Współczesne zasady leczenia

przewlekłej białaczki

szpikowej

Ref: Module 2,Treatment of CML & Ph+ALL, P55

FAZA PRZEWLEKŁA

Cel leczenia

przewlekłej białaczki

szpikowej

Zmniejszenie ilości

komórek

nowotworowych aż do

ich całkowitej

eliminacji

Cele pośrednie leczenia

PBS

Cytoredukcja

Remisja cytogenetyczna

Remisja molekularna

Wyleczenie

10

10

10

10

10

10

10

10

10

10

10

10

0

13

12

11

10

9

8

7

6

5

4

3

2

C

a

łk

o

w

ita

il

o

ść

k

o

m

ó

re

k

b

ia

ła

cz

k

o

w

yc

h

100

10

1

0.1

0. 01

0. 001

0. 0001

0

Remisja
hematologiczna

Remisja

cytogenetyczna

Remisja

molekularna

Wysokie WBC

Ph’ dodatni

Ilościowy PCR

dodatni

Jakościowy PCR

dodatni

BCR-ABL

niewykrywalny

S

to

su

n

e

k

B

C

R

-A

B

L

/

A

B

L

(

%

)

Diagnoza

WYLECZENIE ?

Responses in CML

BLOO
D

MARRO
W

Neutrophil
s

Progenitor
s (CFU..)

Stem

cells

Blood count

Marrow
cytogenetics
(chromosomes
)

PCR (molecular
testing)

www.cmlsupport.org.uk/ Templates/CMLSeminar.aspx?action=RCaccessed June 06

Effect of Hydroxyurea &

Busulphan

BLOO
D

MARRO
W

Neutrophil
s

Progenitor
s (CFU..)

Stem

cells

www.cmlsupport.org.uk/ Templates/CMLSeminar.aspx?action=RCaccessed Aug 06

Effect of Interferon

BLOOD

MARROW

Progenitor
s (CFU..)

Stem

cells

Progenitors
(CFU.)

Progenitors (CFU..)

Stem

cells

Stem

cells

Partial
cytogenetic
response

Complete
cytogenetic response
(5% of patients)

Minor cytogenetic
response

www.cmlsupport.org.uk/ Templates/CMLSeminar.aspx?action=RCaccessed June 06

Effect of imatinib (12

months+)

BLOOD

MARROW

Progenitors (CFU..)

Stem

cells

Stem

cells

Molecular
responses

Complete
cytogenetic
response

Stem
cells

Druker BJ, O’Brien SG, Cortes J, Radich J. Chronic Myelogenous Leukaemia. Haematology. 2002; American Society of Haematology.

Wyleczenie

Definicja: Brak nawrotu objawów

choroby u większości chorych
poddanych określonemu leczeniu w
ciągu 5 lat od zakończenia leczenia

.

Dla wyleczenia PBS być może całkowita

eliminacja komórek Ph(+) nie jest

niezbędna, ale wydaje się, że jest

pożądana

•

prowadzi do osiągnięcia remisji hematologicznej
= wyniki krwi obwodowej w granicach normy
ale wszystkie komórki są Ph(+)

•

nie wpływa na przebieg naturalny choroby, nie
wydłuża więc istotnie przeżycia chorych

•

Rekomendowanym lekiem w leczeniu
cytoredukcyjnym jest obecnie hydroksymocznik
(wcześniej stosowano busulfan)

•

W przypadku konieczności szybkiego
zmniejszenia bardzo wysokiej leukocytozy
należy wykonać leukaferezę

Cytoredukcja

Cytoredukcja

•

Typowa dawka: początkowo 2g/m

2

a

następnie 1-2 g/dobę

•

Inhibitor syntezy DNA (hamuje reduktazę
rybonukleotydów), działa na późne
prekursory hematopoezy

•

Nie wywołuje nieodwracalnej hipoplazji
szpiku - jest bezpieczniejszy niż wcześniej
stosowany busulfan, wydłuża 5 letnie
przeżycie chorych z 32 do 44 miesięcy
(p=0,008)

Hydroksymocznik

Hydroksymocznik

Dalsza eliminacja komórek

Ph+ po osiągnięciu

cytoredukcji

Tylko 3 dostępne metody

leczenia:

1. Allogeniczna transplantacja komórek

hematopoetycznych - od 1970

2. Zastosowanie interferonu alfa - od

1980

3. Zastosowanie imatinibu - od 1998

Medycyna oparta na faktach

ery „interferonowej”

