Bronisław Malinowski Kultura i jej przemiany
Funkcjonalna teoria kultury miała wyjaśnić fenomen istnienia człowieka jako istoty wyposażonej w kulturę - mówiąc człowiek myślimy społeczeństwo i kultura, a mówiąc społeczeństwo i kultura myślimy człowiek.
Kultura według Malinowskiego:
Kultura jest całością
Kultura jest systemem zintegrowanym
Zależności między elementami kultury mają charakter funkcjonalny
Kultura jest aparatem instrumentalnym
Istnienie i działanie systemu kultury określają trzy zasady:
Zasada konsensu - kultura tworzy system harmonijny. Sprzeczności wewnętrzne, jeśli się pojawią są skutkiem oddziaływania czynników zewnętrznych, czyli zmian w środowisku i wpływu z innych systemów kultury.
Zasada równowagi strukturalnej - jeśli nie oddziałują czynniki zewnętrzne, system kultury jest kompletny i samowystarczalny, zdolny do osiągnięcia i utrzymania równowagi wewnętrznej.
Zasada ahistoryczności - mówi o nieistotności historii dla działania i budowy systemu kultury, uwarunkowanego przede wszystkim strukturą potrzeb ludzkich i odpowiadających im instytucji. Historia ma tylko znaczenie jako element tradycji uzasadniającej wartości kultury.
Instytucje są podstawowymi składnikami kultury. Dzięki nim zaspokajanie potrzeb ludzkich jest możliwe.
TEORIA FUNKCJONALNA (1944)
Embriologia i położnictwo
Funkcjonalizm zajmuje się rozpoznaniem charakteru zjawisk kulturowych, zanim zostaną poddane dalszym opracowaniom teoretycznym.
Prawdziwymi funkcjonalistami byli według Malinowskiego byli:
E. B Tylor (kiedy sformułował wstępną definicję religii w najszerszym rozumieniu tego słowa). Robertson Smith (kiedy uznał, że aspekt socjologiczny był niezbędny do zrozumienia pierwotnej wiary). A także Sumner, Durkheim, Bucher, Hutton Webster i H. Schurtz.
2. Główne założenia funkcjonalizmu
Kultura jest instrumentalnym aparatem, dzięki któremu człowiekowi udaje się radzić z konkretnymi, określonymi problemami, które napotyka w swoim środowisku w trakcie zaspokajania potrzeb.
Jest system przedmiotów, działań i postaw, w którym każda część istnieje jako środek do celu.
Jest całością, w której rozmaite elementy są współzależne.
Te działania, postawy i przedmioty organizują się wokół ważnych i żywotnych zadań w instytucje takie jak rodzina, klan, społeczność lokalna, plemię i zorganizowane w zespoły współpracy gospodarczej, politycznej, prawnej i działalności edukacyjnej.
Z dynamicznego punktu widzenia, czyli rodzaj działania, można rozpatrywać kulturę w takich aspektach, jak wykształcenie, kontrola społeczna, gospodarka, systemy poznania, wiara i moralność, a także sposoby twórczej i artystycznej ekspresji.
Proces kulturowy zawsze dotyczy istot ludzkich, które pozostają w określonych związkach, czyli są zorganizowane, posługują się artefaktami i komunikują się ze sobą za pomocą mowy lub innego rodzaju symboli.
Artefakty, zorganizowane grupy i symbolizm są trzema wymiarami procesu kulturowego, ściśle ze sobą związanymi.
Materialne urządzenia kultury - każdy artefakt jest albo narzędziem albo przedmiotem bezpośredniego zastosowania, czyli należy do klasy dóbr konsumpcyjnych. W obu przypadkach zarówno warunki jak i formę przypadku określa jego zastosowanie. Forma i funkcja są powiązane. Artefakt produkuje się aby służył jako narzędzie. Żadnego elementu kultury materialnej nie można zrozumieć w odniesieniu do samej jednostki, ponieważ wszędzie tam gdzie istnieje kooperacja ma miejsce przynajmniej jeden istotny rodzaj współpracy, który polega na ciągłości tradycji.
Co jest forma a co funkcją w socjologicznych realiach:
Forma socjologicznej rzeczywistości jest konkretnym rodzajem zachowania charakteryzującym wszelkie społeczne więzi.
