USTAWA

z dnia 29 sierpnia 1997 r.

o usługach turystycznych.

*

(tekst jednolity)

USTAWA o usługach turystycznych. .................................................................................................. 1

Rozdział 1 Przepisy ogólne................................................................................................................ 1

Rozdział 2 Organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci turystyczni.................................................. 2

Rozdział 3 Ochrona klienta ................................................................................................................ 6

Rozdział 4 Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek .................................................................... 11

Rozdział 5 Usługi hotelarskie........................................................................................................... 15

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa warunki świadczenia, przez przedsiębiorców i

przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. -

Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 86, poz.

958 i Nr 114, poz. 1193 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 509), zwanych dalej

"przedsiębiorcami", usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a

także za granicą, jeżeli umowy z klientami o świadczenie tych usług są zawierane

na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 2.

(1)

Zawieranie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu

przedsiębiorcy zagranicznego umów z klientami o świadczenie usług turystycznych

jest dopuszczalne, jeżeli przedsiębiorca ten prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej działalność gospodarczą na warunkach określonych w ustawie, o której

mowa w art. 1.

Art. 3. Przez użyte w ustawie określenia należy rozumieć:

1) usługi turystyczne - usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie

inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym,

2) impreza turystyczna - co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity

program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają

ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu,

3) wycieczka - rodzaj imprezy turystycznej, której program obejmuje zmianę

miejsca pobytu jej uczestników,

4) organizowanie imprez turystycznych - przygotowywanie lub oferowanie, a

także realizacja imprez turystycznych,

5) organizator turystyki - przedsiębiorca organizujący imprezę turystyczną,

6) pośrednik turystyczny - przedsiębiorca, którego działalność polega na

wykonywaniu, na zlecenie klienta, czynności faktycznych i prawnych

związanych z zawieraniem umów o świadczenie usług turystycznych,

7) agent turystyczny - przedsiębiorca, którego działalność polega na stałym

pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na

rzecz organizatorów turystyki posiadających zezwolenia w kraju lub na rzecz

innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju,

7a) przewodnik turystyczny - osobę zawodowo oprowadzającą grupy

wycieczkowe po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz

udzielającą o nich informacji,

7b) pilot wycieczek - osobę towarzyszącą, w imieniu organizatora turystyki,

uczestnikom imprezy turystycznej, sprawującą opiekę nad nimi i czuwającą

nad sposobem wykonania na ich rzecz usług,

8) usługi hotelarskie - krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów,

mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów

lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z

tym związanych,

9) turysta - osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym

miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem

podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która

korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc,

10) odwiedzający - osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim

stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej

pracy w odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystającą z noclegu,

11) klient - osobę, która zamierza zawrzeć lub zawarła umowę o świadczenie

usług turystycznych na swoją rzecz lub na rzecz innej osoby, a zawarcie tej

umowy nie stanowi przedmiotu jej działalności gospodarczej, jak i osobę, na

rzecz której umowa została zawarta, a także osobę, której przekazano prawo

do korzystania z usług turystycznych objętych uprzednio zawartą umową,

12) (skreślony),

13) (skreślony).

Rozdział 2

Organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci turystyczni

Art. 4. 1. Działalność gospodarcza polegająca na organizowaniu imprez

turystycznych oraz na pośredniczeniu na zlecenie klientów w zawieraniu umów o

świadczenie usług turystycznych wymaga uzyskania zezwolenia.

2. Nie wymaga uzyskania zezwolenia działalność agentów turystycznych polegająca

na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na

rzecz organizatorów turystyki posiadających zezwolenie lub na rzecz innych

usługodawców posiadających siedzibę w kraju.

Art. 5. 1. Zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, udziela się na czas

nieoznaczony, jeżeli przedsiębiorca spełnia następujące warunki:

1) zapewnia kierowanie działalnością przedsiębiorstwa oraz działalnością jego

jednostek organizacyjnych samodzielnie dokonujących czynności prawnych

przez osoby:

a) posiadające odpowiednie wykształcenie i praktykę, o których mowa w art. 6

ust. 1 i 2,

b) niekarane za przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu, wiarygodności

dokumentów, mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu,

2) przedstawi dowód zapewnienia pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w

wypadku gdy organizator turystyki wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego

powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie

niewykonania zobowiązań umownych, w formie:

a) umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo

b) umowy ubezpieczenia na rzecz klientów.

2. Obowiązek posiadania gwarancji lub umowy ubezpieczenia, o których mowa w

ust. 1 pkt 2, dotyczy całego okresu prowadzonej działalności.

3. Treść gwarancji lub umowy ubezpieczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 2,

obejmuje upoważnienie dla wojewody lub wskazanej przez niego jednostki do

wydawania dyspozycji wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klienta do kraju.

4. Wojewoda jest uprawniony do występowania na rzecz klientów w sprawach

wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji

ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia, na zasadach określonych w treści tych

umów.

5. Z sumy określonej w umowie gwarancji bankowej, umowie gwarancji

ubezpieczeniowej lub umowie ubezpieczenia pokrywa się w pierwszej kolejności

koszty sprowadzenia do kraju klientów, o których mowa w ust. 1 pkt 2. Jeżeli

pozostała suma gwarancji jest niewystarczająca na zwrot wszystkich wpłat

wniesionych przez klientów, wypłaty obniża się proporcjonalnie do wysokości

pozostałej sumy.

Art. 6. 1. Działalnością w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz

działalnością w zakresie pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług

turystycznych, o której mowa w art. 4 ust. 1, mogą kierować osoby posiadające:

1) 1 rok praktyki w obsłudze turystów i ukończone studia wyższe z zakresu

turystyki i rekreacji, prawa, ekonomii, zarządzania i marketingu,

2) 2 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę średnią z zakresu

obsługi turystów lub ukończone studia wyższe inne niż wymienione w pkt 1,

3) 4 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę średnią inną niż

wymieniona w pkt 2,

4) 6 lat praktyki w obsłudze turystów, w pozostałych przypadkach.

2. Za praktykę w obsłudze turystów, o której mowa w ust. 1, uważa się samodzielne

prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie organizowania imprez

turystycznych lub pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług

turystycznych, kierowanie jednostkami organizującymi imprezy turystyczne, pracę na

stanowiskach związanych z przygotowywaniem i zawieraniem umów o świadczenie

usług turystycznych, samodzielne przygotowywanie programów imprez

turystycznych, a także wykonywanie zadań przewodnika turystycznego i pilota

wycieczek.

3. Potwierdzeniem praktyki, o której mowa w ust. 2, jest zaświadczenie o wpisie do

ewidencji gospodarczej

(2)

albo zaświadczenie wydane przez jednostkę organizacyjną

powierzającą zainteresowanemu czynności przy obsłudze turystów.

Art. 7. 1. Udzielenie, odmowa udzielenia, cofnięcie i ograniczenie zakresu

zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, następuje w formie decyzji

administracyjnej.