1. Całkowita odpowiedź cytogenetyczna (CCR)

najlepszym wskaźnikiem wydłużenia
przeżycia

2. Ponowny wzrost ilości komórek Ph+ po

uzyskaniu odpowiedzi cytogenetycznej
rozwój oporności na stosowane leczenie +
zapowiedź fazy transformacji blastycznej
kwalifikacja do transplantacji lub innych
form leczenia

1. Najlepsza metoda leczenia- jak najwięcej chorych

uzyskuje MCR, a najlepiej CCR i utrzymuje ją jak
najdłużej

2. Konieczność jak najlepszego monitorowania leczenia

Odpowiedź

Odpowiedź

cytogenetyczna a przeżycie

cytogenetyczna a przeżycie

Guilhot F et al.. N Engl J Med.. 1997:337:223-229

Pr

a

w

d

o

p

o

d

o

b

ie

ń

st

w

o

Większa
odpowiedź

Brak lub mniejsza
odpowiedź

Miesiące po leczeniu

1.

0

0.

9

0.

8

0.

7

0.

6

0.

5

0.

4

0.

3

0.

2

0.

1

0.

0

P < .001

12

24

36

48

60

28 May
2001

Mechanizm

działania

Gliveku

BCR-ABL Gene Structure

•

Faderl S, Talpaz M, Estrov Z, Kantarjian HM. Ann Intern Med. 1999;131:207-219.

•

Faderl S, Talpaz M, Estrov Z, et al N Engl J Med. 1999;341:164-172.

Key Structures of the Active and Inactive Conformations

of Bcr-Abl

Wiązanie imatinibu do kinazy BCR-ABL

• Kinaza BCR-ABL nieustannie zmienia konformację (z
nieaktywnej na aktywną i na odwrót)

• Imatinib ma zdolność wiązania się wyłącznie z
nieaktywną formą kinazy BCR-ABL

• od momentu przyłączenia się imatinibu, kinaza BCR-
ABL pozostaje w konformacji nieaktywnej, co w
konsekwencji zapobiega fosforylacji substratów i
prowadzi do zahamowania szlaków przewodzenia
sygnału (STI- signal transduction inhibitor)

• Imatinib powoduje również zmiany strukturalne w
pętli P (P loop), która ma wpływ na zdolność wiązania
leku i stabilność kinazy BCR-ABL w konformacji
nieaktywnej.

Leczenie celowane imatinibem

Goldman JM, Melo JV. N Engl J Med.. 344:1084-1086

Normal Bcr-Abl Signaling

P

P P

ADP

P

P

P

P P

ATP

SIGNALING

Substrate

Effector

•The Abl kinase

domain activates a
substrate protein,
eg, PI3 kinase, by

phosphorylation

•This activated

substrate initiates
a signaling cascade
culminating in cell
proliferation and
survival

ADP = adenosine diphosphate
ATP = adenosine triphosphate
P = phosphate

ABL Kinase domain

Druker et al, Hematology 2002, 1; 111-135. Savage and Antman. N Engl J Med. 2002;346:683

.

Imatinib Mesylate:

Mechanism of Action

• Imatinib mesylate

occupies the ATP
binding pocket of
the Abl kinase
domain

• This prevents

substrate
phosphorylation
and signaling

• A lack of signaling

inhibits
proliferation and
survival

P

P

P P

ATP

SIGNALING

Imatinib

mesylate

Garcia-Manero et al. Cancer. 2003;98:437- 457. Savage and Antman. N Engl J Med. 2002;346:683.

ABL Kinase domain

Imatinib Mesylate:

Background

•A selective tyrosine
kinase inhibitor of

– KIT
– Bcr-Abl
– PDGFR-A/B

•First used in Ph+
CML

Druker BJ, O’Brien SG, Cortes J, Radich J. Chronic Myelogenous Leukaemia. Haematology. 2002; American Society of Haematology.

•Class: Phenylaminopyrimidines

C

29

H

31

N

7

O•CH

4

S

O

3

Molecular weight

589.7

Dawkowanie

imatinibu

Glivec

®

is a trademark of Novartis

Europharm Ltd

Administration

•

Very dark yellow to brownish-orange film-coated
tablet in 100mg or 400mg strengths.

•

The prescribed dose should be administered
orally with a meal and a large glass of water to
minimise the risk of gastrointestinal irritations.

•

Doses of 400 mg or 600 mg should be
administered once daily, whereas a daily dose of
800 mg should be administered as 400 mg twice
a day, in the morning and in the evening.

