Zmiany kulturowe

młodego człowieka

jako

wynik uczestnictwa

teatrzyku dziecięcym

Opracowały:

Agnieszka Gleinert, Agata Damps, Anna Nowicz, Magdalena Godzińska, Magdalena

Treder

Teatr

jako

rodzaj twórczości

artystycznej dziecka

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Teatr dla każdego człowieka ma szczególne znaczenie, choć nie

każdy zdaje sobie z tego sprawę. Bowiem człowiek jako jednostka

społeczna, funkcjonuje w kilku grupach społecznych, gdzie w

każdej gra inną rolę, czy to rolę ojca, czy matki, syna, córki,

dyrektora czy też studenta.

Tak więc, każda istota ludzka ma do odegrania kilka ról w swoim

życiu, gdzie każda ma szczególne znaczenia dla społeczeństwa.

Człowiek gra w „teatrze życia”.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Teatr jest jedynym rodzajem sztuki, który splata wiele różnych

dziedzin sztuki i techniki, takich jak: literatura, plastyka, muzyka

czy ruch.

Dzięki temu może całkowicie angażować dziecko i stwarzać

szczególne możliwości wszechstronnego oddziaływania

wychowawczego.

Może w ten sposób: kształtować wrażliwość dziecka, rozwijać jego

indywidualność, podnosić jego samoocenę, pokazuje różne

systemy wartości i sposoby oceniania innych.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Teatr uczy również pracy w grupie oraz wzajemnych relacji między

członkami grupy, dzięki czemu dzieci kształtują w sobie

przekonanie, że praca nad spektaklem jest dziełem grupy a każda

rola jest ważna.

Teatr może kształtować w dziecku różne postawy, ponieważ łatwo

utożsamia się z bohaterami i przejawia ich nastroje.

Takie działanie powodują niezmierne możliwości pozytywnego

wpływu na ogólny rozwój dziecka, zaspokaja potrzebę wyrażania

siebie, rozwija wyobraźnię, wzrasta poczucie własnej wartości.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

R.Gloton, C.Clero

w swej pracy „

Twórcza aktywność dziecka”

twierdzą, że dziecko już od najmłodszych lat wykazuje się talentem

aktorskim, ponieważ w jego rozwoju zachodzi naturalny proces

naśladowania.

Natomiast Irena Słońska w „

Teatr młodzieży”

uważa, że dzieci z

zamiłowaniem przebierają się i wcielają w różne postacie bajkowe

a także za osoby z najbliższego środowiska. Potem bawiąc się tym,

odgrywać je, bądź naśladuje. Niekiedy identyfikacja z rolą może

być tak silna, że dziecko – pochłonięte taką zabawą – może

zatracić świadomość „granicy roli”.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Taki rodzaj twórczości dzieci pełni dwie funkcje (wg I.

Słońskiej):



Funkcję edukacyjną spełnia wtedy, gdy dziecko analizuje tekst

scenariusza, dzięki czemu pozwala to doskonalić technikę

czytania oraz ćwiczyć czytanie ze zrozumieniem, wzbogaca język

dziecka, a także przyswajania przez nie pojęć związanych z

teatrem.



Funkcję terapeutyczną teatr pełni, gdy dziecko uczestnicząc w

działaniach teatralnych, zapomina choć na chwilę o codziennych

problemach, wiele dzieci zapomina również o własnej

nieśmiałości, nabiera zaufania do siebie, zaczyna wierzyć w

siebie. Dziecko zyskuje wiarę w siebie i sens świata, w którym

żyje, dzięki temu utrzymuje równowagę psychiczną, która jest

potrzebna do funkcjonowania w rzeczywistości

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Jednym z najważniejszych zadań, jakie powinien pełnić teatr

dziecięcy jest oddziaływanie na samych uczestników.

Powinien wytwarzać odpowiednie warunki dla ich rozwoju i

aktywności twórczej.

Dlatego teatr musi mieć taką formę, która by umożliwiła dziecku

jak największe zaspokojenie potrzeb artystycznych – twierdzi

Honorata Jabłońska.

Teatr jest taką dziedziną sztuki, która w sposób wszechstronny i

nietuzinkowy oddziałuje na dziecko. Pomaga mu odkryć własne

talenty. Kształci, jak i wychowuje oraz uwrażliwia na dobro i zło.

Pomaga mu w zrozumieniu nie tylko innych ludzi, ale również

samego siebie.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Twórczość teatralna ma szczególne znaczenie w rozwoju dziecka,

ponieważ ma ono silną i wrodzoną potrzebę fikcji i fantastycznego

przekształcania świata, ponieważ lubią się przebierać i udawać

kogoś innego, wcielają się w postacie z bajek i odkrywają ich role.

Dzięki temu można w nim kształtować pozytywne cechy

charakteru, takie jak:

wrażliwość moralna, estetyczna czy społeczna.

Takie cechy jak animizm i antropomorfizm charakteryzujące myślenie

dziecka, powodują, że ucieka się ono w świat ożywionych przez

siebie przedmiotów, które pozwalają mu się stać wielkim

inscenizatorem, reżyserem czy aktorem.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

W twórczości teatralnej, najpiękniejsze jest to, że dzieci to są aktorzy,

którzy niczego nie oczekują oprócz aprobaty i akceptacji

odbiorców.

