Podczas odbywania praktyki pedagogicznej przeprowadziłam następujące badania:

- ocena poziomu czytania i pisania

- ocena poziomu opanowania umiejętności arytmetycznych- dziecięce liczenie

- ocena poziomu rozwoju operacyjnego rozumowania

- ocena poziomu rozwoju funkcji przestrzennych i przestrzenno- liczbowych

- poziomu rozwoju funkcji słuchowo- językowych, zwłaszcza słuchu fonemowego (test Styczek)

- poziomu sprawności manualnych i percepcji wzrokowej (test H. Spionek)

Ocena poziomu czytania i pisania:

Badanie tempa czytania

Do przeprowadzenia badania tempa czytania wykorzystałam Nieformalny test do badania poprawności czytania w klasie I-III. Test ten składał się z jednosylabowym wyrazów sensownie ze sobą niepowiązanych. Przywitałam się z Marcelem i w skrócie opowiedziałam, na czym zadanie będzie polegać. Wytłumaczyłam mu, że powinien czytać po kolei każdy wyraz w ciągu minuty. Gdy Marcel powiedział, że jest przygotowany zaczęłam odliczać czas. Marcel przeczytał 32 wyrazy, z czego przy 3 się pomylił. Wynik wskazuje na to, że dziecko przeczytało 29 wyrazów. Marcel czyta na poziomie niższym niż uczeń drugiej klasy, mimo, że chłopiec jest w klasie III. Chłopiec czyta bardzo wolno, ale głośno i wyraznie.

Badanie techniki czytania

Do przeprowadzenia badania techniki czytania wykorzystałam tekst odpowiedni do wieku dziecka. Jeden egzemplarz dałam Marcelowi a drugi zostawiłam sobie, jako wtórnik. Na początku wytłumaczyłam Marcelowi, na czym będzie polegać zadanie. Gdy chłopiec zaczął czytać zaczęłam zaznaczać na wtórniku jego technikę czytania. Chłopiec czytał głośno i wyrażnie. Posługiwał się techniką czytania całościowego, zmienił znaczenie słów „zimnem” na „zimą” i słowo „rejonach” zmienił na „regionach”. Marcel przeczytał tekst poprawnie i nie ma większych problemów z czytaniem.

Czytanie ze zrozumieniem

Do badania czytania ze zrozumieniem wykorzystałam tekst do klasy III „Skąd wzięły się bursztyny?”. Na początku zadania wytłumaczyłam Marcelowi na czym będzie polegać zadanie. Chłopiec powiedział, że to zadanie będzie dla niego proste, przekonując mnie, że na wszystkie pytani odpowie bezbłędnie. Przeczytał tekst po cichu i zaczął odpowiadać na pytania. Nie zaglądał do tekstu, aby odszukać w nim odpowiedzi. Po sprawdzeniu odpowiedzi Marcela mogę stwierdzić, że chłopiec rozumie istotny sens tekstu. Popełnił 3 błędy na 10 pytań.

Przepisywanie

Chcąc przeprowadzić badanie przepisywania przygotowałam tekst „Patronka górników” zaczerpnięty z podręcznika do klasy III. Wytłumaczyłam Marcelowi, że kolejne zadanie będzie polegało na tym, że dostanie krótki tekst napisany literami drukowanymi a jego zadaniem będzie głośne przeczytanie i przepisywanie go literami pisanymi w liniaturze. Czas jego jest nieograniczony. Marcel spojrzał na mnie i spytał czy może już czytać, Marcel odczytywał sobie pojedyncze wyrazy. Chłopiec przepisuje wolno, często nie łączy liter w wyrazach. Niektóre wyrazy pozmieniał „przyjęła” na „przejeła”, przy wyrazie „religii” napisał tylko jedną literkę „i” oraz zamienił wyraz „wyrzeczenia” na „wyrzucenia”. Marcel pisze prawą ręką, długopis trzyma zbyt nisko a pisane przez niego literki „okrągłe” są pisane w złą stronę tzn. zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Pisanie ze słuchu

Do przeprowadzenia badania ze słuchu przygotowałam tekst zaczerpnięty z podręcznika do klasy III „Kim był Święty Mikołaj?”. Na początku wyjaśniłam Marcelowi, że teraz będzie pisał ze słuchu. Następnie przeszłam do dyktowania chłopcu po jednym zdaniu. Dziecko powtarzało zdanie i zapisywało je na kartce. Po napisaniu całego tekstu zachęciłam go do sprawdzenia swojej wersji i poprawienia ewentualnych błędów. Marcel odmówił, mówiąc że wszystko na pewno ma dobrze i że nie chce mu się sprawdzać. Podczas pisania ze słuchu popełniał błędy ortograficzne, które świadczą o zaburzeniach percepcji wzrokowej. Między innymi wyraz „szczególnie” napisał: „szczegulnie” zamiast „prezentami” napisał „prezętami”. Kilka razy literkę „ę” zamienił na „e”. Ominął wyrazy „na ziemi”, „cały” i nocą”. Podczas pisania ze słuchu Marcel pisał powoli, starając się zmieścić w liniaturze (nie do końca mu to wychodziło) a literki okrągłe pisał zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara.