Glivec SmPC; updated Feb 2006

Administration (cont)

• For patients unable to swallow the film-

coated tablets, the tablets may be dispersed
in a glass of mineral water or apple juice.

• The required number of tablets should be

placed in the appropriate volume of beverage
(approximately 50 ml for a 100 mg tablet,
and 200 ml for a 400 mg tablet) and stirred
with a spoon. The suspension should be
administered immediately after complete
disintegration of the tablet(s).

Glivec SmPC; updated Feb 2006

Dosing

• The recommended dosage of Glivec

®

is 400

mg/day for patients in chronic phase CML

• The recommended dosage of Glivec

®

is 600

mg/day for patients in accelerated phase or blast

crisis

• Dose increases to 600mg or 800mg per day are

permitted in the absence of severe toxicity under

some circumstances…

Glivec SmPC; updated Feb 2006

Glivec

®

is a trademark of Novartis

Europharm Ltc

Circumstances for further

dose escalation

•Disease progression at any time
•Failure to achieve a satisfactory

haematological response after at least 3
months of treatment

•Failure to achieve a cytogenetic response after

12 months of treatment

•Loss of a previously achieved haematological

and/or cytogenetic response

Glivec SmPC; updated Feb 2006

Factors requiring imatinib

therapy dose adjustment

• Non haematological adverse reactions

– Elevations in bilirubin or transaminases
– Severe events

• Treatment must be withheld until the event has

resolved, thereafter treatment may be resumed as
appropriate depending on the initial severity

• Haematological adverse reactions

– Severe neutropenia and thrombocytopenia

• Management depends on phase of and relation to

the disease and persistence of the cytopenia

Glivec SmPC; updated Feb 2006

Adapted from Glivec SmPC; updated Feb 2006

All neutrophil and platelet counts in 10

6

/L

Managing Myelosuppression: Chronic

Phase

ANC >1500 and

Plts >75,000

Resume imatinib

at 400mg

ANC <1000 or

Plts <75,000

Withhold imatinib

ANC >1500 and

Plts >75,000

Reduce imatinib

at 300mg

Withhold imatinib

ANC <1500 or

Plts <75,000

ANC <1000 and/or

Plts <50,000

Starting dose

400mg

Withhold imatinib

Adapted from Glivec SmPC; updated Feb 2006

All neutrophil and platelet counts in 10

6

/L

Profil bezpieczeństwa

Imatinibu

Precautions associated with

imatinib use

• When co-administered with other medicinal

products there is potential for interaction

–

Concomitant use of imatinib and medicinal products
that induce CYP3A4

• Occurrences of severe fluid retention

–

Pleural effusion, oedema, pulmonary oedema, ascites

• Haemorrhage
• Laboratory Tests

–

Regular complete blood counts, liver function tests
and creatinine clearance must be performed

Glivec SmPC; updated Feb 2006

Standardy

postępowania we

wczesnej fazie

przewlekłej PBS

Wnioski

• Imatinib powinien być stosowany jako

pierwsza linia terapii u pacjentów z
nowo rozpoznaną PBS

• Całkowite przeżycie 89%

(śmiertelność związana z PBS<5%) po
5 latach terapii imatinibem jest
wynikiem lepszym niż uzyskiwano za
pomocą wcześniej stosowanych
terapii

Wnioski

• Ryzyko progresji ulega zmniejszeniu w

kolejnych latach terapii

• Osiągnięcie CCR po 12 miesiącach leczenia

jest istotnym czynnikiem prognostycznym
PFS (istotniejszym niż skala Sokala i
Hasforda)

• Osiągnięcie CCR i CMoR (bez względu na

czas i wyjściowy stopień zaawansowania)
jest najistotniejszym czynnikiem
prognostycznym

Badania przy rozpoznaniu

PBS

• Morfologia krwi obwodowej z

rozmazem

• Badanie cytogenetyczne (metodą

prążkową)

• Badanie FISH (del9q+)
• Zabezpieczenie materiału do badań

molekularnych (jakościowy PCR,
ilosciowy PCR, analiza mutacji)

Całkowita remisja

hematologiczna

• PLT < 450 X 10

9

/L

• WBC < 10 x 10

9

/L

• Rozmaz bez niedojrzałych form

granulocytów (mielocytów,

promielocytów, mieloblastów), < 5%

bazofilów

• Śledziona niepowiększona
* Morfologia co 2 tygodnie do uzyskania

remisji hematologicznej, potem co 1-3

miesiące

Odpowiedź cytogenetyczna

• Całkowita Ph+ 0
• Częściowa Ph+ 1-35%
• Mniejsza Ph+ 36-65%
• Minimalna Ph+ 66-95%
• Brak Ph+ > 95%

