Zachowawcze i zabiegowe

metody utrzymania

drożności dróg

oddechowych

• Czynności przywracające możliwość

przepływu gazów w drogach
oddechowych ( przyrządowe lub bez
przyrządowe ) są , nie odzownym
warunkiem prowadzenia akcji
reanimacyjnej czy tez utrzymania
wentylacji w czasie wprowadzenia
do znieczulenia .

Bez przyrządowe metody

udrażniania

• Przyczyną utraty drożności dróg

oddechowych może być :

• Opadnięcie żuchwy
• Zapadniecie języka lub głośni (po

podaniu leków przy wprowadzeniu
do znieczulenia )

Metody udrażniania

• Rękoczyn 1- odgięcie głowy do tyłu
• Rękoczyn 2 – odgięcie głowy do tyłu

i przyciśnięcie żuchwy do szczęki

• Rękoczyn 3 – Esmarcha – polegający

na wysunięciu żuchwy do przodu tak

aby , żeby pacjenta znalazły się

przed zębami górnymi ( wykonuje się

go po odgięciu głowy do tyłu )

• Gdy nie uda się uzyskać drożność

dróg oddechowych opisanymi
rękoczynami należy skontrolować
jamę ustną i gardło .Jeżeli
przyczyną niedrożności jest ciało
obce lub płyn (krew lub treść
żołądkową)to trzeba ją usunąć
bądź zdrenować na zewnątrz .

Przykładowe metody

udrażniania

• Drogi oddechowe można uchronić za

pomocą :

• Rurki ustno-gardłowej
• Rurki nosowo-gardłowej
• Maski krtaniowej
• Rurki przełykowo-tchawicznej

(COMBITUBE)

• Intubacja do tchawiczna
• Chirurgiczne wytworzenie drogi oddechowej

;wprowadzenie maski krtaniowej

• Konikotomia igłowa
• Tracheostomia

Rurka ustno-gardłowa

• zapobiega przesuwaniu się języka do

tyłu i w dół, odsuwając jego nasadę

od tylnej ściany gardła, co zapewnia

swobodny przepływ powietrza przez

drogi oddechowe;

• umożliwia utrzymanie rozwartych ust,

co zapewnia dostęp do jamy ustnej i

swobodne odsysanie płynnej treści;

• pozwala na umocowanie rurki ustno-

tchawiczej i zapobiega jej zagryzaniu

Wskazania

1. Utrzymywanie drożności dróg

oddechowych u

nieprzytomnego dziecka.

2. Utrzymywanie rozwarcia szczęk

przy założonej rurce

intubacyjnej i zapobieganie jej

zagryzaniu przez chorego.

3. Przytwierdzanie rurki

intubacyjnej

Przeciwwskazania

•
1. Zachowany odruch wymiotny

(dziecko przytomne)

2. Stany uniemożliwiające

otworzenie ust chorego

Opis sprzętu

1. Rurka ustno-gardłowa wykonana jest z

elastycznego i przejrzystego tworzywa.

Składa się z poprzecznej płytki,

wzmocnionego bloku o przebiegu prostym

oraz łukowato wygiętego przewodu

zakończonego otworem .Światło przewodu

umożliwia przepływ gazów oddechowych

oraz wprowadzenie cewnika do odsysania

płynnej treści z gardła. Używa się 2 typów

rurek ustno-gardłowych: rurki Mayo i rurki

Guedela, a także specjalnych rurek ustno-

gardłowych przystosowanych do

przytwierdzania rurki intubacyjnej.