Pisanie z pamięci

Badanie pisania z pamięci rozpoczęłam od wytłumaczenia Marcelowi zasad. Posłużyłam się tekstem do podręcznika klasy III „Kraina Świętego Mikołaja”. Chłopiec nie był zadowolony, mówiąc że ma krótką pamięć i tego nie lubi. Wzmacniając pozytywnie dziecko, że na pewno sobie poradzi spowodowało, że chłopiec zgodził się wykonać to ćwiczenie. Poprosiłam Marcela, aby przeczytał cały tekst. Następnie chłopiec czytał samodzielnie po jednym zdaniu, patrząc na nie 30 sekund a potem zapisując z pamięci na kartce. Błąd jaki się powtarzał w pracy Marcela to zaczynanie zdania od małej litery. Nie ujął w swojej pracy żadnych znaków interpunkcyjnych. „Wyjątkowo długa i mrozna zima” zamienił na „wyjątkowo mrożna i ostra zima” oraz popełniał błędy ortograficzne. Marcel popełnia błędy charakterystyczne dla zaburzeń percepcji wzrokowej.

Sformułowanie diagnozy

Marcel przy czytaniu wyrazów sensownie ze sobą niepowiązanych czyta głośno i wyrażnie lecz bardzo powoli. Nie zwraca uwagi na czytany tekst, jest on czytany bez intonacji. Jego technika czytania to czytanie całościowe wyrazów. Czytany tekst rozumie częściowo. Dziecko podczas pisania wychodzi poza liniaturę, nie łączy ze sobą literek oraz literki „okrągłe” pisze zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Marcel podczas pisania ze słuchu i z pamięci popełnia liczne błędy ortograficzne. Chłopiec żle radzi sobie z porażką, dlatego też nie chce rozwiązywać zadań, które mogą sprawiać mu trudność.

Ocena poziomu opanowania umiejętności arytmetycznych:

Przeliczanie 18 kasztanów i odróżnianie liczenia prawidłowego od nieprawidłowego

N- nauczyciel

M - Magda

N: Dzień dobry, jak masz na imię?

M: Magda

N: A to jest Kosmatek. Przywitaj się z nim. (Magda wita się z pacynką)

N: Pogłaszcz go po główce, po brzuszku ( Magda głaszczę Kosmatka - pacynkę)

N: Pokażę Ci, co on potrafi ładnego zrobić. Potrafi podrapać się za uszkiem, potrafi podrapać się po brzuszku, skakać też potrafi. Tylko liczyć nie umie, a Ty umiesz liczyć?

M: Tak.

N: A nauczysz Kosmatka liczyć?

M: Tak

N: Zrobimy tak: kasztany trzeba ułożyć rzędem, pomóż mi układać. Rzędem łatwiej liczyć (Magda pomaga układać kasztany)

N: Bardzo dobrze. Kosmatek będzie liczyć. Jak będzie liczyć dobrze powiesz dobrze, powiedz.

M: Dobrze.

N: A jak będzie źle liczyć to powiesz źle, powiedz głośno.

M: Źle.

N: To teraz uważaj zaczynamy (pacynka liczy kasztany 1,2,3,4, dziurawy kasztan, 5,6,7, brązowy kasztan, 8,9,10, mały kasztan, 11,12,13,14, średni kasztan, 15)

N: Dobrze liczył?

M: Źle

N: A co źle zrobił?

M: Mówił „mały kasztan, dziurawy kasztan” a powinien powiedzieć 1,2,3,4

N: A tak nie można mówić?

M: Nie

N: To pokaż mu jak się liczy.

(Magda liczy kasztany)

M: 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18

N: (do pacynki) słuchaj nie można mówić dziurawy kasztan

N: Może już się nauczył. Zobaczymy.

(pacynka liczy: 1,2,3,4,5,…,6,7,…,8,9,…,10,11,…,12,13,)

N: Dobrze liczył?

M: Źle.

N: A co źle zrobił?

M: Nie policzył wszystkich kasztanów, kilka ominął.

N: A nie wolno omijać?

M: Nie

N: To jeszcze raz pokaż mu jak się liczy.

(Magda liczy)

M: 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18

N: Może już się nauczył. Uważaj liczy (1,2,3,…liczy po kilka, garściami)

N: Dobrze liczył?

M: Źle.

N: A co źle robił?

M: Odkładał dwa kasztany.

N: Garścią nie można liczyć?

M: Nie.

N: Trudno, pomożemy mu ułożyć jeszcze raz, pomóż mi układać (Magda pomaga układać kasztany)

N: Przeskakiwać nie można, garścią liczyć nie można, nie można mówić dziurawy kasztan. Pokaż mu jeszcze raz jak liczysz.

M: (Magda liczy) 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18

N: Może już się nauczył. Zobaczymy ( pacynka liczy, 1,2,3,4,…,22 dwa razy liczy ten sam kasztan)

N: Dobrze liczył?

M: Źle, bo dwa razy dotykał jednego kasztan.

N: Nie można 2 razy dotykać jednego kasztana?

M: Nie.

N: Hm, myślisz, że już się nauczył? Zobaczymy, uważaj! (pacynka liczy 1,2,3,4…,26 liczy od środka)

N: Dobrze liczył?

