EWAKUACJA Z MIEJSCA
ZAGROŻENIA OSÓB W STANIE
ZAGROŻENIA ŻYCIA

Ewakuacja

Ewakuacja (łac. evacuatio – opróżnianie; znikanie) –
to zorganizowane przemieszczenie ludzi, czasem wraz
z dobytkiem, z miejsca, w którym występuje
zagrożenie,
na obszar bezpieczny.

Ewakuacja może być zarówno działaniem na
stosunkowo niewielką skalę, jak na przykład
wyprowadzenie ludzi
z pojedynczego budynku zagrożonego pożarem, jak
również może stanowić dużą i złożoną akcję
logistyczną, jak w przypadku terenów zagrożonych
przez nieprzyjaciela podczas działań wojennych, lub
obszarów dotkniętych żywiołem (np. podczas
powodzi).

RODZAJE EWAKUACJI

•

Ewakuacja planowa:

polega na zawczasu

przygotowanym przemieszczeniu ludności z rejonów
przewidywanych działań sił zbrojnych lub przyległych do
zakładów pracy oraz obiektów hydrotechnicznych i innych,
stanowiących w razie uszkodzenia lub awarii potencjalne
zagrożenie dla ludności. Przygotowuje się ją w czasie
pokoju, a realizuje w okresie wojny oraz

w sytuacjach wystąpienia symptomów zagrożenia.

•

Ewakuacja doraźna:

polega na natychmiastowym

przemieszczaniu ludności z rejonów, w których wystąpiło
nieprzewidziane bezpośrednie zagrożenie dla życia i
zdrowia.

Ewakuacja ludzi z obiektu:

polega na

natychmiastowym wyprowadzeniu ludności z obiektu
(rejonu), w którym wystąpiło nieprzewidziane
bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia
w rejon bezpieczny.

Ewakuacja kompleksowa (ludzi, dokumentów i
sprzętu):

polega na wyprowadzeniu w pierwszej

kolejności ludności z obiektu (rejonu), w którym
wystąpiło nieprzewidziane bezpośrednie zagrożenie
dla życia i zdrowia w rejon bezpieczny, a następnie
w miarę możliwości czasowych zorganizowane
wyniesienie dokumentów i sprzętu.

Ewakuacji nie powinno się planować ani
prowadzić:

do rejonów w bliskiej odległości ośrodków

przemysłowych, komunikacyjnych oraz ważnych
obiektów wojskowych, rejonów przewidywanych
i prowadzonych działań zbrojnych, rejonów
przewidywanych zagrożeń (np. zatopieniami,
tąpnięciami), strefy nadgranicznej. W procesie
ewakuacji biorą udział jednostki organizacyjne
zapewniające m.in. opiekę medyczną, transport,
warunki socjalno - bytowe oraz porządek i
bezpieczeństwo.

EWAKUACJA PACJENTA

Ewakuacja w trakcie pierwszej pomocy.

W czasie wypadku zachodzi bezwzględna konieczność ewakuacji
poszkodowanego, przez obecnych świadków zdarzenia zanim
przybędzie zespół ratownictwa medycznego, w sytuacjach
wyższej konieczności:
*Gdy wokół miejsca zdarzenia istnieje strefa zagrożenia, np.
wybuchem, pożarem – nie zapominając o własnym
bezpieczeństwie (zabezpieczenie miejsca wypadku).
*Gdy poszkodowany znajduje się w przymusowej pozycji
stanowiącej bezpośrednie zagrożenie (np. pozycja siedząca we
wstrząsie) lub utrudniająca przeprowadzenie niezbędnych
zabiegów ratujących życie (resuscytacja).

W pozostałych wypadkach osoba
przemieszczająca poszkodowanego ponosi
pełną odpowiedzialność za skutki takiego
działania.

W przypadku przemieszczenia pacjenta, należy pamiętać o:

*

Unieruchomieniu głowy

(w poszkodowanych po wypadkach,

pobitych, nieprzytomnych, które traktujemy urazowo do momentu
wykluczenia),
*

Utrzymaniu drożności dróg oddechowych

, do przybycia

ratowników medycznych,
przez wysunięcie żuchwy do przodu

Chwyt Raudkego – najbezpieczniejsza metoda wyciągania
poszkodowanego z pojazdu w pojedynkę w sytuacji zagrożenia życia
bez sprzętu ratowniczego).

Można również użyć do wyciągania zrolowanego
koca, jako pętli (szelek).
Metoda ta nie zabezpiecza kręgosłupa szyjnego (nie
stosuje się u pacjentów urazowych).
Zastosować można deskę, drzwi, oraz zaangażować
kilka osób do pomoc i przy użyciu tego przedmiotu
ewakuować poszkodowanego ze strefy zagrożenia
lub z samochodu.
Zobowiązać jedną osobę do zabezpieczania
kręgosłupa szyjnego – jej zadaniem będzie
utrzymywanie głowy do osi ciała i drożności dróg
oddechowych niezależnie
od pozycji rannego. Deskę drzwi należy podsunąć
jak najbliżej pośladków osoby wyciąganej na
zasadzie wyciągu osiowego.