„

Teatr, jako dramatyczna ekspresja scen opartych na znanych

baśniach i opowiadaniach, został również uznany za ważny środek

wychowawczy, wprowadzający dzieci w świat wyobraźni i piękna”,

jak twierdzi Irena Wojnar.

„

Teatr uznawano bowiem za optymalny sposób nawiązywania

kontaktu ze światem zewnętrznym, a także za bardzo skuteczną

formę zdobywania umiejętności panowania nad samym sobą.

Akcentowano zresztą wychowawcze znaczenie amatorskiej

praktyki teatralnej także i dla ludzi w wieku dojrzałym”.

Teatr jako rodzaj twórczości artystycznej dziecka

Formy teatralne spełniają wobec dzieci ważne funkcje:

kompensacyjną i terapeutyczną.

Kompensacyjna dlatego, że w pewnym stopniu stanowią one

zadośćuczenie dziecku braków, czy niedostatków w jego codziennej

rzeczywistości, przenosząc je w świat piękniejszy, czarodziejski,

gdzie dobro zawsze wygrywa, w którym wszystko się może zdarzyć.

Funkcja terapeutyczna przedstawia się następująco, w każdej grupie

znajdzie się dziecko, które posiadają jakieś trudności: nieśmiałość,

czy to z wadą wymowy, przez co nawiązanie z nim kontaktu może

być trudne, ale zawsze znajdą się takie role grupowe, które stanowić

będą zaspokojenie utajonych potrzeb, przeżyć, twórczej aktywności,

sprawią dziecku radość i satysfakcję. Twórczość ta umożliwia

jednostce sięganie do zjawisk, które pozwalają rozwinąć wszystkie

jego zmysły, komunikację werbalną i niewerbalną, wyobraźnię,

emocje i intelekt.

Funkcja wychowawcza

teatrzyku dziecięcego

przykładzie

teatrzyku „Kiełek”

Teatrzyk „Kiełek” poprzez swoją działalność nie tylko raczył widzów

swoimi występami, ale również pełnił funkcję wychowawczą

względem swoich członków.

Poprzez występy dzieci przed publicznością:

- uczyły się empatii, wczuwając się w rolę, którą odgrywały;

- nabierały odwagi;

- uczyły się wrażliwości moralnej;

- pogłębiały zakres doświadczeń osobistych

- zaspokajały potrzebę akceptacji, uznania i sukcesu;

- uczyła się wyrażania uczuć.

W występach zagranicznych zdobywały:



uczucie patriotyzmu, dzięki przedstawieniom dawanym Polonii na

Białorusi, Litwie i Łotwie;



wiedzę na temat historii Polaków na obczyźnie, a także miejsc

związanych z kartami dziejów Polski;



poczucie więzi narodowej;



wiarę w swoje możliwości;



rozeznanie jak wyglądają obyczaje i zachowania inny nacji,

np.: we Francji, Litwie, Łotwie, Rosji czy Białorusi;



zdolność rozwijania swoich doświadczeń;



uczucie tolerancji;



wiedzę o świecie i człowieku;



umiejętność przełamywania stereotypów;



uczyły się odpowiedzialności za realizację przestawienia.

Poprzez próby przedstawień uczyły się:



systematyczności, ponieważ chcąc jak najlepiej odegrać rolę

musiały regularnie przychodzić na próby;



organizacji, aby wszystko w ciągu dnia mogły wykonać, musiały

najpierw ułożyć sobie jego plan;



przestrzegania zasad i wzorców panujących w ich środowisku;



relacji interpersonalnych;



dyscypliny;



komunikacji werbalnej i pozawerbalne;



zrozumienia treści i udoskonalania techniki czytania poprzez

powtarzanie tekstu roli;



bogatego słownictwa, w związku z przygotowaniem

przedstawienia;



samodzielne wykonywali stroje lub przy pomocy rodziców,



współpracy w zespole



Dzięki zabawom, które założycielka w uzgodnień z „Kiełkami”

prowadziła na początku każdej próby, mogły one rozwijać się

ruchowo. Miały one przygotować ich do występu na scenie,

rozwijając umiejętności poruszania się, okazywania uczuć za

pomocą gestów i mimiki. Wyzwalało to ich ekspresję i dynamikę,

co pozwalało określić przeżycia i uczycie wrażliwości.



Udział w teatrzyku kształtował u dzieci kulturę teatralną.

Poprzez analizę utworów literackich mogli zrozumieć pojęcia

związane z teatrem, a także wprowadzać je w czynne słownictwo,

poznały również różnorodne formy teatralne. Daje dziecku

możliwości dobrego a zarazem pożytecznego spędzania wolnego

czasu.



Poniekąd rozwija muzykalność i zainteresowania muzyczne,

wyrabia poczucie rytmu i swobody ruchowej oraz kształci

wyobraźnię, koncentrację, orientacji w przestrzeni.



Dostarcza dziecku poprzez „zabawę w teatr” możliwość poznania

samego siebie, swoich możliwości psychicznych i fizycznych.



Opiekunka teatrzyku rozszerzając repertuar o treści regionalne,

rozwijała w członkach zespołu zainteresowania folklorem

kaszubskim poprzez taniec, muzykę, poezję oraz tradycję i

zwyczaje.