2. Organem właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, cofnięcia i ograniczenia

zakresu zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, jest wojewoda właściwy dla

siedziby przedsiębiorcy.

3. Wniosek o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, powinien

zawierać:

1) oznaczenie przedsiębiorcy i jego siedziby (miejsca zamieszkania),

2) określenie zakresu i rodzaju działalności wymagającej zezwolenia,

3) wskazanie miejsca wykonywania działalności objętej zezwoleniem,

4) dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 5.

4. Wojewoda odmawia udzielenia zezwolenia albo ogranicza jego zakres w stosunku

do wniosku o udzielenie zezwolenia, jeżeli przedsiębiorca nie spełnia wymagań

niezbędnych do jego udzielenia.

Art. 8. 1. Wojewoda przesyła kopię zezwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, oraz

dane dotyczące formy zapewnienia pokrycia kosztów i zwrotu wpłat, o których mowa

w art. 5 ust. 1 pkt 2, ministrowi właściwemu do spraw turystyki.

2. Minister właściwy do spraw turystyki, na podstawie zezwoleń i danych dotyczących

form zapewnienia pokrycia kosztów i zwrotu wpłat, o których mowa w ust. 1,

prowadzi centralny rejestr zezwoleń, zwany dalej "rejestrem".

3. Wpisu do rejestru dokonuje się z urzędu, na podstawie zezwoleń i danych, o

których mowa w ust. 1.

4. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określa

szczegółowe zasady i tryb prowadzenia centralnego rejestru zezwoleń, wskazując w

szczególności dokumenty i dane, na podstawie których dokonuje się wpisu do

rejestru, oraz zakres danych gromadzonych w księdze rejestrowej i jej wzór.

5. Wojewoda prowadzi ewidencję wydanych na terenie województwa zezwoleń i

związanych z nimi umów gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, o których mowa

w art. 5 ust. 1 pkt 2, oraz udziela informacji o wydanych zezwoleniach na zasadach

ustalonych dla rejestru.

Art. 9. 1. Minister właściwy do spraw turystyki oraz wojewoda jest upoważniony do

kontroli prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, o której mowa

w art. 4 ust. 1, w zakresie:

1) spełniania wymagań niezbędnych do uzyskania zezwolenia,

2) zgodności prowadzonej działalności z wydanym zezwoleniem,

3) przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej określonych

ustawą.

1a. Minister właściwy do spraw turystyki oraz wojewoda jest upoważniony do kontroli

działalności agentów turystycznych w zakresie:

1) zgodności prowadzonej działalności z zawartymi umowami agencyjnymi,

2) przestrzegania przez przedsiębiorców dających zlecenie agentom warunków

wykonywania działalności gospodarczej określonych ustawą.

2. Wojewoda może wezwać przedsiębiorcę do usunięcia stwierdzonych uchybień w

wyznaczonym terminie, pod rygorem cofnięcia lub ograniczenia zakresu zezwolenia.

3. W razie stwierdzenia przez ministra właściwego do spraw turystyki w wyniku

kontroli, o której mowa w ust. 1 i 1a, uchybień w sposobie prowadzenia działalności

gospodarczej, występuje on do właściwego wojewody o podjęcie działań, o których

mowa w ust. 2.

Art. 10. 1. Organizator turystyki oraz pośrednik turystyczny są obowiązani

przedkładać organowi udzielającemu zezwolenia dokumenty potwierdzające

zawarcie kolejnych umów gwarancji lub ubezpieczenia, o których mowa w art. 5 ust.

1 pkt 2, przed upływem terminu obowiązywania umowy poprzedniej.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia,

uwzględniając zakres i rodzaj działalności prowadzonej przez organizatorów turystyki

i pośredników turystycznych, określa:

1) minimalną wysokość sumy gwarancji, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.

a),

2)

(3)

(uchylony).

3.

(4)

Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, w porozumieniu z ministrem

właściwym do spraw turystyki, po zasięgnięciu opinii Polskiej Izby Ubezpieczeń,

określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia

obowiązkowego, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b), termin powstania

obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną, biorąc w

szczególności pod uwagę specyfikę wykonywanego zawodu oraz zakres

realizowanych zadań.

Art. 10a. 1. Wojewoda może cofnąć wydane zezwolenie albo ograniczyć jego

zakres w następujących wypadkach:

1) prawomocnego orzeczenia sądu zakazującego przedsiębiorcy-osobie fizycznej

prowadzenia działalności objętej zezwoleniem,

2) naruszania obowiązków określonych ustawą, gdy powoduje to zagrożenie

bezpieczeństwa lub dóbr osobistych klientów, a także poważne zagrożenie

interesów majątkowych klientów,

3) nieusunięcia przez przedsiębiorcę stwierdzonych uchybień, pomimo wezwania,

o którym mowa w art. 9 ust. 2.

2. Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, a także przedsiębiorca, który

prowadził działalność bez uzyskania wymaganego zezwolenia, nie może uzyskać

żadnego z tych zezwoleń, o których mowa w art. 4 ust. 1, w okresie 3 lat od daty

cofnięcia zezwolenia lub ujawnienia prowadzenia działalności bez zezwolenia.

3. Przepis ust. 2 stosuje się także do osób kierujących działalnością przedsiębiorstwa

w imieniu przedsiębiorcy, któremu cofnięto zezwolenie lub który prowadził

działalność bez wymaganego zezwolenia. Osoby te w okresie wskazanym w ust. 2

nie mogą również kierować działalnością przedsiębiorstwa lub jego jednostek

organizacyjnych w zakresie wymagającym zezwolenia.

Art. 10b. Przedsiębiorcę występującego wobec klientów jako agent turystyczny

uważa się za organizatora turystyki w rozumieniu ustawy, jeżeli:

1) w umowach zawieranych z klientami nie wskazuje jednoznacznie właściwego

organizatora turystyki, którego reprezentuje, lub

2) działa jako agent organizatora turystyki, który nie jest uprawniony do

zawierania umów z klientami na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub

3) działa bez ważnej umowy agencyjnej lub przekracza jej zakres.

Rozdział 3

Ochrona klienta

Art. 11. W zakresie nieuregulowanym ustawą do umów z klientami zawieranych

przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych stosuje się przepisy

Kodeksu cywilnego oraz inne przepisy dotyczące ochrony konsumenta.

Art. 11a. 1. Organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte

wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub

nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie:

1) działaniem lub zaniechaniem klienta,

2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w

wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub

zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo

3) siłą wyższą.

2. Wyłączenie odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie

umowy, w przypadkach wymienionych w ust. 1, nie zwalnia organizatora turystyki od

obowiązku udzielenia w czasie trwania imprezy turystycznej pomocy

poszkodowanemu klientowi.

Art. 11b. 1. Nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności

określonej w art. 11a, także w razie wyboru prawa obcego, z zastrzeżeniem ust. 2 i

3.

2. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną klientowi wskutek niewykonania lub

nienależytego wykonania umowy o świadczenie usług turystycznych może być

ograniczona tylko wówczas, gdy określa to umowa międzynarodowa, której stroną

jest Rzeczpospolita Polska.

3. Organizatorzy turystyki w umowach z klientami mogą ograniczyć

odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług w czasie

imprezy turystycznej do dwukrotności ceny imprezy turystycznej względem każdego

klienta.

4. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 3, nie może dotyczyć szkód na osobie.

Art. 12. 1. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny, który proponuje klientom

imprezy turystyczne lub usługi turystyczne, udostępniając im odpowiednie

informacje pisemne, a w szczególności broszury, foldery, katalogi, jest obowiązany

wskazać w tych materiałach w sposób dokładny i zrozumiały:

1) cenę imprezy turystycznej lub usługi turystycznej albo sposób jej ustalenia,

2) miejsce pobytu lub trasę imprezy,

3) rodzaj, klasę, kategorię lub charakterystykę środka transportu,

4) położenie, rodzaj i kategorię obiektu zakwaterowania, według przepisów kraju

pobytu,

5) ilość i rodzaj posiłków,

6) program zwiedzania i atrakcji turystycznych,

7) kwotę lub procentowy udział zaliczki w cenie imprezy turystycznej lub usługi

turystycznej oraz termin zapłaty całej ceny,

8) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym odwołaniu imprezy

turystycznej lub usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby

zgłoszeń, jeżeli realizacja usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń,

9) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy,

10) ogólne informacje o obowiązujących przepisach paszportowych, wizowych i

sanitarnych oraz o wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w

imprezie turystycznej.

1a. Informacje, o których mowa w ust. 1, nie mogą wprowadzać klienta w błąd.

2. Jeżeli umowa zawarta z klientem nie zawiera odmiennych postanowień, to

odpowiednie wskazania zawarte w informacjach pisemnych, o których mowa w ust. 1

pkt 1-8, stają się elementem umowy.

Art. 13. 1. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny jest obowiązany podać

klientowi, przed zawarciem umowy:

1) ogólne informacje o obowiązujących przepisach paszportowych, wizowych i

sanitarnych, w szczególności o terminach oczekiwania na wydanie paszportu i

wizy oraz o wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w imprezie

turystycznej,

2) informację o możliwości zawarcia umowy ubezpieczenia od kosztów rezygnacji

z udziału w imprezie turystycznej oraz o zakresie ubezpieczenia od następstw

nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

2. Organizator turystyki jest obowiązany poinformować klienta o szczególnych

zagrożeniach życia i zdrowia na odwiedzanych obszarach oraz o możliwości

ubezpieczenia z tym związanego. Dotyczy to także zagrożeń powstałych po zawarciu

umowy.

3. Organizator turystyki jest obowiązany we właściwym czasie, przed rozpoczęciem

imprezy turystycznej, podać klientom:

1) nazwisko lub nazwę lokalnego przedstawiciela organizatora turystyki (lub innej

instytucji), do którego klient może zwracać się w razie trudności, a także jego

adres i numer telefonu,

2) w odniesieniu do imprez turystycznych dla dzieci - informację o możliwości

bezpośredniego kontaktu z dzieckiem lub osobą odpowiedzialną w miejscu

pobytu dziecka,

3) planowany czas przejazdu, miejsca i czas trwania postojów,

4) szczegółowe informacje dotyczące połączeń komunikacyjnych oraz miejsca,

jakie klient będzie zajmował w środku transportu, w szczególności kabiny na

statku lub przedziału sypialnego w pociągu.

3a. Informacje, o których mowa w ust. 1-3, powinny być podane klientowi na piśmie.

4. Udzielenie informacji, o których mowa w ust. 1-3, nie zwalnia organizatora turystyki

od obowiązku opieki nad turystami.

Art. 14. 1. Umowa o świadczenie usług turystycznych polegających na

organizowaniu imprez turystycznych wymaga formy pisemnej.

2. Umowa powinna określać:

1) organizatora turystyki i numer jego zezwolenia oraz imię i nazwisko osoby,

która w jego imieniu umowę podpisała,

2) miejsce pobytu lub trasę wycieczki,

3) czas trwania imprezy turystycznej,

4) program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i terminy oferowanych

usług, w tym:

a) rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz datę, godzinę, miejsce

wyjazdu i planowanego powrotu,

b) położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego zgodnie z przepisami

kraju pobytu lub opis wyposażenia obiektów niezaliczanych do rodzajów i

kategorii,

c) ilość i rodzaj posiłków,

d) program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę imprezy turystycznej,

5) cenę imprezy turystycznej, wraz z wyszczególnieniem wszelkich koniecznych

należności, podatków i opłat, jeżeli nie są one zawarte w cenie, oraz wyraźne

sformułowanie okoliczności, które mogą spowodować podwyższenie ceny

zgodnie z art. 17,

6) sposób zapłaty,

7) rodzaj i zakres ubezpieczenia turystów oraz nazwę i adres ubezpieczyciela,

7a) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym odwołaniu imprezy

turystycznej lub usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby

zgłoszeń, jeżeli realizacja usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń,

7b) termin zawiadomienia o przeniesieniu uprawnień i przejęciu obowiązków, o

którym mowa w art. 16 ust. 2,

8) sposób zgłaszania reklamacji związanych z wykonywaniem usług przez

organizatora turystyki lub osobę z nim współpracującą wraz z podaniem

terminu zgłaszania takich reklamacji,

9) wymagania specjalne, o których klient powiadomił organizatora turystyki lub

pośrednika turystycznego i na które strony umowy wyraziły zgodę,

10) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy.

2a. Osoba, która zawarła z klientem umowę o świadczenie usług turystycznych, jest

obowiązana niezwłocznie dostarczyć klientowi jeden egzemplarz tej umowy.

3. Organizatorzy turystyki, organizujący imprezy turystyczne za granicą, mają

obowiązek zawarcia na rzecz osób uczestniczących w tych imprezach umów

ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

4. Organizator turystyki jest obowiązany wydać klientowi wpłacającemu należność za

imprezę turystyczną lub zaliczkę przekraczającą 10% tej sumy:

1) pisemne potwierdzenie posiadania gwarancji, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt

2 lit. a), wraz ze wskazaniem sposobu ubiegania się o wypłatę środków z tej

gwarancji w wypadkach określonych ustawą, lub

2) pisemne potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 5

ust. 1 pkt 2 lit. b), wraz ze wskazaniem sposobu ubiegania się o wypłatę

środków z umowy ubezpieczenia.

5. Organizator, który przed rozpoczęciem imprezy turystycznej jest zmuszony, z

przyczyn od niego niezależnych, zmienić istotne warunki umowy z klientem, z

zastrzeżeniem art. 17, powinien niezwłocznie o tym powiadomić klienta. W takiej

sytuacji klient powinien niezwłocznie poinformować organizatora, czy:

1) przyjmuje proponowaną zmianę umowy albo

2) odstępuje od umowy za natychmiastowym zwrotem wszystkich wniesionych

świadczeń i bez obowiązku zapłaty kary umownej.