Rozmiar rurki należy dobrać

tak, aby jej długość
odpowiadała odległości od
warg pacjenta do kąta żuchwy
lub według zasad
przedstawionych w tabeli

Zasady doboru rurek

ustno-gardłowych

Wiek (lata)

Masa ciała (kg)

Określenie

Numer

Długość (mm)

wcześniak

1-2,5

noworodkowa

00

35

noworodek

3-5

noworodkowa/mała

0

35

0,5

6-9

mała

1

40

1-2

10-13

mała

2

60

4-6

15-20

średnia

3

80

8-10

25-32

średnia/duża

4/5

90

12

35-45

duża

5

100

dorosły

50-90

duża

6

100

Sposób zakładania

1. Po otwarciu ust pacjenta

należy wprowadzić rurkę
stroną wypukłą do języka, a
następnie szybkim ruchem
obrócić ją wokół długiej osi
tak, aby krzywiznę wypukłą
skierować ku podniebieniu.

Okrągłe rurki nosowo-gardłowe o

odpowiedniej długości zakłada się do

nosogardzieli przez przewód nosowy.

Obecnie - z uwagi na ryzyko krwotoku

przy ich stosowaniu - nie są używane.

Uwaga: W momencie powrotu odruchów

obronnych rurkę należy natychmiast

usunąć. Rurka ustno-gardłowa nie

zastępuje intubacji dotchawiczej, nie

zapobiega zachłyśnięciu się chorego i

wymaga stałej kontroli jej położenia.

Rurka ustno-gardłowa z

mankietem

uszczelniającym

• Rurka ustno-gardłowa z mankietem

uszczelniającym (cuffed oropharyngeal

airway - COPA), przypominająca

kształtem rurkę ustno-gardłową typu

Mayo, posiada jednak dwa dodatkowe

elementy:

• nadmuchiwany mankiet uszczelniający,

obejmujący końcową wygiętą część

rurki oraz przewód z balonikiem

kontrolnym służący do wypełnienia

mankietu powietrzem;

• łącznik odpowiadający średnicą

łącznikowi rurki intubacyjnej,
umożliwiający połączenie z
aparatem do znieczulenia lub
zestawem do oddychania.

• Rurka COPA jest alternatywną

wobec maski krtaniowej metodą
utrzymywania drożności dróg
oddechowych

Wskazania

1. Utrzymywanie drożności dróg

oddechowych u dziecka
nieprzytomnego (zniesione
odruchy obronne), z zachowanym
własnym oddechem.

2. Wykonanie znieczulenia ogólnego

bez konieczności intubacji
dotchawiczej.

Przeciwwskazania

1. Duże ryzyko wystąpienia wymiotów lub

zachłyśnięcia się treścią żołądkową

(refluks żołądkowo-przełykowy, pełny

żołądek, uraz, ciąża).

2. Wentylacja zastępcza z ciśnieniami

szczytowymi >20 cm H

2

O (np. mała

podatność płuc, dysplazja oskrzelowo-

płucna, zepół ostrej niewydolności

oddechowej typu dorosłych--ARDS),

rurka COPA nie zapewnia szczelnego

połączenia z drogami oddechowymi

• Konieczność zmiany pozycji

chorego w czasie
podtrzymywania drożności
dróg oddechowych.

• Zabiegi operacyjne z użyciem

lasera (możliwość zapalenia
się tworzywa, z którego
wykonana jest rurka COPA).

Rozmiary rurek COPA

• Rurki COPA produkowane są w

następujących rozmiarach: 7, 9
i 11 cm. Najmniejszy rozmiar
może być stosowany u dzieci o
masie ciała >25 kg.

Sposób założenia

1. Rurkę COPA zakładaj jak rurkę ustno-

gardłową. Zwracaj uwagę, aby
podczas wprowadzania rurki mankiet
uszczelniający nie został uszkodzony
(np. przez zęby pacjenta).

2. Po wprowadzeniu rurki napełnij

mankiet uszczelniający powietrzem,
używając strzykawki. Objętość
powietrza dobierz tak, aby rurka się
nie przesuwała.

1. Następnie przymocuj rurkę COPA

specjalną taśmą gumową znajdującą się

w zestawie.

2. Zaraz po założeniu rurki sprawdź

drożność dróg oddechowych, wyczuwając

wypływające przez zewnętrzny otwór

powietrze wydechowe.

