Akademia Marynarki Wojennej

im. Bohaterów Westerplatte

Wydział Dowodzenia i Operacji Morskich

Kierunek: Bezpieczeństwo Wewnętrzne

Opracowali:
Wiesław BORCZYK
Piotr OKRÓJ
Dominika GMIŃSKA
Adam GÓRECKI

Gr. 1420 A

Temat: Charakterystyka sił zbrojnych

CHARAKTERYSTYKA SIŁ

ZBROJNYCH

WOJSKA LĄDOWE

SYMBOLE

W dniu 28 maja 1950 roku weszła w życie ustawa z

dnia 4 lutego 1950 roku o powszechnym

obowiązku wojskowym, która sankcjonowała

podział Sił Zbrojnych na pięć rodzajów:

- wojska lądowe,

- wojska lotnicze,

- marynarkę wojenną,

- wojska obrony przeciwlotniczej,

- wojska wewnętrzne (ochrony pogranicza i

bezpieczeństwa wewnętrznego).

RYS HISTORYCZNY

Kilkukrotne zmiany ustawowe podziału sił zbrojnych

zawsze zawierały wojska lądowe.

Na podstawie aktualnie obowiązującej ustawy z dnia

21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku

obrony Rzeczypospolitej Polskiej w skład Sił

Zbrojnych RP wchodzą cztery rodzaje:

- Wojska Lądowe,

- Siły Powietrzne,

- Marynarka Wojenna,

- Wojska Specjalne.

Z dniem 1 stycznia 2014 roku weszła w życie ustawa

która m.in. Utrzymała podział sił zbrojnych na

cztery rodzaje.

RYS HISTORYCZNY

Do 1948 roku swoje święta miały poszczególne oddziały

wojsk (piechota, kawaleria, artyleria, saperzy,

łączność itp.)

W 1948 szef MON, Michał Rola-Żymierski,

rozkazem nr 115 z 19 lipca 1948 r. („Dziennik

Rozkazów MON” nr 12 z 1948 r., poz. 121) dla

upamiętnienia momentów największej chwały bojowej

jednostek, dla uczczenia w uroczysty sposób

towarzyszy poległych w walkach o wyzwolenie

Ojczyzny oraz dla pogłębienia łączności Narodu i

Wojska Polskiego – ustanowił Święto Wojsk Lądowych

i Szkół Oficerskich Lądowych, przypadające w

rocznicę forsowania Odry i Nysy (…) Dniem święta

miała być pierwsza niedziela po 15 kwietnia…”

ŚWIĘTO WOJSK LĄDOWYCH

Niestety, w 1949 roku Wielkanoc wypadła 22

kwietnia. Rok później obchodów zaniechano, co

było spowodowane rozkazem ówczesnego szefa

MON: nakazał on rozformować Dowództwo Wojsk

Lądowych. Ponownie swoje święta miały tylko

poszczególne formacje: artyleria, obrona

przeciwlotnicza, przeciwchemiczna, łączność itd.

Od 12 września 1996 roku wojska lądowe także mają

swoje święto.

ŚWIĘTO WOJSK LĄDOWYCH

Rodzaj sił zbrojnych przeznaczony do

wykonywania zadań operacyjnych przede

wszystkim na obszarach lądowych.

Mają na celu obronę granic lądowych, bądź

atak na terytorium nieprzyjaciela

bezpośrednio tam wkraczając.

WOJSKA LĄDOWE

W okresie pokoju wojska lądowe utrzymują jednostki, które po

krótkotrwałym okresie przygotowania uczestniczyć mogą w

przezwyciężaniu sytuacji kryzysowych w ramach misji pokojowych, brać

udział w przezwyciężaniu skutków klęsk żywiołowych i katastrof oraz w

pomocy humanitarnej.

W okresie kryzysu, wykorzystując jednostki reagowania i część sił

głównych zapewniają swobodę operacyjną osłaniają linie

komunikacyjne, wspierają działania wojsk sojuszniczych, a poprzez

rozwinięcie operacyjne i realizację zadań pogotowia operacyjnego

przyczyniają się do deeskalacji napięcia lub przygotowują do

prowadzenia operacji obronnej.

W okresie wojny

(konfliktu)

, po przeprowadzeniu mobilizacji osiągają

gotowość bojową i biorą udział w zachowaniu bądź przywróceniu

integralności terytorialnej państwa i sojuszu poprzez:

- obronę terytorium

- załamanie natarcia przeciwnika i odzyskanie utraconego terytorium

- osłonę rejonów i obiektów w głębi, ochronę linii komunikacji utrzymanie

swobody operacyjnej.

WOJSKA LĄDOWE

Wojska Pancerne i Zmechanizowane

Wojska Aeromobilne

Wojska Rakietowe i Artylerii

Wojska Obrony Przeciwlotniczej

Wojska Inżynieryjne

Wojska Chemiczne

Wojska Rozpoznania i

Walki Elektronicznej

Wojska Łączności i

Informatyki

Jednostki wsparcia

logistycznego

STRUKTURA

Przeznaczenie:

- odpieranie uderzeń zgrupowań pancerno-

zmechanizowanych

wykonywanie zwrotów zaczepnych celem odzyskania

utraconego terenu

prowadzenie działań na rzecz wsparcia pokoju

zwalczanie środków napadu powietrznego (w tym

zwłaszcza śmigłowców bojowych)

walka z formacjami aeromobilnymi przeciwnika

WOJSKA PANCERNE I

ZMECHANIZOWANE

Wojska te stanowią połączenie dotychczasowych wojsk

powietrznodesantowych, desantowo-szturmowych,

kawalerii powietrznej i lotnictwa wojsk lądowych.

Przeznaczenie:

naziemne wspieranie operacji lądowych i morskich,

zmierzających do opanowania z powietrza ważnych

obiektów przeciwnika,

dezorganizacja ruchu odwodów oraz niszczenie sił i

środków wsparcia logistycznego,

prowadzenie działań dywersyjnych, zaczepnych i

obronnych

wykonywanie rajdów przeciwpancernych oraz

niszczenie środków ogniowych przeciwnika.

WOJSKA AEROMOBILNE

Przeznaczenie:

wsparcie ogniowe wojsk w każdych warunkach, w

działaniach głębokich i bezpośrednich,

rażenie ogniowe przeciwnika,

zapewnienie wsparcia walczącym wojskom.

WOJSKA RAKIETOWE I ARTYLERII

Przeznaczenie:

- bezpośrednia osłona wojsk i obiektów

przed uderzeniem środków napadu

powietrznego.

WOJSKA OBRONY PRZECIWLOTNICZEJ

Przeznaczenie

A) bojowe:

rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu,

budowa i pokonywanie zapór inżynieryjnych,

wykonywanie przejść w naturalnych przeszkodach

terenowych,

przygotowanie i utrzymanie dróg,

urządzanie i utrzymanie przepraw,

rozminowanie terenu i obiektów oraz maskowanie

wojsk,

B) humanitarne:

niesienie pomocy gospodarce i społeczeństwu

zarówno w kraju jak i za granicą,

WOJSKA INŻYNIERYJNE

- oczyszczanie terenu z przedmiotów

wybuchowych i niebezpiecznych, udział w

likwidacji skutków klęsk ekologicznych i

żywiołowych, udział w misjach pokojowych

w składzie sił ONZ i NATO.

WOJSKA INŻYNIERYJNE

Przeznaczenie:

wykrywanie skażeń biologicznych,

prowadzenie rozpoznania i dokonywanie

pomiarów skażeń promieniotwórczych i

chemicznych,

użycie zespołów do pobierania próbek skażeń

promieniotwórczych, biologicznych i chemicznych,

zapewnienie zbiorowej ochrony przed skażeniami

oraz prowadzenie całkowitej likwidacji skażeń,

rażenie przeciwnika miotaczami ognia oraz

maskowanie dymem wojsk własnych i obiektów,

udział w likwidacji skutków klęsk żywiołowych.

WOJSKA CHEMICZNE

Przeznaczenie:

rozpoznanie wojskowe (zdobywanie danych o

przeciwniku, niezbędnych do przygotowania i

skutecznego prowadzenia działań bojowych, m.in. o

ruchu wojsk przeciwnika oraz posiadanych przez

niego siłach i środkach),

walka elektroniczna (rozpoznanie i dezorganizacja

działań organów dowodzenia przeciwnika oraz

ochrona własnych wojsk przed analogicznymi

działaniami),

działania psychologiczne,

rozpoznanie specjalne

zabezpieczenie geograficzne

WOJSKA ROZPOZNANIA I WALKI

ELEKTRONICZNEJ

Przeznaczenie:

zapewnienie dowodzenia wojskami lądowymi w

czasie pokoju, kryzysu i wojny,

informatyczne wspomaganie procesów

decyzyjnych, m.in. przez cyfrowe przygotowanie

danych,

analiza potencjału bojowego przeciwnika i

symulowanie przebiegu działań bojowych.

WOJSKA ŁĄCZNOŚCI I INFORMATYKI

Przeznaczenie:

zapewnienie środków logistycznych, a także

uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla

mobilizacyjnego i operacyjnego rozwinięcia

jednostek Wojsk Lądowych oraz utrzymania ich w

pełnej gotowości bojowej,

zajmują się ciągłym odtwarzaniem zapasów,

obsługiwaniem oraz remontem uzbrojenia i

sprzętu wojskowego, ochroną medyczną wojsk,

kierowaniem transportem i przemieszczeniem

jednostek.

JEDNOSTKI WSPARCIA

LOGISTYCZNEGO

DOWÓDZTWO

Inspektorem Wojsk Lądowych jest

gen. dyw. Janusz

Bronowicz.

Zastępcą Inspektora Wojsk Lądowych - szefem

Zarządu Wojsk Pancernych i

Zmechanizowanych jest

gen. bryg. Stanisław

Olszański.

Szefem Zarządu Wojsk Aeromobilnych i

Zmotoryzowanych jest

gen. bryg. Andrzej

Reudowicz.

Szefem Zarządu Wojsk Rakietowych i Artylerii jest

płk Jarosław Kraszewski.

Inspektorem Rodzajów Wojsk jest

gen. bryg. Michał

Sikora.

UZBROJENIE

SIŁY POWIETRZNE

RYS HISTORYCZNY

Podczas I wojny światowej ich poprzednikiem

były siły powietrzne Błękitnej Armii . Do 1 lipca

2004 roku nosiły nazwę Wojska Lotnicze i

Obrony Powietrznej (WLOP), które z kolei

utworzono 1 lipca 1990 roku przez połączenie

dwóch rodzajów sił zbrojnych: Wojsk

Lotniczych i Wojsk Obrony Powietrznej Kraju.