EWAKUACJA MEDYCZNA

Przenoszenie pacjentów:

Za pacjenta bez urazów uznajemy jedynie takiego, u którego wywiad,
relacje świadków
i badanie kliniczne wykluczają możliwość urazu.
W przypadku, gdy pacjent jest nieprzytomny, gdy nie ma na miejscu
świadków zdarzenia, zawsze należy podejrzewać przebycie urazu –
takiego nieprzytomnego traktujemy ostrożnie, zabezpieczając kręgosłup.

Przenoszenie pacjentów z urazami:

*Unieruchomienie okolic poddanych działaniu sił uszkadzających.

*Przemieszczamy delikatnie i umiejętnie, zapewniając stabilność
uszkodzonego układu kostno– stawowego i nie dopuszczenie do
powstania następnych urazów.
Ostateczne unieruchomienie uważa się założenie kołnierza i
stabilizatorów bocznych głowy (po uprzednim przypięciu pacjenta do
deski ortopedycznej).

Do przeniesienia pacjenta mogą służyć:

*Deska ortopedyczna.
*Nosze.
*Płachta ratownicza.
*Krzesło transportowe.

*Bezpieczne przeniesienie pacjenta na nosze wymaga
współpracy 5 osób.
Gdy na miejscu zdarzenia nie ma wystarczającej liczby ratowników
do przeprowadzenia bezpiecznej ewakuacji pacjenta a miejsce
zdarzenia dla poszkodowanego jest niebezpieczne (możliwość pożaru,
wybuchu,) bądź jego stan wymaga natychmiastowej ewakuacji –
należy wynieść pacjenta, uznając jego życie
za najważniejsze.
* Kamizelka KED nadaje się do zastosowania jedynie wobec
pacjentów w dość dobrym stanie ogólnym, bez znacznych zaburzeń
oddychania i krążenia.
Należy pamiętać o uprzednim założeniu kołnierza ortopedycznego.
Kamizelka i kołnierz stanowią pełną immobilizację kręgosłupa
szyjnego.
U kobiet w widocznej ciąży podczas ewakuacji z pojazdu należy zapiąć
jedynie dwa górne pasy piersiowe kamizelki KED, rezygnując z
zapinania dolnego.

Unieruchomienie kręgosłupa szyjnego
W ratowaniu osób z urazami obowiązuje zasada oddelegowania jednego
z ratowników do stabilizacji kręgosłupa szyjnego. Manewr ten bywa
najczęściej łączony
z udrożnieniem dróg oddechowych przez wysunięcie żuchwy do przodu.
Do pierwszego unieruchomienia głowy wykorzystujemy najczęściej
własne ręce
i kolana. Natomiast trudniej jest unieruchomić kręgosłup szyjny u
pacjenta siedzącego. Manewr ten połączony z wsunięciem żuchwy jest
konieczny u pacjentów z częściową niedrożnością dróg oddechowych.
Jak najszybciej należy założyć rannemu kołnierz ortopedyczny, jednak do
momentu
ostatecznego unieruchomienia kręgosłupa szyjnego musi być
utrzymywana ręczna
stabilizacja głowy — kołnierz zabezpiecza jedynie przed ruchami o dużej
amplitudzie,
w płaszczyźnie strzałkowej. Odłamy kostne powstające podczas złamań
kręgów nie zawsze uszkadzają rdzeń kręgowy; nieumiejętne
przekładanie chorego, dopuszczające ruchy w obrębie kręgosłupa, może
natomiast spowodować ich przemieszczanie
i wywołać wtórne uszkodzenia rdzenia, powodujące poważne powikłania
neurologiczne.

Unieruchomienie kręgosłupa szyjnego do transportu zapewniają:

* Kołnierz ortopedyczny i system unieruchomienia głowy z deską
ortopedyczną;
* Kołnierz ortopedyczny i KED;
* Wypełnienie lordozy (krzywizny kręgosłupa) szyjnej specjalnym
wałkiem, zastosowane
łącznie z klockami lub kamizelką KED;
* Kołnierz ortopedyczny i prawidłowo usztywniony materac próżniowy.

Zakładanie klocków.

W czasie przenoszenia pacjenta na większą
odległość na noszach podbierających można
unieruchomić głowę, przykładając klocki do
głowy skośną stroną i dopinając
je pasa mi do podbieraków.
Klocki nie mogą być zbyt wysokie w stosunku
do głowy, aby paski unieruchamiające mogły
opierać się na czole i brodzie.

Najważniejsze zasady

transportu pacjenta

urazowego:

* Cały transport musi być przeprowadzony za pomocą
jednych noszy;
*Pacjent z dusznością powinien być transportowany przy
uniesionych
noszach;
* Kobiecie w widocznej ciąży, należy unieść prawą stronę
noszy, aby nie
doszło do ucisku żyły głównej dolnej i aorty (zespół
aortalno-kawalny );
* Nie należy obracać głowy wymiotującego pacjenta.
Prawidłowym
sposobem jest obrócenie całej deski lub materaca z dobrze
przymocowanym pacjentem;
* Pacjenta ze wstrząsem należy transportować w pozycji
Trendelenburga
(pacjent leży na plecach z głową poniżej poziomu klatki
piersiowej
i miednicy.

Przygotowanie
prezentacji:

Czarnecka Katarzyna