1. Nie można przeprowadzić linii podziału pomiędzy funkcją a formą w obiektywnym przedstawieniu aspektu socjologicznego.
2.Niemożliwe jest odizolowanie materialnego aspektu społecznego zachowania lub rozwinięcie analizy społecznej całkowicie oderwanej od aspektów symbolicznych.
Związek pomiędzy formą a funkcją w symbolizmie:
Symbol jest uwarunkowanym bodźcem, który wiąże się z reakcją w zachowaniu tylko poprzez proces uwarunkowania. Proces ten powinien być integralną częścią wartościowego badania.
Kontekst kształtującej się sytuacji zawsze odsłania związek pomiędzy werbalną czy manualną funkcją aktu symbolicznego a pewnymi fizycznymi procesami powiązanymi poprzez biologiczną przyczynowość.
Forma pełni rolę katalizatora ludzkich działań, bodźca, który uwalnia reakcje w odruchu łańcuchowym, w charakterze emocji czy w procesie celebralnym.
! Cały proces kulturowy, włącznie z materialnym substratem kultury (artefakty), ludzkimi iwęzami społecznymi - czyli standardowymi sposobami zachowania, działaniami symbolicznymi - wpłyami jednego organizmu na drugi poprzez uwarunkowane reakcje na bodziec, stanowią całość, której nie można podzielić na części poprzez wyodrębnianie elementów kultury materialnej, czystej socjologii lub języka jako osobnych, kompletnych systemów.
3.Określenie funkcji
We wszystkich działaniach okazuje się, że zastosowanie przedmiotu jako części technicznie, prawnie czy rytualnie określonego zachowania prowadzi istotę ludzką do zaspokojenia pewnych potrzeb. Integralną funkcją wszystkich procesów, które tworzą kulturowe zaopatrzenie społeczności, jest zaspokojenie podstawowej potrzeby biologicznej. Funkcję należy zawsze powiązywać z badaniem. Nie należy wyrywać jej z kontekstu.
4. Powierzchowne podejście do funkcjonalizmu
Zjawiska kulturowe są powiązane. Nic nie jest tak trudne do zauważania jak rzeczy oczywiste ( np. związki pomiędzy istotą ludzką a przedmiotem, między techniką - jednostkową i społeczną - a prawnym posiadaniem). Naturalne elementy istnieją i powinny być podstawą każdej rozsądnej analizy. Funkcjonalny element - instytucje - w różni się od np. kulturowego kompleksu (kiedy określa się go jako ”złożony z elementów, które pozostają ze sobą w związkach nie mających koniecznego charakteru”) pod tym względem, że instytucja postuluje taki konieczny związek.
Wyróżnik funkcjonalny jest konkretny (można go badać jako określone społecznie grupowanie). Ma budowę powszechnie obowiązującą dla wszystkich rodzajów wyróżników i jest elementem autentyczny (możemy wyliczyć jego abstrakcyjne czynniki ale także nakreślić wokół niego linię). Funkcjonalizm aby szczerze zajmował się kulturą i jej podstawowymi aspektami musi potrafić analizować i definiować każde z nich i powiązać z ich biologicznymi potrzebami ludzkiego organizmu.
Funkcja oznacza zaspokojenie potrzeby, od najprostszej czynności jedzenia do aktu sakramentalnego, w którym pojmowanie komunii wiąże się z całym systemem wierzeń, określanych przez kulturową potrzebę jednoczenia się z żywym Bogiem.
5. Usankcjonowane elementy analizy kulturowej
Gdyby rozważać jakąkolwiek cechę kultury materialnej czy wybrali jakiś zwyczaj lub ideę to można ją umieścić w jednym lub kilku zorganizowanych systemach ludzkiego działania.
Narzędzie ma swoje przeznaczenie i technikę i zawsze można je odnieść do zorganizowanej grupy, rodziny, klanu czy plemienia, w którym udoskonalona i urzeczywistniona technika wyraża się w zasadach technicznych.
Nie ma takiego symbolu, przedmiotu, działania czy rodzaju organizacji, którego nie można umieścić w tej czy innej instytucji, chociaż niektóre przedmioty należą do kilku instytucji, odgrywają szczególną rolę dla każdej z nich.
6. Struktura instytucji
Statut zawsze odpowiada pragnieniu, zespolowi motywów, ogólnych celów. Ucieleśniony jest wtradycji lub nadany tradycyjną władzą.