Z końcem I wojny światowej rozpoczyna się historia Sił
Powietrznych

W 1918 roku funkcjonowało kilka polskich eskadr stworzonych w
innych państwach,
Np. Rosja- 1 eskadra, Francja- pięć eskadr.
Siły Powietrzne zaczęto tworzyć w listopadzie 1918 roku.
Początkowo opierały się na maszynach zdobycznych lub
pozostawionych przez armie zaborców (niemiecką lub
austriacką).
Mimo braku przygotowanych kadr i nadzwyczajnych problemów
gospodarczych formowanie się polskiego lotnictwa stało się
rzeczywistością. Już 14 listopada 1918 r. rozpoczęła działalność
Sekcja żeglugi Napowietrznej w Departamencie Technicznym
Ministerstwa Spraw Wojskowych, która była pierwszym organem
kierowniczym rodzącego się lotnictwa. Szef Sztabu Generalnego
swym rozkazem z dnia 1 grudnia 1918 r. wprowadził
szachownicę biało-czerwoną jako symbol i znak rozpoznawczy
Polskich Sił Powietrznych.
Jednocześnie trwał proces formowania
pierwszych jednostek lotniczych. Ich pierwszym dowódcą
został ppłk obs. Hipolit ŁOSSOWSKI.

SIŁY POWIETRZNE

W 1920 roku Siły Powietrzne posiadały
mieszankę samolotów brytyjskich, francuskich,
niemieckich, austriackich i włoskich z okresu I
wojny światowej. Głównie były to:

- myśliwce
- bombowce

SIŁY POWIETRZNE

W 1925 roku utworzono Oficerską Szkołę Lotnictwa w Grudziądzu, w 1927
przeniesioną do Dęblina.

Do 1939 roku lotnictwo zorganizowane było w 6 pułków:



1 Pułk Lotniczy – Warszawa (1921–1939)



2 Pułk Lotniczy – Kraków (1921–1939)



3 Pułk Lotniczy – Poznań (1921–1939)



4 Pułk Lotniczy – Toruń (1924–1939)



5 Pułk Lotniczy – Lida (1928–1939)



6 Pułk Lotniczy – Skniłów (1925–1939)

24 sierpnia 1939 pułki lotnicze zostały zlikwidowane.
Eskadry zostały przydzielone do poszczególnych
Armii oraz do Brygad: Pościgowej i Bombowej.

SIŁY POWIETRZNE



Po upadku Polski zaczęto tworzyć nowe jednostki we Francji.
Jedyną sformowaną przed atakiem Niemiec na Francję był
dywizjon 1/145. Polskich pilotów przydzielano do dywizjonów
francuskich i tak zwanych kluczy kominowych.



W Wielkiej Brytanii sprawa była bardziej skomplikowana z
uwagi na aspekty prawne: trudności z uznaniem suwerenności
sił zbrojnych obcego państwa na własnym terytorium i
dowództwa nad nimi. Początkowo zezwolono jedynie na
uczestnictwo w walkach polskich pilotów w ramach
dywizjonów angielskich (pod wyłącznie brytyjskim
dowództwem i podlegających brytyjskim przepisom).

ROK 1940

•

11 czerwca 1940 została podpisana pierwsza umowa pomiędzy rządami brytyjskim i polskim.
Strona brytyjska zezwoliła na utworzenie dwóch dywizjonów bombowych z ośrodkiem szkolnym.
Lotnicy, podlegający brytyjskiemu prawu i przepisom mieli składać dwie przysięgi. Polscy lotnicy
mieli nosić brytyjskie mundury z polskim orłem na czapce i napisem Poland na górnej części
rękawów. Na samolotach mogły się pojawić polskie oznaczenia lotnicze, a na lotniskach mogła być
wywieszana polska flaga lotnicza

•

W związku z napływem polskich żołnierzy do Anglii powstała konieczność podpisania kolejnej
umowy.

•

5 sierpnia 1940. Uznano w niej, że Polskie Siły Powietrzne są częścią suwerennych Polskich Sił
Zbrojnych – lotnicy mieli już składać tylko polską przysięgę wojskową.

•

Zadeklarowano powstanie 4 dywizjonów bombowych, 2 dywizjonów myśliwskich oraz 1 dywizjonu
współpracy z armią lądową oraz przewidziano (w razie potrzeb i możliwości) powstanie 3
kolejnych dywizjonów myśliwskich. Flagi polskie mogły być już umieszczane obok flag brytyjskich,
zaś piloci mogli nosić także polskie oznaczenia stopni wojskowych i specjalności lotniczych.
Ważnym elementem umowy było powstanie Inspektoratu PSP, którego Inspektor miał
współpracować z brytyjskim Ministerstwem Lotnictwa w zakresie administrowania polskim
personelem. Polskie jednostki lotnicze w dalszym ciągu miały podlegać dowództwu brytyjskiemu.

•

6 kwietnia 1944 podpisano trzecią umowę, na mocy której polskie jednostki lotnicze przeszły
wyłącznie pod polskie dowództwo z polskim regulaminem wojskowym. Inspektorat PSP
przemianowano wówczas na Dowództwo PSP.

SIŁY POWIETRZNE



7 lipca 1943 roku, dowódca 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza
Kościuszki pułkownik dyplomowany Zygmunt Berling wydał rozkaz
dzienny Nr 43 o sformowaniu między innymi 1 Samodzielnej
Myśliwskiej Eskadry Lotniczej.



20 sierpnia 1943 roku eskadrę rozwinięto do rozmiarów pułku,
któremu nadano nazwę: 1 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego "Warszawa".



1 kwietnia 1944 roku przystąpiono do formowania 2 Pułku Nocnych
Bombowców „Kraków”. 31 października „zorganizowano”
Dowództwo Lotnictwa Frontu Wojska Polskiego.

LOTNICTWO LUDOWE WOJSKA

POLSKIEGO

W 1954 Wojska Lotnicze połączono z Wojskami Obrony

Powietrznej Kraju, tworząc Wojska Lotnicze i Obrony

Przeciwlotniczej Obszaru Kraju. Nowa formacja skupiała

zarówno jednostki lotnicze, jak i przeciwlotnicze. W

1962 rozdzielono je ponowie na Wojska Lotnicze i

Wojska Obrony Powietrznej Kraju jako odrębne rodzaje

sił zbrojnych. Ta struktura funkcjonowała nieprzerwanie

przez 28 lat.

1 lipca 1990 roku ponownie połączono oba

elementy, tworząc Wojska Lotnicze i

Obrony

Powietrznej.

SIŁY POWIETRZNE

1 lipca 2004 r. WLOP przemianowano na Siły

Powietrzne i nazwa ta funkcjonuje do dziś. Jest

zgodna z nomenklaturą NATO

Prowadzenie operacji mających na celu uzyskanie

przewagi w powietrzu i wspieranie oddziałów innych

rodzajów Sił Zbrojnych.

Składają się z:

Dowództwo Sił Powietrznych (DSP) – odpowiada za

dowodzenie i kierowanie Siłami Powietrznymi, siedziba

znajduje się w Warszawie. W DSP wyróżniamy dwa piony:



Sztab – odpowiedzialny za planowanie, dowodzenie, łączność

i politykę kadrową. Wyróżniamy sześć zarządów: Zarząd
Zasobów Osobowych, Zarząd Rozpoznania i Walki
Elektronicznej, Zarząd Operacji Powietrznych, Zarząd
Planowania Logistycznego, Zarząd Planowania Rozwoju Sił
Powietrznych, Zarząd Dowodzenia i Łączności.



Pion Szkolenia – odpowiedzialny za organizację szkolenia w

ramach Sił Powietrznych.

DOWÓDZTWO SIŁ POWIETRZNYCH



Dowódca Generalny- gen. broni Lech Majewski



Zastępca Dowódcy Generalnego- gen. dywizji Jerzy Michałowski



Szef Sztabu Dowództwa Operacyjnego Rodzajów Sił Zbrojnych-
gen. dyw. pil. Sławomir Kałuziński



Inspektor Sił Powietrznych– gen. dyw. pil. Jan Śliwka



Szef Wojsk Lotniczych – gen. bryg. pil. Tomasz Drewniak



Szef Zarządu Wojsk Radiotechnicznych- gen. bryg. Krzysztof
Żabicki

KADRA DOWÓDCZA



Skrzydło Lotnictwa Taktycznego (1. SLT) w Świdwinie, w skład wchodzą: 21.
Baza Lotnictwa Taktycznego w Świdwinie, 22. Baza Lotnictwa Taktycznego w
Malborku i 23. Baza Lotnictwa Taktycznego w Mińsku Mazowieckim.



Skrzydło Lotnictwa Taktycznego (2. SLT) w Poznaniu, w skład wchodzą: 31.
Baza Lotnictwa Taktycznego w Krzesinach i 32. Baza Lotnictwa Taktycznego w
Łasku.



Skrzydło Lotnictwa Transportowego (3. SLTr) w Powidzu, w skład wchodzą
8 Baza Lotnictwa Transportowego w Krakowie, 33 Baza Lotnictwa
Transportowego w Powidzu a także 1., 2. i 3. Grupy Poszukiwawczo
Ratownicze.



Skrzydło Lotnictwa Szkolnego (4. SLSz) w Dęblinie, w skład wchodzą 41
Baza Lotnictwa Szkolnego, 42 Baza Lotnictwa Szkolnego oraz Centrum
Szkolenia Inżynieryjno-Lotniczego (CSIL)

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

Wojska Obrony Przeciwlotniczej SP:

3. Warszawska Brygada Rakietowa Obrony

Powietrznej: 32. dywizjon rakietowy OP

Olszewnica; 33. dr OP Gdynia; 34. dr OP

Bytom; 35. dr OP Skwierzyna; 36. dr OP

Mrzeżyno; 37. dr OP Sochaczew; 38.

dywizjon zabezpieczenia OP Sochaczew.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

Wojska Radiotechniczne:

3. Wrocławska Brygada

Radiotechniczna: 3. batalion

radiotechniczny w Sandomierzu; 8.

brt w Lipowcu; 31. brt we

Wrocławiu; 34. brt w Chojnicach.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

WOJSKA LOTNICZE SIŁ POWIETRZNYCH

Zadania:



zapewnienie bezpieczeństwa w przestrzeni powietrznej,



zwalczanie przeciwników w powietrzu, na lądzie i wodzie,

samodzielnie bądź wspólnie z innymi rodzajami wojsk.