M: Źle, bo liczył od środka.

N: A nie można liczyć od środka?

M: Nie.

N: A jak się liczy?

M: Od początku.

N: Dokąd?

M: Do końca.

N: A można liczyć w drugą stronę? (pokazuję)

M: Tak.

N: Dobrze, pokażesz mu jeszcze raz? czy może umie już liczyć?

M: Pokażę.

N: To dobrze.

M: (Magda liczy kasztany) 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18

N: Ostatni raz dajemy mu szansę, uważaj liczy (pacynka liczy)

(1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18)

M: No wreszcie dobrze.

N: A ile jest wszystkich kasztanów?

M: Osiemnaście

N: Bardzo dobrze.

Magda dobrze wczuła się w rolę eksperta. Nie miała wątpliwości, kiedy pacynka liczyła źle a kiedy dobrze. Potrafiła wytłumaczyć, jakie błędy popełnia i jak wygląda poprawnie liczenie. Podczas ostatniej próby Magda wiedziała, że ostatni policzony kasztan ma podwójne znaczenie. Oznacza ostatni policzony kasztan oraz sumę wszystkich kasztanów. Dziewczynka reprezentuje wysoki poziom kompetencji.

Respektowanie umów

N: To będzie gra, Ty rzucasz kostką, Kosmatek rzuca kostką. Kto wyrzuci więcej ten wygrywa. Proszę ( pacynka podaje kostkę Magdzie)

M: Dziękuję.

N: Gramy.

(Magda rzuca kostką)

N: Ile?

M: 6

(pacynka rzuca kostką i mówi mi do ucha, że ma 3 i to jest więcej niż 6)

M: Nie

N: Jak to nie?

M: Nie jest więcej

N: 3 nie jest więcej niż 6?

M: Nie.

N: To jeszcze raz gramy ( mówię do pacynki: nie oszukuj!)

(Magda rzuca kostką)

N: Ile?

M: 5

(pacynka rzuca, mówi mi do ucha, że ma 2 i to jest więcej niż 5 i że wygrała)

M: Nie, nie jest więcej.

N: To może on nie umie grać, i nie wie, kiedy jest więcej a kiedy mniej. Wytłumaczysz mu?

M: Tak

N: To wytłumacz

M: 2 to jest mniej niż 5

N: Aha (do pacynki: słyszałeś Ty!)

N: To gramy dalej, rzucaj

N: Ile?

M: 3

(pacynka rzuca i mówi mi do ucha, że ma 3 i jest remis)

M: Tak, jest remis.

N: Teraz Ty.

(Magda rzuca)

N: Ile?

M: 3

(pacynka rzuca i mówi mi do ucha, że ma 2 i że to jest mniej niż 3)

M: Tak

N: Ty wygrałeś, rzucaj jeszcze raz

(Magda rzuca)

N: Ile?

M: 2

(pacynka rzuca i mówi mi do ucha, że ma 4 i teraz ma więcej niż Ty)

M: Tak

(Magda rzuca)

N: Ile?

M: 5

(pacynka rzuca i mówi mi do ucha, że ma 6 i to jest więcej niż 5)

M: Tak

N: Jeszcze raz

(Magda rzuca kostką)

N: Ile?

M: 4

(pacynka rzuca kostką i mówi mi do ucha, że ma 1 i że teraz Ty wygrałaś)

M: Tak

N: Jeszcze raz

(Magda rzuca kostką)

N: Ile?

M: 2

(pacynka rzuca kostką i mówi mi do ucha, że ma 2 i jest remis)

M: Jest remis

N: Ostatni raz

(Magda rzuca kostką)

N: Ile?

M: 3

(pacynka rzuca kostką i mówi mi do ucha, że ma 2 i że Ty wygrałaś

M: Tak

N: Gratuluję Ci ( kieruję łapkę pacynki w stronę Magdy i mówię: uściśnij mu łapkę). Dziękuję Madziu, że nauczyłaś Kosmatka grać kostką.

Magda reprezentuje wysoki poziom kompetencji. Od razu zauważa, że pacynka nie rozumie ile to jest więcej a ile mniej i że dlatego nie przestrzega zasad gry. Doskonale potrafi wytłumaczyć pacynce, kiedy jest więcej a kiedy mniej. Kiedy Kosmatek zaczyna poprawnie grać, od razu to zauważa.

Porównywanie liczebności zbiorów

N: Chcesz rozwiązać jeszcze jedno zadanie?

M: Tak.

N: Spójrz, to są fasolki (wykładam na stół fasolki) a to są kasztany (wykładam na stół kasztany)

N: Jak myślisz, czego jest więcej? (przesuwam fasolki i kasztany w stronę Krzysia)

M: Fasolek

N: Sprawdź, żebyśmy wiedzieli dokładnie

(Magda liczy kasztany i fasolki łącząc je w pary)

N: To, czego jest więcej?

M: Fasolek

N: Bardzo dobrze

Magda reprezentuje wysoki poziom kompetencji. Prawidłowo przelicza elementy zbiorów. Wie, że jest drugi sposób sprawdzenia- dobieranie w pary.

Dodawanie i odejmowanie w zakresie dziesięciu

N: Chcesz rozwiązać jeszcze jedno zadanie?

