PIRAMIDA POTRZEB WEDŁUG MASLOWA
doskonale odzwierciedla te wartości, które
mają znaczenie dla człowieka, zwłaszcza
człowieka niepełnosprawnego w jego
codziennej egzystencji.
• Potrzeby wyższego rzędu, samorealizacja,
akceptacja i wyrażanie siebie, poczucie
własnej wartości oraz niezależność są dla
tych osób bardzo ważne.
• Fakt, że są uważane przez innych jako takie
same jednostki jak reszta społeczeństwa,
daje im siłę do życia i dalszego zmagania
się z chorobą, motywuje ich do działań,
niekiedy znacznie większych od tego co
dokonuje zdrowy człowiek.
Odwieczna tęsknota za
miłością. Potrzeba kochania i
bycia kochanym - to
najbardziej ludzkie
właściwości.
Każdy człowiek, także
niepełnosprawny, jeżeli jest
kochany, może pokonywać
największe bariery i osiągnąć
niewiarygodne cele.
Doświadczenie wykazuje, że takie wyzwania
podejmują częściej kobiety. One też częściej
wchodzą w związki z niepełnosprawnymi
mężczyznami. W ten sposób mogą realizować
potrzeby: opiekuńczości, czułości, ciepła.
Niektórzy niepełnosprawni świadomie
wybierają partnerów z podobnym
inwalidztwem. Myśląc, że dzięki temu będą
lepiej zrozumiani i będą lepiej wiedzieli jak
budować swój związek. Bywają dobre i złe
małżeństwa: niewidomych, głuchoniemych,
wózkowiczów itp.
…dla niektórych niepełnosprawnych artystów
własna żona staje się inspiracją…
Państwo Ewa i Rafał żyją pełnią życia, choć na co dzień muszą
pokonywać wiele barier w świecie dostosowanym dla ludzi
wyższych o kilkadziesiąt centymetrów... Założyli
Stowarzyszenie Osób Niskiego Wzrostu, aby pomagać tym,
którzy borykają się z podobnymi problemami.
• Prawo do szczęścia - jawnie lub nieświadomie - jest
odbierane niepełnosprawnym. Osoby niepełnosprawne
bardzo często gotowi jesteśmy traktować też jako
aseksualne, nie potrzebujące uczuć, wręcz nie zdolne do
miłości. Przysposobione, przez swoje inwalidztwo,
jedynie do samotnego życia.
• Niepełnosprawni nadal są uważani za osoby
bezpłciowe. Pozbawione potrzeb i pragnień w tej
dziedzinie. A przecież seksualność jest integralną
częścią natury człowieka, przez którą możemy
realizować ważne życiowe zadania. Tworzyć intymne,
fizyczne i psychiczne więzi.
Na świecie nie jest dobrze, ale
polska rzeczywistość jest
prawdziwym koszmarem w tej,
przecież tak bardzo istotnej dla
człowieka, dziedzinie. Badania
zachodnie wykazują, że osoby
nawet z głębokim
upośledzeniem umysłowym,
które współżyją seksualnie
stają się dla otoczenia
łagodniejsze, chętniejsze do
współpracy, a także bardziej
dbają o higienę osobistą.
Natomiast w Polsce - pełna
akceptacja związków ludzi
upośledzonych umysłowo jest
ciągle niemożliwa.
Społeczeństwo pragnie
akceptować takie osoby, ale z
całkowitym wyłączeniem ich
potrzeb seksualnych.
• Głównym miejscem spędzania wolnego czasu
osób niepełnosprawnych jest dom. Publiczne
i prywatne instytucje obawiają się włączenia
niepełnosprawnych do dziedzin życia
społecznego związanych z wypoczynkiem.
• Niepełnosprawni narzekają, że miejsca
rozrywki takie jak kina, teatry wprowadzają
regulacje bezpieczeństwa tj. przepisy
przeciwpożarowe uniemożliwiające
samodzielne oglądanie filmów, utrudniają też
to, żądając by towarzyszyły im osoby
pełnosprawne.
• Przystosowanie otoczenia
w znacznym stopniu
wpływa na wykluczenie
osób niepełnosprawnych z
głównego nurtu życia.
• Dyskryminacja nigdzie nie
jest tak widoczna jak
w zagospodarowaniu
otoczenia. Utrudnia to
bardzo uczestnictwo w życiu
społecznym i
ekonomicznym.
• Fizyczne bariery
utrudniające poruszanie się,
w tym nierówna
nawierzchnia, chodniki,
krawężniki.
• Architektura budynków,
uniemożliwiająca wejście
temu, kto nie jest w stanie
pokonać schodów
i otworzyć drzwi.
• Środki komunikacji- ciągle
mała ilość autobusów
niskopokładowych.
• Sygnalizacja świetlna
dostosowana do
widomych i słyszących.
• Nedostosowanie toalet
publicznych.
Utrudnienia
architektoniczne
znacznie utrudniają
życie
niepełnosprawnych,
załatwianie spraw w
instytucjach zajmuje
im znacznie więcej
czasu, kontakty z innymi
ludżmi zostają bardziej
ograniczone.
Trudno jest realizować
zatem podstawowe
potrzeby. Dodatkowo
pojawia się
odizolowanie społeczne,
co nie sprzyja relacjom
towarzyskim i
seksualnym.
Nie ma żadnego powodu, żeby
niepełnosprawni nie mogli
kochać ani być kochani. Mają
te same pragnienia, marzenia,
potrzeby, aspiracje i
możliwości, co wszyscy inni i
to samo im się należy.
Fakt, że ktoś może
swobodnie wejść do
tramwaju, nie wyklucza
tego, że może nie radzić
sobie w miłości i
odwrotnie.
Wszyscy jesteśmy na
swój sposób
niepełnosprawni.