Teatrzyk uczył także wrażliwości estetycznej, poprzez

projektowanie i wykorzystywanie nieskomplikowanych elementów

dekoracji, scenografii czy rekwizytów, wyrabiał im smak

estetyczny, uwrażliwiając na piękno, harmonię barw i kształtów.



Niekiedy do zespoły dołączyły dzieci, które były bardzo nieśmiałe,

lecz uczestnictwo w takiej działalności sprawiało, że z czasem

nabywały pewności siebie i ogłady w zachowaniu, przez to również

pozbywały się kompleksów.



Mogły również rozwijać swoją osobowość poprzez własną

twórczość sceniczną, kształtować uczucia i przyswajać właściwe

postawy.



Teatrzyk uczył także wrażliwości estetycznej, poprzez

projektowanie i wykorzystywanie nieskomplikowanych elementów

dekoracji, scenografii czy rekwizytów, wyrabiał im smak

estetyczny, uwrażliwiając na piękno, harmonię barw i kształtów.

Charakterystyka

dawnych uczestników

teatrzyku „Kiełek”



Wszyscy członkowie „Kiełka” są dziećmi z małej wsi.



Występuje w nim już trzecie pokolenie mieszkańców Kiełpina.



Poniżej ukazano 12 byłych członków jego prac:



Przedstawieni poniżej dawni członkowie zespołu, uczestniczyli w

pracach teatrzyku w różnych latach jego działalności. Począwszy od

Hani, która była jego częścią wtedy, gdy miał on formę teatrzyku

kukiełkowego. Jest najstarszą ze wszystkich tu opisanych członków.

Kolejną osobą jest Małgorzata, która występowała w teatrzyku wtedy,

gdy ten odnosił pierwsze sukcesy poza lokalnym środowiskiem, jako

teatr żywego planu. Rok później przystąpiła do niego mgr inż.

Jolanta . Pod koniec swej kadencji w teatrzyku, brała udział w

pierwszej podróży zespołu do Francji. Następnie do grupy przystąpiła

Dorota, która również wyjeżdżała z teatrzykiem na międzynarodowe

festiwale. Daniel i Rafał rozpoczęli działalność w pracach teatru w

tym samym czasie. Uczestniczyli w pierwszej wyprawie za wschodnią

granicę naszego kraju. Następnie do zespołu przystąpili kolejno: mgr

Karolina, Patrycja oraz Magdalena, które niemalże jednocześnie brały

w nim udział. Potem dołączyli Natalia oraz Aleksander, zaś Marcelina

jest ostatnią osobą, która dołączyła do grupy, a zarazem najmłodszą

z wyżej przedstawionych dawnych uczestników teatrzyku.



Powody przystąpienia dzieci do teatrzyku były różnorakie. W

pierwszych latach jego działalności niektóre dołączyły do niego

dlatego, że chciały uatrakcyjnić sobie wolny czas. Inne, bo chciały

uciec od domowych obowiązków np.: praca na gospodarstwie rolnym.

Później, jak „Kiełek” zaczął odnosić sukcesy na scenie

międzynarodowej, głównym motywem dołączenia do zespołu było to,

że można było wyjeżdżać na występy po całej Polsce oraz za granicę

1) Hania -

członkiem zespołu była w latach 1972-1980.



Pochodzi z tradycyjnej wielodzietnej rodziny wiejskiej. Rodzice

prowadzili gospodarstwo rolne.



Do „Kiełka” przystąpiła jako uczennica klasy drugiej, za namową

koleżanek. Była dzieckiem raczej nieśmiałym i małomównym. W

tym czasie teatrzyk miał charakter zespołu kukiełkowego, co

sprzyjało jej predyspozycjom. Największym sukcesem, który

pamiętała do dziś, było zdobycie pierwszego miejsca na

Wojewódzkim Przeglądzie Teatrów Lalkowych w Pucku w 1979

roku.



Uczestnictwo w tym teatrzyku skłaniało ją, ale w pozytywnym

sensie, do samodyscypliny i organizacji dnia. Dzięki temu w

późniejszym okresie uzyskała wykształcenie w Technikum

Ekonomicznym. Także nauczył ją empatii, odpowiedzialności,

odwagi, a także wskrzesił ambicje.



Obecnie jest mężatką i matką trójki dzieci. Prowadzi

gospodarstwo agroturystyczne, gdzie organizuje uroczystości

okolicznościowe, a także gości kolonie szkolne oraz

indywidualnych wczasowiczów. W czasie takich uroczystości,

angażując całą swoją rodzinę, w strojach kaszubskich

przedstawia obrzędy regionalne dostosowane do rodzaju

uroczystości.

2) Małgorzata

- uczestniczyła w teatrzyku w latach 1985-1988.

Jej rodzice posiadają gospodarstwo rolne, dodatkowo ojciec dorabiał w

pobliskich zakładach drobiarskich.



Do teatrzyku przystąpiła jako ośmiolatka za namową założycielki,

która zauważyła, że Małgosia posiada talent aktorski (była

bardzo gadatliwa).

Największym sukcesem jaki pamięta, było zdobycie „Złotej jodły" na

festiwalu w Kielcach w 1987 roku.