Życie rodzinne skupia się wokół ogniska domowego, fizycznie określa rodzaj mieszkania, zestaw urządzeń domowych, mebli, a także święte przedmioty związane z każdym magicznym bądź religijnym kultem wyznawanym przez grupę domowników
Rodzina poszerzona ma swoje zasady kompromisu między członkami wchodzącymi w jej skład, poszerzony skład osobowy, podłoże materialne w postaci przyległego obszaru, wspólne ogrodzenie, wspólne symboliczne ognisko domowe, główne i złożone mieszkania, wspólnie używane przedmioty
Statut klanu ustalony jest w mitologii wspólnego przodka i w jednostronnym nacisku na rozszerzony związek pokrewieństwa.
Samorządowe grupowanie się np. Aborygeni. Zakłada określenie prawa grupy do jej ziemi. Wiąże się to z religijnymi, mitologicznymi jak i prawnymi roszczeniami. Do statutu wchodzi zatem definicja praw jednostki do samorządnego członkostwa.
Plemię. Należy dokonać rozróżnienia pomiędzy plemieniem kulturowym (grupa ludzi którzy maja te samą tradycję, prawo zwyczajowe, technikę i tą samą organizacje mniejszych grup takich jak np. rodzina, samorząd lub cech zawodowy. Wspólnota języka jest najbardziej charakterystycznym wykładnikiem plemiennej wspólnotowości ponieważ wspólna tradycja, wiedza, zwyczaje i wierzenia mogą przetrwać tylko dzięki wspólnej mowie) a plemieniem jako grupą zorganizowaną politycznie (nie jest to to samo co plemię narodowe, które należałoby utożsamiać z władzą centralną). Statut można odnaleźć w tradycjach, które dotyczą pochodzenia danej społeczności i które określają jej kulturowe dokonania w kategoriach heroicznych czynów przodków.
7. Pojęcie funkcji
Stosowanie pojęcia funkcji w odniesieniu do pewnych szerokich, oddzielnych grup instytucjonalnych, przede wszystkim jako narzędzia heurystycznego.
Funkcją rodziny jest dostarczanie obywateli.
Funkcją rozszerzonej rodziny rozpatruje w kategoriach lepszego wykorzystywania wspólnych zasobów, wzmocnienia kontroli prawnej w wąskiej i zdyscyplinowanej społeczności, większego bezpieczeństwa i sprawności jednostek lokalnych
Funkcją wspólnoty klanowej jest ustanawianie nowej sieci związków przecinających grupy sąsiedzkie i dające nowe podstawy ochronie prawnej, ekonomicznej wzajemności i wykonywaniu magicznych i religijnych działań. Pozwala na szerszą wymianie dóbr i usług.
Funkcję samorządu widzę w organizacji usług publicznych i wspólnym wykorzystywaniu bogactw terytorialnych.
8. Teoria potrzeb
Każda kultura powinna zaspokajać system biologicznych potrzeb takich jak potrzeby dyktowane przez metabolizm, reprodukcję, fizjologiczne warunki temperatury, o9chronę przed wilgocią itp.
Każde kulturowe dokonanie, które zakłada stosowanie artefaktów i symboliki, jest instrumentalnym wzmocnieniem anatomii człowieka i odnosi się bezpośrednio bądź pośrednio do zaspokajania potrzeb cielesnych.
Od początku istnienia kultury koniecznością było przekazywanie jej za pomocą ogólnych zasad ujętych w ramy symboliczne. Maga i religia mogą być interpretowane funkcjonalnie jako konieczne uzupełnienie czysto racjonalnych i empirycznych systemów myśli i tradycji.
9. Wnioski
Czy można badać zjawiska kulturowe jako naturalne elementy zorganizowanych działań? Najlepsza odpowiedzią jest pojecie instytucji, z określonym zarysem jej struktury, z pełnym spisem głównych jej rodzajów.
Teoria potrzeb daje nam bardziej sprecyzowaną analizę funkcjonalną związków pomiędzy biologicznym, fizjologicznym i kulturowym determinizmem.
Teoria funkcjonalna pragnie być warunkiem wstępnym do badania terenowego i do analizy porównawczej zjawisk z różnych kultur. Jest w stanie posłużyć do konkretnej analizy kultury w instytucjach i ich aspektach.
