1

10.10.2012, Warszawa

Historia lotnictwa. Ponad frontami I wojny światowej.

Lotnictwo rozpoznawcze:

Rozwój wojskowej techniki lotniczej jest ściśle związany z wykorzystaniem samolotów do celów

rozpoznawczych. Przykładem takie samolotu był Morane – Saulnier L, który charakteryzował się

budową przystosowaną do obserwacji: dwumiejscowy górnopłat.

Z czasem samoloty obserwacyjne zostały wyposażone w podstawowe uzbrojenie i zaczęto stosować

kamuflaż, który utrudniał dostrzeżenie samolotu zarówno z ziemi jak i powietrza.

Zapamiętaj:

Lotnictwo rozpoznawcze przeznaczone było do prowadzenia wywiadu z powietrza.

Cechy:

- duży zasięg

- dobry ogląd terenu pod samolotem

- łatwość ukrycia w powietrzu ( kamuflaż)

Lotnictwo myśliwskie:

Samoloty myśliwskie, podobnie jak rozpoznawcze, charakteryzowały się specyficzną budową.

Stosowano na nich mocniejsze silniki. Skróceniu uległa też rozpiętość skrzydeł, co poprawiło

manewrowość. Dla zrekompensowania utraty siły nośnej stosowano często trzeci płat.

Francuski pilot, Rolland Garros był inicjatorem montowania na samolotach stałych karabinów. Dzięki

temu pilot jakby „celował do przeciwnika całym samolotem”. Używane silniki tłokowe w układzie „V”

sprzyjały montowaniu karabinów maszynowych w przedniej części samolotu, za śmigłem. Jednak

prowadzenie ognia często skutkowało odstrzeliwaniem końcówki śmigła. Wprowadzono wówczas

opancerzone śmigło Garrosa – Saulinera. Jednak uderzające w śmigło z duża siłą pociski prowadziły

do szybszego zużywania wału i skrócenia resursu silnika z około 30 do raptem kilku godzin.

Niemcy z pewnym opóźnieniem wprowadzili synchronizatory – urządzenia mechaniczne, które

uniemożliwiały odstrzelenie końcówki śmigła. Kiedy śmigło przecinało linię strzału karabin

maszynowy był blokowany.

Pierwotnie rolę bombowców pełniły sterowce. W związku z małym zasięgiem strzału karabinów

maszynowych i dużą prędkością lotu samolotów zestrzelenie sterowca było trudnym zadaniem. W

2

związku z tym poszukiwano nowych rodzajów broni i zdecydowano się na stosowanie prymitywnych,

niekierowanych rakiet, których zasięg był zdecydowanie większy.

Sposoby niszczenia wrogich samolotów:

1. Dyżurowanie na lotnisku – po otrzymaniu meldunku o wrogich maszynach, samoloty i załogi

były gotowe do natychmiastowego startu.

2. Zagrabianie – jednoczesny start kilku grup samolotów z kilku lotnisk dyżurnych.

3. Przeciwdziałanie nalotom przeciwnika metodą zasłony.

4. Niszczenie samolotów przeciwnika z „patrolowania zaczepnego”. Sposób przechwycenia z

dyżurowania w powietrzu był mniej ekonomiczny od dyżurowania na ziemi, jednak czas od

zauważenie przeciwnika do chwili ataku był zdecydowanie krótszy.

5. Osłona innego rodzaju lotnictwa metodą „towarzyszenia”

6. „Siódemkowe ugrupowanie bojowe” – formacja składająca się z dwóch grup: przynęty oraz

grupy uderzeniowej

7. Zwrot Immelmanna – manewr zastosowany po raz pierwszy przez niemieckiego pilota 1

sierpnia 1915 roku. Zrewolucjonizował on walkę myśliwską, czyniąc ją bardziej dynamiczną z

wykorzystaniem manewrów pionowych.

Immelmann – pół pętli + pół beczki.

8. Oczyszczenie przestrzeni powietrznej metodą „wymiatania” towarzyszące ruchom wojsk

lądowych, wykonywane nad terytorium wroga za linią frontu.

9. „Patrolowanie ubezpieczające” rozwinięcie „wymiatania” polegające na osłonie jednostek

lądowych.

Zapamiętaj:

Lotnictwo myśliwskie, przeznaczone do niszczenia w powietrzu samolotów przeciwnika.

Podstawowe cechy:

-manewrowy

-wyposażony w broń strzelecką

Sposoby działań: przechwytywanie celów z dyżurowania na ziemi, w powietrzu, poprzez

samodzielne poszukiwanie i niszczenie przeciwnika.

Lotnictwo bombowe.

Pierwotnie rolę lotnictwa bombowego pełniły sterowce. Samoloty do tego celu zaczęto

wykorzystywać na przełomie lat 1914/1915. We wczesnej fazie rozwoju lotnictwa bombowego,

bombardier ręcznie uzbrajał i rzucał bomby. Z czasem, dla zmniejszenie oporów aerodynamicznych

3

zaczęto montować je pod skrzydłami lub w specjalnych lukach umieszczonych w kadłubie. Samoloty

bombowe charakteryzowały się więcej niż jednym silnikiem, większymi rozmiarami, a co za tym idzie

także większą masą startową.

Sposoby działania lotnictwa bombowego:

1. „Uderzenie jednoczesne” – w ataku w tym samym czasie uczestniczyło kilka samolotów.

Manewr wykorzystywany do ataku obiektów o dużej powierzchni lub do niszczenia kolumn

wojskowych.

2. „Uderzenia kolejne” – samoloty lecące jeden za drugim w odstępach czasu atakują ten sam

obiekt.

3. „Samodzielne poszukiwanie i niszczenie wykrytych celów”

Zapamiętaj:

Lotnictwo bombowe przeznaczone do niszczenia celów naziemnych przeciwnika

Cechy:

- duży udźwig ładunku bojowego

- duży zasięg i długotrwałość lotu

Sposoby działania: uderzenie jednoczesne, uderzenia kolejne, samodzielne poszukiwanie i

niszczenie celów.