Dzięki teatrzykowi zwiedziła wiele miejsc w świecie, przez to

nabyła dużo odwagi występując przed tak liczną publicznością.

„Na moje życie to na pewno miało duży pozytywny wpływ”. Nie

ma problemów z nawiązywaniem kontaktów, przede wszystkim

nie boi się ludzi, lubi obracać się w wielkich skupiskach, „a to na

pewno w wielkiej mierze zawdzięczam teatrzykowi”. Także dzięki

uzyskanym predyspozycjom w teatrzyku ukończyła szkołę

średnią z wyróżnieniem.



Obecnie jest mężatką, ma dwoje dzieci i pracuje jako instruktor

muzyczny. Prowadzi scholię w parafii. Po za tym jest

wiceprezesem w Stowarzyszeniu Na Rzecz Rozwoju Wsi i

Wspierania Kultury.

3) Mgr inż. Jolanta

- działała w zespole w latach 1986-1990.

Pochodzi z rodziny o średnim wykształceniu. Ojciec jest z pochodzenia

Wietnamczykiem.



Przystąpiła do teatrzyku w wieku 10 lat. Jako nowa uczennica była

bardzo nieśmiała, ponieważ właśnie co przeprowadziła się z miasta

na wieś.

Największym sukcesem jaki pamięta, było zdobycie „Złotej jodły" na

festiwalu w Kielcach w 1987 roku.



W czasie, gdy była członkiem teatrzyku dla dzieci nie było na wsi

wiele ciekawych rozrywek a występy w teatrzyku gwarantowały

wesołe i pożyteczne spędzanie czasu po lekcjach i co najważniejsze

― wyjazdy. Prywatne wyjazdy za granicę był niemal niemożliwe, a z

teatrzykiem wyjeżdżali wielokrotnie. Podsumowując twierdziła: „nie

wyobrażam sobie dzieciństwa bez teatrzyku i będę zachęcać też

swoje dzieci do takich zajęć”

Ukończyła szkołę wyższą uzyskując tytuł architekta oraz uprawnienia

do projektowania architektonicznego bez ograniczeń.



Dzięki teatrzykowi ma wspaniale wspomnienia. Co najważniejsze

pozbyła się nieśmiałości, co bardzo teraz pomaga w życiu. Zdobyła

też kilka przyjaciół, którzy zostali nimi do dziś.



Obecnie jest mężatką oraz pracuje w wyuczonym zawodzie zajmując

się projektowaniem budynków wszelkiego rodzaju jak również

wnętrz. Dzisiaj ma do czynienia z inną dziedziną sztuki, jaką jest

architektura, ale zostały jej predyspozycje, które ułatwiają jej prace i

kontakty z innymi ludźmi

4) Dorota

- działała w zespole w latach 1991-1994.

Pochodzi z tradycyjnej rodziny wiejskiej. Rodzice jej pracowali

zawodowo.



Do teatrzyku przystąpiła w wieku 10 lat.

Najbardziej była zachwycona wyjazdem na Międzynarodowe

Spotkania Teatralne w Villefontaine we Francji. Tam pierwszy raz

zobaczyła inny świat, całkiem odmienny od tego, który dotychczas

znała.



Teatrzyk był dla niej wielką przygodą i frajdą. Miała okazję

zwiedzić kilka większych miast, a wyjazd za granicę w tych

czasach dla dziecka ze wsi był wielkim luksusem. Poznała wielu

ciekawych ludzi. Mówiła: „dla mnie osobiście było to hobby,

oderwanie się od codzienności no i rzeczywistości”.



Dzięki teatrzykowi nauczyła się samodyscypliny, a także jak

zorganizować sobie dzień , tak aby iść do szkoły, odrobić lekcje a

potem pójść na próbę do teatrzyku.

Skończyła Liceum Ekonomiczne.



Obecnie jest mężatką i wychowuje trzy córki. Nie pracuje a swoje

umiejętności jakie wyniosła z teatrzyku wykorzystuje głównie do

zabawy z dziećmi.

5) Inż. Rafał

- uczestniczył w pracach teatrzyku w latach 1991-1997.

Pochodzi z tradycyjnej rodziny wiejskiej.



Do teatrzyku przystąpił w drugiej klasie szkoły podstawowej.

Pierwszym jego występem, którego nigdy nie zapomni były Jasełka w Gdyni przy

skwerze w Dom Marynarza. Pamięta również, gdy wracając do Polski z Francji

czekali na przystanku na autobus, to wówczas grali w „amse adamse flore” z

dziećmi z innych zespołów innych krajów a także z dziećmi które tam czekały

lub przechodziły. Nie rozumieli języka ale mogli porozumieć się.

Z wszystkich występów zostało mu, pogoda ducha, nie ma problemów z

bawieniem się z dziećmi i wymyślaniem różnych zabaw. No i zawsze jest

uśmiechnięty „aż się od tego uśmiechu zmarszczki mu robią”. Nie ma

problemu z odezwaniem się do drugiego człowieka, chociaż gdy go nie zna.

Ukończył Technikum Budowlane, a potem studia na Politechnice Gdańskiej o

kierunku Budownictwo ogólne.