Funkcjonalizm ma podstawowe znaczenie jako wstępna analiza kultury, dostarcza antropologowi jedynie ważnego kryterium kulturowej identyfikacji.
NAUKOWA TEORIA KULTURY (1944)
Kultura jako przedmiot dociekań naukowych
Antropologia jako nauka o człowieku w ogóle, jako najbardziej wszechstronna dyscyplina humanistyki obejmuje obecnie studia z zakresu prehistorii, folkloru, antropologii fizycznej i kulturowej. Zbliża się niebezpiecznie do innych uznanych dziedzin nauk społecznych i przyrodniczych: psychologii, historii, archeologii, socjologii i anatomii.
Narodziła się pod znakiem entuzjastycznego ewolucjonizmu metod antropologicznych i odkryć prehistorycznych. Pierwotnie jej zainteresowania skupiały się na odtwarzaniu ludzkich początków, poszukiwaniu brakującego ognia, wnikaniu w związki między prehistorycznymi znaleziskami a danymi etnograficznymi
Obszarem na którym spotykają się wszystkie gałęzie antropologii jest naukowe badanie kultury.
Nauki we wszystkich pracach antropologicznych polegają na teorii kultury, z odwołaniem się do metody obserwacji w terenie i do znaczenia kultury jako procesu i wytworu.
Minimalna definicja nauki dla humanisty
Postawa naukowa jest równie stara jak kultura. Minimalna definicja nauki wywodzi się z każdego pragmatycznego działania.
Ciągła weryfikacja empiryczna na równi z autentycznymi podstawami teorii naukowej i doświadczenia, jest samą istotą nauki.
Teorie która okazuje się błędna należy naprawić poprzez odkrycie przyczyn, dla których błędy został popełnione. Niezbędne jest więc bezustanne wzajemne krzyżowanie się doświadczeń i zasad teoretycznych.
Nauka naprawdę zaczyna się wtedy gdy ogólne założenia trzeba poddać próbie faktów i gdy praktyczne problemy i związki teoretyczne istotnych czynników stosuje się w celu zręcznego manipulowania rzeczywistością poprzez ludzkie działania.
Minimalna definicja nauki zakłada istnienie ogólnych praw, dziedziny eksperymentu czy obserwacji i co niemniej ważne, sprawdzenia rozważań akademickich w praktyce.
Minimalna definicja nauki zakłada, że podstawowym zadaniem każdej nauki jest uznanie jej prawomocnego przedmiotu
Pojęcia i metody antropologii
Podstawowa zasada, obowiązująca zarówno badacza terenowego jak i behawiorystę, mówi, że myśli, uczucia i akty woli nigdy nie prowadzą tajnej, ukrytej egzystencji w niemożliwej do zbadania głębi umysłu - czy to w świadomości, czy podświadomości.
Teoria symbolizmu polega na definicji symbolu czy idei jako czegoś, co można fizycznie zanotować, opisać lub zdefiniować. Idee, myśli i uczucia muszą być powiązane ze wszystkimi innymi aspektami kultury, zarówno funkcjonalnie, jak i formalnie.
Orientacja funkcjonalna pozwala nam określić pragmatyczny kontekst symbolu i udowodnić, że w rzeczywistość kulturowej werbalny czy inny akt symboliczny urzeczywistnia się tylko poprzez efekt, który wytworzył. To formalne podejście jest podstawą i dowodem słuszności naszego przeświadczenia, że w socjologicznym czy etnograficznym badaniu terenowym można bardzo precyzyjnie i obiektywnie zdefiniować idee, wierzenia i emocjonalne krystalizacje zupełnie odmiennych kultur.
Koncepcja martwych elementów czy kulturowej skamieliny w kulturze ludzkiej czyli zasada, że kultury przechowują się w znacznej liczbie i w miejscach o strategicznym znaczeniu, idee, wierzenia, instytucje, zwyczaje, przedmioty, które naprawdę nie należą do ich kontekstu. W teoriach ewolucyjnych takie martwe elementy pojawiają się pod pozorem „przeżytków”. Dyfuzjonista mówi o nich jako o „cechach zapożyczonych” lub o „kompleksach cech”.