6. Jeżeli klient, zgodnie z ust. 5, odstępuje od umowy lub jeżeli organizator odwołuje

imprezę turystyczną z przyczyn niezależnych od klienta, klient ma prawo, według

swojego wyboru:

1) uczestniczyć w imprezie zastępczej o tym samym lub wyższym standardzie,

chyba że zgodzi się na imprezę o niższym standardzie za zwrotem różnicy w

cenie,

2) żądać natychmiastowego zwrotu wszystkich wniesionych świadczeń.

7. W wypadkach określonych w ust. 6 klient może dochodzić odszkodowania za

niewykonanie umowy, chyba że odwołanie imprezy turystycznej nastąpiło z powodu:

1) zgłoszenia się mniejszej liczby uczestników niż liczba minimalna określona w

umowie, a organizator powiadomił o tym klienta na piśmie w uzgodnionym

terminie,

2) siły wyższej.

Art. 15. 1. Niedopełnienie obowiązków określonych w art. 12 ust. 1, art. 13, art. 14 i

art. 16a może być, zgodnie z art. 10a ust. 1 pkt 2, uznane przez wojewodę za

podstawę cofnięcia lub ograniczenia zezwolenia. Nie ogranicza to możliwości

dochodzenia przez klienta odszkodowania.

2. Powierzenie przez organizatora turystyki samodzielnego wykonania zadań

przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek osobie nieuprawnionej lub

nieznającej odpowiedniego języka może stanowić również podstawę cofnięcia lub

ograniczenia zezwolenia organizatora turystyki.

Art. 16. 1. Klient może bez zgody organizatora turystyki przenieść na osobę

spełniającą warunki udziału w imprezie turystycznej wszystkie przysługujące mu z

tytułu umowy o świadczenie usług turystycznych uprawnienia, jeżeli jednocześnie

osoba ta przejmuje wszystkie wynikające z tej umowy obowiązki.

2. Przeniesienie uprawnień i przejęcie obowiązków, o którym mowa w ust. 1, jest

skuteczne wobec organizatora turystyki, jeżeli klient zawiadomi go o tym przed

rozpoczęciem imprezy turystycznej w terminie określonym w umowie.

3. Za nieuiszczoną część ceny imprezy turystycznej oraz koszty poniesione przez

organizatora turystyki w wyniku zmiany uczestnika imprezy turystycznej klient i osoba

przejmująca jego uprawnienia odpowiadają solidarnie.

Art. 16a. 1. Organizator turystyki, który w czasie trwania danej imprezy turystycznej

nie wykonuje przewidzianych w umowie usług, stanowiących istotną część

programu tej imprezy, jest obowiązany, bez obciążania klienta dodatkowymi

kosztami, wykonać w ramach tej imprezy odpowiednie świadczenia zastępcze.

Jeżeli jakość świadczenia zastępczego jest niższa od jakości usługi określonej w

programie imprezy turystycznej, klient może żądać odpowiedniego obniżenia ceny

imprezy.

2. Jeżeli wykonanie świadczeń zastępczych, o których mowa w ust. 1, jest

niemożliwe albo klient z uzasadnionych powodów nie wyraził na nie zgody i odstąpił

od umowy, organizator turystyki jest obowiązany, bez obciążania klienta

dodatkowymi kosztami z tego tytułu, zapewnić mu powrót do miejsca rozpoczęcia

imprezy turystycznej lub do innego uzgodnionego miejsca w warunkach nie gorszych

niż określone w umowie.

3. W razie odstąpienia od umowy, o którym mowa w ust. 2, organizator turystyki nie

może żądać od klienta żadnych dodatkowych świadczeń z tego tytułu, w

szczególności zapłaty kary umownej. Klient może żądać naprawienia szkody wynikłej

z niewykonania umowy.

4. W razie niemożności wykonania świadczenia zastępczego, o której mowa w ust. 2,

klient może żądać naprawienia szkody wynikłej z niewykonania umowy, chyba że

niemożność wykonania świadczenia zastępczego jest spowodowana wyłącznie:

1) działaniami lub zaniechaniami osób trzecich, nieuczestniczących w

wykonywaniu świadczenia zastępczego, jeżeli tych działań lub zaniechań nie

można było przewidzieć ani uniknąć, albo

2) siłą wyższą.

Art. 16b. 1. Jeżeli w trakcie imprezy turystycznej klient stwierdza wadliwe

wykonywanie umowy, powinien niezwłocznie zawiadomić o tym wykonawcę usługi

oraz organizatora turystyki, w sposób odpowiedni dla rodzaju usługi.

2. Umowa powinna jednoznacznie określać obowiązek klienta w zakresie, o którym

mowa w ust. 1.

Art. 17. 1. Cena ustalona w umowie nie może być podwyższona, chyba że umowa

wyraźnie przewiduje możliwość podwyższenia ceny, a organizator turystyki

udokumentuje wpływ na podwyższenie ceny jednej z następujących okoliczności:

1) wzrostu kosztów transportu,

2) wzrostu opłat urzędowych, podatków lub opłat należnych za takie usługi, jak

lotniskowe, załadunkowe lub przeładunkowe w portach morskich i lotniczych,

3) wzrostu kursów walut.

2. W okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w umowie nie może być

podwyższona.

Art. 18. (skreślony).

Art. 19. 1. Postanowienia umów zawieranych przez organizatorów turystyki z

klientami mniej korzystne dla klientów niż postanowienia niniejszej ustawy są

nieważne.

2. W miejsce postanowień umowy mniej korzystnych dla klienta obowiązują przepisy

ustawy.

Art. 19a. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy

działającego w okolicznościach określonych w art. 10b.

Rozdział 4

Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek

Art. 20. 1. Przewodnikiem turystycznym lub pilotem wycieczek może być osoba,

która posiada uprawnienia określone ustawą.

2. Do zadań przewodnika turystycznego należy oprowadzanie wycieczek, fachowe

udzielanie ich uczestnikom informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach,

obszarach i obiektach oraz sprawowanie opieki nad uczestnikami wycieczki.

3. Do zadań pilota wycieczek należy sprawowanie, w imieniu organizatora turystyki,

opieki nad uczestnikami imprezy turystycznej w niezbędnym zakresie, wynikającym z

charakteru imprezy, oraz czuwanie nad sposobem wykonywania usług świadczonych

na rzecz uczestników podczas imprezy, a także reprezentowanie organizatora

turystyki wobec kontrahentów świadczących usługi w trakcie trwania imprezy.

Art. 21. 1. Przewodnicy turystyczni otrzymują uprawnienia następujących rodzajów:

1) przewodników górskich dla określonych obszarów górskich,

2) przewodników miejskich dla poszczególnych miast,

3) przewodników terenowych dla poszczególnych województw lub regionów.