3. Jeżeli drożność jest zachowana, rurkę

można połączyć z zestawem do

znieczulenia (zestaw Jacksona i Reesa

lub aparat do znieczulenia

Usunięcie rurki COPA

1.

Rurkę usuń po przywróceniu
odruchów obronnych pacjenta.

2.

Przed usunięciem rurki odciągnij
strzykawką powietrze z
mankietu uszczelniającego.

3.

Rurka służy do jednorazowego
użytku.

Uwagi dotyczące

zakładania rurek COPA

1. Przed założeniem rurki upewnij się, że

mankiet jest szczelny.

2. Rurkę zakładaj ostrożnie, aby nie

uszkodzić mankietu uszczelniającego

(np. o zęby).

3. Przed założeniem rurki opróżnij

mankiet z powietrza, używając

strzykawki. Nawet częściowo

napełniony, może on ulec uszkodzeniu

lub uszkodzić łuki podniebienno-

gardłowe

1. Okresowo w czasie znieczulenia mierz ciśnienie w

mankiecie rurki, gdyż może ono wzrosnąć w

wyniku dyfuzji podtlenku azotu.

2. Unikaj nadmiernego wypełniania mankietu rurki,

gdyż może to spowodować uszkodzenie dróg

oddechowych.

3. Nie spryskuj mankietu uszczelniającego roztworem

lidokainy, gdyż może to prowadzić do powstania

niewidocznych pęknięć i nieszczelności.

4. Pamiętaj, że bardzo ważne jest dokładne

umocowanie rurki; jeżeli trzeba, spróbuj

nieznacznie zmienić ułożenie szyi i głowy pacjenta,

tak aby zapewnić najlepszą drożność dróg

oddechowych.

Powikłania

1. Zachłyśnięcie się treścią pokarmową
2. Uszkodzenie zębów
3. Uszkodzenie błony śluzowej gardła
4. Zakażenia dróg oddechowych
5. Skurcz głośni
6. Uszkodzenie warg
7. Porażenie nerwu podjęzykowego i(lub)

językowego

8. Ból gardła
9. Uszkodzenie języka, podniebienia

miękkiego i migdałków

Maska krtaniowa

• Maska krtaniowa została wprowadzona do

użytku w 1981 r. przez Braina. Stanowi

połączenie maski twarzowej i rurki

intubacyjnej. Istota jej działania polega na

nakryciu wejścia do krtani małą elastyczną

maseczką z mankietem uszczelniającym

połączoną z rurką o szerokim przekroju,

zakończoną łącznikiem o standardowej

średnicy. Łącznik ten służy do połączenia z

układami do znieczulenia. Maska krtaniowa

zapewnia dobrą drożność dróg oddechowych,

nie powodując powikłań związanych z

intubacją.

Rozmiary

• Maski krtaniowe produkowane

są w następujących
rozmiarach: 1, 2, 3, 4, 5.
Zasady ich doboru w zależności
od masy ciała pacjenta
znajdują się w tabeli 2.

Wskazania

1. Utrzymanie drożności dróg oddechowych

w wypadku zachowania oddechu

własnego lub oddechu zastępczego z

ciśnieniami szczytowymi <20 cm H

2

O

(maska krtaniowa nie zabezpiecza

bowiem całkowicie przed zachłyśnięciem

się treścią żołądkową).

2. Zapewnienie drożności dróg oddechowych

podczas znieczulenia do krótkich

zabiegów (np. w ramach "chirurgii 1.

dnia" lub zabiegów ambulatoryjnych),

nawet u noworodków.

Przeciwwskazania

1. Konieczność użycia leków

zwiotczających mięśnie.

2. Znieczulenie trwające dłużej niż

60 min.

3. Zbyt krótki czas od ostatniego

posiłku (ryzyko wymiotów) lub

brak informacji kiedy chory

spożył ostatni posiłek (np. w

urazach).

Sposób założenia

1.

Wybierz odpowiedni rozmiar maski krtaniowej (tab. 2).

2.