„Przeżytek jest cechą kulturową, która nie pasuje do swojego kulturowego środowiska. Raczej trwa, niż funkcjonuje, lub też jej działanie nie harmonizuje z otaczającą kulturą.” (A. A. Goldenweiser)
Przeżytki trwają bo zyskały nowe znaczenie, nową funkcję.
Szkoda którą antropologii wyrządziła koncepcja przeżytków, polega na tym, że z jednej strony funkcjonuje ona jako fałszywe metodologicznie narzędzie w odtwarzaniu ciągów ewolucyjnych, a z drugiej strony jest skutecznym sposobem wybierania dróg na skróty przy obserwacji w badaniach terenowych.
Czym jest kultura?
Kultura jest integralną całością, na która składają się narzędzia i dobra konsumpcyjne, konstytucyjne statuty różnorakich społecznych ugrupowań, ludzkie idee i rzemiosła, wierzenia i zwyczaje. Aparat częściowo ludzki, materialny a częściowo duchowy, dzięki któremu człowiek może podołać stojącym przed nim konkretnym szczególnym problemom. Problemy wynikają z faktu, że ciało człowieka ulega różnym organicznym potrzebom i że żyje on w środowisku, które jest jego najlepszym przyjacielem w tym sensie, że dostarcza surowców dla jego wytworów, ale także jest dla człowieka niebezpiecznym wrogiem, dającym schronienie nieprzyjacielskim mocom.
Teoria kultury musi się oprzeć na biologicznych faktach. Człowiek musi zaspokoić wszystkie potrzeby swojego organizmu. Musi stworzyć warunki i prowadzić działalność, by się wyżywić, ogrzać, zapewnić sobie mieszkanie, ubranie czy ochronę przed zimnem. Wszystkie te podstawowe problemy ludzkich istot jednostki rozwiązują dzięki artefaktom, poprzez zorganizowanie się we współpracujące grupy, a także dzięki rozwojowi wiedzy, poczuciu wartości i etyce.
Nowe potrzeby nakładają na człowieka i społeczeństwo wtórny rodzaj determinizmu. Będziemy mogli wprowadzi8ć rozróżnienie imperatywów instrumentalnych (wyłaniających się z takich typów działalności jak ekonomiczna, normatywna, edukacyjna i polityczna) i imperatywów integratywnych (wiedza, religia, magia). Działalność artystyczną i rekreacyjną można odnieść bezpośrednio do pewnych właściwości fizjologicznych organizmu ludzkiego.
Rozpatrując daną kulturę jako spójną całość, możemy stwierdzić, istnienie pewnej liczby determinantów, do których musi się ona dostosować.
Analizą funkcjonalną nazywamy określenie związku między działaniem kulturowym a potrzebą ludzką, podstawową czy pochodną. Funkcji nie można określić w inny sposób niż jako zaspokajanie potrzeb poprzez działanie w którym ludzie współpracują, używając artefaktów, i konsumują dobra. Istotnym pojęciem w tym przypadku jest pojęcie ORGANIZACJI. Ludzie muszą się organizować dla zrealizowania każdego zamiaru, osiągnięcia każdego celu.
Element ludzkiej organizacji nazywam starym pojęciem INSTYTUCJI. Pojęcie to zakłada zgodę co do zespołu tradycyjnych wartości, dla których istoty ludzkie skupiają się we wspólnocie. Zakłada także, że ludzkie istoty pozostają w określonych relacjach wobec siebie nawzajem i wobec poszczególnych fizycznych części naturalnego czy sztucznego otoczenia.
Obydwa rodzaje analizy: funkcjonalna i instytucjonalna, pozwolą na wyczerpujące zdefiniowanie kultury. Kultura jest całością złożoną z instytucji częściowo autonomicznych współdziałających ze sobą. Jest ona zintegrowana na podstawie kilku zasad, takich jak wspólnota krwi poprzez prokreację, kontakt przestrzenny związany ze współdziałaniem, specjalizacją w wykonywaniu czynności i w końcu stosowanie siły w organizacji politycznej. Każda kultura zawdzięcza swoją pełnię i niezależność faktowi, że zaspokaja cała gamę podstawowych, instrumentalnych i zintegrowanych potrzeb.