Jak wspomina chciałby dalej występować w tym teatrzyku i bawić się na

scenie z innymi w teatr. Była to dla niego najwspanialsza przygoda jego

dzieciństwa. Było to coś niesamowitego i niezapomnianego. Kończąc mówił:

„miałem szczęście, że namówiono mnie na wstąpienie do tego teatrzyku.



Obecnie pracuje w firmie budowlanej jako kosztorysant i majster budowy.

Stara się o uprawnienia budowlane, aby w przyszłości mógł prowadzić

budowy i projektować budynki. Ze sztuka nie ma nic wspólnego, ale zadatki

jakie uzyskał w teatrzyku, przydają mu się w obecnej pracy.

6) Daniel

- członkiem zespołu był w latach 1991-1999.

Pochodzi z tradycyjnej rodziny.



Do teatrzyku przystąpił będąc w pierwszej klasie szkoły

podstawowej.

To, że należał do teatrzyku bardzo wpłynęło na jego życie.

Teatrzyk w jakiś sposób go wychował, w nim dorastał, uczył się,

nawiązywał znajomości, przyjaźnie. Dzięki niemu spędził

wspaniałe

wakacje, wyjazdy, zwiedził Polskę i nie tylko. Będąc na wschodzie

nauczył się co znaczy być Polakiem, patriotą, ile dla Polonii

znaczy kontakt z Polakami.

„

W pewnym sensie dzięki temu jestem jaki jestem”.



Wykształcenie uzyskał w szkole wyższej - licencjat z ochrony

środowiska. Obecnie jest mężem i ojcem córki oraz prowadzi

własna działalność w budownictwie. Z teatrem dziś nie ma nic

wspólnego.

7) Mgr Karolina

- członkiem grupy była w latach 1992-1997.

Do teatrzyku przystąpiła w czwartej klasie szkoły podstawowej.

Jak wspomniała dzięki teatrzykowi zwiedziłam wiele bardzo ciekawych

miejsc zarówno w Polsce ja i za granicą. Poznała wielu ludzi, m.in.

we Francji, kiedy to noclegowali u kilku rodzin. Na koloniach, na

które wyjeżdżali z zespołem poznawali ciekawych ludzi, gdyż były

to kolonie także dla dzieci z innych krajów.

Udział w tej działalności miał też duży wpływ na jej naukę. Dzięki

temu, że musiała się uczyć swoich tekstów na pamięć, czy

chociażby nauczyć się je czytać, a była wówczas w szkole

podstawowej, więc dopiero uczyła się chociażby szybkiego

czytania. W późniejszym okresie, tzn. w szkole średniej nie miałam

problemów z ortografią i bardzo lubiła czytać, co z resztą pozostało

jej do dziś.

Uzyskała wykształcenie w Technikum Hotelarskim, potem w Szkole

Policealnej o kierunku finanse i rachunkowość, a następnie

ukończyła studia na kierunku zarządzanie i marketing.

Obecnie jest mężatką, wychowuje córkę oraz pracuje w swoim

zawodzie i nie mam nic wspólnego z teatrem.

8) Patrycja

- uczestniczyła w zespole w latach 1993-1998.

Pochodzi z rodziny nie pełnej o niskim statusie klasowym.



Do teatrzyku doszła w drugiej klasie szkoły podstawowej.

Pamięta, że z recytowania miała 6, bo było jej łatwiej przyswoić wiedzę w

szkolę, w teatrzyku ćwiczyłam swoją pamięć, dzięki temu nie miała

problemów z nauką.



Była raczej nieśmiałym dzieckiem, spokojnym, cichym, kiedy zaczęła

występować w teatrzyku nabrała pewności siebie, zaczęła organizować

przedstawienia w szkole, wciągnęła do nich moich kolegów z klasy i

przed nauczycielami odgrywali scenki. Koledzy jej bez problemu

dawali się namówić, bo dzięki temu lekcja im szybko minęła a i

nauczycielowi poprawiali humor.



Dzięki Kiełkowi zwiedziła dużo miejsc, była w Lourdes, Paryżu, w te

miejsca zapewne by nie pojechała – jak twierdzi. Oczywiście marzyła o

tym, żeby ruszyć w kierunku aktorstwa, ponieważ nie wyobrażała

sobie, że mogłaby robić co innego. Jednak w liceum stwierdziła, że woli

twardo stąpać po ziemi i postanowiła podjąć studia na kierunku

finanse i bankowość.



Edukacje zdobyła w Liceum Ogólnokształcącym i kontynuuje na

studiach na Uniwersytecie Gdańskim na kierunku finanse i bankowość.



Obecnie jest mężatką, matką. Pracuje w banku, gdzie przydają jej się

predyspozycje aktorskie. Nie ma powiązań ze sztuką, ale umiejętności,

które nabyła w teatrzyku przydają się jej w życiu codziennym.

9) Magdalena

- występowała w teatrzyku w latach 1993-1997.

Pochodzi z rodziny nie pełnej.



Do teatrzyku przystąpiła w drugiej klasie szkoły podstawowej.



Ukończyła Zespół Szkół Zawodowych i Ogólnokształcących.

Kontynuowała śpiewanie w scholii parafialnej, a później zapisała się

do chóru. Po szkole średniej, wyjechała do Oxfordu, gdzie ukończyła

Oxford Cherwell Valley College. Tam miała zajęcia aktorskie. Potem

studiowała w Oxford Brookes University na kierunku Business and

Management, gdzie podjęła dodatkowe zajęcia muzyczne. Ciągle

szuka nowych zajęć w tym kierunku, jednak nie wiążę z nimi swojej

kariery zawodowej.