2. Uprawnienia przewodników górskich dzielą się na trzy klasy w zależności od

stopnia trudności tras i wycieczek.

3. Uprawnienia przewodnika terenowego obejmują również miasta położone w

obrębie województwa lub regionu.

4. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, może określić

wykaz miast, w których wykonywanie zadań przewodnika turystycznego wymaga

posiadania uprawnień przewodnika miejskiego, uwzględniając szczególne walory

turystyczne tych miast.

Art. 22. Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek otrzymuje

osoba, która:

1) ukończyła 18 lat,

2) ukończyła szkołę średnią,

3) posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika

turystycznego lub pilota wycieczek,

4) nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z

wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek,

5) odbyła szkolenie i praktykę oraz zdała egzamin na przewodnika turystycznego

lub na pilota wycieczek.

Art. 23. Osoba ubiegająca się o wydanie uprawnień przewodnika turystycznego lub

pilota wycieczek podlega badaniom lekarskim wstępnym, a osoba posiadająca

uprawnienia - badaniom okresowym, w trybie i zakresie określonym w przepisach o

badaniach lekarskich pracowników.

Art. 24. 1. Szkolenie, o którym mowa w art. 22 pkt 5, mogą prowadzić jednostki

organizacyjne lub osoby upoważnione na podstawie decyzji administracyjnej

wojewody, które:

1) dysponują kadrą wykładowców posiadających wykształcenie wyższe oraz

praktykę - w zakresie zagadnień objętych programem,

2) zapewnią warunki umożliwiające realizację zajęć, w tym także praktycznych,

oraz odpowiednią obsługę biurową wraz z przechowywaniem i

udostępnianiem dokumentacji szkolenia.

2. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na przeprowadzenie jednego

szkolenia lub na stałe. Upoważnienie wydane na stałe może zostać cofnięte, jeżeli

upoważniona jednostka organizacyjna lub osoba przestała spełniać warunki

określone w ust. 1 lub gdy szkolenie jest prowadzone niezgodnie z obowiązującym

programem.

Art. 25. 1. Egzamin przeprowadza komisja egzaminacyjna powoływana przez

wojewodę właściwego ze względu na:

1) obszar uprawnień - dla przewodników turystycznych,

2) miejsce organizacji kursu - dla pilotów wycieczek.

2. W skład komisji egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 1, wchodzą

przedstawiciele stowarzyszeń zrzeszających przewodników turystycznych i pilotów

wycieczek oraz organizacji biur podróży.

3. Wojewoda, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, może odmówić dopuszczenia do

egzaminu osoby, która nie spełnia warunków określonych w art. 22. Odmowa ta

następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Art. 26. 1. Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek mogą być

zawieszone za powtarzające się uchybienia w wykonywaniu zadań lub

postępowaniu przewodnika turystycznego albo pilota wycieczek:

1) jeżeli uchybienie stwierdzą osoby uprawnione do kontroli,

2) w wypadku skarg potwierdzonych co do ich słuszności.

2. Zawieszenie uprawnień przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek może

nastąpić na okres do 12 miesięcy. Przywrócenie zawieszonych uprawnień wojewoda

może uzależnić od zdania egzaminu sprawdzającego, obejmującego część lub

całość zakresu umiejętności wymaganych od przewodnika turystycznego lub pilota

wycieczek.

3. Egzamin sprawdzający przeprowadza komisja egzaminacyjna, o której mowa w

art. 25 ust. 1.

Art. 27. Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek cofa się, jeżeli

przewodnik turystyczny lub pilot wycieczek:

1) przestał spełniać warunki, o których mowa w art. 22 pkt 3 i 4,

2) nie zdał egzaminu sprawdzającego, o którym mowa w art. 26 ust. 2.

Art. 28. 1. Uprawnienia przewodnikom turystycznym i pilotom wycieczek wydają,

odmawiają wydania, zawieszają i przywracają oraz cofają wojewodowie, właściwi

dla miejsca zamieszkania przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, w drodze

decyzji administracyjnej.

2. Ewidencję nadanych uprawnień przewodnikom turystycznym i pilotom wycieczek

prowadzi wojewoda.

Art. 29. 1. Osoby wykonujące zadania przewodnika turystycznego lub pilota

wycieczek podlegają kontroli. Kontrola obejmuje:

1) posiadanie uprawnień co do ich obszaru i ważności,

2) poprawność wykonywania zadań przewodnika turystycznego i pilota

wycieczek.

2. Kontroli podlega także zapewnienie przez organizatorów turystyki opieki

przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek nad uczestnikami imprezy

turystycznej, przewidzianej w art. 30 i art. 31.

3. Kontroli, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonują osoby imiennie upoważnione przez

ministra właściwego do spraw turystyki oraz przez wojewodów.

4. Osoby dokonujące kontroli powiadamiają o stwierdzonych uchybieniach wojewodę

właściwego ze względu na miejsce dokonanej kontroli.

5. Wojewoda, o którym mowa w ust. 4, otrzymane wyniki kontroli przekazuje

odpowiednio:

1) wojewodzie, który nadał uprawnienia przewodnikowi turystycznemu lub

pilotowi wycieczek,

2) ministrowi właściwemu do spraw turystyki w sprawach dotyczących

działalności organizatora turystyki.

Art. 30. 1. Organizatorzy turystyki podlegający obowiązkowi uzyskania zezwolenia,

określonego w art. 4 ust. 1, organizujący wycieczki w kraju i za granicą, w których

uczestniczy co najmniej 10 osób realizujących wspólny program, są obowiązani,

jeżeli umowa nie stanowi inaczej, zapewnić uczestnikom opiekę osób posiadających

uprawnienia:

1) przewodnika turystycznego - dla wycieczek w kraju,

2) pilota wycieczek - dla wycieczek w kraju, z wyjątkiem wymagających udziału

przewodnika turystycznego zgodnie z art. 34 ust. 2 pkt 4 ustawy, oraz dla

wycieczek za granicą.

2. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wystawić przewodnikowi

turystycznemu i pilotowi wycieczek pisemne zlecenie, określając w nim miejsce

(obszar) i czas usługi przewodnickiej lub pilotarskiej, oraz upoważnienie do działania

w imieniu organizatora w zakresie niezbędnym do prowadzenia imprezy turystycznej.

Art. 31. 1. Organizator turystyki organizujący wycieczki za granicą jest obowiązany

zapewnić opiekę pilota posiadającego znajomość języka powszechnie znanego w

kraju odwiedzanym lub języka uzgodnionego z kontrahentem zagranicznym.

2. Organizator turystyki organizujący wycieczki dla turystów z zagranicy jest

obowiązany zapewnić opiekę przewodnika turystycznego i pilota wycieczek

posiadających znajomość języka umożliwiającego swobodny kontakt z uczestnikami

lub języka uzgodnionego z kontrahentem zagranicznym.