*Co 6 miesięcy, do osiągnięcia całkowitej remisji

cytogenetycznej, potem co 12 miesięcy

**FISH wyjściowy, potem tylko jeżeli nie można

uzyskać materiału do klasycznej cytogenetyki

Odpowiedź molekularna

• Całkowita – transkrypt BCR-ABL nie

wykrywalny przy zastosowaniu
nested RT-PCR

• Większa – BCR-ABL

IS

< 0.10*

*

Stosunek BCR/ABL do genu kontrolnego wyrażony

zgodnie ze skalą międzynarodową

Po uzyskaniu całkowitej remisji cytogenetycznej

ilościowy PCR co 3 miesiące

Analiza mutacji

• Przed leczeniem – zabezpieczenie

materiału do badań

• Podczas leczenia:
- w przypadku niepowodzenia

leczenia lub odpowiedzi
suboptymalnej

- w przypadku wzrostu poziomu

transkryptu BCR-ABL (2 log?)

Odpowiedź optymalna

• 3 miesiące – całkowita odpowiedź

hematologiczna

• 6 miesięcy – częściowa odpowiedź

cytogenetyczna (Ph+ < 35%)

• 12 miesięcy – całkowita odpowiedź

cytogenetyczna (0 Ph+)

• 18 miesięcy – większa odpowiedź

molekularna

Niepowodzenie terapii

• 3 months - brak odpowiedzi hematologicznej
• 6 months - brak całkowitej odpowiedzi

hematologicznej, brak odpowiedzi
cytogenetycznej (Ph+>95%)

• 12 months – brak częściowej odpowiedzi

cytogenetycznej (Ph+ >35%)

• 18 months – brak całkowitej odpowiedzi

cytogenetycznej

• Zawsze – utrata odpowiedzi hematologicznej,

utrata odpowiedzi cytogenetycznej, mutacje
oporne na imatinib

Odpowiedź suboptymalna

• 3 miesiące – brak całkowitej odpowiedzi

hematologicznej

• 6 miesięcy – brak częściowej odpowiedzi

cytogenetycznej (Ph+ > 35%)

• 12 miesięcy – brak całkowitej odpowiedzi

cytogenetycznej

• 18 miesięcy – brak większej odpowiedzi

molekularnej (MMoR)

• Zawsze – utrata MMoR, ewolucja klonalna

w komórkach Ph+

Uwaga!

• Diagnoza – wysokie ryzyko (Sokal,

Hasford), del 9q+, dodatkowe
aberracje w klonie Ph+

• 12 miesięcy – brak większej

odpowiedzi molekularnej

• Zawsze – każdy wzrost poziomu

transkryptu BCR-ABL, aberracje
chromosomalne w klonie Ph-

Postępowanie

• Odpowiedź optymalna

– kontynuacja IM

• Niepowodzenie terapii

– kontynuowanie IM w

dotychczasowej dawce nie jest korzystne dla
pacjenta ( dawki IM, nowe inhibitory kinazy,
alloprzeszczep

)

• Odpowiedź suboptymalna

– kontynuowanie IM

może wciąż być korzystne dla pacjenta, ale
odległe rokowanie prawdopodobnie gorsze (
dawki IM, nowe inhibitory kinazy, alloprzeszczep)

• Uwaga!

– kontynuacja IM ale pacjent wymaga

bardzo uważnego monitorowania

Dylemat przy niepowodzeniu terpii
Glivekiem

Czy rekomendować

transplantacje szpiku

czy leczenie

innymi inhibitorami

kinazy

•

szansę nie tylko całkowitego
przeżycia, ale również przeżycia
najbliższych lat

•

wyniki leczenia w danej grupie
wiekowej

•

czynniki rokownicze

•

preferencje i sytuacje chorego

Wybór optymalnej metody leczenia

Wybór optymalnej metody leczenia

Powinien uwzględniać:

Remisje molekularne (MR) po allogenicznej transplantacji w CML

Remisje molekularne (MR) po allogenicznej transplantacji w CML

MR: negatywny wynik badania w kier.BCR-ABL w gniazdowej RT-PCR (nested PCR)

MR: negatywny wynik badania w kier.BCR-ABL w gniazdowej RT-PCR (nested PCR)

