Zarządzanie w sytuacjach

kryzysowych

kpt. mgr Monika Tryboń

LITERATURA



Nowe zarządzanie kryzysowe w praktyce, pod red. J. Bagińskiego,

Wydawnictwo FORUM, Poznań 2008r.



Bezpieczeństwo narodowe i zarządzanie kryzysowe w Polsce w XXI

wieku-wyzywania i dylematy, pod red: T. Jemioły, K. Rajchela,

Wyższa Szkoła Informatyki, Zarządzania i Administracji w

Warszawie, Warszawa 2008r.



K. Ficoń, Inżynieria Zarządzania kryzysowego. Podejście

systemowe. Wyd. Bel Studio Sp. z o. o, Warszawa 2007r.



Zarządzanie bezpieczeństwem – wyzywania XXI wieku, pod red. M.

Lisieckiego, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Zarządzania i Prawa im.

H. Chodkowskiej w Warszawie, 2008r.

Podstawy prawne



Ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym

(Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 590) z

późn

. zm.



Zarządzenie Nr 86 Prezesa Rady Ministrów z dnia 14 sierpni

a 2008 r. w sprawie organizacji i trybu pracy Rządowego Ze

społu Zarządzania Kryzysowego (M.P. z 2008 r. Nr 61, poz.

538)



Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 lipca 2008

r. w sprawie organizacji i trybu działania Rządowego Cent

rum Bezpieczeństwa (Dz. U. z 2008 r. Nr 128, poz. 821)



Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2009 r. w

sprawie określenia organów administracji rządowej, które

utworzą centra zarządzania kryzysowego, oraz sposobu ich

funkcjonowania

Zarządzanie kryzysowe /

planowanie cywilne



Zarządzanie kryzysowe to działalność organów administracji

publicznej będąca elementem kierowania bezpieczeństwem

narodowym, która polega na

zapobieganiu

sytuacjom

kryzysowym,

przygotowaniu

do przejmowania nad nimi kontroli w

drodze zaplanowanych działań,

reagowaniu

w przypadku

wystąpienia kontroli w drodze zaplanowanych działań, reagowaniu

w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej, usuwaniu skutków

oraz

odtwarzaniu

zasobów i infrastruktury krytycznej.



Panowanie cywilne - całokształt przedsięwzięć organizacyjnych

mający na celu przygotowanie administracji publicznej do

zarządzania kryzysowego.

Infrastruktura krytyczna



To systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane

ze sobą funkcjonalne obiekty, w tym obiekty

budowlane, instalacje, usługi kluczowe dla

bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz

służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania

organów administracji publicznej a także instytucji i

przedsiębiorców.

Systemy:



Zaopatrzenie w energie i paliwa



Łączności i sieci teleinformatycznych



Finansowe



Ochrony zdrowia



Transportowe i komunikacyjne



Ratownicze

Sytuacja kryzysowa

sytuacja wpływającą negatywnie na poziom

bezpieczeństwa ludzi, mienia w znacznych rozmiarach lub

środowiska, wywołującą znaczne ograniczenia w działaniu

właściwych organów administracji publicznej ze względu

na nieadekwatność posiadanych sił i środków;

Nowe obowiązki w zarządzaniu kryzysowym



Kształtowanie pojęcia: zarządzanie kryzysowe.



Merytoryczne elementy w zarządzaniu

kryzysowym.



Droga legislacyjna zarządzania kryzysowego.



Droga legislacyjna systemu zarządzania

kryzysowego w latach 2001-2007.

Kształtowanie pojęcia: zarządzanie

kryzysowe



Zmiany demokratyczne w Polsce po

1989 roku.



Trójstopniowy podział

administracyjny.



Wprowadzenie gospodarki

wolnorynkowej.

Merytoryczne elementy w zarządzaniu

kryzysowym



Podmioty ratownicze.



Władze administracji publicznej.

Droga legislacyjna zarządzania kryzysowego



1998 r. – rada Ministrów przyjęła i skierowała do Sejmu,

opracowany przez Urząd Szefa Obrony Cywilnej Kraju projekt

ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obronnym RP

z 1967r.



Zmiany – obrona cywilna / ochrona cywilną.



Powierzenie zadań z zakresu zarządzania kryzysowego.



1998r.- utworzenie Urzędu Zarządzania Kryzysowego i Ochrony

Ludności. (ustawa o planowaniu cywilnym i zarządzaniu

kryzysowym).



Centrum Zarządzania Kryzysowego.



2000 r. – likwidacja Urzędu Zarządzania Kryzysowego.



Komenda Główna PSP – Szef Obrony Cywilnej Kraju.



2000r. Pierwsze czytanie projektu ustawy o gotowości cywilnej i

zarządzaniu kryzysowym / weto prezydenckie



2002 r. Ustawa o stanie klęski żywiołowej.

Droga legislacyjna systemu zarządzania

kryzysowego



Projekt ustawy o gotowości cywilnej i zarządzaniu

kryzysowym/2001 /przyjęty przez parlament, zawetowany przez

prezydenta.



Dwa kolejne projekty ( 2002-2005)



2007r. wejście w życie ustawy o zarządzaniu kryzysowym. ( Dz. U.

z 2007r. Nr.89, poz.590)



2009 r. poprawki do ustawy

1. Poziom Krajowy



Rada Ministrów z Prezesem Rady Ministrów na czele.



Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego - organ

opiniodawczo-doradczy właściwy w sprawach inicjowania i

koordynowania działań podejmowanych w zakresie

zarządzania kryzysowego.



Rządowe Centrum Bezpieczeństwa podległe Prezesowi

Rady Ministrów - zapewnia obsługę Rady Ministrów, Prezesa

Rady Ministrów, Zespołu i Ministra właściwego do spraw

wewnętrznych w sprawach zarządzania kryzysowego oraz

pełni funkcję Krajowego Centrum Zarządzania

Kryzysowego.

Członkowie Rządowego Zespołu

Zarządzania Kryzysowego



Ministrowie kierujący działaniami administracji rządowej…



Główny Geodeta Kraju



Główny Inspektor Sanitarny



Główny lekarza Weterynarii



Komendant PSP



Komendant Policji



Komendant Straży Granicznej



Prezes Państwowej Agencji Atomistyki



Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego



Szef Agencji bezpieczeństwa Wewnętrznego



Szef Agencji Wywiadu

Rządowe Centrum Bezpieczeństwa



Monitorowanie potencjalnych zagrożeń



Uruchamianie procedur związanych z zarządzaniem

kryzysowym.



Zajmowanie się planowaniem cywilnym

Przedstawienie sposobów i środków reagowania na zagrożenia,

ograniczenie ich skutków

Opracowanie krajowego planu zarządzania kryzysowego

Analiza możliwości wystąpienia zagrożeń lub ich rozwoju

Planowanie wykorzystania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej

Polskiej do zadań polegających na ewakuowaniu

poszkodowanej ludności, izolowaniu obszaru występowania

zagrożeń, wykonywanie prac zabezpieczających, ratowniczych

i ewakuacyjnych przy zagrożonych obiektach budowlanych.

2. Poziom Wojewódzki



Wojewoda.



Wojewódzki Zespół Zarządzania Kryzysowego - organ

pomocniczy wojewody powoływany przez wojewodę, który

określa jego skład, organizację, siedzibę oraz tryb pracy.



Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego, którego

obsługę zapewniają komórki organizacyjne właściwe w

sprawach zarządzania kryzysowego w urzędach

wojewódzkich.

3. Poziom Powiatowy



Starosta.



Powiatowy Zespołu Zarządzania Kryzysowego - organ

pomocniczy powołany przez Starostę, który określa jego

skład, organizację, siedzibę oraz tryb pracy.



Powiatowe Centrum Zarządzania Kryzysowego.



W miejscowościach będących jednocześnie siedzibami

powiatów i miast na prawach powiatu, na podstawie

porozumienia zawartego między tymi jednostkami

samorządu terytorialnego, może być tworzone wspólne

Centrum Zarządzania Kryzysowego obejmujące zasięgiem

działania obszar obu jednostek samorządu terytorialnego.

4. Poziom Gminny



Wójt, Burmistrz lub Prezydent Miasta.



Gminny Zespół Zarządzania Kryzysowego - organ

pomocniczy powołany przez Wójta, Burmistrza lub

Prezydenta Miasta, który określa jego skład, organizację,

siedzibę oraz tryb pracy.



Gminne (Miejskie) Centrum Zarządzania Kryzysowego -

utworzone przez Wójta, Burmistrza lub Prezydenta Miasta

tylko w przypadku gdy uzna on to za konieczne.

Plan Zarządzania Kryzysowego



Krajowy Plan Zarządzania

Kryzysowego.



Wojewódzki Plan Zarządzania

Kryzysowego.



Powiatowy Plan Zarządzania

Kryzysowego.



Gminny Plan Zarządzania

Kryzysowego.

Organizacja pozarządowa

(ang.

non-

governmental organization

) –



organizacja obywatelska (założona przez obywateli lub ich

organizacje) działająca z własnej inicjatywy na rzecz wybranego

interesu publicznego i niedziałająca dla osiągnięcia zysku. W

prawie międzynarodowym, w odróżnieniu od organizacji

międzyrządowych, organizacje pozarządowe grupują nie państwa

lecz osoby fizyczne lub prawne, i to z reguły z różnych krajów

(najczęściej przyjmuje się, że minimum z trzech). Działają w

oparciu o prawo krajowe siedziby organizacji, a powstają w wyniku

nie umowy międzynarodowej, ale umowy cywilno-prawnej.



Organizacje pozarządowe bywają nazywane

trzecim sektorem

obok sektora

publicznego

(władz, administracji publicznej) i

rynkowego

(biznesu, przedsiębiorczości). Organizacje pozarządowe

– w odróżnieniu od organów publicznych a podobnie jak biznes – są

prywatne i powstają z inicjatywy ich założycieli (prywatnych osób),

ale – w odróżnieniu od biznesu a podobnie jak władze publiczne –

działają w interesie publicznym a nie prywatnym.



Pojęcie

organizacja pozarządowa

nie jest równoznaczne z pojęciem

organizacja społeczna

: np. związek zawodowy jest organizacją

społeczną, lecz nie jest organizacją pozarządową.

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19

Zarządzanie w sytuacjach kryzysowych WYKŁAD

Document Outline