Jak twierdzi, teatrzyk podbudował ją emocjonalnie. Poprzez

wychodzenie na scenę, nabrała większej pewności siebie i być może

wpłynęło to na jej otwartość do życia i ludzi.



Teatrzyk miał pozytywny wpływ na jej naukę w szkole. Zawsze była

pewna, że da sobie radę i tak też było. Zwiedziła dużo ciekawych

miejsc- ciężka praca popłaciła. Po za śpiewem również organizowali

wieczory rozrywkowe, dużo podróżowali, uczestniczyli w konkursach.

Było to ciekawe. Uważa, że zajęcia tego typu powinny być ogólno

dostępne dla wszystkich dzieci. Na studiach podjęła dodatkowe

zajęcia muzyczne. Z powyższego widać, ze „wracam do korzeni,

przede wszystkim do muzyki, ponieważ śpiewałam w scholii od 6

roku życia”. Ciągle szuka nowych zajęć w tym kierunku, jednak nie

wiążę z tym swojej kariery zawodowej.

10) Natalia

- działała w „Kiełku” w latach 1994-2004.

Wykształcenie uzyskała w Liceum Ogólnokształcącym.

Życie jej potoczyło się w innym kierunku, choć dużo myślała o szkole

aktorskiej. Chciała grać w teatrze i gdyby miała taką możliwość

pójścia do takiej szkoły to nie zawahałaby się. Teraz kontynuuje

naukę na Uniwersytecie Gdańskim na wydziale prawo i

administracja o kierunku administracja. Obecnie jest panną i nie

posiada potomstwa.

Tak wiele prób i powtórek powodowało, że bardzo szybko uczyła się.

Miała dobrą pamięć i nie żeby się chwalić nadal mam. w szkole

wręcz przeciwnie, nigdy nie miał problemów. Za recytowanie

wierszy zawsze była Teraz gdy jestem już dorosła bardzo mile

wspominam tamte czasy. Wiele się wtedy nauczyłam i bardzo dużo

zwiedziłam. To prawda że czasami było bardzo trudno i padaliśmy

z nóg (szczególnie na Białorusi kiedy mieliśmy nawet do 15-20

występów dziennie) ale widok łez w oczach tamtych starszych ludzi

którzy tęsknili za Polską wynagradzał wszystko. Fakt że pani Regina

kilka razy już rozwiązywała Teatrzyk bo nie mogła sobie z nami dac

rady ale nigdy nie zrobiła tego definitywnie. Jestem jej bardzo

wdzięczna za tamten czas , a w szczególności kiedy byliśmy

wszyscy razem (moi bracia, kuzyni, starsze koleżanki i koledzy).

Chciałbym grać w teatrze, móc wcielać się w inne postacie,

przeżywać ciągle coś nowego. to jest wspaniałe uczucie.

11) Aleksander

- członkiem teatrzyku był w latach 1994 – 2000.

Pochodzi z rodziny niepełnej. Wcześnie osierocony przez ojca.



Do teatrzyku dołączył w wieku 9 lat.



Odgrywanie ról nie przychodziło mi ciężko, bo lubiłem grać i

żadnych trudności nie miałem. Przez te lata byłem z co najmniej 5

razy w Białorusi , raz we Francji , w Niemczech i Litwie. Ogólnie nie

posłem w kierunku aktorstwa, ale może trochę żałuje bo par nagród

zdobyłem.

W szkole to raczej mi nie wpływało na naukę bo lubiłem to co robiłem

i nie kolidowało to z nauką.

Nie żałuje lat spędzonych w teatrzyku bo trochę zwiedziłem i

poznałem trochę świata.



Ukończył Liceum Zawodowe o profilu gastronomicznym.



Obecnie jest żonaty i nie długo będzie ojcem. Pracuje jako

przedstawiciel handlowy oraz jako kierowca dostawczy. Teraz jego

chrześniaczka uczestniczy w teatrzyku. Jest bardzo zadowolony, że

ona tez ma takie hobby jak on kiedyś.

12) Marcelina

- częścią zespołu była w latach 1995-2003.

Pochodzi z niezamożnej, ale pełnej rodziny.

Przystąpiła do teatrzyku jako sześciolatka za namową starszego brata,

który już w nim uczestniczył.

Najlepiej wspomina występy teatrzyku w takich państwach jak: Francja,

Niemcy, Białoruś, Litwa, Łotwa, Obwód Kaliningradzki, no i

oczywiście Polska.

Wspomina, że w teatrzyku zawarły się przyjaźnie, które do tej pory

trwają. Bywało trudno w owych latach, bo np. nie chciało się

wstawać na próbę co sobotę i spędzać tam pół dnia. Mimo wszystko

była to ciężka praca. Ale było warto. Wyjazdy za granice Polski były

nie lada przygodami. Kolonie również. Ubaw zawsze po pachy.

Śpiewy w autobusie. Szycie i organizowanie strojów. Masa

wspomnień. Do tej pory pamiętam piosenki, wiersze i kwestie z

poszczególnych przedstawień.