Czas trwania MR

w latach po alloHSCT

Czas trwania MR

w latach po alloHSCT

Trwała MR

%

Trwała MR

%

Monitorowanie

lata

Monitorowanie

lata

Autor

Autor

0,5 83 3 Olavarria et al.Blood 2001

>3 99 BD Radich et al.Blood 2001

5 97 10 Mughal et al. BJH 2001

0,5 83 3 Olavarria et al.Blood 2001

>3 99 BD Radich et al.Blood 2001

5 97 10 Mughal et al. BJH 2001

 Remisja molekularna jest długotrwała u większości pacjentów

 Remisja molekularna jest długotrwała u większości pacjentów

T.Lange i wsp

T.Lange i wsp

Remisje molekularne (MR) w trakcie leczenia imatinibem

Remisje molekularne (MR) w trakcie leczenia imatinibem

Odsetek Gniazdowa Faza CML Dawka Autor
Negatywnych RT-PCR imatinibu
W RT-PCR

Odsetek Gniazdowa Faza CML Dawka Autor
Negatywnych RT-PCR imatinibu
W RT-PCR

3% nie de novo 400 Hughes i ws. NEJM 2003

0% - oporni na IFN 400 Merx i wsp.Leukemia 2002

13% tak oporni na IFN 400 Kantarijan i wsp.Clin
Cancer Res 2003

12% nie oporni na IFN 400 Rosti i wsp.Blood 2004

28% nie oporni na IFN 800 Kantarijan i wsp.Blood 2004

41% nie oporni na IFN 800 Cortes i wsp.Blood 2004

3% nie de novo 400 Hughes i ws. NEJM 2003

0% - oporni na IFN 400 Merx i wsp.Leukemia 2002

13% tak oporni na IFN 400 Kantarijan i wsp.Clin
Cancer Res 2003

12% nie oporni na IFN 400 Rosti i wsp.Blood 2004

28% nie oporni na IFN

800

Kantarijan i wsp.Blood 2004

41% nie oporni na IFN

800

Cortes i wsp.Blood 2004

 Nie obserwowano długotrwałych remisji molekularnych

 Nie obserwowano długotrwałych remisji molekularnych

T.Lange i wsp

T.Lange i wsp

Ryzyko nawrotu molekularnego po

alloHSCT i w przebiegu leczenia imatinibem

Ryzyko nawrotu molekularnego po

alloHSCT i w przebiegu leczenia imatinibem

Czas obserwacji Odsetek nawrotów

alloHSCT: 60 mcy 17%

Imatinib: 15 mcy 80%

Czas obserwacji Odsetek nawrotów

alloHSCT: 60 mcy 17%

Imatinib: 15 mcy 80%

P = 0.0001

P = 0.0001

T.Lange i wsp

T.Lange i wsp

Wyniki badania ilości transkryptu BCR-ABL po

alloHSCT i w przebiegu leczenia imatinibem

Wyniki badania ilości transkryptu BCR-ABL po

alloHSCT i w przebiegu leczenia imatinibem

Imatinib allograft zdrowi dawcy
n=17 n=19 n=20

Imatinib allograft zdrowi dawcy
n=17 n=19 n=20

Ilość próbek 36 45 20

Ilość próbek z
przynajmniej jednym 18(50%) 8(17%) 4(20%)
dodatnim wynikiem
w 10x powtórzonym
RT-PCR p=0.003 p=0.9

Ilość próbek 36 45 20

Ilość próbek z
przynajmniej jednym 18(50%) 8(17%) 4(20%)
dodatnim wynikiem
w 10x powtórzonym
RT-PCR

p=0.003

p=0.9

T.Lange i wsp

T.Lange i wsp

Wnioski z badania ilości transkryptu BCR-ABL po

alloHSCT i w przebiegu leczenia imatinibem

Wnioski z badania ilości transkryptu BCR-ABL po

alloHSCT i w przebiegu leczenia imatinibem

 leczenie imatinibem wywołuje krótsze remisje moleukalrne niż alloHSCT

 ilość transkryptu BCR-ABL pozostaje wyższa u chorych leczonych imatinibem
w porównaniu z pacjentami po alloHSCT

 określenie znaczenia prognostycznego remisji molekularnej i nawrotu
molekularnego podczas terapii imatinibem wymaga badań na większych
grupach chorych.

 leczenie imatinibem wywołuje krótsze remisje moleukalrne niż alloHSCT

 ilość transkryptu BCR-ABL pozostaje wyższa u chorych leczonych imatinibem
w porównaniu z pacjentami po alloHSCT

 określenie znaczenia prognostycznego remisji molekularnej i nawrotu
molekularnego podczas terapii imatinibem wymaga badań na większych
grupach chorych.