Element czasu czyli zmiany. Wszystkie procesy ewolucyjne i dyfuzyjne polegają przede wszystkim na zmianie instytucjonalnej. Mówiąc językiem analizy funkcjonalnej wykażemy, że każdy wynalazek, rewolucja, każda zmiana społeczna czy intelektualna zachodzi zawsze w wyniku pojawienia się nowych potrzeb, a więc nowe urządzenia w technice, wiedzy czy wierzeniach wbudowane są w kulturowy proces lub instytucje.
Teoria zorganizowanego zachowania
Podstawowy fakt kultury, który przeżywamy i doświadczamy i jaki zbadać możemy naukowo, to zorganizowanie się ludzkich istot w trwałe grupy. Takie grupy są zazwyczaj jakąś ugodą, tradycyjnym prawem czy zwyczajem (czymś co nawiązuje do umowy społecznej Rousseau). Widzimy je zawsze, jak współdziałają w ramach układu materialnego w którego skład wchodzą: zastrzeżoną do ich użytku część środowiska, wyposażenie w narzędzia i artefakty, cześć przynależnego im prawnie bogactwa. We współdziałaniu kierują się specjalistycznymi prawami swojego statusu czy zawodu, społecznymi prawami ceremoniału, zwyczajowo określonymi zasadami okazywania szacunku, jak również religijnymi, prawnymi i moralnymi zwyczajami, które kształtują ich zachowanie. Można zawsze zdefiniować i socjologicznie określić, jaki efekt wywołują działania takiej zorganizowanej ludzkiej grupy, jakie potrzeby zaspokajają, jakie usługi oddają sobie i społeczności jako całości.
Każda ludzka istota rodzi się w rodzinie, religii, systemie wiedzy, często także w systemie społecznej stratyfikacji i politycznym układzie, które przedtem istniały przez wieki i nie zmieniają się ani trochę w czasie jej życia.
Jednostka może zadbać o swoje interesy czy potrzeby i osiągnąć skuteczność działań jedynie w ramach zorganizowanych grup i przez zorganizowaną aktywność.
Organizacja instytucji opiera się na prawie określającym ustrój, na zestawie wartości i uzgodnień. Każda z nich zaspokaja również zespół potrzeb mieszkańców i szerszej społeczności, a więc spełnia jakąś funkcję.
Organizacja każdego systemu działań zakłada przyjęcie pewnych podstawowych wartości i praw. Jest to zawsze organizacja ludzi powołana w konkretnym celu przez nich zaakceptowanym i uznanym przez społeczność.
Jeśli chcielibyśmy opisać życie jednostki w jakiekolwiek cywilizacji, to musielibyśmy powiązać jej działania ze społecznym systemem zorganizowanego życia, czyli z dominującym w tej kulturze systemem instytucji.
Konkretne wyróżniki zorganizowanego zachowania
Istoty ludzkie rodzą się i wchodzą do uformowanych już tradycyjnych grup. Lub też czasami organizują albo zakładają takie grupy.
Mianem statutu instytucji będę określał system wartości, którego ludzkie istoty poszukują i by go osiągnąć, organizują się lub wchodzą do organizacji już istniejących.
Personel instytucji to grupa zorganizowana na określonych zasadach władzy, podziału funkcji i podziału przywilejów i obowiązków.
Prawa i normy są przyswojonymi umiejętnościami technicznymi, nawykami, normami prawnymi i etycznymi nakazami, które zostały przyjęte przez członków lub im narzucone.
Cała organizacja jest zawsze oparta i blisko związana ze środowiskiem materialnym.
Każda instytucja ma materialne podłoże czyli wydzieloną część wyposażenia środowiskowego w zasobach, narzędziach, a także części korzyści płynących ze wspólnej działalności.
Działania zależą od możności, władzy, uczciwości i dobrej woli członków. Odstępują oni od zasad, które reprezentują działanie idealne, niekoniecznie rzeczywistość. Dziania są upostaciowane w faktycznym zachowaniu.
Prawa upostaciowane są bardzo często w nakazach, tekstach i zleceniach.
Funkcja czyli całościowy rezultat zorganizowanych działań.
personel
statut wyposażenie materialne działania funkcja
normy
Zasady grupowania się:
Zasada Powinowactwa i sąsiedztwa (wymiana usług, plemię)
Zasada pokrewieństwa
Zasada związana ludzką fizjologią i anatomią (łączenie się np. w grupy według wieku czy płci )
Zasada stowarzyszania się (dobrowolne grupowanie się dzięki indywidualnej inicjatywie)
Zasada łącząca ludzi według zdolności zawodowych, wyszkolenia i wyboru. Wykształcenie musi istnieć wśród najbardziej pierwotnych istot, jako przenoszenie tradycyjnych technik, wartości i idei musiało istnieć od samego początku ludzkości.