Są zdolne do wykonania misji uderzeniowych, rozpoznawczych,

transportowych.

Szkolą pilotów i część personelu naziemnego dla wszystkich

rodzajów polskiego lotnictwa wojskowego.

Statki powietrzne Wojsk Lotniczych stacjonują w 10 bazach. Od

początku 2012 roku wszystkie bazy są wojskowymi oddziałami

gospodarczymi – zajmują się zaopatrywaniem, ochroną i obsługą

innych pobliskich jednostek Sił Powietrznych.

Wojska Lotnicze SP mają około 300 samolotów i śmigłowców.

W tej liczbie jest około 120 samolotów bojowych; resztę

stanowią śmigłowce, samoloty szkolne i transportowe.

W Wojskach Lotniczych służy około 500 pilotów. Piloci

„Jastrzębi” spędzają w powietrzu średnio prawie 200 godzin

rocznie każdy. Łącznie polskie F-16 wylatały już ponad 30

tysięcy godzin. Piloci transportowców C-295M spędzają w

powietrzu nawet 280 godzin, a instruktorzy na szkolnych

śmigłowcach Mi-2 i SW-4 ponad 240 godzin rocznie.

Gdybyśmy odjęli święta i weekendy oraz urlopy okaże się, że

ci piloci są codziennie przez co najmniej jedną godzinę w

powietrzu.

WOJSKA LOTNICZE SIŁ POWIETRZNYCH



samoloty wielozadaniowe F-16 „Jastrząb”



samoloty myśliwskie MiG-29



samoloty myśliwsko-bombowe Su-22



samoloty szkolno-treningowe PZL-130 Orlik



samoloty szkolno-treningowe TS-11 Iskra



samoloty transportowe An-28, M-28, C-295M,C-130E



śmigłowce transportowe W-3W, Mi-8



śmigłowce ratownicze SAR Mi-2RL, W-3RL, Mi-8RL



śmigłowce szkolenia podstawowego SW-4 „Puszczyk”, Mi-



śmigłowce wielozadaniowe Mi-17.

UZBROJENIE WOJSK LOTNICZYCH

To jeden z najmłodszych rodzajów wojsk. Odpowiada za ciągłą kontrolę

przestrzeni powietrznej; stanowi też element systemu rozpoznania.

Radiolokacyjnie zabezpiecza działania Wojsk Lotniczych SP i Wojsk Obrony

Przeciwlotniczej SP.

Ponieważ musi działać w czasie rzeczywistym, przez wszystkie dni w roku,

więc utrzymuje bardzo wysoką sprawność techniczną. Wojska

Radiotechniczne są elementem sojuszniczego systemu rozpoznania zasilają

systemy dowodzenia NATO informacjami o sytuacji

powietrznej nad Polską i jej najbliższym otoczeniem.

Skoncentrowane są w 3. Wrocławskiej Brygady

Radiotechnicznej, którą tworzą cztery bataliony:

3 brt w Sandomierzu; 8 brt w Lipowcu; 31 brt we

Wrocławiu; 34 brt w Chojnicach.

Bataliony składają się z kompanii radiotechnicznych

i posterunków radiolokacyjnych dalekiego zasięgu.

WOJSKA RADIOTECHNICZNE

WOJSKA OBRONY PRZECIWLOTNICZEJ

SIŁ POWIETRZNYCH

Zadaniem Wojsk Obrony Przeciwlotniczej jest osłona ważnych

obiektów oraz jednostek wojskowych przed atakiem z

powietrza. Ich orężem są rakiety „ziemia-powietrze” i systemy

lufowej artylerii przeciwlotniczej.

WOPL ściśle współdziałają z lotnictwem oraz pozostałymi rodzajami
wojsk. Wykorzystują nowoczesne zautomatyzowane systemy
wykrywania i identyfikacji celów powietrznych, naprowadzania i
kierowania ogniem oraz środki łączności.
Zorganizowane są w 6 dywizjonów rakietowych, które wraz z
dywizjonem zabezpieczenia tworzą 3 Warszawską Brygadę Rakietową
OP.
W każdym dywizjonie rakietowym są trzy
Zespoły Ogniowe wyposażone w zestawy
S-125 Newa S.C. Tylko dywizjon
w Mrzeżynie ma dwa zestawy rakietowe
Newa-SC i jeden zestaw dalekiego
zasięgu S-200 Wega.

WOJSKA OBRONY PRZECIWLOTNICZEJ

SIŁ POWIETRZNYCH

SYMBOLE

Święto Lotnictwa

Polskiego – 28

sierpnia.

Upamiętnia

zwycięstwo Fr.

Żwirki i St. Wigury w

międzynarodowych

zawodach samolotów

turystycznych w

Challenge w 1932

MARYNARKA WOJENNA

„Z dniem 28 listopada
1918 r. rozkazuję utworzyć
marynarkę

polską,

mianując

jednocześnie

pułkownika

marynarki,

Bogumiła

Nowotnego

szefem Sekcji Marynarki
przy Ministerstwie Spraw
Wojskowych” – tymi słowami
Naczelnik

Państwa

Józef

Piłsudski,

rocznicę

zwycięstwa

pod

Oliwą

i zaledwie

dni

ogłoszeniu

niepodległości,

stworzył prawną podstawę
utworzenia

marynarki

wojennej. Wyznaczył także
pierwszego

dowódcę,

podlegającego bezpośrednio
szefowi

Departamentu

Ministerstwa

Spraw

Wojskowych.

MARYNARKA WOJENNA 1918-1939

Bogumił

Nowotny

Pierwszymi okrętami

PMW

PMW stały się okręty rzeczne, które

gromadzono
w Modlinie – od 23 grudnia, po przekazaniu jednostek przez
SDW do Sekcji Marynarki (SM). Również pierwszymi
zakupionymi okrętami były jednostki rzeczne.

Końca 1918 roku sięgają dzieje dwóch pierwszych formacji
Marynarki Wojennej: I Batalionu Morskiego i Flotylli
Wiślanej, w którą zorganizowane zostały przejęte jednostki
poniemieckie. W kwietniu 1919 roku powstała Flotylla Pińska,
która, choć utworzona później niż Wiślana, wobec
rozpoczynających się starć z wojskami Rosji Radzieckiej
uzyskała

priorytet

w rozbudowie.

Motorówka uzbrojona, w głębi

„Stefan Batory”,1920 r.

MARYNARKA WOJENNA 1918-1939

Sekcja Marynarki 2 maja 1919 roku
przekształcona została w Departament dla
Spraw Morskich (DSM),

podlegający

bezpośrednio Ministrowi Spraw Wojskowych.
DSM obejmował całokształt spraw morskich,
a więc: marynarki – wojenną i handlową,
porty, żeglugę i wszystko to, co dotychczas
wchodziło w zakres kompetencji innych
instytucji

rządowych,

np.

Ministerstwa

Handlu.

Dowódcą

departamentu został generał podporucznik
(kontradmirał) Kazimierz Porębski, a jego
zastępcą

generał

podporucznik

(kontradmirał)

Wacław

Kłoczkowski,

którego po odejściu na stanowisko attaché
wojskowego w Londynie zastąpił w lipcu
1919 r. pułkownik marynarki Jerzy
Świrski.
Jednym z pierwszych postanowień DSM było
utworzenie tymczasowej bazy Marynarki
Wojennej w Modlinie. Tam koncentrowały
się pierwsze okręty i tam napływali pierwsi
marynarze, zarówno ci z doświadczeniem z
flot państw byłych zaborców, jak i zgłaszający
się ochotnicy.

Pomnik wiceadm.

Kazimierz

Porębski

MARYNARKA WOJENNA 1918-1939

Po objęciu 10 lutego 1920 roku pasa
wybrzeża

odrodzona

Polska

objęła

w posiadanie dwa porty morskie: Hel i
Puck.

Oba

małe,

zaniedbane

i przede wszystkim oba rybackie, czyli bez
infrastruktury niezbędnej dla okrętów
wojennych.

Prócz

niewielkiej

liczby

kutrów i łodzi rybackich oraz kilku małych
żaglowców,

należących

osób

prywatnych,

państwo

polskie

nie

otrzymało żadnych morskich jednostek
pływających handlowych ani wojennych, a
nie

miało

też

możliwości

zdobyć

takowych, jak było w przypadku jednostek
rzecznych. Podstawę floty należało więc
albo zbudować, albo zakupić za granicą.
Teoretycznie,
w warunkach świeżo zakończonej wojny
światowej, potęgi morskie pozbywały się
niepotrzebnego już sprzętu, wystawiając
go na sprzedaż, co stwarzało szansę na
zakup nowych okrętów dla PMW. Jednak
w praktyce słaba marka polska okazała
się

mało

atrakcyjna

w porównaniu

z funtem czy dolarem. Zakupy można było
uskutecznić tylko zaciągając kredyty,
które dodatkowo obciążyłyby i tak słabą,
stającą dopiero na nogi gospodarkę.

Port Hel, 1920

Pierwszy program budowy floty, opracowany w lipcu 1919 roku,
był dość umiarkowany. Przewidywał budowę:

-1 krążownika lekkiego (o wyporności 3000 ton),

- 4 kontrtorpedowców (800 ton każdy),

- 2 okrętów podwodnych (500 i 200 ton),

- 6 trałowców (100 ton każdy);

- kilku małych jednostek,

baz

pływających:

dla

okrętów

podwodnych

kontrtorpedowców.
Plan ten został zatwierdzony przez ministra spraw wojskowych 9
września 1919 roku. Realizacja planu miała nastąpić poprzez
zakup okrętów w Wielkiej Brytanii. Ta jednak, dążąc do
neutralizacji Bałtyku, uchyliła się od pomocy przy tworzeniu
polskiej floty, w zamian oferując pomoc w dziedzinach
materiałowej, hydrograficznej i administracyjnej.
Z tego też powodu, decyzją Rady Ambasadorów z dnia 9
grudnia

1919

roku,

z podziału floty niemieckiej Polska otrzymała tylko 6
torpedowców o łącznej wyporności nie przekraczającej
1200

ton,

chociaż

polska

delegacja

żądała

2 lekkich krążowników, 2 kontrtorpedowców i pewnej
liczby

ścigaczy

okrętów

podwodnych

jednostek

pomocniczych.