T.Lange i wsp

T.Lange i wsp

Długość trwania remisji molekularnych w trakcie

leczenia imatinibem.

Długość trwania remisji molekularnych w trakcie

leczenia imatinibem.

• Duża odpowiedź molekularna:

- utrzymująca się odpowiedź u 72% chorych
- średnia obserwacji 19 mcy (3-33)

• Całkowita odpowiedź molekularna
- utrzymująca się odpowiedź u 43% chorych
- średnia obserwacji 18 mcy (3-27)

• 28% utraciło odpowiedź po zaprzestaniu leczenia

• Duża odpowiedź molekularna:

- utrzymująca się odpowiedź u 72% chorych
- średnia obserwacji 19 mcy (3-33)

• Całkowita odpowiedź molekularna
- utrzymująca się odpowiedź u 43% chorych
- średnia obserwacji 18 mcy (3-27)

• 28% utraciło odpowiedź po zaprzestaniu leczenia

Cortes i wsp.

Cortes i wsp.

Allogeniczna transplantacja komórek

Allogeniczna transplantacja komórek

hematopoetycznych

hematopoetycznych

•

Jedyna metoda leczenia pozwalająca na
trwałe wyleczenie u większości chorych

•

Najlepsze wyniki osiągane są przy
przeszczepieniu szpiku w przewlekłej fazie
choroby, w jak najkrótszym czasie od
rozpoznania PBS (< 1 roku) oraz u chorych
młodszych i mających dawców rodzinnych
lub w pełni zgodnych (10/10) dawców
niespokrewnionych

Prawdopodobieństwo przeżycia chorych z

PBS po allogenicznej transplantacji szpiku,

1996-2001

z uwzględnieniem typu dawcy i czasu trwania choroby

P

R

A

W

D

O

P

O

D

O

B

IE

Ń

S

T

W

O

,

%

100

0

20

40

60

80

LATA

HLA-zgodne rodzeństwo

, 1 rok (N

= 2,720)

HLA-zgodne rodzeństwo, 1 rok (N =

1,317)

Niespokrewnione 

1 rok (N = 677)

Niespokrewnione, 1 rok (N = 951)

0

1

2

3

4

6

5

P = 0.0001

70%

50%

Lata

4,
5

BMT

P

ra

w

d

o

p

o

d

o

b

ie

ń

s

tw

o

Skrzyżowanie przeżycia chorych z PBS leczonych BMT lub INF

IFN

Allogeniczna transplantacja komórek

Allogeniczna transplantacja komórek

hematopoetycznych

hematopoetycznych

•

Większość niepowodzeń (80-90%)

występuje w ciągu pierwszego roku po

transplantacji

•

Najczęściej (60-70%) wiążą się z chorobą

przeszczep przeciw gospodarzowi,

powikłaniami infekcyjnymi i rzadziej (10-

15%) toksycznością związaną z

postępowaniem przygotowawczym

•

Skala Gratwohla pozwala przewidzieć

ryzyko powikłań okołotransplantacyjnych

Skala Gratwohla

Skala Gratwohla

FAZA ZAAWANSOWANA

FAZA AKCELERACJI PBS

FAZA AKCELERACJI PBS

Obowiązują te same zasady co w leczeniu fazy

przewlekłej

Należy jednak pamiętać:

1. Leczenie imatinibem zaczynamy od dawki co najmniej

600mg

2. Częściej występuje oporność pierwotna i nabyta

3. Po stwierdzeniu oporności chorych należy jak

najszybciej kwalifikować do innych dostępnych form
leczenia

FAZA BLASTYCZNA PBS

FAZA BLASTYCZNA PBS

1. W fazie kryzy blastycznej celem leczenia jest

uzyskanie

„drugiej”

fazy przewlekłej (odpowiedź

hematologiczna), a nie odpowiedzi cytogenetycznej
czy molekularnej.

2. Dawka: najlepiej 800 mg

3. W leczeniu imatinib często kojarzy się z

cytostatykami celem zwiększenia szansy
odpowiedzi.

4. Z uwagi, że odpowiedź na imatinib w fazie kryzy

blastycznej jest krótkotrwała (4-8 tygodni) chorych
od początku leczenia kwalifikuje się, o ile to możliwe
do transplantacji szpiku