Opróżnij za pomocą strzykawki mankiet uszczelniający.

3.

Posmaruj obojętnym żelem górną powierzchnię maski.

4.

Maskę wraz z rurką trzymaj w prawej ręce

5.

Stojąc za głową chorego otwórz jego usta i wprowadź

maskę do jamy ustnej, kierując otwór do przodu (w

stronę dna jamy ustnej; rys. 1A).

6.

Następnie - przyciskając maskę do podniebienia -

przesuwaj ją palcem wskazującym w kierunku krtani, aż

do pojawienia się wyraźnego oporu, stawianego przez

górny zwieracz przełyku (rys. 1B-D).

7.

Napełnij mankiet maski zalecaną objętością powietrza

używając strzykawki.

8.

Okresowo, jeżeli znieczulenie przedłuża się, sprawdzaj

ciśnienie w mankiecie uszczelniającym.

Tabela 2. Rozmiary

masek krtaniowych

Rozmiar

Masa ciała (kg)

Objętość mankietu (ml)

1

<6,5

2-5

2

6,5-20

7-10

2,5

20-30

14

3

30-70

15-20

4

70-90

25-30

5

>90

30-40

Usunięcie maski

• Maskę usuwa się po powrocie

odruchów obronnych pacjenta
(połykania, kaszlu), przy czym
nie jest konieczne wcześniejsze
opróżnienie mankietu
uszczelniającego

Powikłania

1.

Zachłyśnięcie się treścią żołądkową.

Ponieważ maska krtaniowa nie

zabezpiecza przed wystąpieniem

tego powikłania, chorego należy

przygotować jak do znieczulenia

ogólnego. Mankiet uszczelniający

musi być odpowiednio wypełniony, a

jeśli konieczne jest nawet chwilowe

wspomaganie oddechu, należy do

żołądka wprowadzić zgłębnik w celu

odsysania wydzieliny.

1.

Uszkodzenie krtani, łuków
podniebienno-gardłowych, nasady
języka - zwykle jest to wynik
nieumiejętnego wprowadzenia maski.

2.

Ból gardła - często jest wynikiem zbyt
wysokiego ciśnienia w mankiecie
uszczelniającym lub zbyt długiego
(>1 godz.) stosowania maski
krtaniowej.

• Uwaga: Jeżeli nie ma pewności,

że chory nie jadł przed
zabiegiem, a także w
przypadku urazów lub
długotrwałego znieczulenia,
należy wykonać intubację
dotchawiczą.

Intubacja dotchawicza

• Intubacja dotchawicza polega na

wprowadzeniu do tchawicy rurki o
odpowiednim kształcie i długości,
tak aby jej koniec znajdował się
około 1 cm powyżej rozwidlenia
tchawicy. Rurkę można
wprowadzić przez nos lub usta; w
zależności od tego wyróżniamy:

• intubację nosowo-tchawiczą,
• intubację ustno-tchawiczą.
• Zabieg wykonuje się

następującymi metodami:

• pod kontrolą wzroku przy

pomocy laryngoskopu,

• "na ślepo",
• za pomocą fiberoskopu

Wskazania do intubacji

1. Utrata przytomności i brak odruchów

obronnych (połykania, kaszlu)

2. Ryzyko zachłyśnięcia się treścią

żołądkową u nieprzytomnego chorego

3. Znieczulenie ogólne z zastosowaniem

leków zwiotczających mięśnie

4. Niemożność utrzymania drożności dróg

oddechowych innymi metodami

5. Konieczność stosowania oddechu

zastępczego

• Uwaga: Jeżeli planuje się długi

czas utrzymywania rurki
intubacyjnej, np. w czasie leczenia
oddechem zastępczym, należy
wykonać intubację nosowo-
tchawiczą. Pozwala ona na lepsze
umocowanie rurki, utrudnia
jednak odsysanie wydzieliny.