MARYNARKA WOJENNA 1918-1939

Poprawa wskaźników gospodarczych, która
nastąpiła po zamachu stanu z maja 1926 roku,
nie przełożyła się na inwestycję w rozbudowę
floty. Przyczyną anulowania reszty zamówień
mogła

być

niechęć

Piłsudskiego,

który

zagadnienia wojenno-morskie traktował jako
margines swych planów. Wyjaśnieniem tejże
niechęci

może

być

analiza

sytuacji

międzynarodowej dokonana przez Piłsudskiego
we wrześniu 1926 roku. Marszałek twierdził, że
przez najbliższe 5 lat Polsce nie grozi
niebezpieczeństwo ze strony sąsiadów, a jeśli
już, to ze strony ZSRR. Jasne więc było, że
ewentualna przyszła wojna będzie konfliktem
lądowym, a nie morskim – biorąc pod uwagę
długości granic (zarówno bezpośredniej, jak
i morskich) obu państw.

MARYNARKA WOJENNA 1918-1939

Marszałek

Józef Piłsudski

Być może właśnie wspomniana niechęć Piłsudskiego do
MW i ukierunkowanie armii na konflikt wschodni
spowodowały, że w latach 1930–1935 KMW nie miało
opracowanych programów rozbudowy floty, a decyzje
podejmowano doraźnie w miarę uzyskiwania funduszy,
na przykład w roku 1927, gdy podjęto decyzję o budowie
dwóch kontrtorpedowców „Wicher” i „Burza.

W 1936 roku powstał tzw. sześcioletni program rozwoju
marynarki wojennej, jak się później okazało – ostatni plan
rozwoju MW. W pierwszej wersji zakładał docelowo: 8
kontrtorpedowców, 12 okrętów podwodnych, 12 trałowców,
10 kutrów torpedowych i stawiacz min. Taki kształt floty nie
został zaakceptowany przez Generalny Inspektorat Sił
Zbrojnych (GISZ) i 5 marca 1937 roku specjalna komisja,
powołana przez GISZ, opracowała zalecenia dla KMW,
w wyniku których założenia planu zredukowano.

MARYNARKA WOJENNA 1918-1939

W efekcie, po jego ukończeniu, flota polska składałaby się z:
6 kontrtorpedowców (4 dodane do 2 istniejących, przy
czym budowa dwóch już się rozpoczęła – „Grom” i
„Błyskawica”), 8 okrętów podwodnych typu Orzeł (dwa już
w budowie – „Orzeł i „Sęp”), stawiacza min (już w
budowie),
8 trałowców (do 4 minowców i dwóch kanonierek już
istniejących powstać miały kolejne dwa minowce –
„Czapla” i Żuraw”) oraz 3 kutrów torpedowych. Ten plan
był najbliższy powodzenia: dokończenie jego realizacji (czyli
budowę
2 niszczycieli, 2 okrętów podwodnych i kutrów torpedowych)
przerwała wojna.

ŁĄCZNIE W TYM OKRESIE POWSTAŁO SZEŚĆ PROGRAMÓW

ROZWOJU MARYNARKI WOJENNEJ

kontradm.

Józef

Unrug

Szef

Kierownictwa

kontradm.

Jerzy Świrski

kmdr

Karol

Korytowsk

kontradm. Xawery

Czernicki

STRUKTURA ORGANIZACYJNA

KIEROWNICTWA MW w WARSZAWIE w

1939 r.

Dowódca Floty

Sztab

Dywizjon

Kontr-

torpedowców

Dywizjon

Okrętów

Podwodnych

Lądowa

Obrona

Wybrzeża

Morska

Obrona

Wybrzeża

Komenda

Portu

Wojennego

Gdynia

Morski

Dywizjon

Lotniczy

Wojsk. Skład.

Tranzytowa

Westerplatte

ORP

„Błyskawica”

ORP „Grom”

ORP „Burza”

ORP „Wicher”

ORP „Orzeł”

ORP „Sęp”

ORP „Wilk”

ORP „Ryś”

ORP „Żbik”

1 i 2 MPS

II i III baon

rez.

MBON

Morski Dyon

Art.

1 MDA PL

1-3 komp.ckm

Bateria Canet

83 gr.

forteczna

ORP „Wicher”

ORP „Gryf”

Dyon Minowców

Oddział Kutrów

Rej. Umocniony

Hel

Dyon Art. Nadbrz.

2 MDAPL

Baon KOP „Hel”

1i2 komp. M Dlot

2 Morski

Plut.Żandar.

Uproszczona struktura organizacyjna Dowództwa Floty w czasie wojny

Kadra Floty

Służby

Okręty pomocnicze

Kompania obsługi
Stocznia i WPMW

MARYNARKA WOJENNA w 1939 roku

9torpedowców

8 ścigaczy

4 eskortowce

24 trałowce

1 stawiacz

min

5 trałowców

18 000

żołnierzy

39 000

żołnierzy

Niemcy

Polska

2 pancerniki

9 niszczycieli

niszcz

yciel

5 okrętów podwodnych

120

samolotó

23 samoloty

3 krążowniki

12 okrętów podwodnych

Porównanie sił Polski i Niemiec, wrzesień

1939 r.

Operacja „Peking” – przejście

części floty do Wielkiej Brytanii

OPERACJA

„PEKING”

OPERACJA

„RURKA”

Stawiacz min ORP „Gryf” w akcji

przeciwko niemieckim

samolotom

OPERACJA

„WOREK”

Okręty wykonywały w tym czasie ciężkie, mozolne
i niebezpieczne zadania w bitwie o Atlantyk, eskortując
konwoje płynące do Anglii z Ameryki i z Morza Śródziemnego,
niszcząc okręty i samoloty niemieckie i włoskie oraz ratując
rozbitków. Niestety nie odbyło się bez strat.

Działania te przynosiły polskim okrętom kolejne sukcesy,
zwłaszcza ORP „Sokół”, który pod dowództwem kpt. mar.
Borysa Karnickiego zatopił chyba najwięcej okrętów i
statków

nieprzyjaciela,

działając

głównie

na Morzu

Śródziemnym.

ORP

„Orkan”

MARYNARKA WOJENNA 1939-1945

W lipcu 1943 roku smutny zaszczyt
przypadł ORP „Orkan”, który
przewiózł
z Gibraltaru do Plymouth trumnę
ze zwłokami Wodza Naczelnego
gen.

broni

Władysława

Sikorskiego.

MARYNARKA WOJENNA 1939-1945

W czerwcu 1944 roku polskie
niszczyciele wzięły udział w
inwazji wojsk sojuszniczych w
Normandii.
W tejże operacji wziął udział
również krążownik „Dragon”,
który został zatopiony przez
niemiecką żywą torpedę.

Podsumowywanie działań wojennych:

- polskie okręty uczestniczyły w 1162 potyczkach,

- 625 walkach,

- niszcząc lub uszkadzając 30 okrętów nawodnych, 13
podwodnych,
41 transportowców, kilkadziesiąt samolotów,

- ratując 82 razy załogi zatopionych lub uszkodzonych
okrętów, statków lub samolotów.

Zatopione zostały następujące okręty Polskiej MW:

- krążownik „Dragon”,

- niszczyciele „Grom”, „Orkan”, „Kujawiak”,

- okręty podwodne „Orzeł”, „Jastrząb”,

- zginęło 404 oficerów, podoficerów i marynarzy.

MARYNARKA WOJENNA 1939-1945

Po II wojnie światowej na wyzwolonym polskim
Wybrzeżu

przystąpiono

organizacji

Marynarki Wojennej

Marynarki Wojennej wraz z jej organami
kierowniczymi. 7 lipca 1945 naczelny dowódca
Wojska Polskiego marsz. Polski Michał Rola-
Żymierski rozkazał do końca tego miesiąca
utworzyć w Gdyni Dowództwo Marynarki
Wojennej (DMW) w składzie: Sztab Główny,
Zarząd Polityczno-Wychowawczy i Główny Port.
W tym czasie wszystkie porty i stocznie były
zniszczone
i zaminowane. Podstawowym zadaniem stało się
więc usuwanie zniszczeń oraz ochrona500
kilometrów granicy morskiej. Reaktywowano
system szkolenia personelu, do kraju powróciły
niektóre przedwojenne okręty, wznowiono
odbudowę floty oraz sformowano jednostki
logistyczne. Marynarka Wojenna, chociaż w
znacznym

stopniu

oparta

o sprzęt i wyposażenie produkcji b. ZSRR lub
pochodzący
z kontyngentu aliantów, rozbudowywała flotę w
oparciu
o krajowy przemysł stoczniowy.

MARYNARKA WOJENNA 1945-1999

Marszałek Polski,

Michał Rola -

Żymierski

Lata powojenne przyniosły nowe zadania dla Marynarki

Wojennej, gdyż wybrzeże polskie rozciągnęło się od

Świnoujścia aż po Gdańsk. Do istniejących już portów

wojennych w Gdyni i na Helu doszły bazy Marynarki

Wojennej w Kołobrzegu i Świnoujściu. Pierwsze okręty MW

to sprowadzone z internowania w Szwecji okręty podwodne

„Sęp”, „Ryś’, „Żbik” i uzyskane od Związku Radzieckiego 9

trałowców i 12 ścigaczy oraz nieco później, bo w 1947 r.,

sprowadzone do Polski „Błyskawica” a w 1951

przyholowana z Anglii „Burza”.

MARYNARKA WOJENNA 1945-1999

31 marca 1947 roku Polska Marynarka Wojenna w

Wielkiej Brytanii zakończyła swoją działalność.

Większość marynarzy pozostała na emigracji, tylko

nieliczni zdecydowali się na powrót do kraju.

Tworzona

powojennych

realiach

geopolitycznych

Marynarka Wojenna rozwijała się w ścisłym powiązaniu ze
Związkiem Radzieckim. Wszystkie istotne dla jej przyszłości
decyzje podejmowane były w następstwie uzgodnień
dokonywanych między Naczelnym Dowództwem WP a
Naczelnym Dowództwem Armii Czerwonej. Wyrazem
powiązania, a nawet całkowitego uzależnienia od Moskwy
organizowanej w tych warunkach Marynarki Wojennej była
pierwsza obsada jej najważniejszych stanowisk. Na czele
Marynarki Wojennej stanęli między innymi: kontradmirał
Nikołaj Abramow — dowódca Marynarki Wojennej, kmdr
Iwan Szylingowski — szef Sztabu Głównego i kmdr Józef
Urbanowicz — zastępca dowódcy Marynarki Wojennej do
spraw polityczno-wychowawczych. Podobnie wszystkie
kierownicze stanowiska, włącznie z prokuraturą, sądem i
wszechwładnym VIII Oddziałem Informacji Wojskowej, pełnili
oficerowie radzieccy.