M: Tak

N: Spójrz mam 10 fasolek: 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10 Rozdzielmy tak, żebyśmy miały po równo:

1-1, 2-2, rozdzielaj dalej. Ja mam 1,2,3,4,5 - 5, a ty ile masz?

M: 5

N: Mamy tyle samo?

M: Tak

N: Dobrze

N: 1,2,3,4,5 mam 5 daj mi 3 (Magda podaje 3 fasolki) teraz mam 1,2,3,4,5 dodać 1,2,3 ( łączę ze sobą fasolki i zakrywam rękami, następnie pytam: ile jest ?)

M: 8

N: Dobrze.

N: Mam 1,2,3,4,5,6,7,8 fasolek, zabiorę 4. 8-4 ile jest ? ( odkładam 4 fasolki na bok a pozostałe zakrywam rękami)

M: 4

N: Dobrze

N: Policz swoje fasolki

M: 1,2,3,4,5,6

N: 1,2,3,4. Mam 4 fasolki, daj mi 5 (Magda podaje fasolki)

N: 1,2,3,4 1,2,3,4,5 4+5 ile jest ?

M: 9

N: Dobrze

N: 1,2,3,4,5,6,7,8,9. Mam 9 fasolek, 9-2 ile jest? (odkładam 2 fasolki a resztkę zakrywam ręką)

M: 7

N: Dobrze

N: Mam: 1,2,3,4,5,6,7. Mam 7 fasolek, daj mi 1 fasolkę

N: 1,2,3,4,5,6,7 dodać 1 ile jest? (łącze ze sobą fasolki i zakrywam rękami )

M: 8

N: Dobrze

N: Spróbujemy jeszcze raz?

M: Tak

N: Mam 8 fasolek

N: 1,2,3,4,5,6,7,8 zabiorę 3 ile jest? (odkładam 3 fasolki a resztę zakrywam ręką)

M: 5

N: Dobrze 5

N: To już wszystko, pięknie liczysz. Dziękuję Ci bardzo.

Magda reprezentuje wysoki poziom kompetencji. Rozróżnia liczenie prawidłowe od błędnego, przestrzega reguł oraz liczebność zbiorów. Dla Magdy wszystko było łatwe. Umie podać wynik, kiedy fasolki są jeszcze zasłonięte- doskonale liczy w pamięci.

Ocena poziomu rozwoju operacyjnego rozumowania:

Kółka małe i duże

N- nauczyciel

K- Kuba

N: Dzień dobry Kuba.

K: Dzień dobry.

N: Czy chcesz rozwiązać zadanie?

K: Tak, a jakie?

N: Zobacz, są tu kółka małe i duże (rozsypuję je). Podaj mi proszę małe zielone kółko. (Dziecko nic nie mówiąc podaje małe zielone kółko)

N: A teraz podaj mi proszę duże czerwone kółko.

K: Proszę. (Dziecko podaje właściwe kółko)

N: Teraz duże kółka ułożę tak, a małe kółka tak:

N: Ile jest kółek? Jak chcesz to możesz policzyć. (Chłopiec liczy wszystkie kółka)

K: Dużych kółek jest 6. i małych kółek też jest 6.

N: Czy dużych i małych jest tyle samo?

K: Tak.

N: Bardzo dobrze. Popatrz. Teraz zrobię tak:

N: Czy teraz dużych i małych kółek jest tyle samo?

K: Tak, bo dalej jest ich po 6, bo Pani nic nie wzięła.

N: Dobrze. Bardzo ładnie. A jak zrobię tak: (duże kółka układam w „komin”, a małe zostawiam rozsypane)

N: Czy teraz dużych i małych kółek jest tyle samo?

K: Tak. (Dziecko policzyło kółka małe i duże)

N: Świetnie. A jak zrobię tak: (małe kółka układam w „komin”, a duże kółka rozsypane)

N: Czy teraz dużych i małych jest tyle samo?

K: No dalej jest tyle samo, bo Panie je tylko przekłada. (Dziecko już nie liczy kółek, bo twierdzi, że jak nic nie zabieram i nie dokładam to liczba kółek jest ciągle taka sama)

N: Bardzo dobrze. Dziękuję. Pięknie rozwiązałaś to zadanie.

Kuba liczy kółka małe i kółka duże i ustala, że jest ich tyle samo. Rozwiązując kolejne zadania stwierdza, że kółek małych i kółek jest ciągle tyle samo. Dziecko potrafi wnioskować o odwracalności obserwowanych zmian. Świadczy to o tym, że Kuba jest na poziomie operacji konkretnych.

Domki i choinki.

Do przeprowadzenia badania użyłam 10. domków i 10. choinek różnej wielkości (od najmniejszej do największej)

N: Kuba chcesz rozwiązać jeszcze jedno zadanie?

K: Tak. Tamto proste było.

N: To są domki, one są różnej wielkości, tutaj jest droga, postawię przy drodze domek, każdy następny musi być trochę większy, układaj dalej.

K: Dobra. (Kuba układa prawidłowo od najmniejszego domku do największego)

N: To są choinki, one też są różnej wielkości. Tu jest droga, a po jej drugiej stronie stoją choinki. Tu położę pierwszą, każda następna musi być trochę mniejsza. Układaj dalej.