Art. 32. 1. Znajomość języka obcego dokumentuje się dyplomem ukończenia

studiów filologicznych, nauczycielskiego kolegium języków obcych lub świadectwem

ukończenia szkoły z obcym językiem wykładowym za granicą.

2. Osoby, które nie legitymują się dokumentami wymienionymi w ust. 1, mogą złożyć

egzamin ze znajomości języka obcego przed komisją egzaminacyjną języków

obcych, o której mowa w ust. 3.

3. Komisje egzaminacyjne języków obcych powołują wojewodowie spośród osób

znajdujących się na liście ministra właściwego do spraw turystyki, ogłoszonej w

formie obwieszczenia w dzienniku urzędowym urzędu obsługującego ministra

właściwego do spraw turystyki.

4. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania

(5)

, w drodze rozporządzenia,

może uznać za udokumentowaną znajomość języka obcego potwierdzoną

świadectwem wystawionym przez inne instytucje niż wymienione w ust. 1.

Art. 33. 1. Przewodnicy turystyczni mogą po przeszkoleniu oprowadzać

obsługiwane wycieczki po muzeach, wystawach i zabytkach, gdy zadania tego nie

wykonuje uprawniony pracownik etatowy.

2. W programie szkolenia przewodników turystycznych uwzględnia się znajomość

muzeów położonych na obszarze ważności ich uprawnień.

3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, w drodze

rozporządzenia, określa zasady szkolenia i wykonywania funkcji przewodnika

turystycznego w muzeach i zabytkach.

Art. 33a. Za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się o uprawnienia

przewodnika turystycznego i pilota wycieczek oraz sprawdzenie znajomości języka

obcego przez przewodnika turystycznego i pilota wycieczek pobiera się opłaty.

Art. 34. 1. Minister właściwy do spraw administracji publicznej, w drodze

rozporządzenia, określa właściwość terytorialną organów powołujących komisje

egzaminacyjne dla przewodników górskich.

2. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określa:

1) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o nadanie uprawnień

przewodnika turystycznego i pilota wycieczek,

2) warunki, jakim powinien odpowiadać wniosek o upoważnienie, o którym mowa

w art. 24 ust. 1,

3) wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się o

uprawnienia przewodnika turystycznego i pilota wycieczek, sprawdzenie

znajomości języka obcego przez przewodnika turystycznego i pilota

wycieczek oraz wysokość wynagrodzenia egzaminatorów,

4) miasta i obszary, na których organizatorzy turystyki mają obowiązek

zapewnienia udziału przewodnika turystycznego,

5) programy szkolenia i zasady egzaminowania kandydatów na przewodników

turystycznych i pilotów wycieczek,

6) warunki uzyskiwania poszczególnych klas przewodników górskich, zakres

terytorialny uprawnień przewodników górskich i stopień trudności tras oraz

wycieczek prowadzonych przez przewodników górskich posiadających

uprawnienia odpowiedniej klasy,

7) skład, sposób powoływania i odwoływania członków komisji egzaminacyjnych,

o których mowa w art. 25,

8) skład i zasady działania komisji egzaminacyjnych języków obcych, o których

mowa w art. 32 ust. 3, oraz wzory świadectw wydawanych przez te komisje,

9) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień przewodnika

turystycznego i pilota wycieczek.

Rozdział 5

Usługi hotelarskie

Art. 35. 1. Usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich, które

spełniają:

1) wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia, kwalifikacji personelu

oraz zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii, do których

obiekt został zaszeregowany,

2) wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne określone odrębnymi

przepisami.

2. Usługi hotelarskie mogą być świadczone również w innych obiektach, jeżeli

obiekty te spełniają minimalne wymagania co do wyposażenia, o których mowa w art.

45 pkt 4, oraz wymagania określone w ust. 1 pkt 2.

Art. 36. Ustala się następujące rodzaje obiektów hotelarskich:

1) hotele - obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym większość miejsc w

pokojach jedno- i dwuosobowych, świadczące szeroki zakres usług

związanych z pobytem klientów,

2) motele - hotele położone przy drogach, zapewniające możliwość korzystania z

usług motoryzacyjnych i dysponujące parkingiem,

3) pensjonaty - obiekty posiadające co najmniej 7 pokoi, świadczące dla swoich

klientów całodzienne wyżywienie,

4) kempingi - obiekty strzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach i przyczepach

samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych, oraz

przyrządzanie posiłków i parkowanie samochodów,

5) domy wycieczkowe - obiekty posiadające co najmniej 30 miejsc noclegowych,

dostosowane do samoobsługi klientów oraz świadczące minimalny zakres

usług związanych z pobytem klientów,

6) schroniska młodzieżowe - obiekty przeznaczone do indywidualnej i grupowej

turystyki młodzieżowej, dostosowane do samoobsługi klientów,

7) schroniska - obiekty zlokalizowane poza obszarami zabudowanymi, przy

szlakach turystycznych, świadczące minimalny zakres usług związanych z

pobytem klientów,

8) pola biwakowe - obiekty niestrzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach.

Art. 37. Ustala się dla:

1) hoteli, moteli i pensjonatów - pięć kategorii oznaczonych gwiazdkami,

2) kempingów - cztery kategorie oznaczone gwiazdkami,

3) domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych - trzy kategorie oznaczone

cyframi rzymskimi.

Art. 38. 1. Zaszeregowania obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów

dokonuje, kategorię nadaje oraz prowadzi ich ewidencję wojewoda właściwy ze

względu na miejsce położenia obiektu hotelarskiego, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Ewidencję pól biwakowych prowadzi wójt (burmistrz, prezydent) właściwy ze

względu na miejsce ich położenia.

3. Wójt (burmistrz, prezydent) właściwy ze względu na miejsce położenia obiektów, o

których mowa w art. 35 ust. 2, prowadzi ich ewidencję.

4. Przed wydaniem decyzji w zakresie rodzajów i kategorii obiektów hotelarskich

organy wymienione w ust. 1 mogą zwracać się o opinię do wyspecjalizowanych

stowarzyszeń.

5. Zadania określone w ust. 2 i 3 są zadaniami zleconymi z zakresu administracji

rządowej.

6. Zadania zlecone gminom, określone w ustawie, są finansowane ze środków

będących w dyspozycji właściwego wojewody, który przekazuje je gminom.

Art. 39. 1. Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w obiekcie

hotelarskim, o którym mowa w art. 35 ust. 1, przedsiębiorca jest obowiązany

uzyskać zaszeregowanie tego obiektu hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i

kategorii.

2. Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w obiekcie, o którym mowa w

art. 35 ust. 2, przedsiębiorca jest obowiązany zgłosić ten obiekt do ewidencji

wymienionej w art. 38 ust. 3.

3. Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w obiektach, o których mowa w art.

35, mają obowiązek informowania właściwego organu o okolicznościach

powodujących zmianę rodzaju lub kategorii obiektu hotelarskiego oraz o zakończeniu

świadczenia usług hotelarskich.

Art. 40. 1. (skreślony).