MARYNARKA WOJENNA 1945-1999

Ogółem na siedem istniejących w 1945 roku
etatów admiralskich tylko dwa powierzono
Polakom. Byli to kmdr Jerzy Kłossowski (szef
Oddziału MW przy MON) i kmdr Adam
Mohuczy (zastępca szefa Sztabu Głównego
Marynarki Wojennej).

MARYNARKA WOJENNA 1945-1999

Układ o Przyjaźni,

Współpracy i Pomocy

Wzajemnej

Układ Warszawski

1955–1991

Układ podpisano 14 maja 1955 w Warszawie. Układ wszedł w życie z dniem
4 czerwca 1955, gdy dokumenty ratyfikacyjne zostały złożone Rządowi PRL
przez

ostatnią

z układających się stron – Ludową Republikę Albanii. Sejm PRL ratyfikował
układ uchwałą z dnia 19 maja 1955.

Układ miał funkcjonować przez 30 lat. 26 kwietnia 1985 jego ważność
przedłużono
o następne 20 lat (w tej samej sali w Pałacu Namiestnikowskim, gdzie potem
prowadzono obrady okrągłego stołu).

Istniał do 1 lipca 1991.

Formalnie

powstał

podstawie

Deklaracji

Bukaresztańskiej, jako odpowiedź na militaryzację tzw.
Niemiec

Zachodnich

włączenie

ich

w strukturę NATO, a sankcjonował istniejące od
zakończenia II wojny światowej podporządkowanie
poszczególnych państw i ich armii ZSRR.

PRZYSTAPIENIE DO NATO 1999 r.

Polska jest członkiem

Sojuszu

Północnoatlantyckiego od

12 marca 1999 r.

12 marca 1999 roku, Independence w USA

12 marca 1999 roku, Independence w USA.
W samo południe szef polskiej dyplomacji
Bronisław Geremek przekazał sekretarz stanu
Madeleine Albright akt przystąpienia Polski do
Traktatu Północnoatlantyckiego.

Od tego

momentu Polska staje się członkiem NATO. –
Skończyła się dla nas zimna wojna – powiedział
wówczas szef MSZ. Cztery dni później przed
Kwaterą Główną NATO w Brukseli załopotała
polska

flaga.

Po przemianach przełomu

lat 80-tych i 90-

tych

tych i zmianie polityki obronnej kraju
Marynarka

Wojenna

zintensyfikowała

współdziałanie z flotami państw Sojuszu
Północnoatlantyckiego, które realizowano
pod auspicjami Partnerstwa dla Pokoju oraz
na mocy międzynarodowych porozumień.
Pierwszym

sprawdzianem

polskich

sił

morskich był udział dwóch okrętów w
operacji "Pustynna Burza". Okręt szpitalno-
ewakuacyjny

ORP

"Wodnik"

okręt

ratowniczy ORP "Piast" jako pierwsze
polskie

okręty

w powojennej historii Polski uczestniczyły w
działaniach

sojuszniczych

ORP "Wodnik"

Następne lata to rozbudowa i modernizacja floty, dostosowanie

programów szkolenia do wymagań NATO, ćwiczenie procedur,

wspólne manewry, wymiana doświadczeń i unowocześnianie

infrastruktury logistycznej. Jeszcze przed sformalizowaniem

programu „Partnerstwa dla Pokoju” Marynarka Wojenna

uczestniczyła w międzynarodowych manewrach na Bałtyku pod

kryptonimem

US BALTOPS 93. Tym samym zainicjowała udział polskich sił

zbrojnych

w ćwiczeniach z państwami Sojuszu Północnoatlantyckiego.

MARYNARKA WOJENNA 1945-1999

MARYNARKA WOJENNA 2012 r.

Przepisy wydłużyły aktywność

zawodową żołnierzy zawodowych

oraz funkcjonariuszy: policji,

Agencji Bezpieczeństwa

Wewnętrznego, Agencji

Wywiadu, Służby Kontrwywiadu

Wojskowego, Służby Wywiadu

Wojskowego, Centralnego Biura

Antykorupcyjnego, Straży

Granicznej, Biura Ochrony

Rządu, Państwowej Straży

Pożarnej i Służby Więziennej.

Nowelizacja ustawy emerytalnej

służb mundurowych

Po 25 latach służby emerytura

wynosi 60 proc. podstawy jej

wymiaru i za każdy rok ma rosnąć o 3

proc. Maksymalna emerytura będzie

mogła wynieść 75 proc. pensji.

Nowy system obejmuje osoby, które

wstąpiły do służby po wejściu w życie

nowych przepisów, czyli od początku

2013 roku.

STRUKTURA MARYNARKI WOJENNEJ

2013 r.

   1. CENTRUM OPERACJI MORSKICH – Dowództwo Komponentu
Morskiego (COM - DKM);
    2. 3 FLOTYLLA OKRĘTÓW (3 FO);
    3. 8 FLOTYLLA OBRONY WYBRZEŻA (8 FOW);
    4. BRYGADA LOTNICTWA MARYNARKI WOJENNEJ (BLMW);
    5. ODDZIAŁ ZABEZPIECZENIA MARYNARKI WOJENNEJ (OZMW);
    6. CENTRUM WSPARCIA TELEINFORMATYCZNEGO I
DOWODZENIA MW (CWTiDMW);
    7. BIURO HYDROGRAFIZNE MARYNARKI WOJENNEJ (BHMW);
    8. DYWIZJON ZABEZPIECZENIA HYDROGRAFICZNEGO MW
(DZH MW).

SIŁY MARYNARKI WOJENNEJ RP

* OKRĘTY;
* LOTNICTWO;
* JEDNOSTKI BRZEGOWE.

Wejście do

budynku

Dowództwa

Marynarki

Wojennej w Gdyni

Inspekto

Marynarki Wojennej

kontradmirał

Marian Ambroziak

MARYNARKA WOJENNA OD

01.01.2014 r.

SYSTEM KIEROWANIA I DOWODZENIA

Trzon struktury Marynarki

Wojennej tworzą flotylle

okrętów (3 Flotylla Okrętów

Flotylla

Obrony

Flotylla

Obrony

Wybrzeża),

Brygada

Wybrzeża),

Brygada

Lotnictwa

Marynarki

Lotnictwa

Marynarki

Wojennej, a także brzegowe

jednostki

wsparcia

jednostki

wsparcia

i zabezpieczenia działań

oraz ośrodki szkolne.

STRUKTURA MARYNARKI WOJENNEJ

2014 r.

ZASADNICZE SIŁY MARYNARKI

WOJENNEJ

Marynarka Wojenna

Marynarka Wojenna przeznaczona jest do obrony interesów
państwa na polskich obszarach morskich, morskiej obrony
wybrzeża

oraz

udziału

w lądowej obronie wybrzeża we współdziałaniu z innymi
rodzajami sił zbrojnych w ramach strategicznej operacji
obronnej. Zgodnie ze zobowiązaniami międzynarodowymi
Marynarka Wojenna utrzymuje zdolności do realizacji zadań
związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa zarówno w
obszarze Morza Bałtyckiego jak i poza nim

. Podstawowym

zadaniem Marynarki Wojennej jest obrona i utrzymanie

morskich linii komunikacyjnych państwa podczas kryzysu

i wojny oraz niedopuszczenie do blokady morskiej kraju.

W czasie pokoju Marynarka Wojenna wspiera działania

Straży

Granicznej

obszarze

morskich

wód

Straży

Granicznej

obszarze

morskich

wód

terytorialnych i wyłącznej strefy ekonomicznej

terytorialnych i wyłącznej strefy ekonomicznej. W ramach
dostosowania sił morskich Rzeczypospolitej Polskiej do
wymagań sojuszniczych, Marynarka Wojenna dysponować
będzie

jednostkami

zapewniającymi

aktywny

udział

w projekcji sił połączonych NATO i UE. Trzon struktury
Marynarki Wojennej tworzą flotylle okrętów, Brygada Lotnictwa
Marynarki Wojennej, a także brzegowe jednostki wsparcia i
zabezpieczenia działań oraz ośrodki szkolne.

PLAN MODERNIZACJI TECHNICZNEJ SIŁ

ZBROJNYCH NA LATA 2013 - 2022

PLAN MODERNIZACJI TECHNICZNEJ SIŁ

ZBROJNYCH NA LATA 2013 - 2022

PLAN MODERNIZACJI TECHNICZNEJ SIŁ

ZBROJNYCH NA LATA 2013 - 2022

MARYNARKA WOJENNA 2013

Gdynia, 23.09.2013. ORP
Orzeł,
a przed nim zastępca szefa
inspektoratu

uzbrojenia

MON Jan Woźniak (L) oraz
premier Donald Tusk (C) w
towarzystwie

ministra

obrony narodowej Tomasza
Siemoniaka

(P)

podpisaniu umowy na nowe
okręty.

GAWRON - ŚLĄZAK

Podpisanie

umowy

dostawę 3 niszczycieli min
i patrolowca.

Budowano go lat 10,

kosztował podatników ok. 450

mln zł. MON dołoży jeszcze

250 mln i z korwety „Gawron”

powstanie patrolowiec Ślązak.

Choć ten patrolowiec jest

„prawie” jak korweta.

107

MOTORÓWKI HYDROGRAFICZNE MH

Pierwsza zwodowana motorówka hydrograficzną „MH1” ,

którą zbudowano dla Marynarki Wojennej RP w stoczni

Safeheaven Marine Ltd. w Irlandii.

Wildcat 40 to dwukadłubowa
jednostka pływająca o wyporności
15 t, długości 12,9 m, szerokości
4,8 m i zanurzeniu (przy całej
załodze i pełnym wyposażeniu) -
1,3 m. Kadłub katamaranów
został wykonany z najwyższej
jakości laminatu wzmocnionego
włóknem

szklanym

o gęstości (dla dna) 9000 gm2
oraz 11000 gm2 (dla stępki), co
zapewnia kadłubom odpowiednią
trwałość i odporność na czynniki
środowiskowe.

Motorówki

posiadają

certyfikaty

oraz

zatwierdzenia konstrukcji wydane
przez towarzystwa klasyfikacyjne
Lloyda lub Bureau Veritas, a
wszelkie obliczenia dotyczące
stateczności i innych parametrów
wykonywane

są

pomocą

oprogramowania Lloyds SCC.

108

Polski: 1935 marynarze II RP

UMUNDUROWANIE

Ubiór wyjściowy

styczniu

1920

roku

wprowadzono

pierwszy w Polsce
odrębny

mundur

marynarski. Z braku
polskich

wzorów,

przyjęto

model

ubioru

marynarki

brytyjskiej,

którym

wzorowały

się

floty

wojenne

większości

państw.