K: Ale prościzna. (chłopiec układa prawidłowo)

N: Czego jest więcej, domków czy choinek?

K: Tyle samo. (chłopiec liczy domki i choinki)

N: Skąd to wiesz?

K: Policzyłem.

N: Tak, masz rację. Teraz sprawdzimy tak. (układam największy domek i najmniejszą choinkę). Układaj dalej.

(Chłopiec układa prawidłowo)

N: A teraz jak są tak ułożone to czego jest więcej?

K: Tyle samo.

N: Bardzo ładnie rozwiązałeś to zadanie. Dziękuję Ci bardzo.

Kuba układał domki i choinki w konsekwentne serie. Chcąc ustalić czego jest więcej zaczął liczyć domki i choinki. Ustalił, że jest ich tyle samo. Dziecko reprezentuje poziom operacji konkretnych.

Plastelina

Do badania przygotowałam dwie kule o tej samej wielkości. Jedna w kolorze czerwonym, druga w kolorze niebieskim.

N: Kuba chcesz rozwiązać zadanie?

K: Chcę.

N: Czy w tej kulce i w tej kulce jest tyle samo plasteliny? (pokazuję dziecku 2 kulki plasteliny)

K: Tak.

N: A czy teraz w tej kulce i w tym placuszku jest tyle samo? ( z jednej kulki uformowałam placuszek)

K: Tyle samo, bo Pani tylko tamtą kulkę zgniotła.

N: Bardzo dobrze. A jak zrobię tak? to jest tyle samo? ( z placuszka uformowałam kulkę)

K: Tak, dalej jest tyle samo.

N: Bardzo dobrze. A jak teraz zrobię tak? ( z jednej kulki uformowałam wałeczek) to czy ta kulka i ten wałeczek są takie same?

K: Takie same, bo dalej mają po tyle samo plasteliny.

N: A jak zrobię tak? ( z wałeczka uformowałam kulę) to czy jest tyle samo?

K: Tak, teraz też jest tyle samo.

N: Bardzo dobrze. A jak zrobię tak? ( jedną kulkę rozrywam na kilka kawałków) to czy tu i tu jest tyle samo?

K: Tyle samo, bo jest tyle samo plasteliny. Tylko tamta jest w kawałkach.

- Bardzo ładnie rozwiązałeś to zadanie. Dziękuję Ci bardzo.

Kuba ustalił, że w obu kulkach jest tyle samo plasteliny. Obserwuje efekt zmiany i dostrzega, że po zmianie plasteliny w placku, w wałeczku i kilku rozerwanych kawałkach jest tyle samo. Kuba reprezentuje poziom reprezentacji konkretnych.

Druty

Do przeprowadzenia badania przygotowałam dwa druty jednakowej długości.

N: Kuba chcesz rozwiązać jeszcze jedno zadanie?

K: Tak.

N: To są druty, sprawdź czy są takiej samej długości.

K: Dobrze. (Pokazuję dziecku, że ma przyłożyć do siebie druciki- dziecko je przykłada i porównuje) Ten jest trochę dłuższy. (wskazuje na niebieski)

N: To w takim razie skrócimy go troszkę. Pokaż mi ile mam obciąć. Czy teraz są takie same?

K: Teraz są.

N: Dobrze. ( z jednego druta robię kółko) A czy teraz oba te druty są takie same?

K: Tak, no bo były równe, bo Pani je obcięła.

N: Dobrze. (robię zygzak) A czy teraz oba te druty są takie same?

K: Dalej są takie same, no bo pani tylko jego zagięła.

N: Bardzo dobrze. (Robię spiralę)A teraz są takie same?

K: Tak.

N: Bardzo ładnie rozwiązałeś zadanie. Dziękuję.

Kuba ustalił, że oba druty są takiej samej długości. Gdy zostało uformowane z drutu kółko, zygzak i spirala dziecko potrafiło wyobrazić sobie odwracalność zmian. Kuba jest na poziomie operacji konkretnych.

Ocena poziomu rozwoju funkcji przestrzennych i przestrzenno- liczbowych

Ja - woreczek

Badanie w schemacie własnego ciała, wyprowadzanie kierunków z osi własnego ciała.

N: Patrycja, tu masz woreczek. Połóż go przed tobą, przed Twoimi stopami (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Bardzo ładnie. A teraz weź woreczek i połóż go za sobą. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Magda czy wiesz z której strony masz serce? (Dziecko kiwa głową, że tak). Tu masz serce, po Twojej lewej stronie. Ta rączka od serduszka, to jest rączka lewa. Wysuń swoją lewą rączkę w lewą stronę (dziecko wykonuje prawidłowo). A to jest rączka prawa- wysuń ją w prawą stronę (dziecko wykonuje prawidłowo). Bardzo dobrze. Żeby Ci się nie pomyliła, która rączka jest prawa a która lewa, to ja na lewą rączkę założę tą frotkę. To teraz jak już wszystko wiesz to zaczniemy.