2. (skreślony).

3. Organy wymienione w art. 38 mają prawo kontrolować, w zakresie swojej

właściwości miejscowej, przestrzeganie wymagań, określonych w art. 35, w stosunku

do wszystkich obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone

usługi hotelarskie. Jeżeli obiekt, pozostający poza ewidencją organu dokonującego

kontroli, nie spełnia wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do których

został zaszeregowany, lub minimalnych wymagań dla innych obiektów świadczących

usługi hotelarskie, organ kontrolujący zawiadamia organ prowadzący ewidencję

obiektu.

4. Organy, o których mowa w art. 38, mogą wykonywać następujące czynności

kontrolne:

1) dokonywać kontroli wszystkich pomieszczeń i urządzeń wchodzących w skład

kontrolowanych obiektów,

2) żądać od kierownika obiektu oraz od wszystkich osób, które są w tym obiekcie

zatrudnione, pisemnych i ustnych informacji w sprawach objętych kontrolą,

3) żądać okazania dokumentów potwierdzających spełnienie przez obiekt

wymagań, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 2.

5. Minister właściwy do spraw turystyki może dokonywać kontroli w zakresie

spełniania przez obiekt hotelarski wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do

których został zaszeregowany. Do kontroli wykonywanej przez ministra właściwego

do spraw turystyki stosuje się odpowiednio ust. 3 i 4.

6. W razie stwierdzenia, że obiekt hotelarski nie spełnia wymagań przewidzianych dla

rodzaju i kategorii, do których został zaszeregowany, minister właściwy do spraw

turystyki występuje do właściwego organu o dokonanie zmiany rodzaju lub kategorii

obiektu.

Art. 41. 1. Jeżeli obiekt hotelarski przestał spełniać wymagania określone dla

rodzaju i kategorii, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1, właściwy organ dokonuje z

urzędu zmiany rodzaju lub kategorii obiektu bądź uchyla decyzję o zaszeregowaniu

obiektu do określonego rodzaju.

2. Jeżeli obiekt, w którym są świadczone usługi hotelarskie, nie spełnia wymagań

określonych w art. 35 ust. 1 pkt 2 lub w art. 35 ust. 2, organ prowadzący ewidencję

obiektu może nakazać wstrzymanie świadczenia usług hotelarskich do czasu

usunięcia stwierdzonych uchybień.

3. Przepis ust. 2 nie narusza uprawnień innych organów, wynikających z odrębnych

przepisów.

Art. 42. Zaszeregowanie, odmowa zaszeregowania bądź zmiana zaszeregowania

obiektu hotelarskiego do określonego rodzaju, nadanie, odmowa nadania lub

zmiana kategorii, a także nakazanie wstrzymania świadczenia usług hotelarskich

następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Art. 43. 1. Nazwy rodzajów i oznaczenia kategorii obiektów hotelarskich, o których

mowa w art. 36 i art. 37, podlegają ochronie prawnej i mogą być stosowane

wyłącznie w odniesieniu do obiektów hotelarskich w rozumieniu niniejszej ustawy.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy nazw rodzajów używanych w kontekście, z którego

jednoznacznie wynika, że obiekty te nie są obiektami hotelarskimi w rozumieniu

niniejszej ustawy.

3. Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie mogą do oznaczenia obiektów

hotelarskich, obok nazw rodzajów określonych w ustawie, stosować inne nazwy.

Art. 44. 1. W obiektach hotelarskich należy umieścić na widocznym miejscu:

1) nazwę oraz siedzibę lub imię i nazwisko, a także adres przedsiębiorcy

świadczącego usługi hotelarskie w tym obiekcie,

2) tablicę określającą rodzaj i kategorię obiektu,

3) informację o zakresie świadczonych usług wraz z podstawowymi cenami,

4) informację o przystosowaniu obiektu do obsługi osób niepełnosprawnych.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 4, należy umieścić również na

zewnątrz obiektu hotelarskiego.

3. Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w obiektach hotelarskich mogą, w

celu zapewnienia porządku oraz bezpieczeństwa klientów i ich mienia, wydawać

regulaminy porządkowe wiążące wszystkie osoby przebywające na terenie obiektu.

4. Wykaz wymagań dla obiektów hotelarskich, odpowiadający rodzajowi i kategorii

obiektu, a także pełny cennik usług powinny być udostępnione na żądanie klienta.

Art. 44a. 1. Za dokonanie oceny spełniania przez obiekt hotelarski wymagań

niezbędnych do zaszeregowania obiektu do określonego rodzaju i kategorii pobiera

się opłaty.

2. Minister właściwy do spraw turystyki określa, w drodze rozporządzenia, wysokość

opłat związanych z dokonywaniem ocen określonych w ust. 1 oraz tryb pobierania

tych opłat.

Art. 45. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określa:

1) wymagania dla poszczególnych rodzajów i kategorii obiektów hotelarskich co

do wyposażenia, kwalifikacji personelu oraz zakresu świadczonych usług, w

tym usług gastronomicznych, oraz warunki dopuszczenia odstępstw od tych

wymagań,

2) szczegółowe zasady i tryb zaliczania obiektów hotelarskich do poszczególnych

rodzajów i kategorii,

3) sposób dokumentowania spełnienia wymagań, o których mowa w art. 35 ust. 1

pkt 2,

4) minimalne wymagania co do wyposażenia obiektów świadczących usługi

hotelarskie, o których mowa w art. 35 ust. 2,

5) tryb sprawowania kontroli nad przestrzeganiem w poszczególnych obiektach

wymagań co do wyposażenia i świadczenia usług, odpowiadających

rodzajowi i kategorii obiektu, o których mowa w art. 40,

6) sposób prowadzenia ewidencji obiektów hotelarskich oraz innych obiektów, w

których są świadczone usługi hotelarskie.

Rozdział 6

Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe

Art. 46. W Kodeksie wykroczeń w art. 60

1

dodaje się § 4 w brzmieniu:

"§ 4. Kto:

1) wykonuje bez wymaganych uprawnień zadania przewodnika

turystycznego lub pilota wycieczek,

2) świadcząc usługi hotelarskie używa nazw rodzajowych lub określenia

kategorii obiektów hotelarskich bez decyzji lub niezgodnie z

decyzją,

3) wbrew obowiązkowi świadczy usługi hotelarskie w obiekcie

niezgłoszonym do ewidencji,

4) świadczy usługi hotelarskie wbrew decyzji nakazującej wstrzymanie

ich świadczenia

- podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny."

Art. 47. W ustawie z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr

41, poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz. 149, Nr 34, poz. 198 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r.

Nr 31, poz. 128, Nr 41, poz. 179, Nr 73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz.

457 i Nr 107, poz. 460, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 212 i Nr 134, poz. 646,

z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 83, poz.