Objawy wskazujące na

ryzyko wystąpienia

trudności podczas

intubacji

1. Krótka szyja
2. Ograniczona ruchomość szyi

(niemożność odgięcia głowy)

3. Trudności w rozwieraniu ust
4. Mała żuchwa
5. Duży język
6. Małe usta

Zestaw do zabiegu

1. Rurki intubacyjne o odpowiednich

rozmiarach , wykonane z tworzywa

sztucznego lub gumy silikonowej, zwykłe

lub zbrojone (tzn. wzmacniane spiralą z

drutu). Rurki o większych rozmiarach są

dodatkowo wyposażone w niskociśnieniowy

mankiet uszczelniający, pozwalający na

zwiększenie ich przylegania do ścian

tchawicy. Wszystkie rurki posiadają łącznik

o średnicy zewnętrznej 15 mm. Zasady

doboru odpowiedniego rozmiaru rurki

przedstawiono w tabeli 3.

1. Laryngoskop służy do

uwidocznienia wejścia do krtani

(laryngoskopia bezpośrednia), co

umożliwia prawidłowe

wprowadzenie rurki intubacyjnej.

Składa się z rękojeści

zawierającej baterie oraz łopatki

prostej lub zakrzywionej

zaopatrzonej w źródło światła

(żarówka lub światłowód).

1. Prowadnica do rurek intubacyjnych - giętki

drut pozwalający nadać rurce odpowiednią

krzywiznę-jest konieczna przy trudnych

intubacjach.

2. Kleszczyki Magilla - służą do wprowadzenia

końca rurki intubacyjnej do wejścia do

krtani przy intubacji przez nos.

3. Rurki ustno-gardłowe lub wałeczki z gazy

do zabezpieczenia rurki intubacyjnej przed

zagryzaniem

4. Środek znieczulający miejscowo

(lignokaina) w żelu lub aerozolu

Sposób wykonania

intubacji ustno-

tchawiczej metodą

laryngoskopii

bezpośredniej

1. Ułóż głowę chorego nieco

wyżej, tak aby oś gardła
pokryła się z osią krtani

2. Stojąc za głową chorego

odegnij ją do tyłu, tak aby
żuchwa zwrócona była ku
górze, a głowa wyprostowana
w stawie potyliczno-obrotowym

Uwaga: Jeżeli nie można ułożyć

głowy w takiej pozycji, należy

spodziewać się trudności

podczas intubacji

•

• Rys. 2. A - Schematycznie

przedstawione długie osie jamy

ustnej (U), gardła (G) i krtani

(K). B - Sposób prawidłowego

ułożenia głowy pacjenta przed

wykonanie intubacji - uniesienie

i nieznaczne odgięcie głowy

powoduje, że osie krtani i gardła

pokrywają się (opis w tekście).

1. Otwórz szeroko usta chorego.
2. Wprowadź łopatkę laryngoskopu

trzymanego lewą ręką do jamy ustnej

3. Przesuwaj łopatkę laryngoskopu wykonując

ruchy w 3 kierunkach do tyłu w kierunku

tylnej ściany gardła,

•

ku dołowi do momentu uwidocznienia

szczytu nagłośni,

•

ku górze, aby koniec łopatki laryngoskopu

znalazł się do przodu od nagłośni i wszedł

do dołka nagłośniowego (przy stosowaniu

laryngoskopu z łopatką zakrzywioną;

1. Pociągając laryngoskop nieco ku

górze, unieś nagłośnię odsłaniając

wejście do krtani i szparę głośni

2. Trzymając rurkę intubacyjną w

prawej ręce, wprowadź ją wzdłuż

łopatki laryngoskopu tak, aby jej

koniec przeszedł przez szparę głośni

3. Przytrzymując rurkę intubacyjną na

odpowiedniej głębokość usuń

łopatkę laryngoskopu

• Uwaga: Należy się upewnić, że

rurka intubacyjna została
wprowadzona do tchawicy, a
nie do przełyku. Wprowadzenie
rurki do przełyku grozi bowiem
ciężkimi powikłaniami, a
nierozpoznanie tego stanu jest
błędem

 

                                                            

                                               

• Rys. 3. Zasada laryngoskopii

bezpośredniej przy użyciu

laryngoskopu w łopatką

zakrzywioną. Koniec łopatki

wprowadza się przed nagłośnię

(N) do dołka nagłośniowego (D), a

nagłośnia unosi się w wyniku

pociągania od siebie wzdłuż

długiej osi rękojeści laryngoskopu

(strzałka).