N: Weź teraz woreczek i połóż go po prawej stronie (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Teraz połóż woreczek po swojej lewej stronie. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: A teraz zrób kilka kroków do przodu. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: A teraz zrób kilka kroków do tyłu. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Zrób kilka kroków w prawą stronę. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Zrób kilka kroków w lewą stronę. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Świetnie, to teraz następne zadanie.

N: Weź woreczek i połóż go przed Tobą, na ziemi, przed Twoimi stopami. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: I zostań tam. Powiedz teraz po której Twojej stronie jest woreczek? Z przodu czy z tyłu?

P: Z tyłu

N: Weź woreczek, połóż go po swojej lewej stronie, przesuń się kilka kroków w lewo. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Po której Twojej stronie jest teraz woreczek? Z przodu, z tyłu, po prawej czy po lewej?

P: Po prawej

N: Weź woreczek, połóż go przed Twoimi stopami. Przesuń się kilka kroków w lewo. (dziecko wykonuje prawidłowo) Po której Twojej stronie jest teraz woreczek? Z przodu, z tyłu, po prawej, czy po lewej?

P: Po prawej

N: Weź woreczek, połóż go po Twojej prawej stronie (dziecko wykonuje prawidłowo). Przesuń się kilka kroków w prawo (dziecko wykonuje prawidłowo). Po której Twojej stronie jest woreczek? Z przodu, z tyłu, po prawej, czy po lewej?

P: Po lewej.

N: Świetnie. Dziękuję. Bardzo ładnie wykonałaś to zadanie.

Dla Patrycji wszystko jest łatwe. Szybko wykonuje polecenia. Zadania są dla niej wyrażnie zbyt łatwe. Patrycja dysponuje wysoką świadomością własnego ciała, świetnie czuje się w sytuacjach gdy trzeba określać własny punkt widzenia. Badane kompetencje zostały już opanowane przez dziecko i swobodnie się nimi posługuje.

Laleczka i ołówek

Badanie wyprowadzania kierunków z osi ciała.

Dziecko otrzymuje laleczkę. Oboje siedzą w ten sposób, że patrzą przed siebie - dziecko widzi plecy lalki.

N: Tutaj mam taką laleczkę. Patrycja, weź laleczkę i chwyć ją za rączki. Świetnie. Poruszaj teraz prawą rączką laleczki, tak to jest jej prawa rączka (dziecko wykonuje prawidłowo), a teraz poruszaj lewą rączką laleczki (dziecko wykonuje prawidłowo), tak to jest jej lewa rączka.

P: Weź ołówek i połóż go z przodu laleczki. (dziewczynka wykonuje prawidłowo)

N: Teraz połóż go za laleczką. ( dziewczynka wykonuje prawidłowo)

N: A teraz z lewej strony. (dziewczynka wykonuje prawidłowo)

N: I z prawej. (dziewczynka wykonuje prawidłowo)

N: Bardzo dobrze. Dziękuję.

Dla Patrycji wszystko jest łatwe. Szybko wykonuje polecenia nauczyciela. Badane kompetencje zostały już opanowane i dziewczynka swobodnie się nimi posługuje.

Pudełko

Badanie określania stosunków przestrzennych.

Do badania użyłam pudełka i monety.

N: Tutaj mam takie pudełko, możesz sobie je otworzyć i zobaczyć. Proszę tego pieniążka i go tak, żeby był na pudełku (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Połóż go tak, żeby był w pudełku (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Połóż go tak, żeby był pod pudełkiem (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Połóż go tak, żeby był obok pudełka (dziecko wykonuje prawidłowo)

Dla Patrycji wszystko jest łatwe. Szybko wykonuje polecenia nauczyciela. Badane kompetencje zostały już opanowane i dziecko się nimi swobodnie posługuje.

Szukanie zabawek

Badanie czy dziecko umie przejąć perspektywę drugiej osoby.

Wykorzystałam rozciętą matę

i zabawki: lalkę, autko, misia, piłkę

1.Dziecko stoi w środku utworzonego krzyża.

N: Patrycja, pokażę Ci zabawę w szukanie zabawek. Wejdz tutaj do środka, rozejrzyj się dobrze gdzie jest jaka zabawka i zapamiętaj. (dziewczynka rozgląda się)

N: Pamiętasz już? Teraz zamknij oczy. Zrób jeden krok do przodu. Jaka tam zabawkę znajdziesz?

P: Misia. (dziecko odpowiada prawidłowo)

N: Świetnie. Sprawdz czy rzeczywiście tak jest. Teraz zrób jeden krok w lewą stronę. Jaką tam znajdziesz zabawkę?

P: Auto. (Patrycja odpowiada prawidłowo)

N: Dobrze. Teraz Magda zrób jeden krok do tyłu. Jaką tam znajdziesz zabawkę?

P: Piłkę. (Patrycja odpowiada prawidłowo)

N: Super. Teraz zrób jeden krok w prawą stronę. Jaką tam znajdziesz zabawkę?

P: Lalkę. (Patrycja odpowiada prawidłowo)

Zamiana. Ja wchodzę do środka, dziecko staje za mną, ale stoi w tym samym kierunku co ja.