Barwą

zasadniczą

stała się granatowa i
biała

złotymi

dystynkcjami
i guzikami.

109

STOPNIE WOJSKOWE I KORPUSY

OSOBOWE

Korpus szeregowych

Podoficerowie młodsi

Podoficerowie

Podoficerowie starsi

Oficerowie młodsi

Oficerowie starsi

Admirałowie

110

ŚWIĘTO MARYNARKI WOJENNEJ

Święto Marynarki Wojennej

Parada morska

Niedziela, 30 czerwca 2013 r.

Święto Marynarki Wojennej,

które zgodnie

z tradycją jest finałem Dni Morza.

Najważniejszym wydarzeniem

tego dnia będzie parada morska i

lotnicza na Zatoce Gdańskiej.

111

Życie na okręcie toczy się według
ustalonych

zasad

uświęconych

tradycją zwyczajów. I tak na przykład
czas okrętowy, który jest na co dzień
bardzo

skrupulatnie

przestrzegany,

odmierzają uderzenia dzwonu tak samo
jak

czasów

Kolumba,

mimo,

iż na współczesnych okrętach są bardzo
precyzyjne

chronometry.

Liczba

uderzeń
w dzwon - szklanek maksymalnie
wynosi
8 uderzeń, co uwarunkowane jest
dzieleniem

dobowego

czasu

okrętowego na wachty. Na okrętach
polskich wybijanie szklanek odbywa się
w

seriach

godzinnych,

przystosowaniu do 4-ro godzinnych
wacht, szklanki wybija się co pół
godziny. Liczenie czasu dobowego
zaczyna się od południa dokładnie od
godziny

1200

(czyli

o godzinie 1230 wybija się jedna
szklankę, o 1300 - dwie szklanki, 1330
–

szklanki

itp.),

aż do

8 uderzeń o godzinie 1600, kiedy
następuje zmiana wachty, po czym
wszystko zaczyna się od nowa.

Liczb
a
uderz
eń

Godzina

0:30

4:30

8:30

12:3

16:3

20:3
0

1:00

5:00

9:00

13:0

17:0

21:0
0

1:30

5:30

9:30

13:3

17:3

21:3
0

2:00

6:00

10:0

14:0

18:0

22:0
0

2:30

6:30

10:3

14:3

18:3

22:3
0

3:00

7:00

11:0

15:0

19:0

23:0
0

3:30

7:30

11:3

15:3

19:3

23:3
0

4:00

8:00

12:0

16:0

20:0

24:0
0

TARDYCJE I CEREMONIAŁ MORSKI

112

Oficerom Wojska Polskiego i sił zbrojnych innych
państw, przy wchodzeniu na okręt i schodzeniu z okrętu
oddaje się świst trapowy, bez względu na porę doby i
tylko wtedy, gdy występują w mundurze. Oddaje się go
także: wysokim urzędnikom cywilnym jeśli przybywają
na okręt w charakterze oficjalnym, Matce Chrzestnej
okrętu, podczas pogrzebu na morzu i podniesienia i
spuszczenia bandery. Świst trapowy rozpoczyna się w
chwili, gdy oficer wstępuje na dolną platformę trapu
i kończy, gdy wstępuje na górną. Przy opuszczaniu
okrętu rozpoczyna się w chwili, gdy oficer wstępuje na
górną platformę trapu, a kończy, gdy schodzi z dolnej.
Jeżeli trap jest długi, świst dzieli się na dwie części.
Jeżeli wstępuje na okręt /opuszcza go/ kilku oficerów,
świst tropowy otrzymuje tylko najstarszy z nich, a jeżeli
są w równych stopniach świst trapowy oddaje się tylko
pierwszemu.

TARDYCJE I CEREMONIAŁ MORSKI

ŚWIST TRAPOWY

Dowódcy Floty RP, głowom państw

i admirałom świst trapowy oddaje

sześciu marynarzy.

WOJSKA SPECJALNE

114

WOJSKA SPECJALNE

Wojska Specjalne powołane zostały Ustawą o zmianie Ustawy o powszechnym

obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych

ustaw z dnia 24 maja 2007.

Funkcje dowodzenia Wojskami Specjalnymi realizowało Dowództwo Wojsk

Specjalnych.

Zgodnie z zapisami Ustawy z dnia 24 maja 2007 roku sił wydzielanych z Wojsk

Specjalnych nie podporządkowało się Dowódcy Operacyjnemu Sił Zbrojnych.

Dzięki temu Wojska Specjalne mogły realizować operacje specjalne na

zasadach zbliżonych do operacji prowadzonych przez Dowódcę Operacyjnego

SZ, samodzielnie bądź będąc wspieranymi przez inne rodzaje Sił Zbrojnych RP.

Samodzielność dowodzenia Wojskami Specjalnymi zlikwidowano 1 stycznia

2014.

115

WOJSKA SPECJALNE

Wojska Specjalne są przeznaczone do

prowadzenia szeroko pojętej walki specjalnej

(działania specjalne, kontr terroryzm, działania

nieregularne, działania podjazdowe i inne) a

także do obrony, działań ochronno-obronnych.

Działać mogą na terytorium Ojczyzny oraz

jako wojska operacyjne samodzielnie bądź z

innymi Rodzajami Sił Zbrojnych RP, a także w

sojuszniczych operacjach.

116

WOJSKA SPECJALNE

gen. dyw. Edward Gruszka (01.01.2007 – 15.08.2007)

gen. dyw. Włodzimierz

Potasiński (15.08.2007 – zm. 10.04.2010)

gen. bryg. Marek Olbrycht

(10.04.2010– 15.08.2010)

płk / gen. bryg. Piotr Patalong

(15.08.2010 – 31.08.2013, rozformowanie Dowództwa)

117

DOWÓDCY WOJSK SPECJALNYCH

Ustawa z 21 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy o

urzędzie Ministra Obrony Narodowej oraz niektórych

innych ustaw zlikwidowała stanowisko Dowódcy

Wojsk Specjalnych.

Od 1 stycznia 2014 r. dowódcami rodzajów Sił

Zbrojnych są Dowódca Generalny Rodzajów Sił

Zbrojnych i Dowódca Operacyjny Rodzajów Sił

Zbrojnych, którym podlegają poszczególne jednostki

wojskowe.

Dowódca Generalny Rodzajów Sił Zbrojnych jest

następcą prawnym Dowódcy Wojsk Specjalnych.

118

WOJSKA SPECJALNE



Opracowanie koncepcji rozwoju i użycia wojsk przeznaczonych do
prowadzenia działań specjalnych oraz nadzór nad procesem szkolenia
żołnierzy z jednostek specjalnych;



Realizowanie i koordynacja przedsięwzięć związanych z użyciem jednostek
specjalnych poza granicami oraz w kraju w tym przygotowaniem
współdziałania polskich wojsk specjalnych do współdziałania w ramach
Wielonarodowych Połączonych Sił Operacji Specjalnych NATO i Unii
Europejskiej;



Nadzorowanie poziomu zdolności bojowej sił i środków przeznaczonych do
działań specjalnych oraz określanie potrze w zakresie uzbrojenia,
wyposażenia, szkolenia i prowadzenia ćwiczeń;



Opracowanie zasad rekrutacji do jednostek specjalnych, a także określenie
kierunków kształcenia i doskonalenia kadry tych jednostek.

119

ZADANIA DOWÓDZTWA WOJSK

SPECJALNYCH

120

OBECNI DOWÓDCY WOJSK

SPECJALNYCH

gen. bryg. Jerzy Gut gen. broni pil. Lech Majewski

gen. Broni Marek Tomaszycki

121

WOJSKA SPECJALNE

Święto Wojsk Specjalnych- 24 maja

Liczebność Wojsk Specjalnych 2619 (luty 2014)

122

DOWÓDZTWO WOJSK SPECJALNYCH

(KRAKÓW)

Formowanie Jednostki Wojskowej AGAT rozpoczęto na mocy Decyzji

Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 marca 2011r.

Rozkazem Dowódcy

Wojsk Specjalnych gen. bryg. Piotra

Patalonga na początku kwietnia

2011r. został powołany zespół organizacyjny do sformowania jednostki.
Oficjalny termin

sformowania Jednostki to 30 czerwca 2011r.

Z dniem 1 lipca 2011r. jednostka rozpoczęła funkcjonowanie w

strukturach Wojsk Specjalnych. JW AGAT przejęła i kultywuje dziedzictwo
tradycji Oddziału Dywersji Bojowej Agat (1943-1944).
Ważną rolę w tworzeniu jednostki odegrał również gen. dyw. Bogusław Pacek -
jeden z twórców koncepcji utworzenia jednostki. Żołnierze AGAT-u przechodzą
szkolenie w różnych warunkach terenowych i klimatycznych, górskie,
spadochronowe, wysokościowe, snajperskie, pirotechniczne i wiele innych.
Oznaka rozpoznawcza jednostki przedstawia atakującego orła, pod którego
szponami widnieje monogram "GS", symbol Grup Szturmowych Szarych
Szeregów Armii Krajowej z okresu II wojny światowej.

123

JEDNOSTKA WOJSKOWA AGAT

Jednostka Wojskowa AGAT jest jednostką specjalną, o charakterze lekkiej piechoty operacji
specjalnych, przeznaczoną do prowadzenia akcji bezpośrednich, wsparcia militarnego,
wparcia operacji przeciwterrorystycznych i ochrony krytycznej infrastruktury.

Charakterystyka zadań jednostki:

1. Akcje bezpośrednie: napady, zasadzki, rajdy, misje snajperskie, naprowadzanie na cele
lotnictwa i ognia artylerii.

2. Wsparcie militarne: wsparcie operacji wywiadowczych, wsparcie działań bojowych Sił
Zbrojnych innych państw, szkolenie i mentoring.

3. Wsparcie operacji przeciwterrorystycznych: izolacja obiektów i szturmy obiektów.

4. Ochrona krytycznej infrastruktury: ochrona punktów kierowania i stanowisk
dowodzenia szczebla strategicznego operacyjnego, wsparcie ochrony i
bezpośrednia ochrona VIP-ów, ochrona obiektowo szczególnym znaczeniu dla państwa.

124

CHARAKTERYSTYKA JEDNOSTKI

125

DOWÓDCA

płk dypl. Sławomir Drumowicz:

13.10.2014 r. - obecnie

Powstanie Jednostki Wojskowej GROM
GROM Grupa Reagowania Operacyjno-Manewrowego.
Tworzenie Jednostki rozpoczęto w 1990 roku, wykorzystując najlepsze
doświadczenia zagraniczne, zwłaszcza Stanów Zjednoczonych i Wielkiej
Brytanii.

