Metody czynne w pracy

nauczyciela przedszkola

  Termin„ metoda” pochodzi od

greckiego słowa„ methodos” i znaczy
badanie, sposób, droga dochodzenia
do prawdy.

Tadeusz Kotarbiński stwierdza, że

przez metodę„ rozumie się zwykle
sposób z góry obmyślony dla
zastosowania go w licznych a
podobnych przypadkach, pojęcie
metody wiąże się wtedy
nierozerwalnie z pojęciem planu, to
zaś– z pojęciem celu działania.

Według Cz. Kupisiewicza metoda jest

to:
„ celowo i systematycznie stosowany
sposób pracy nauczyciela z uczniami,
umożliwiający uczniom opanowanie
wiedzy wraz z umiejętnościami
posługiwania się nią w praktyce, a
także rozwijanie zdolności i
zainteresowań poznawczych.”

Funkcje

metod

zapoznanie

z nowym

materiałem

utrwalenie

zdobytej

wiedzy

kontrola

i ocena

zdobytej

wiedzy

 Metody w pedagogice to czynności

nauczyciela i dziecka.
Obejmują w wychowaniu świadomie
zaplanowany tok i rodzaj czynności
nauczyciela i czynności dziecka ściśle
powiązanych ze sobą, które
powtarzane
w analogicznych sytuacjach mogą
przynieść oczekiwane wyniki i
osiągnięcie celu.

Metody mają:

służyć włączaniu w życie dzieci,
kształtujących ich rozwój,
bodźców i treści
wskazywać na czynności, które
należy tak dobierać, aby
osiągnąć zamierzone cele (są to
czynności zarówno wychowawcy,
jak i wychowanka).

     W dydaktyce ogólnej
wyodrębniono trzy grupy
metod:

oglądowe
słowne
praktyczne.
W pracy nauczyciela przedszkola

metody te wzajemnie się
przenikają i niezbyt często
występują w czystej postaci.

Podział metod

pracy w

przedszkolu wg M.
Kwiatowskiej:

metody czynne
metody percepcyjne
metody słowne
Wśród metod stosowanych w

przedszkolu przeważają metody
czynne, oparte na działalności
dziecka, którym towarzyszą
metody percepcyjne i słowne.

Metody

czynne

stosowane

w

przedszkolu

metoda

samodzielnych

doświadczeń

metoda

zadań

stawianych

do wykonania

metoda

ćwiczeń

utrwalających

metoda

kierowania

własną

aktywnością

dziecka

    Metoda samodzielnych doświadczeń -

stwarzanie dzieciom optymalnych warunków
do samorzutnej zabawy i innych działań,
swobodnego wypowiadania się,
podejmowania prób, poszukiwania
i bezpośredniego przeżywania poprzez
zapewnienie dzieciom bezpośredniego
kontaktu z przyrodą, sztuką, otoczeniem
społecznym i technicznym.
Stosując tę metodę nauczyciel sam
wyznacza sobie rolę czynnego obserwatora,
pośrednika, doradcy oraz bardzo często
powiernika.

 Gromadzenie samodzielnych doświadczeń

przejawia się u dzieci w zabawach
tematycznych, ruchowych,
konstrukcyjnych, dydaktycznych i
badawczych. Mają one często charakter
eksperymentowania wynikający z
przypadkowego spostrzeżenia lub
doznania. Samodzielna działalność dziecka
jest bardzo ważna i nieodzowna w rozwoju
osobowości

Metoda kierowania własną

działalnością- nauczyciel staje się
inspiratorem zabawy, zainteresowania,
działania dzieci, popiera ich inicjatywę ,
wspomaga ich wysiłki

w przezwyciężaniu trudności, podtrzymuje

każdą samodzielną obserwację, udziela
potrzebnych wyjaśnień.

Metoda zadań stawianych do wykonania

-ma na celu pobudzanie aktywności dzieci

w kierunku z góry przewidzianym przez

nauczyciela. Zadanie mobilizuje dzieci

do skupienia uwagi i wysiłku na wyraźnie

sprecyzowanym temacie i skłania do

podejmowania określonych zadań.

Metoda ta ma zastosowanie wtedy, gdy

celem jest przyswajanie przez dzieci

umiejętności, wiadomości, wdrażanie do

koncentrowania uwagi na wybranych

spostrzeżeniach, skierowanie myślenia i

działanie na określone treści w toku

działania.

Również wtedy, gdy jest sformułowany cel,

jasno określony sposób wykonania
kolejnych czynności, wykorzystanie
narzędzi i materiału, gdy trzeba dzieci
wdrożyć do prawidłowego, zgodnego z
ustalonymi normami zadania.
Szczególnym rodzajem tej metody jest
odtwarzanie wzoru podanego przez
nauczyciela. 
Metoda zadań stawianych do wykonania
stwarza każdemu dziecku możliwość
działania.

 

 Metoda ćwiczeń utrwalających

-stanowi niejako uzupełnienie
samodzielnych doświadczeń dzieci i zadań
przez nie wykonywanych.
Jej podstawową rolą jest usprawnianie
i utrwalanie zdobytych wcześniej
doświadczeń czy sprawności.
Najwartościowsze są te ćwiczenia, które
dzieci podejmują spontanicznie i z własnej
woli. Należy, więc utrwalać pozytywną
motywację dzieci do samorzutnego
utrwalania wcześniej poznanych czynności.

  Nauczyciel, który jest zaangażowany
w swoją pracę, poszukuje

optymalnych rozwiązań i na tej
podstawie odpowiednio dobiera
metody wychowawcze, aby uzyskać
w swej pracy z dziećmi najlepsze
wyniki.

Bibliografia:
1.

W. Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki

ogólnej,Wydawnictwo„Żak”, Warszawa 1998
2. M. Kwiatowska, (red) Podstawy pedagogiki
przedszkolnej, Warszawa1985
3.E. Bełczewska, M. Herde,E. Kwiatkowska,
J. Wasilewska, A. Łada– Grodziska, ABC…
Programwychowania przedszkolnego XXI
wieku,WSiP, Warszawa 2000.
4. M. Dmochowska, Metody i formy pracy z
sześciolatkami, (w:) M. Dunin- Wąsowicz,
Vademecum nauczyciela sześciolatków, WSiP,
Warszawa 1977.

5. Cz.Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki

ogólnej,PWN, Warszawa 1973.

Dziękuję za uwagę!