 

                                                                

                                           

• Rys. 4. Widok wejścia do krtani

w laryngoskopii bezpośredniej
(wykonanej laryngoskopem z
łopatką zakrzywioną): język (J),
nagłośnia (E), fałd głosowy (S),
chrząstka nalewkowata (N),
zachyłek gruszkowaty (Z),
łopatka laryngoskopu (Ł).

1.

W celu umocowania rurki
intubacyjnej włóż do jamy ustnej
chorego wałek wykonany z bandaża
lub rurkę ustno-gardłową

2.

Umocuj rurkę intubacyjną
przylepcem:
(Napełnij mankiet uszczelniający
powietrzem przy pomocy strzykawki
lub aparatu do pomiaru ciśnienia w
mankiecie

• Uwaga: Poza wiekiem noworodkowym

stosuje się laryngoskop z łopatką

zakrzywioną, umieszczając jej koniec

nad nagłośnią (w dołku nagłośniowym)

i unosząc ją U noworodków ze względu

na wiotkość chrząstki nagłośni, należy

ją unieść na łopatce laryngoskopu. W

tym celu stosuje się laryngoskop z

prostą łopatką, wprowadzając jej

koniec pod nagłośnię

• Zasada laryngoskopii

bezpośredniej przy użyciu
laryngoskopu w łopatką prostą.
Koniec łopatki wprowadza się od
strony krtaniowej nagłośni (N)
unosząc ją na łopatce wyniku
pociągania od siebie wzdłuż
długiej osi rękojeści laryngoskopu
(strzałka).

Tabela 3. Zasady doboru rurki

intubacyjnej i głębokości na jaką

należy ją wprowadzić

Wiek dziecka

Średnica (mm)*

Mankiet uszczelniający

Odległość od warg (cm)

noworodek

3,0

nie

9

1-6 mż.

3,5

nie

10

6-18 mż.

4,0

nie

11

1,5-2 lat

5,0

nie

12

3-4 lat

5,0

nie

14

5-6 lat

5,5

nie

16

7-8 lat

6,0

nie

18

9 lat

6,0

tak

18

10-11 lat

6,5

tak

20

>11 lat

7,0

tak

22

• średnica wewnętrzna

ogólny wzór do obliczenia średnicy

rurki intubacyjnej: średnica

wewnętrzna rurki w mm = (16 + wiek w

latach)/4

wzór do obliczenia głębokości na jaką

należy wprowadzić rurkę intubacyjną

(przy intubacji przez usta): odległość od

warg w cm = 3 x średnica wewnętrzna

rurki w mm (rurki nosowo-tchawicze są

zazwyczaj około 3-4 cm dłuższe)

Sposób wykonania

intubacji nosowo-

tchawiczej

1. Zwilż rurkę intubacyjną lidokainą w żelu

lub aerozolu.

2. Wykonaj laryngoskopię bezpośrednią

według przedstawionego powyżej opisu.

3. Po uwidocznieniu wejścia do krtani

wprowadź rurkę przez przewód nosowy

do gardła

4. Następnie posługując się kleszczykami

Magilla, chwyć widoczny w jamie gardła

koniec rurki i wprowadź ją do szpary

głośni.

1. Umocuj rurkę przylepcem Po wykonaniu

intubacji połącz rurkę z zestawem do

wentylacji lub workiem samorozprężalnym

i wentyluj chorego obserwując unoszenie

się klatki piersiowej. Podczas

wentylowania osłuchaj również

obustronnie płuca - jeżeli szmer

pęcherzykowy słyszalny jest tylko po

jednej stronie (najczęściej po prawej),

podciągnij nieco rurkę intubacyjną, aż do

pojawienia się obustronnego,

symetrycznego szmeru oddechowego.