Oficjalnie pod nazwą GROM Jednostka została powołana do życia 13 sierpnia 1990
roku. W praktyce nabór prowadzono głównie wśród żołnierzy 1 Batalionu Szturmowego w
Lublińcu (obecnie 1 Pułku Specjalnego), byłych kompanii specjalnych, 6 Pomorskiej Brygady
Desantowo – Szturmowej (obecnie 6 Brygady Powietrznodesantowej), płetwonurków bojowych
Marynarki Wojennej. Kandydatów pozyskiwano ponadto z policyjnych jednostek (kompanii,
pododdziałów) antyterrorystycznych, wśród absolwentów Wyższych Szkół Oficerskich, głównie
z Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu oraz pododdziałów
rozpoznawczych.

13 września 1990 – podpułkownik Sławomir Petelicki oficjalnie objął obowiązki
Dowódcy JW GROM

126

JEDNOSTKA WOJSKOWA GROM

127

JEDNOSTKA WOJSKOWA GROM

Naszywki

(noszone na prawym ramieniu)

W połowie maja 1992 roku, po zakończeniu intensywnych

szkoleń prowadzonych przez instruktorów amerykańskich,

Jednostka osiągnęła gotowość bojową.

128

ZADANIA



Operacje reagowania kryzysowego operacje wojskowe inne

niż wojna, w tym sprawne, bezpieczne i szybkie ewakuowanie z
rejonów objętych walkami czy niepokojami społecznymi
obywateli polskich;



odbijanie zakładników,



Kontr-terroryzm, czyli fizyczne zwalczanie terrorystów



ewakuacja personelu z zagrożonych działaniami terenów,

ambasad itp.;



Prowadzenie bojowych akcji ratowniczo-poszukiwawczych

np. ewakuacja lotników zestrzelonych nad terytorium
przeciwnika;



Rozpoznanie specjalne. Jest to m.in. zdobywanie na terenie

przeciwnika wszelkich informacji istotnych z militarnego punktu
widzenia, począwszy od nastrojów społecznych po lokalizowanie
zgrupowań wojsk przeciwnika.



Akcje bezpośrednie. Przygotowywanie zasadzek, zdobywanie,

niszczenie wskazanych obiektów lub pojazdów przenoszących
broń. Sabotaż na lotniskach i w portach przeciwnika. Likwidacja
stanowisk dowodzenia, węzłów komunikacyjnych, łączności i
energetycznych.



Wsparcie militarne – szkolenie wojsk sojuszniczych podczas

pokoju



Działania niekonwencjonalne – czyli m.in. przenikanie do

okrążonych oddziałów. Prowadzenie walki partyzanckiej, działań
przeciwdywersyjnych, działania nieregularne;

płk Piotr Gąstał (28 lipca 2011 – nadal

129

DOWÓDCA

130

JEDNOSTKA WOJSKOWA „NIL”

Jednostka powstała 2 grudnia 2008 roku jako

Jednostka Wsparcia Dowodzenia i Zabezpieczenia

Wojsk Specjalnych.

JW obchodzi Święto dnia 6 września.

Zgodnie z Decyzją Nr 173/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia

12 maja 2010 roku w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji przez

Jednostkę Wsparcia Dowodzenia i Zabezpieczenia Wojsk Specjalnych

im. gen. bryg. Augusta Emila Fieldorfa „NILA” dziedziczy tradycje

Kedywu KG AK.

Jednostka Wojskowa NIL została powołana do realizacji zadań

wsparcia informacyjnego, dowodzenia i zabezpieczenia logistycznego

operacji specjalnych prowadzonych przez Wojska Specjalne w kraju

oraz poza jego granicami, w układzie narodowym i sojuszniczym.

131

JEDNOSTKA WOJSKOWA „NIL”

W dniu 4 września 2010 roku Jednostka

Wojskowa NIL otrzymała sztandar jednostki z rąk

Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha

ufundowany przez Wojewodę Małopolskiego i

Bractwo Kurkowe.

Z dniem 1 października 2011 roku Jednostka

Wsparcia Dowodzenia i Zabezpieczenia Wojsk

Specjalnych przeformowana została do nowego

etatu i otrzymała nazwę Jednostka Wojskowa NIL.

Jednostką dowodzi płk Mirosław KRUPA

132

DZIAŁALNOŚĆ JEDNOSTKI WOJSKOWEJ

„NIL”

Zasadnicze obszary działalności Jednostki Wojskowej NIL:
-    Organizowanie i realizowanie przedsięwzięć związanych z
systemem dowodzenia wojsk specjalnych.
-    Zabezpieczenie informacyjne operacji specjalnych poprzez
wydzielenie elementów wsparcia dla zadaniowych zespołów
bojowych oraz komponentów wojsk specjalnych.
-    Zabezpieczenie systemu dowodzenia i kierowania
komponentów wojsk specjalnych w misjach i operacjach
realizowanych w ramach kontyngentów i zobowiązań
sojuszniczych.
-    Organizowanie systemu zabezpieczenia logistycznego na
potrzeby funkcjonowania jednostek wojsk specjalnych oraz
realizacji operacji specjalnych.
-    Zabezpieczenie finansowe i logistyczne jednostki oraz
Dowództwa Wojsk Specjalnych.
-    Realizowanie zakupów na potrzeby wojsk specjalnych.

133

JEDNOSTKA WOJSKOWA KOMANDOSÓW

Jednostka Wojskowa 4101 jest

najstarszą jednostką wojskową

polskich komandosów.

Została sformowana w 1961 roku.

Jednostka komandosów Jednostka Wojskowa Komandosów działa
w czasie pokoju, kryzysu i wojny, zarówno na terenie Polski, jak i

poza jej granicami.

Jest jednostką wojskową w której pełnią służbę spadochroniarze,

płetwonurkowie.

JWK Jest jednostką wojskową przeznaczoną do prowadzenia

działań taktycznych jak i szczebla operacyjnego oraz

strategicznego.

Lubliniecki oddział może prowadzić działania zaczepne na

głębokie zaplecze przeciwnika, dokonywać infiltracji.

JW 4101 podlega pod rozkazy Dowódcy Wojsk Specjalnych

wchodzi w skład Wojsk Specjalnych RP.

Żołnierze oddziału noszą ciemnozielone berety Wojsk Specjalnych

RP z Orłem Wojsk Specjalnych umieszczonym na berecie nad

lewym okiem, na berecie nie umieszcza się stopnia wojskowego,

inaczej niż w Wojskach Lądowych RP.

134

ZADANIA

Wykonuje działania specjalne, takie jak:

rozpoznanie specjalne, akcja bezpośrednia np.

walka w przestrzeniach zamkniętych, wsparcie

militarne, atak i rozpoznanie przy użyciu

płetwonurków bojowych na wodach

śródlądowych i inne. JW 4101 ma potencjał do

prowadzenia działań z trzech środowisk: wody,

lądu i powietrza.

Żołnierze posiadają umiejętności taktycznego

ratownictwa medycznego, stosowania technik

alpinistycznych, speleologicznych.

135

DOWÓDCA

płk Wiesław Kukuła – od 26 listopada 2012

136

OZNAKI ROZPOZNAWCZE JWK

Oznaka rozpoznawcza

na mundur wyjściowy

Oznaka rozpoznawcza

na mundur polowy

Oznaka rozpoznawcza

na mundur pustynny

137

FORMOZA

Idea jednostki wojskowej

typu rozpoznawczego

i dywersji morskiej zapoczątkowana

została w 1974 roku

Jednostka Wojskowa Formoza Formoza - jest to grupa specjalna

płetwonurków Marynarki Wojennej (tzw. ludzie-żaby lub foki).

Formacje stanowi sześć grup czteroosobowych marynarzy. Wiadomo

jest, ze byli oni szkoleni i cyklicznie odbywają szkolenia z SEALS i

płetwonurkami z holenderskich działań specjalnych. Sama nazwa

FORMOZA wzięła od tego, ze w miejscu gdzie jest dziś centrum

szkolenia płetwonurków MW, w latach 60 przebywali, mieszkali

uchodźcy z Wietnamu. To oni wprowadzili nazwę, która w tej chwili

istnieje w języku potocznym. Formacja zajmuje sie gównie dywersja i

innymi działaniami na tyłach wroga oraz zajęciem okrętów,

minowaniem. Poza tym do ich zadań należy odbijanie zakładników. O

tej jednostce nie mówi sie za dużo z wiadomych względów.

Podstawowe jej zadania to prowadzenie działalności na morzu,

pod wodą i w obiektach brzegowych.

138

DOWÓDCA

od 2014 – kmdr Radosław Tokarski

Jednostka wojskowa Sił Powietrznych

dyslokowana w Powidzu, przeznaczona

do transportu lotniczego i lotniczego wsparcia

ogniowego sił i środków Wojsk Specjalnych.

7 eds sformowano w 2010 roku w związku z

zapotrzebowaniem na jednostkę lotniczą wsparcia

Wojsk Specjalnych. Do głównych zadań jednostki

należy zabezpieczenie działań Wojsk Specjalnych

na terenie kraju, jak i poza jego granicami.

Jednostka pod względem organizacyjnym podlega

pod dowództwo Sił Powietrznych RP, natomiast

operacyjnie wspiera działania jednostek podległych

pod Dowództwo Wojsk Specjalnych.

7 ESKADRA DZIAŁAŃ SPECJALNYCH

Składa się z trzech elementów:

•Sztabu (zabezpiecza działanie
jednostki),

•Zespołu Lotniczego (realizuje
zadania lotnicze z wykorzystaniem
śmigłowców),

•Zespołu Obsługi Technicznej
(zajmuje się obsługą techniczną
śmigłowców na ziemi).

STRUKTURA 7 ESKADRY DZIAŁAŃ

SPECJALNYCH

141

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

142

Kiedy w 2010 roku nasze
siły zbrojne stawały się
armią
w pełni zawodową, pobór
powszechny

został

zawieszony.
W rezultacie wojsko stanęło
przed

wyzwaniem

znalezienia

nowych

sposobów na pozyskiwanie
wyszkolonych

rezerw.

Odpowiedzią

było

utworzenie

złożonej

ochotników 20-tysięcznych
Narodowych

Sił

Rezerwowych, które miały
być

wzmocnieniem

regularnych jednostek w
przypadku

konfliktu

zbrojnego,

także

służyłyby pomocą w czasie
klęsk żywiołowych.