N: Teraz ja wejdę do środka, Ty stań tutaj za mną i uściśnij mocno moją prawą rękę. (dziecko wykonuje prawidłowo) A teraz uściśnij mocno moją lewą rękę. (dziecko wykonuje prawidłowo) Bardzo dobrze, już teraz wszystko wiesz to zaczniemy zadanie.

N: Teraz ja zamknę oczy a Ty mi powiesz jeżeli chcę dojść do lalki, to w którą stronę mam zrobić krok? Do przodu, do tyłu, w prawo, czy w lewo?

P: Do przodu. (dziecko odpowiada prawidłowo)

N: Chcę dojść do piłki, w którą stronę mam zrobić krok?

P: W prawo. (dziecko odpowiada prawidłowo)

N: Chcę dojść do autka, w którą stronę mam zrobić krok?

P: Do tyłu. (dziecko odpowiada prawidłowo)

N: Chcę dojść do misia, w którą stronę mam zrobić krok?

P: W lewo. (dziecko odpowiada prawidłowo)

N: Świetnie, udało mi się.

Patrycja świetnie rozumie sytuację. Nie jest jej potrzebna faza uczenia się , ponieważ wszystko jest dla niej łatwe. Szybko wykonuje polecenia. Potrafi wyprowadzać i nazywać kierunki od osi własnego ciała, nie myli się gdy ma ustalać położenie obiektów w stosunku do siebie. Badane kompetencje zostały już opanowane i dziecko swobodnie się nimi posługuje.

Greckie wzory

Badanie orientacji na kartce papieru.

Wieszam kartkę na tablicy

N: Patrycja pokaż mi górny brzeg kartki. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: A pokaż mi teraz dolny brzeg kartki. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Bardzo dobrze. Przyłóż rączki do pozostałych brzegów kartki.

Pokaż mi prawy brzeg kartki. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Świetnie. Pokaż mi lewy brzeg kartki. (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Teraz weź tą kartkę w rączki, przyłóż ją do brzuszka i zanieś na ławkę.

N: Teraz Patrycja pokaż mi górny brzeg kartki/ dolny brzeg kartki/ prawy brzeg kartki/ lewy brzeg kartki (dziecko wykonuje prawidłowo)

N: Narysuj kreskę od górnego brzegu kartki do dolnego brzegu kartki, z góry na dół.

N: Narysuj kreskę od lewego brzegu kartki do prawego brzegu kartki.

N: Narysuj kreskę z dolnego brzegu kartki do górnego brzegu kartki.

N: I od prawego brzegu do lewego brzegu. (dziecko wszystko wykonuje prawidłowo)

N: Tu mamy inną kartkę. Pokaż górny brzeg, dolny, prawy, lewy. Tutaj są kratki na tej kartce. Jak powiem, że masz rysować po kratkach to będziesz rysować po jednej kratce. Albo w górę, albo w dół, albo w prawo, albo w lewo. (demonstruję dziecku). Zaczniesz od tego miejsca tak jak ja Ci będę mówiła.

N: Narysuj:

- jedną kratkę w dół

- jedną kratkę w lewo

- jedną kratkę w dół

- jedną kratkę w prawo

- jedną kratkę w dół

- jedną kratkę w lewo

- jedną kratkę w dół

- jedną kratkę w prawo

Już wiesz jak masz rysować. Rysuj dalej. (dziecko rysuje poprawnie)

N: Teraz narysujemy inny wzór. Zacznij stąd rysować. (wyznaczam dziecku miejsce)

- Narysuj dwie kratki do góry

- dwie kratki w prawo

- jedna kratka w dół

- jedna kratka w lewo

- jedna kratka w dół

- dwie kratki w prawo

- dwie kratki w górę

- dwie kratki w prawo

- jedna kratka w dół

- jedna kratka w lewo

- jedna kratka w dół

Dziękuję. Bardzo ładnie się spisałaś.

Dziewczynka rysuje kreski zgodnie z zaleceniami nauczyciela. W trakcie rysowania pod dyktando wzorów nie potrzebuje wsparcia. Dziewczynka opanowała orientację na kartce papieru. Badania kompetencji zostały już opanowane i dziecko swobodnie się nimi posługuje.

Badanie poziomu sprawności manualnych i percepcji wzrokowej (test H. Spionek)

Do przeprowadzenia badania wykorzystałam test H. Spionek, który polega na odwzorowywaniu czternastu figur geometrycznych. Dziecko dostało białą kartkę A4, a każdą z czternastu figur miałam na osobnej kartce. Najpierw pokazałam jedną, gdy Olek skończył odwzorowywać pokazałam mu następną i tak do końca badania.

Olek odwzorował wszystkie figury. Podczas badania zauważyłam, że jego napięcie mięśniowe jest słabe. Linie figur są mało widoczne. Koordynacja wzrokowo- ruchowa jest prawidłowa, gdyż żadne elementy na siebie nie zachodzą a równoległość linii jest zachowana. Odwzorowane figury miały nieprawidłowe proporcje i kształt co może świadczyć o zaburzonym spostrzeganiu. Orientacja przestrzenna , analiza i synteza wzrokowa jest prawidłowa.

Badanie poziomu rozwoju funkcji słuchowo- językowych, zwłaszcza słuchu fonemowego (test Styczek)

Do przeprowadzenia badania poziomu rozwoju funkcji słuchowo- językowych, zwłaszcza słuchu fonemowego wykorzystałam test Styczek.