Zalety intubacji

1. Zabezpiecza drogi oddechowe

przed zachłyśnięciem się treścią

pokarmową z żołądka.

2. Umożliwia wentylację z

zastosowaniem wysokich ciśnień.

3. Umożliwia odsysanie wydzieliny z

dróg oddechowych.

4. Umożliwia podawania leków do

dróg oddechowych

Powikłania intubacji

1. Uraz w czasie wykonywania intubacji
2. Zakażenia
3. Obrzęk głośni
4. Konieczność nawilżania gazów

oddechowych

Intubacja szybka (crash

induction)

•

W niektórych sytuacjach (np. nagły zabieg

chirurgiczny) konieczna jest niezwłoczna

intubacja, pomimo obecności pokarmu w

żołądku (dziecko nie było na czczo). Zabieg ten

muszą wykonywać co najmniej 2 osoby, w tym 1

mająca doświadczenie w szybkiej intubacji.

Konieczne jest sprawne urządzenie ssące. Rurkę

intubacyjną należy sprawdzić przed zabiegiem i

a przewód do napełniania mankietu połączyć ze

strzykawką zawierającą powietrze. Przed

intubacją należy choremu podawać przez 10

minut 100% tlen przez maskę twarzową (tzw.

natlenienie wstępne; pacjent oddycha

samoistnie).

• Następnie wstrzykuje się środek nasenny (np.

tiopental), a potem lek zwiotczający mięśnie

(np. suksametonium w dawce 1,5-2,0 mg/kg).

W tym momencie należy poprosić osobę

asystującą, aby wykonała zabieg Sellicka

(uciśnięcie krtani w kierunku kręgosłupa, co

powoduje zaciśnięcie przełyku i uniemożliwia

zarzucanie treści żołądkowej do gardła).

Następnie możliwie jak najszybciej trzeba

wykonać intubację dotchawiczą, po czym

wypełnić mankiet uszczelniający rurki

powietrzem. Od tego momentu nie ma

niebezpieczeństwa zachłyśnięcia.

Intubacja "na ślepo"

• Niekiedy intubacja dotchawicza z użyciem

laryngoskopu nie jest możliwa z powodu
niemożności otwarcia ust chorego. Mając
doświadczenie można wykonać intubację "na
ślepo". Wymagane jest znieczulenie ogólne
(halotan) z zachowaniem oddechu własnego.
Rurkę intubacyjną przeprowadza się przez
przewód nosowy, a następnie - osłuchując jej
koniec - przesuwa się ją do krtani do chwili,
gdy pojawia się szmer wydechowy. Metodę tę
można stosować tylko w warunkach sali
operacyjnej.

Intubacja przy pomocy

bronchofiberoskopu

•

Pozwala na nieurazowe wprowadzenie rurki

intubacyjnej nawet bez konieczności otwarcia

ust. chorego. Zabieg należy wykonać

fiberoskopem o średnicy mniejszej od światła

rurki. Bronchofiberoskop przeprowadza się przez

światło rurki intubacyjnej, a następnie

wprowadza się przez przewód nosowy, kierując

go pod kontrolą wzroku do szpary głośni . Po

wprowadzeniu fiberoskopu do tchawicy,

przesuwa się na nim rurkę umieszczając ją na

odpowiedniej głębokości i usuwa przyrząd.

Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym

przy zachowanym oddechu własnym pacjenta.

Wymaga wprawy

• Uwaga: Niektóre zaawansowane

metody utrzymywania drożności

dróg oddechowych, takie jak

intubacja szybka, "na ślepo" oraz

przy użyciu bronchofiberoskopu,

wymagają doświadczenia i

odpowiedniego sprzętu, dlatego

powinny być wykonywane przez

anestezjologa

FINITO