Zasada władzy. Władza oznacza przywilej i obowiązek podejmowania decyzji, rozstrzygania w przypadkach sporu czy sprzeczki, a także moc narzucania takich decyzji. Władza jest samą istotą organizacji społecznej.
Istnieją instytucje które działają przede wszystkim na stosowaniu skutecznej siły. Możemy je określić jako instytucje polityczne. Prawdziwe znaczenie tej zasady zaczyna się wraz z rozwojem organizacji militarnych i ich użyciem do działań agresywnych i obronnych
Spis uniwersalnych typów instytucjonalnych - w załączniku.
Funkcjonalna analiza kultury
Kultura jako efekt pracy ludzkiej i jako środek, dzięki któremu człowiek osiąga zamierzone cele, instrumentalnie lub funkcjonalnie.
Człowiek zmienia fizyczne otoczeni, w którym żyje. Bez fizycznej podstawy i bez wyposażania w artefakty nie może istnieć żaden zorganizowany system działań.
Żadna wyodrębniona faza ludzkiej aktywności nie zachodzi bez użycia materialnych przedmiotów, artefaktów, dóbr konsumpcyjnych - czyli bez kultury materialnej.
Ludzkie istoty żyją według norm, zwyczajów, tradycji, zasad, które są wynikiem interakcji miedzy procesami organicznymi a ludzkim oddziaływaniem na środowisko i przekształceniem go. Mamy tu zatem jeszcze jedną składową rzeczywistości kulturowej i małe znaczenia ma czy nazwiemy ją normą, zwyczajem, przyzwyczajeniem, naturalnym sposobem postępowania w gromadzie czy zwyczajem.
Kultura zawiera pewne elementy które wydają się nieuchwytne i niedostępne bezpośredniej obserwacji i w których ani forma ani funkcja nie są tak oczywiste. Np. magia i religia.
Wybór dokonany na podstawie egzotycznych, sensacyjnych czy dziwacznych odmienności od powszechnego wśród wszystkich ludzi zachowania nie jest sam w sobie selekcją naukową, ponieważ najzwyklejsze zaspokojenie podstawowych ludzkich potrzeb jest bardzo istotne dla zorganizowanego zachowania.
Jeżeli chcemy zająć się trudnościami i zawiłościami zachowania człowieka, musimy je odnieść do procesów organicznych w ludzkim ciele i do tych współistniejących faz zachowania, które nazywamy pożądaniem lub popędem, które z tych czy innych powodów muszą być regulowane i koordynowane przez aparat kulturowy.
Istnieje cały obszar zachowania ludzkiego, którego badacz terenowy musi się szczególnie uczyć i uczynić go zrozumiałym dla pojętnego czytelnika. Obszarem tym jest specyficzny dla danej kultury symbolizm, przede wszystkim język. Odnosi się to bezpośrednio do problemu, określenia symbolicznej funkcji przedmiotu, gestu, artykułowanego dźwięku, który należy związać z ogólną teorią potrzeb i ich kulturowego zaspokojenia.
Nauce o kulturze wciąż brakuje prawdziwego kryterium tożsamości czyli kryterium tego, co i jak badać, co porównywać i jak to robić, czego poszukiwać w schematach ewolucji i dyfuzji.
Rodzina jest prawdziwym elementem rzeczywistości kulturowej, możliwym do zidentyfikowania i odtworzenia w dziejach całej ludzkości, oraz jest uniwersalna dla wszystkich kultur.
Większość antropologów zgadza się, że totemizm istnieje.
Ustalenie kryteriów identyfikacji, zarówno w badaniach terenowych, jak i teorii, a także spekulacjach, hipotezach i antropologii stosowanej, jest być może najważniejszym zadaniem prowadzącym do nadania nauce o człowieku prawdziwie naukowego charakteru.
Co to znaczy zidentyfikować fakt kulturowy? Zidentyfikować znaczy to samo co zrozumieć. Rozumiemy zachowanie kiedy możemy wytłumaczyć motywy, popędy, zwyczaje, czyli całkowitą reakcję na warunki.