426, Nr 90, poz. 446, Nr 141, poz. 700 i Nr 147, poz. 713, z 1996 r. Nr 41, poz. 177 i

Nr 45, poz. 199 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr 23, poz. 117, Nr 43, poz. 272, Nr 54,

poz. 348, Nr 60, poz. 369, Nr 75, poz. 471, Nr 88, poz. 554, Nr 96, poz. 591, Nr 98,

poz. 602, Nr 106, poz. 677, Nr 113, poz. 733, Nr 114, poz. 740, Nr 121, poz. 769 i

770 i Nr 124, poz. 783) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).

Art. 48. W ustawie z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 147,

poz. 713 oraz z 1997 r. Nr 14, poz. 72, Nr 60, poz. 369, Nr 88, poz. 554 i Nr 110,

poz. 715) w art. 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

"2. Warunkiem otrzymania koncesji, o której mowa w art. 17 pkt 3, jest ponadto:

1) posiadanie koncesji organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego,

zgodnie z przepisami o usługach turystycznych,

2) zatrudnienie przez organizatora turystyki osób, które złożą egzamin ze

znajomości zasad wykonywania polowania oraz zasad ochrony przyrody."

Art. 49. 1. Osoby, które przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) posiadały uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek

krajowych, nadane im przez terenowe organy administracji rządowej,

2) zdały egzamin na przewodnika turystycznego w Polskim Towarzystwie

Turystyczno-Krajoznawczym albo u innego organizatora szkolenia w zakresie

obowiązującym w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym,

3) posiadały uprawnienia pilota wycieczek zagranicznych, nadane im przez

centralny organ administracji rządowej do spraw turystyki lub przez instytucję

uprawnioną przez ten organ,

- stają się odpowiednio przewodnikami turystycznymi lub pilotami wycieczek w

rozumieniu ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Osoby, o których mowa w ust. 1, są obowiązane, pod rygorem utraty

dotychczasowych uprawnień, do wystąpienia, w terminie dwóch lat od dnia wejścia w

życie ustawy, z wnioskiem o potwierdzenie posiadanych uprawnień oraz ich

udokumentowanie.

3. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określa sposób i

tryb zaliczania uprawnień, o których mowa w ust. 1, do zakresu uprawnień

przewodników turystycznych i pilotów wycieczek ustalonego ustawą.

4.W sprawach, o których mowa w ust. 2, wydaje się decyzję administracyjną.

Art. 50. 1. Zaszeregowanie obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów i

kategorii na podstawie dotychczasowych przepisów zachowuje ważność, o ile rodzaj

i kategoria obiektu odpowiada wymaganiom ustalonym w ustawie.

2. Jeżeli do dnia wejścia w życie ustawy obiekt hotelarski nie został zaszeregowany

do określonego rodzaju i kategorii lub dotychczasowy rodzaj i kategoria obiektu nie

odpowiada wymaganiom ustalonym w ustawie, przedsiębiorca świadczący usługi

hotelarskie w tym obiekcie jest obowiązany wystąpić, w terminie 6 miesięcy od dnia

wejścia w życie aktów wykonawczych do ustawy, o których mowa w art. 45, do

właściwego organu o zaszeregowanie obiektu według nowych przepisów.

Art. 51. 1. Wpisy do ewidencji działalności gospodarczej w zakresie organizowania

imprez turystycznych lub pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług

turystycznych zachowują ważność:

1) w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r.,

2) do czasu uprawomocnienia się decyzji wydanej na wniosek o udzielenie

zezwolenia, złożony w terminie określonym w pkt 1, nie dłużej jednak niż do

upływu 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Organ zezwalający zawiadomi właściwy organ ewidencyjny o uprawomocnieniu

się decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2.

3. Przedsiębiorcy niepodlegający wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej, a

prowadzący w dniu wejścia w życie ustawy działalność w zakresie organizowania

imprez turystycznych lub pośrednictwa w zakresie zawierania umów o świadczenie

usług turystycznych, mają obowiązek wystąpienia o wydanie odpowiedniego

zezwolenia w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

4. Do czasu udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia, przedsiębiorcy, o których

mowa w ust. 3, mają prawo działać na dotychczasowych zasadach.

Art. 51a. 1. Wojewodowie tworzą środki specjalne przeznaczone na finansowanie

zadań związanych ze sprawdzaniem kwalifikacji kandydatów na przewodników

turystycznych i pilotów wycieczek, sprawdzaniem znajomości języka obcego przez

przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz dokonywaniem oceny

spełniania przez obiekty hotelarskie wymagań przewidzianych dla rodzaju i

kategorii, do których zostały zaszeregowane, zwane dalej "środkami specjalnymi".

2. Przychodem środków specjalnych są wpływy z opłat, o których mowa w art. 34 ust.

2 pkt 3 i art. 44a ust. 2.

3. Ze środków specjalnych mogą być finansowane:

1) wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnych dla przewodników

turystycznych i pilotów wycieczek oraz komisji egzaminacyjnych języków

obcych, a także członków zespołów oceniających obiekty hotelarskie,

2) podróże służbowe członków komisji egzaminacyjnych dla przewodników

turystycznych i pilotów wycieczek oraz członków zespołów oceniających

obiekty hotelarskie,

3) wydatki materiałowe, w szczególności związane z wydawaniem legitymacji dla

przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

4.Dysponentem środków specjalnych jest wojewoda.

5. Dla środków specjalnych sporządza się roczny plan finansowy, który obejmuje

planowane:

1) przychody,

2) wydatki na wynagrodzenia,

3) wydatki na podróże służbowe,

4) wydatki materiałowe.

Art. 52. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1998 r.

*

Z dniem 1 stycznia 2001 r. wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych, z wyjątkiem

organizowania imprez turystycznych i pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie

usług turystycznych, nie wymaga uzyskania koncesji lub zezwolenia - zobacz art. 96 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia

19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U.99.101.1178).

1)

Z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej art. 2 traci moc w stosunku

do państw członkowskich Unii Europejskiej, zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o

szkolnictwie wyższym, ustawy o wyższych szkołach zawodowych, ustawy o transporcie kolejowym i ustawy o

usługach turystycznych oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy - Prawo o ustroju sądów

powszechnych i ustawy o działach administracji rządowej - w związku z dostosowaniem do prawa Unii

Europejskiej (Dz.U.00.122.1314).

2)

Obecnie: Krajowego Rejestru Sądowego, stosownie do art. 86 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym

Rejestrze Sądowym (Dz.U.01.17.209), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 r.

3)

Art. 10 ust. 2 pkt 2 uchylony przez art. 152 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach

obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i

Polskim Biurze Ubezpieczycieli

Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152) z dniem 1 stycznia 2004 r.

4)

Art. 10 ust. 3 dodany przez art. 152 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,

Ubezpieczeniowym

Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze

Ubezpieczycieli Komunikacyjnych

(Dz.U.03.124.1152) z dniem 1 stycznia 2004 r.

5)

Zgodnie z art. 4 ust. 1, art. 5 pkt 15 i art. 94 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej

(Dz.U.99.82.928), która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 1999 r.