Wykształcenie uzyskała w Liceum Ogólnokształcącym oraz kontynuuje

naukę w Wyższej Szkole Zdrowia, Urody i Edukacji w Poznaniu

wydział zamiejscowy w Gdyni. Poza tym działa w Stowarzyszeniu Na

Rzecz Rozwoju Wsi i Wspierania Kultury. Śpiewa w scholi parafialnej.

Wnioski



Jak w każdej grupie, czy zespole, członkowie współpracując między

sobą wytwarzają atmosferę, która może być pobudzająca do działania,

a niekiedy wręcz przeciwnie. W przypadku „Kiełka” było tak, że

uczestnicy jego prac wytwarzali taki rodzaj atmosfery w zespole, która

działała na nich kreatywnie, ponieważ dzieci, które brały w nim udział,

bardzo lubiły się, szanowały i akceptowały, a bez tego nie byłoby

mowy o żadnej współpracy ani sukcesach.



Z perspektywy tylu lat każdy członek teatrzyku pamięta występy

najbardziej znaczące dla niego. Niektórzy pamiętają dużo i

szczegółowo mogą opisać każdy występ i podróż „Kiełka”, a inni

opisują pokrótce tylko te występy, które najbardziej utkwiły im w

pamięci. Jednakże dla wszystkich uczestników teatrzyku sam wyjazd

poza środowisko lokalne, było nie lada przeżyciem, ponieważ

pochodząc z wiejskich rodzin, mogli, dzięki występom „Kiełka”,

zwiedzić nie tylko najbliższe okolice, ale także całą Polskę oraz niektóre

kraje zachodnie i wschodnie.



Można by było tu przytaczać wiele rodzajów pozytywnego wpływu

teatrzyku na naukę, ale nie można pominąć takiego faktu, iż „Kiełek”

swoim najmłodszym członkom − nie kiedy były to sześciolatki −

pomagał w pierwszej styczności z recytowaniem wierszy, nauką

czytania ze zrozumieniem treści oraz nauką tekstów na pamięć, dzięki

temu mogły rozwijać się intelektualnie szybciej niż rówieśnicy.

Uczestnictwo w „Kiełku” wymagało od swych członków

systematyczności, dyscypliny oraz odpowiedzialności, a były to klucze

do tego, aby każdy uczeń mógł wydobyć z siebie wszelakie

uzdolnienia, które pomogły by w jego dalszym rozwoju.



Uczestnictwo w teatrzyku wymagało od swoich członków

wiele wyrzeczeń, ale i również niosło wiele radości i

sukcesów, które dla nie jednego było motywacją do

działania. Każde dziecko, które występowało w nim, z

pewnością nigdy tego nie zapomni, ponieważ

doświadczenia jakie doznały w tym czasie, odbijają się

echem w ich już dorosłym życiu. Z perspektywy wielu lat

każdy uczestnik tego teatrzyku docenia pracę oraz zapał

jego założycielki. Dzięki niej mogli przeżyć takie sytuacje,

których bez jej udziału nigdy by nie przeżyli. Opiekunka

teatrzyku dobrze o tym wiedziała, że teatr jest taką

dziedziną sztuki, która umożliwia w szczególny sposób

rozwój dziecka i potrafiła to wykorzystać w pracy z nimi.

Niekiedy coś nie wychodziło, były chwile rozterek i

zwątpienia, ale dzięki atmosferze, jaka panowała w zespole,

szybko o tym zapominało się i robiło się to, co należało.



Uczestnicy prac tegoż teatrzyku nigdy nie zapomnieli (i nie

zapomną – jak twierdzą) doświadczeń i wrażeń, jakie zostały

wywołane podczas udziału w przedstawieniach, bowiem

prawdziwa publiczność, możliwość wyjazdu poza najbliższe

okolice czy występy za granicą były dla dzieci wielkim

wydarzeniem budzącym silne emocje. Gdziekolwiek byli,

poznawali nowe miejsca a także nowych przyjaciół. Można też

dodać, że poprzez liczne wyjazdy na zagraniczne występy

dzieci z małej kaszubskiej miejscowości stawały się ludźmi

prawdziwie światowego pokroju.

> W grupie teatralnej „Kiełek” nie było mowy o negatywnej

atmosferze, ponieważ dzieci, które do niej należały bardzo

dobrze się znały, niekiedy z podwórka, z tej samej ulicy. A są

to warunki, które muszą być spełnione, aby grupa mogła

współdziałać. Sama kreatorka pracy zespołu stawiała też

zawsze na współpracę, a nie na rywalizację. Tylko bowiem

zbiorowy wspólny wysiłek wszystkich członków grupy

teatralnej dawał gwarancję sukcesu – zarówno artystycznego,

jak i wychowawczego.



Miał on również ogromy wpływ na ich naukę. Twierdzili, iż teatrzyk

pomagał im w doskonaleniu pamięci a także przyczyniał się do

różnych innych osiągnięć szkolnych. Można dodać, że dziś badane

osoby mają nierzadko różne tytuły zawodowe czy stopnie naukowe

(np. inżyniera czy magistra), a to także zasługa − jak mówią

niektórzy − działalności w teatrzyku. On bowiem wyrobił w nich

poczucie własnej wartości, wiary we własne siły, a także nauczył

systematyczności i konieczności wykonywania wszelkich zadań

podejmowanych w życiu w sposób rzetelny.