W Polsce, analogicznie jak w
innych krajach NATO, podjęte
zostały działania, przystosowujące
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej (zwane dalej „Siłami
Zbrojnymi”) do realizacji misji
i

zadań,

zgodnych

oceną

obecnych
i

prognozowanych

zagrożeń

bezpieczeństwa.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

143

W założeniu trzon NSR mieli tworzyć
rezerwiści, czyli osoby, które wcześniej
pełniły jakiś rodzaj służby wojskowej i
ochotniczo zawarły z wojskiem kontrakt
na tzw. przydział kryzysowy. W razie
potrzeby żołnierze byliby powoływani do
bronienia kraju, a nawet służenia na
misjach zagranicznych. Poza tym w
czasie pokoju walczyliby ze skutkami
klęsk żywiołowych, niosąc pomoc
ludności cywilnej

Przydział

kryzysowy

–

wyznaczenie
(w

drodze

karty

przydziału

kryzysowego) żołnierza rezerwy –
ochotnika – na stanowisko służbowe
określone

etacie

jednostki

wojskowej, na podstawie zawartego
kontraktu, na którym będzie pełnił
czynną służbę wojskową w ramach
Narodowych Sił Rezerwowych.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE -

ZAŁOŻENIA

144

Określenie liczby stanowisk na potrzeby
NSR, a także ich obsada będzie należeć do
kompetencji

właściwych

dowódców,

komendantów,

szefów

jednostek

organizacyjnych,

stosownie

realizowanych
i planowanych zadań

NARODOWE SIŁY REZERWOWE -

ZAŁOŻENIA

145

Zadaniem NSR, tak jak i całych Sił
Zbrojnych,

jest

zapewnienie

suwerenności
i niepodległości Narodu Polskiego
oraz jego bezpieczeństwa i pokoju.
Siły Zbrojne mogą także brać
udział

zwalczaniu

klęsk

żywiołowych i likwidacji ich
skutków,

działaniach

antyterrorystycznych
i z zakresu ochrony mienia,
akcjach poszukiwawczych oraz
ratowania lub ochrony zdrowia i
życia ludzkiego, oczyszczaniu
terenów

materiałów

wybuchowych i niebezpiecznych
pochodzenia wojskowego oraz
ich unieszkodliwianiu, a także w
realizacji

zadań

zakresu

zarządzania kryzysowego.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

146

JAK ZOSTAĆ ŻOŁNIERZEM- NSR

147

148

Nowa

formacja

nie

spełniła

jednak

pokładanych w niej nadziei. Dość powiedzieć,
że do dziś nie udało się osiągnąć zakładanego
stanu liczbowego, który w szczycie nie
przekroczył kilkunastu tysięcy żołnierzy.
Służba okazała się być mało atrakcyjna
finansowo, a rezerwiści narzekali na słabe
wyposażenie, niski poziom szkolenia
i małą liczbę ćwiczeń w realiach bojowych.
Ponadto

zarzucali

szkolącym

ich

instruktorom i żołnierzom zawodowym brak
szacunku i zaangażowania. Z kolei oficerowie
nisko oceniali umiejętności rezerwistów.

Rzeczywistość pokazała jednak, że
rezerwiści nie zgłaszają się tak
tłumnie,

jak

przewidywano.

Ogromna większość kandydatów to
byli

ludzie

młodzi,

przed

trzydziestką,

bez

żadnego

doświadczenia wojskowego.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

149

Warunkiem wstąpienia do NSR jest posiadanie
statusu żołnierza rezerwy. Jednak w przeszłości nie
wszyscy pełnili służbę wojskową. Coraz liczniejsze jest
także grono osób, które w dorosłość wkroczyły
niedawno i którym w wyniku kwalifikacji wojskowej
określono przydatność do służby, jednak które nigdy
jej nie pełniły.

Służba przygotowawcza to oferta dla osób, które
dotychczas nie odbyły szkolenia wojskowego a
chciałyby

odbyć

trybie

ochotniczym.

Wprowadzenie tej służby wychodzi naprzeciw także
oczekiwaniom osób, które identyfikują się ze służbą
wojskową, jednak nie zamierzają na stałe wiązać się z
zawodem

żołnierza,

a widzą swoje miejsce w szeregach żołnierzy
rezerwy

służących

w NSR i łączących swoją cywilną aktywność
zawodową
z obowiązkami żołnierskimi. To nowy element systemu
szkolenia obywateli w warunkach armii zawodowej,
pozwalający
na gromadzenie zasobów żołnierzy rezerwy na
potrzeby NSR.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

150

Przygotowana przez

BBN Biała

Księga

Bezpieczeństwa

Księga

Bezpieczeństwa

Państwa wskazywała wprost, że
brak

odpowiednio

przygotowanych

służby

rezerw jest w tej chwili jedną z
największych słabości polskiego
systemu obrony. To wszystko
spowodowało, że nawet MON
zaczął

dostrzegać

potrzebę

daleko idących zmian w NSR. W
rezultacie

specjaliści

z Akademii Obrony Narodowej
opracowali nową koncepcję,
która

gruntownie

zreformować tę formację. Jeśli
ich

propozycje

zostaną

wcielone
w życie, nasze siły zbrojne
powiększą

się

o 10 tys. żołnierzy.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

151

trzech

latach

funkcjonowania

Narodowych

Sił

Rezerwowych nawet urzędnicy resortu obrony dostrzegli, że
formacja ta nie spełnia postawionych jej zadań. Dlatego już
od ubiegłego roku w Akademii Obrony Narodowej powstał
specjalny zespół, który na zlecenie MON-u opracowywał
koncepcję daleko idących zmian w NSR. W skład zespołu,
oprócz wykładowców AON, weszli przedstawiciele
Sztabu

Generalnego,

Biura

Bezpieczeństwa

Narodowego i Wyższej Szkoły Policji. Pracami kierował
rektor AON gen. dyw. prof. Bogusław Pacek.

Jedną z głównych proponowanych
zmian jest przekształcenie struktury
NSR trochę na kształt amerykańskiej
Gwardii

Narodowej.

Zamiast

rezerwistów rozsianych po różnych
jednostkach

wojskowych,

miałyby

powstać jednolite pododdziały NSR.
Tak jak dotychczas, siły te liczyłyby
łącznie 20 tys. żołnierzy, a ich zadania
byłyby takie same, czyli wsparcie
regularnych

wojsk

sytuacjach

kryzysowych czy niesienie pomocy w
czasie klęsk żywiołowych

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

152

Kompletną

nowością

jest

proponowany przez ekspertów
pomysł

utworzenia

nowych

jednostek NSR, które roboczo
nazwano terenowymi oddziałami
specjalnymi (TOS). Miałoby w
nich służyć kolejnych 10 tys.
żołnierzy, więc łączna liczba Sił
Zbrojnych RP wzrosłaby do 130
tys. (100 tys. wojsk regularnych i
30

tys.

w rezerwie).

TOS

byłyby

podporządkowane

Wojewódzkim Sztabom Wojskowym - na
każdy przypadałaby jedna lub dwie
jednostki, przy czym autorzy reformy
nie przesądzają, czy byłyby to oddziały
w sile kompani czy batalionu. Wszystko
zależałoby od potrzeb i specyfiki danego
obszaru oraz jego zaludnienia. Nadzór i
dowództwo

nad

jednostkami

specjalnymi

NSR

sprawowaliby

żołnierze zawodowi.

NARODOWE SIŁY REZERWOWE - NSR

Dziękujemy za

uwagę

Dziękujemy za

uwagę

Życzę miłego

dnia

Życzę miłego

dnia

153

Gratulujemy -

dotrwali

Państwo

do końca!

Gratulujemy -

dotrwali

Państwo

do końca!

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43
Slide 44
Slide 45
Slide 46
Slide 47
Slide 48
Slide 49
Slide 50
Slide 51
Slide 52
Slide 53
Slide 54
Slide 55
Slide 56
Slide 57
Slide 58
Slide 59
Slide 60
Slide 61
Slide 62
Slide 63
Slide 64
Slide 65
Slide 66
Slide 67
Slide 68
Slide 69
Slide 70
Slide 71
Slide 72
Slide 73
Slide 74
Slide 75
Slide 76
Slide 77
Slide 78
Slide 79
Slide 80
Slide 81
Slide 82
Slide 83
Slide 84
Slide 85
Slide 86
Slide 87
Slide 88
Slide 89
Slide 90
Slide 91
Slide 92
Slide 93
Slide 94
Slide 95
Slide 96
Slide 97
Slide 98
Slide 99
Slide 100
Slide 101
Slide 102
Slide 103
Slide 104
Slide 105
Slide 106
Slide 107
Slide 108
Slide 109
Slide 110
Slide 111
Slide 112
Slide 113
Slide 114
Slide 115
Slide 116
Slide 117
Slide 118
Slide 119
Slide 120
Slide 121
Slide 122
Slide 123
Slide 124
Slide 125
Slide 126
Slide 127
Slide 128
Slide 129
Slide 130
Slide 131
Slide 132
Slide 133
Slide 134
Slide 135
Slide 136
Slide 137
Slide 138
Slide 139
Slide 140
Slide 141
Slide 142
Slide 143
Slide 144
Slide 145
Slide 146
Slide 147
Slide 148
Slide 149
Slide 150
Slide 151
Slide 152
Slide 153

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
CHARAKTERYSTYKA WOJSK LĄDOWYCH Sił ZBROJNYCH RP 2
II Konwencja genewska o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu
Przebieg procesu oceny i prognozowania działań sił zbrojnych potencjalnego przeciwnika
Zgrupowanie Oddziałów Narodowych Sił Zbrojnych ''Bartek''
II Konwencja genewska o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu en
O ZAKWATEROWANIU SIL ZBROJNYCH Nieznany
Przemieszczanie sil zbrojnych NATO po terytorium Polski
Udział sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w między narodowych operacjach pokojowych
II Konwencja genewska o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu, en
Zasady użycia Sił Zbrojnych RP
Postrzeganie bezpieczeństwa narodowego i sił zbrojnych
Wojska lądowe są podstawową częścią sił zbrojnych we wszystkich armiach świata, wiedza o siłach zbro
Bezpieczenstwo ekologiczne wyzwanie logistyce sil zbrojnych
Priorytetowe Zadania Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych
Wyznaczanie charakterystyk fotokomórki gazowanej, Wyznaczanie charakterystyki fotokomórki gazowanej
Regulamin Ogólny Sił Zbrojnych RP
STRUKTURA SIŁ ZBROJNYCH, Przysposobienie obronne
Aktualne wyzwania transformacji Sił Zbrojnych RP, rozne

więcej podobnych podstron

Charakterystyka sił zbrojnych 14

Document Outline