Rozpoczęłam od badania analizy i syntezy słuchowej - podziału zdań na słowa.

Na początku zajęć wytłumaczyłam Ali pierwsze zadanie. Powiedziałam, że będę mówić zdania a ona ma ułożyć tyle patyczków ile usłyszy wyrazów. Ala od razu zrozumiała zadanie, więc je rozpoczęłam.

Pierwsze zdanie: Auto jedzie - Ala ułożyła 2 patyczki.

Dzisiaj pada deszcz - Ala ułożyła 3 patyczki.

Moja mam idzie do domu - Ala ułożyła 5 patyczków.

Z pierwszym zadaniem Ala poradziła sobie bardzo dobrze. Nie miała wątpliwości z ilu wyrazów składają się poszczególne zdania.

Kolejne zadanie polegało na dzieleniu słów na sylaby. Wypowiadałam słowa a Ala, miała je podzielić na sylaby. Zaczęłam je wymieniać: woda, kotek, samoloty, czekolada

Ala wszystkie wypowiedziane przeze mnie słowa podzieliła poprawnie na sylaby. Ali odpowiedzi: wo-da; ko-tek; sa-mo-lo-ty; cze-ko-la-da.

Następne zadanie to podział słów na głoski. Wypowiadałam wyrazy, a Ala tym razem miała je dzielić na głoski. Wypowiadałam następujące wyrazy: nos, igła, szyby, taśma, kaczka, chatka, dzwonek, telewizor, gimnastyka, gospodarstwo. Ala i w tym zadaniu podzieliła wszystko na głoski. Odpowiedzi dziewczynki: n-o-s; i-g-ł-a; sz-y-b-y; t-a-ś-m-a, k-a-cz-k-a; ch-a-t-k-a; dz-w-o-n-e-k; t-e-l-e-w-i-z-o-r, g-i-m-n-a-s-t-y-k-a; g-o-s-p-o-d-a-r-s-t-w-o. Ala podczas tego zadania nie popełniła żadnego błędu.

Następne zadanie jakie przygotowałam to synteza sylabowa. Wytłumaczyłam Ali, że teraz będziemy robić odwrotnie, ja będę wypowiadać sylaby a Ala będzie je scalać w całe wyrazy. Zaczęłam wymieniać: po-le; u-li-ca; ze-szy-ty; kra-sno-lu-dek; po-nie-dzia-łek. Scalone wyrazy Ali: pole, ulica, krasnoludek, poniedziałek. Dziewczynka bardzo dobrze scalała sylabizowane wyrazy, nie popełniła ani jednego błędu.

Kolejne zadanie to synteza głoskowa. Tym razem wypowiadałam głoski, a Ala miała wypowiadać całe wyrazy. Wyrazy jakie głosowałam: o-k-o; r-y-b-a; w-a-g-o-n; p-a-l-t-o; b-a-r-a-n; k-o-l-e-g-a; m-a-r-y-n-a-rz-e; t-e-m-p-e-r-ó-w-k-a; e-l-e-k-t-r-y-cz-n-o-ś-ć; g-w-i-a-z-d-e-cz-k-a. Ala ponownie wykonała wszystko bardzo ładnie. Wszystkie wyraz scaliła prawidłowo.

Badanie słuchu fonemowego:

Pierwsze zadanie - różnicowanie słów o podobnym brzmieniu.

Pokazywałam Ali przygotowane przeze mnie różne obrazki i prosiłam, aby pokazała mi obraz graficzny odpowiadający wyrazowi jaki wymawiam. Pokazywałam następujące obrazki: mak- hak; bułka-półka; kosa-koza; buty-budy; kury-góry; czapka-żabka; bucik - budzik; nosze - noże; Basie - bazie

Podczas pokazywania obrazków Ala źle pokazała ostatni zestaw obrazków Basie-bazie, resztę obrazków pokazywała bezbłędnie.

Kolejne zadanie to powtarzanie par słów opozycyjnych.

Wytłumaczyłam Ali, że teraz będę mówić pary słów a ona będzie powtarzać. Oto te słowa:

tor -tur; syn -sen; kasa -kąsa; wyje -wije; targi -tarki; pije -bije; len -leń; kot -koc.

Ala popełniła tylko jeden błąd, wyje- wije powiedziała wije- wije.

Następne zadanie to powtarzanie głosek opozycyjnych.

Wytłumaczyłam Ali, że teraz będę wymieniać pary głosek, a ona będzie je powtarzać.

Oto te głoski:

dźwięczne - bezdźwięczne

p - b, t - d, k - g s - z, f - w, sz - z

szyczące - szumiące - ciszące

s-c -dz-z, sz-dż-ż-cz, ś-dź-ć-ź

twarde - miękkie

p - p' - b - b' n-n' k-k' g-g'

Dziewczynka wszystkie głoski powtórzyła bezbłędnie.

Podczas badania dziewczynka dobrze rozwiązywała zadania. Nie popełniała błędów.

Poziom rozwoju funkcji słuchowo-językowych oraz słuchu fonemowego dziewczynki jest na wysokim poziomie.

---