaniami. Inni wcale nie biją i nie krzyczą, tylko wpadają w depresję, na przykład wiele kobiet, które od dzieciństwa przyzwyczaiły się do nieokazywania gniewu, bo „nie wypada”.

Psychiatrzy nieraz zastanawiają się, co lepsze. Wydaje się, że łatwiej pomóc człowiekowi wybuchowemu i agresywnemu zacząć sobie spokojnie radzić ze złością niż temu, kto każde nieprzyjemne zdarzenie, każda frustracje obraca przeciwko sobie. zamiast czerwonej złości, osoby te przeżywają białą śmierć, uśmiercając stopniowo swego ducha, całą nadzieję, wiarę i miłość.

Każda frustracja zawsze powoduje jedno z dwóch uczuć: jakąś odmianę złości lub smutku. Z tym nie dyskutujemy. Zastanawiamy się natomiast do jakich proporcji mamy pozwolić urosnąć tym uczuciom w obliczy przykrych zdarzeń, złych i głupich ludzi, irytujących faktów lub własnych zachowań, których po fakcie żałujemy. Do bardziej znośnych i właściwych proporcji możemy sprowadzić swe spontaniczne i odruchowe emocje, gdy dopuścimy do głosu zdrowy rozsądek, rozum, wiedzę o świecie i zastosujemy realizm do oceny faktów. Warto przy tym zauważyć, że wszystkiego uczą się od nas nasze dzieci. Jeżeli my jako dorośli, rodzice nie zapanujemy nad złością i nie nauczymy się jej wyrażać spokojnie, ani się obejrzymy, a nasze dzieci zaczną nas raczyć równie niepohamowanymi wybuchami złości albo, co gorsza, zaczną sobie z nią radzić tak jak wielu dorosłych: za pomocą alkoholu, narkotyków, agresji lub zamykania się w sobie.

Niczyja złość nie jest sprawa w 100% prywatną. Chyba że ktoś żyje na bezludnej wyspie lub na Księżycu.