Odpowiadając na pytanie „jaką rolę odegrał teatrzyk w ich

wychowaniu?” można by było bardzo wiele pisać o pozytywnych

oddziaływaniach teatrzyku wobec swoich członków. Obejmuje on

wszystkie dziedziny ludzkiego życia, wpływając na postawę moralną,

uczucia a także na rozwój umysłowy. Jednakże najistotniejsze jest to,

że udział w takiej działalności w małej wsi, daje dziecku ogromne

możliwości rozwojowe. Mała, cicha i nieśmiała osóbka pod wpływem

udziału w pracach takiego teatrzyku jak kiełpiński „Kiełek” potrafi

bowiem przekształcić się w świadomego i światowego człowieka,

który staje się aktywną i twórczą a zatem pełnowartościową

jednostką społeczną.



Wszyscy dawni członkowie teatrzyku wspominają swój okres życia

związany z „Kiełkiem” jako niezapomniany i ważny etap w

nabywaniu przez siebie życiowego doświadczenia. Albowiem

zawdzięczają mu – co podkreślają (niemal) wszyscy – to, że dziś są

ludźmi wiele znaczącymi w lokalnym środowisku. Zaznaczają, że

gdyby przed laty nie wzięli udziału w takiej działalności, to na

pewno nie byli tymi, kim są dziś. Takie zgłaszane po latach opinie

stanowią – wydaje się – najpiękniejszą laurkę, jaką można z

perspektywy czasu wystawić środowisku wychowawczemu, w

którym wyrastaliśmy. Budzi to wielki szacunek nie tylko dla samych

sukcesów artystycznych teatrzyku, które są przecież niemałe, ale

powoduje też, że z najwyższym uznaniem wypowiadać się

powinniśmy o niezwykle efektywnym mikrosystemie

wychowawczym stworzonym przez organizatorów jego działań. To

niewątpliwa zasługa zwłaszcza mgr Reginy Olszewskiej – twórczyni

i kierowniczki teatrzyku. Pamiętajmy też, że w dużej mierze

działalność teatrzyku opierała się także na współpracy szkoły (w

tym kolejnych jej dyrektorów i kilku pokoleń przedstawicieli grona

pedagogicznego) z rodzicami.

KONIEC

Bibliografia



Wywiad z mgr Reginą Olszewską − założycielką Teatrzyku Dziecięcego

„Kiełek”



Wywiad z Hanną – dawną członkinią teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Małgorzatą – dawną członkinią teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Jolantą – dawną członkinią teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Dorotą – dawną członkinią teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Rafałem – dawnym członkiem teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Danielem – dawnym członkiem teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Karoliną – dawną członkinią teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Patrycją – dawną członkinią teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Magdaleną – dawną uczestniczką teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Natalią – dawną uczestniczką teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Aleksandrem – dawnym uczestnikiem teatrzyku „Kiełek”



Wywiad z Marceliną – dawną uczestniczką teatrzyku „Kiełek”



Awgulowa J.,

Dziecko widzem i aktorem

, WSiP, Warszawa 1979



Gloton R., Clero C.,

Twórcza aktywność dziecka

, WSiP, Warszawa 1985



Krauze-Sikorska H.,

Edukacja przez sztukę O edukacyjnych

wartościach artystycznej twórczości dziecka

, Wydawnictwo Naukowe

UAM, Poznań 2006



Wojnar I.,

Estetyka i wychowanie

, PWN, Warszawa 1964



Jabłońska H.

, Formy teatralne i repertuar

, [w:]

Teatr młodzieży

, pod

red. I.Słońskiej, Nasza Księgarnia, Warszawa 1970

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Zmiany twardych tkanek zęba jako wynik narażenia na2
Zmiany twardych tkanek zęba jako wynik narażenia na2
Wpływ rozwoju kultury i nauki na zmiany trybu życia człowieka biomedyczne
Rehabilitacja ruchowa jako forma uczestnictwa w kulturze fizycznej
4. BAROK KOLOS + EGZAMIN - 4. Barok jako styl i formacja kulturowa, villari - człowiek baroku, czlow
Internet jako źródło informacji i zagrożeń dla młodego człowieka, Pedagogika
sport jako forma w uczestnictwa w kulturze fizycznej
Sport jako forma uczestnictwa w kulturze fizycznej
Człowiek jako istota społeczna
Prawa człowieka jako źródło prawa w Polsce
Dobra osobiste człowieka jako fundament życia społecznego
Wizja integralna człowieka jako osoby w pedagogii porównawcze1
Karta pracy Organizm człowieka jako funkcjonalna?łość
Człowiek jako gatunek biologiczny, Ratownictwo Medyczne(1), biologia
człowiek jako istota społeczna KVZCBNJNHG3QSNGW3KES2TOZACH7L4TVMQRJFRI
Cierpienie człowieka jako konstytutywny element natury ludzkie Przyczynek do antropologii personalis
Blazek wyklady z ub roku (2006-07), Społeczno-poznawcze- Bandura, Mischel, Społeczno-poznawcze ujęci

więcej podobnych podstron

Zmiany kulturowe młodego człowieka jako wynik uczestnictwa w

Document Outline